Ελλάς, η κοιτίδα ιδεών,ηθών κιόνων; Ή μήπως το κράτος που διαφύλαξε τον αγύρτη, το σαρδανάπαλο αρυραμοιβό της ακόρεστης λαγνείας για ματαιόδοξη υστεροφημία μέσω του αγγίγματος του Μίδα; Ένα έθνος που πάντα αντιδρούσε στο κατακτητή, πάντα "επισκίαζε" τον τύραννο μέσω του πνευματικού μαγικού χαλιού που ταξίδευε τους πολιτισμούς και τη Γνώση στο Κήπο της Εδέμ (το απολίτιστο Λάτιο του ποιητή Οράτιου που "κατακτήθηκε" από το άοπλο στα άρματα έθνος των Δαναών),αλλά και πάντα το έθνος που ξεζούμιζε τα σπλάχνα του με το προσωπείο της αχαριστίας,της απληστίας και της παρακμής της ηθικής!Ο Σωκράτης,ο Αλκιβιάδης,ο Θεμιστοκλής,ο Σόλων,ο Θουκυδίδης,ο Κολοκοτρώνης, υπήρξαν τα θύματα ενός ιδεώδους τόσο υπέρλαμπρου,όσο και ο Ήλιος που έκαψε το νεαρό Ίκαρο. Εκείνος ο Ήλιος που γκρέμισε το νεαρό Φαέθωνα κατ'εντολή του Δία,στα Τάρταρα της σωματικής και υπαρξιακής λήθης,όταν εκείνος πήγε να εκτοπίσει την εξουσία του Φωτός. Εκείνη η Ελλάς που ενσάρκωσε τον αντικομφορμισμό του Προμηθέα που αψήφισε και αμφισβήτησε τον δογματισμό της Ολύμπιας Εξουσίας,προσφέροντας τη φλόγα της Γνώσης στον Άνθρωπο, και που τιμωρήθηκε με τη λήθη από το Δία. Ο ίδιος Έλληνας που σέβεται την εξουσία του Θεού και που ορίζει ως τον αδιαμφισβήτητο θρόνο της ψυχής του,είναι ο ίδιος Έλληνας που αναζητά την εξιλέωση και τον εξαγνισμό μέσω της Γνώσης και του αντικομφορμισμού,της υπαρξιακής υπεραξίας έναντι του λυσσαλέου σκοταδισμού των εξουσιών και τα βρίσκει στο καταφύγιο της μορφής του Προμηθέα,κατά τον Αισχύλο.

Η Ελλάς, έθνος -έρμαιο των ισχυρών σφετεριστών της Πολιτείας του Πλάτωνα. Το ολόγλυκο μελίσσι που αποτελούσε βλαστάρι για τους κηφήνες και που πάντα ορέγονταν να αποκτήσουν. Τα ταπεινά εργατόπαιδα με τα ηλιοκαμμένα πρόσωπα που ελκύονταν από τον αποτρόπαιο γαιοκτήμονα για να αποτελέσουν τους είλωτες του χωραφιού που τους ανήκε και που άρπαξε για τον εαυτό του. Η Ελλάς, αρχόντισσα και πόρνη ενός ανείπωτου χαρεμιού της Ιστορίας, που κάθε γενιά σουλτάνων λαχταρούσε να χουφτώνει όταν την έβλεπε να χορεύει, αισθησιακή και εύθραυστη. Η Ελλάς, Σαλώμη και οσιομάρτυρας της υπέρτατης θρησκείας που καλείται Άνθρωπος και που ξεπούλαγε τόσο πρόστυχα την αγνότητά της, όσο αγέρωχα και περήφανα ζητούσε πίσω από τον Μεφιστοφελή.

Η Ελλάς, περιβόλι των ονείρων και των αμαρτωλών. Η καμεράτα των πανηγυριών που πότε υποδυόταν τον αρκουδιάρη και πότε την αρκούδα. Πότε έσκυβε πονηρά και επιτήδεια στο σκοτάδι για να μετρήσει τα αργύρια που εξαργύρωσε τη ψυχή της, και πότε έπαιρνε το σπαθί και τα λάβαρα και ξεσήκωνε τα πλήθη ενάντια στις Παντοκρατορίες με τίμημα τη ζωή της. Η Ελλάς, δόξα των θριάμβων, μούσα των ποιητών, ερωμένη του Χρόνου και αγιάτρευτος πόθος των ιπποτών.

Ναι, Ελλάδα σε πονώ και σε αγαπώ σαν το πιότερο όνειρο της αμελητέας κοψιάς μου. Ελλάδα, ας σε δω να σηκώνεις πάλι τα λάβαρα και ας ψηλώσω 10 πόντους και η σκιά μου να νανουρίσει τους Γίγαντες! Ελλάδα, ας σε δω να πνίγεις με τη τρικυμία σου συθέμελα το ανάκτορο του Ποσειδώνα και να κερδίσεις ξανά τις θάλασσες! Ελλάδα, σήκω και σπείρε τη φωτιά στα λειβάδια των κιοτήδων! Ελλάδα, σήκω!

Στέλιος Π. Μπογιατζιδάκης, 13/02/2012