Κάθησα και σκέφτηκα ποια είναι η πιο ταξιδευτική μελωδία που έχω ακούσει. Φυσικά και κανείς δε θα μπορούσε να περιοριστεί μόνο σε μία κι αυτό είναι που δεν το κάνει "δίλημμα", αλλά κάτι πολύ πιο περίπλοκο. Ως μουσικόφιλη από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου πρέπει να 'χω πει τουλάχιστον για 700 και κάτι κομμάτια πως "με πάνε αλλού". Τα 600-τουλάχιστον-από αυτά είναι ορχηστρικά.

Αμφιβάλλω για το αν αυτό συμβαίνει μόνο σε μένα μιας κι η άποψη πως ένα ορχηστρικό κομμάτι είναι πιο "αφηρημένο", η έλλειψη στίχου δε σε κατευθύνει κλπ δε μου μοιάζει και τόσο παράλογη. Όταν έχουμε στίχο μιλάμε για άλλα μέτρα κι άλλα σταθμά. Πρόκειται για μία ιστορία, για λόγο. Για κάτι συγκεκριμένο. Κάτι το οποίο δεν υπάρχει στο ορχηστρικό. Υπάρχει μόνο το βασικό νόημα, δηλαδή "μελαγχολία", "ένταση", "κορύφωση", "αγωνία" κ.ά. Μπορείς να έχεις τρισεκατομμύρια εικόνες.

Κι επιστρέφω ξανά στην αναζήτηση (με τον εαυτό μου) στο ποια είναι η πιο ταξιδευτική μελωδία που έχει γαργαλίσει ευχάριστα τ' αυτιά μου από τότε που μπορώ να θυμηθώ;..

Θα μπορούσα να πω κάποια θέματα της Καραΐνδρου. Όμως, δεν μπορώ να πω πως είναι Νο 1 επιλογή όταν ταξιδεύω (με το μυαλό ή και πιο πρακτικά). Κάποια βαλσάκια του Στρόφαλη σίγουρα σε μία κατάταξη θα  μπαίνανε ψηλά, αλλά όχι και κορυφή. Soundtracks..ναι, με πολλά γυρνάω τον κόσμο σε εβδομαδιαία βάση. Αλλά υπάρχει στο πίσω μέρος του μυαλού μου η ταινία που συνοδεύουν..(ή και το αντίστροφο). Κλασσική/ρομαντική/μπαρόκ; Θα μπορούσε. Μάλλον σε διασκευές ως προς την ενορχήστρωση, γιατί η συμφωνική μου πέφτει βαριά στην απογείωση.

Τυχαία, η playlist μου έφτασε στο "The concert" από το "Χαμόγελο της Τζοκόντας". Ε, όχι! Τυχαία, επίσης, είναι η μόνιμη επιλογή σε λίστα αναπαραγωγής. Τυχαία; Ο Μάνος ήξερε πολύ καλά τί έκανε..

Δε νομίζω πως μπορώ να κάνω διάκριση κομματιού. Όλος ο δίσκος είναι μια μαγεία! Με έχει πάει σε κάθε γωνιά του πλανήτη, με κάθε είδους καιρικές συνθήκες και διαφόρων κλιμακίων ψυχολογία..

Ας πάρουμε ένα λατρεμένο δείγμα: