ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ Παρασκευη 10 Φεβρουαρίου 2006 έχασα τον πατέρα μου. Δεν μπορώ να πω ότι του είχα τρελή αδυναμία, όπως έχουν όλες οι κόρες στους πατεράδες. Μάλλον περισσότερη αδυναμία είχα στη μητέρα μου αλλά πολλές φορές τον σκέφτομαι και μου λείπει. Ήταν κοκέτης ο μπαμπάκας μου, ποτέ δεν πήγαινε κάπου αχτένιστος. Τα πυκνα κυμματιστά μαλλάκια του έχω πάρει κι εγώ. Αδυναμία του μεγάλη όμως ήταν οι γραβάτες. Είχε δεκάδες σε όλα τα χρώμματα και σχέδια.  Ποτε δεν πηγαίναμε κάπου πιο επίσημα χωρίς να σκεφτεί 10 ώρες τι γραβάτα θα βάλει. Γι αυτό οταν ήμασταν μικρά πάντα καθυστερούσαμε σε όπου είχαμε να πάμε οικογενειακά! Η μαμά γκρίνιαζε γι αυτό και μεις που σαν κοριτσάκια ετοιμαζόμασταν παρόλα αυτά πιο γρήγορα από το μπαμπά. Αλλά αυτός δεν ίδρωνε το αυτί του. Το απολάμβανε που είχε κάνει 3 κόρες και 4 γυναίκες μαζί με τη γυναίκα του τον πρήζανε αλλα τον φροντίζανε κιόλας.Αλλά κατά βάθος μας πρόσεχε και μας καμάρωνε.Θα ξεχάσω εγώ που με έπαιρνε από το σχολείο? Και με πήγαινε στα πάρτι του Γιαννάκη και των άλλων συμμαθητών στο δημοτικό? Ή που με πήγαινε τις Πέμπτες στο γήπεδο στην προπόνηση κορδωτός κορδωτός και τον έβαζε η προπονήτρια να στήσει την καινούρια μπασκέτα στο γήπεδο? Που πήγαμε στην Πάτρα να γραφτώ στη σχολή? Πάντα όμορφος και πάντα με γραβάτα. Αυτή την ανάμνηση έχω. Έτσι κι όταν έφυγε. Ήταν στο νοσοκομείο η μαμά και μου τηλεφώνησε όταν τον βρήκε με κλειστά για πάντα τα μάτια. Δεν ήταν κάτι που δεν περίμενα. Είχε ταλαιπωρηθεί πολύ τις τελευταίες μέρες. Κι εγώ έπρεπε τώρα να φροντίσω το τι θα φόραγε την επόμενη μέρα για τελευταία φορά. Διάλεξα το μπλέ κουστούμι που του πήγαινε. Αλλά δε μπορούσα να παραλείψω τη γραβάτα. Δε διάλεξα μονόχρωμη.Βρήκα μια ριγέ μπλέ με κοραλλο-πορτοκαλί.Ήθελα να τον συνοδεύουν πολλά και ζωντανά χρώμματα.

Η επόμενη μέρα είναι λιγο θολή! Θυμάμαι ότι άργησα να πάω και θα αργούσα περισσότερο. Όμως τελικά στο δρόμο πέτυχα την καθηγήτρια των αγγλικών και με πήρε με το αυτοκίνητο. Ίσα ίσα πρόλαβα να τον δω πριν πάει στην εκκλησία. Ζήτησα να ανοιχτεί. Τον καμάρωσα έτσι πανέμορφος που ήταν με το κοστούμι και την γραβάτα του. Μπήκαν ο Γιάννης με τη μαμά και τη θεία του και χάρηκα που τους είδα.Χαϊδεψα το στήθος του και θυμήθηκα που ήμουνα μικρούλα, έβαλα τα κλάματα και του τράβηξα την γραβάτα. Ήλπιζα αν υπάρχει πνεύμα μετά το θάνατο να του άρεσε αυτή που διάλεξα γιατί δεν κράτησα καμία άλλη από τις πολλές που είχε...

Ίσως τελικά και γω να ήμουν κοριτσάκι του μπαμπά μου, σαν μικρότερη από τις 3 κόρες. Τον φαντάζομαι μερικά βράδια ζωντανό, χαλαρό με τη συνταξούλα του,να μην δουλεύει, να κάνει με τη μαμά ταξίδια που του άρεσαν, καλοχτενισμένο με όμορφες γραβάτες, να πραγματοποιεί τα όνειρά του.