Πριν προλάβεις να πεις ότι αξίζει στους Έλληνες ό,τι έπαθαν,επέτρεψε μου να σου θυμίσω πως ο μέσος Έλληνας δεν ζει μόνο στην Ελλάδα. Γεννιέται στην Κύπρο, θεριέυει στην Αυστραλία, κοπιάζει στην Γερμανία, αναπνέει στην Αμερική, μεγαλουργεί παντού. Ακόμη και στο "Νησί του Διαβόλου",υπήρχε κάποτε ένας Έλληνας Καπετάνιος,που θέλησε να περάσει εκεί τη σύνταξη του.Μόνος του. Δεν ξέρω αν έκανε παιδί στα γεράματα, πάντως ήταν πολύ αγαπητός και σεβαστός. Για τις γνώσεις, για την εργατικότητα, για τη φιλοξενία του. Θυμάμαι ένα ηλικοκαμένο Ηρακλή,ακούω μέχρι σήμερα τον σεβασμό στη φωνή του παπά μου.
Κι αυτός είναι ο μέσος Έλληνας. Τον ξέχασε ο μέσος Ελλαδίτης πολιτικός,σίγουρα. Πριν μερικούς μήνες είχα την τύχη, να γνωρίσω από κοντά τον αποκλεισμό και την πικρία της Διασποράς. Οι Ελλαδίτες πολιτικοί δεν ήξεραν γιατί μας ήρθαν. Αναμάσησαν μερικές υποσχέσεις και βρήκαν την αγανάκτηση των Νεομεταναστών και την πικρή προσγείωση των Γερόντων,που τόσα χρόνια αγαπούσαν μια Διαφορετική Ελλάδα. Της Ανστίστασης,της Φιλοξενίας,της Αγάπης. Και της ηλιοθάλασσας.
Μα αυτός είναι ο Έλληνας. Η Διασπορά.
Όχι από τη Μοίρα αλλά από Δικαιοσύνη. Όσο δέχεται ένας Λαός στην εξουσία ακατανόμαστους Ιδιώτες, η νέα γενιά της βάσης θα στέλλεται στο εξωτερικό. Όσο το Σύστημα τρέφει την ασυδοσία, οι Επιστήμονες και οι Καλλιτέχνες θα πλουτίζουν με τις γνώσεις τους τις Χώρες Φιλοξενίας τους.


Αυτονόητη...είδες πως η λέξη κρύβει τη λέξη "ανόητη";
Κι όμως η ερώτηση,θεωρείται στον κόσμο μας ανόητη παρ' όλο που είναι αυτονόητη.

Δύο χρόνια τώρα την ακούω. Από ξένους ευρωβουλευτές και παγοχωρίτες διανοοούμενους, από συναδέλφους,από φίλους.
Και τη διαβάζω, από ανθρώπους. Μην χαμογελάς ειρωνικά με αυτή τη λέξη. Ξέρεις πόσο απέχει ο μέσος χόμο (το σάπιενς συζητήσιμο) από το να γίνει άνθρωπος;


"Γιατί αυτή η σφαγή της βάσης; Πώς θα βελτιώσετε την οικονομία της Ελλάδας με την λαοκτονία; Γιατί εξατμίζετε την ανάσα της Μεσαίας και της Εργατικής Τάξης ενώ δεν αγγίζετε το παραμικρό από τις περιουσίες των Μεγαλοτζακίων;"

Όσο και αν θίγεται η παγοχωρίτικη μάζα  που "πληρώνει από την τσέπη της" τα "μπουζούκια των Ελλήνων",υπάρχουν πολλοί που θέτουν ερωτήσεις σοβαρές,ανόητες κι αυτονόητες. Και συμμερίζονται την αγωνία τους για τον άνθρωπο στη βάση. Με πόνο ψυχής.

Δεν συναντάς συχνά την ψυχή στις κουβέντες των Παγοχωριτών. Κατάφεραν να την αποτάξουν από τη λογική τους προ πολλού.
Συγκεκριμένα, διαβάζεις κι ακούεις "Πονάει η ψυχή μου για τον μέσο Έλληνα.Πώς θα επιβιώσει;"

Μα και η λογική, τα ίδια ρωτάει. Άσχετον αν γνωρίζει την επίσης αυτονόητη απάντηση.

Ζούμε πάνω σε μια ρητορική κλωστή ανοχής,που αντέχει ακόμη.
Για πόσο ακόμη όμως;