Λοιπόν, σήμερα είμαστε κάπως καλύτερα. Από την Τσικνοπέμπτη και μετά σε άθλια κατάσταση και τα δύο κορίτσια μας. Οξεία βροχιολίτιδα, ιστορίες και χίλια δύο άγχη. Ευτυχώς βλέπω μια μικρή καλυτέρευση. Ήρθαν και ενισχύσεις (γιαγιά!) και, έτσι, μετά τα ξενύχτια των προηγούμενων ημερών, χαλαρώσαμε λίγο…

Τις δύο προηγούμενες βδομάδες όμως είχα την τύχη να ξεκλέβω αρκετό χρόνο (κυρίως όταν τα κορίτσια μου κοιμόταν) και να διαβάσω δύο εξαιρετικά βιβλία. Το ένα είναι η Μάνα του Γκόργκι, που με ταρακούνησε και ντρέπομαι που δεν το είχα διαβάσει τόσα χρόνια. (Αλλά γι΄ αυτό έχουμε πολλά να πούμε και θα τα πούμε κάποια άλλη φορά.) Το δεύτερο ήταν Το Άρωμα, του Πάτρικ Ζίσκιντ, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός, σε μετάφραση της Μαρίας Αγγελίδου.

Στις 17 Ιουλίου του 1738 ένα αγόρι γεννιέται στο Παρίσι, όπου «κυριαρχεί μία δυσοσμία αφάνταστη». Στο «πιο βρωμερό σημείο της πόλης», στον πάγκο των ψαράδων, η μητέρα του το φέρνει στον κόσμο, αθόρυβα, κρυφά με την ελπίδα να «τελειώνει μια ώρα αρχύτερα». Επιθυμία της φυσικά το βρέφος να πεθάνει εκεί, αμέσως, όπως έγινε άλλες τέσσερις φορές στο παρελθόν. Όμως «τελείως απροσδόκητα», το μωρό βγάζει μία δυνατή κραυγή και τότε ο κόσμος καταλαβαίνει τι συμβαίνει (η 25χρονη μάνα του προφασίζεται πως το αίμα στα ρούχα της είναι από τα ψάρια). Δικάζεται και καταδικάζεται για πολλαπλή παιδοκτονία.

Έτσι αρχίζει η ιστορία του Ζαν-Μπατίστ Γκρενούιγ. Ενός παιδιού που επιβιώνει πάντα, ακόμα και κάτω από τις πιο δύσκολες συνθήκες, ενός παιδιού που οι γύρω του αποφεύγουν, ενός παιδιού απόμακρου, που διαθέτει όμως μία ικανότητα μοναδική: αντιλαμβάνεται τον κόσμο, τα πάντα γύρω του, με βάση την οσμή τους.

Όταν θα βρεθεί στο εργαστήρι ενός ηλικιωμένου αρωματοποιού, που έχει αποφασίσει να αποσυρθεί από το επάγγελμα, θα τον εκπλήξει με τις ικανότητές του. Τα σχέδια του γερό-Μπαλντίνι αλλάζουν και θησαυρίζει εκμεταλλευόμενος το σπάνιο ταλέντο του νεαρού, που φυσικά τον κρατάει ως μαθητευόμενο.

Ο Γκρενουίγ μαθαίνει δίπλα του σιωπηλά, χωρίς να τον απασχολεί τίποτ΄ άλλο - χρήματα, δόξα-  πλην του να μάθει την Τέχνη. Κι όταν αντιλαμβάνεται ότι δεν μπορεί να εξελίξει άλλο τις γνώσεις του, πέφτει στο κρεβάτι βαριά άρρωστος. Ξαναζωντανεύει μόνο όταν πληροφορείται πως στο Νότο, στην πόλη Γκρας,  γνωρίζουν «κι άλλους τρόπους για να κρατήσουν το άρωμα μιας ουσίας».

Την ίδια στιγμή αποφασίζει να φύγει, περιπλανιέται σε διάφορες περιοχές, αηδιασμένος με την ύπαρξη των ανθρώπων και τις οσμές τους, ώσπου καταλήγει σε ένα λαγούμι. Εκεί ζει εφτά ολόκληρα χρόνια κάτω από πρωτόγονες συνθήκες, ως την στιγμή που συνειδητοποιεί ότι ο ίδιος , το δέρμα του, δεν έχει κάποια οσμή, όπως όλως των ανθρώπων, των ζώων, των φυτών, των αντικειμένων, όπως όλων των έμψυχων και άψυχων. Στόχος του από δω και πέρα να φτιάξει το δικό του άρωμα.

Όταν πια μάθει τα πάντα για την απόσταξη των οσμών, οι πιο όμορφες νεαρές κοπέλες αρχίζουν να βρίσκονται νεκρές η μία μετά την άλλη…

Έτσι, ο Γκρενουίγ, φτιάχνει το πολυπόθητο άρωμα, ένα άρωμα πολύτιμο και εξαιρετικό, που έχει απρόβλεπτες συνέπειες σε όποιον το μυρίσει…

……………………………………………………………………..

«Ένα τρομακτικό παραμύθι; Ένα φιλοσοφικό θρίλερ; Μια ερωτική φαντασία;»

 http://www.psichogios.gr/site/Books/show?cid=22

Δεν ξέρω πώς να το χαρακτηρίσω, πάντως χίλια μπράβο στον συγγραφέα για την ασύλληπτη δουλειά που έκανε… Ειλικρινά αν είχα γράψει ένα τέτοιο βιβλίο στη ζωή μου δεν θα ήθελα να κάνω τίποτ΄ άλλο…

Περισσότερα για το βιβλίο μπορείτε να δείτε εδώ:

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%BF_%CE%AC%CF%81%CF%89%CE%BC%CE%B1

Έχει μεταφερθεί και στον κινηματογράφο, σε μία ταινία που είναι επίσης εκπληκτική, αν και ούτε κατά διάνοια την συγκρίνω με την μαγεία του βιβλίου…

http://www.diavasame.gr/news.cfm?itemID=39

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ:

-Οι μυρωδιές κλείνουν μέσα τους μια πειθώ, που είναι δυνατότερη απ΄ τα λόγια, απ΄ τα αισθήματα και τη θέληση, ακόμα κι απ΄ αυτό που βλέπουμε μπροστά στα μάτια μας. Κανείς δεν μπορεί ν΄ αντισταθεί στην πειθώ της μυρωδιάς, εισχωρεί μέσα μας όπως ο αέρας στα πνευμόνια, μας κατακυριεύει, χωρίς να μπορούμε ν΄ αντιδράσουμε.

-…Έφερε τα δάχτυλα του αριστερού του χεριού στη μύτη κι ανάσανε βαθιά. Το μόνο που ένιωσε ήταν ο υγρός ανοιξιάτικος αέρας, φορτωμένος με το άρωμα της ανεμώνας. Τα δάχτυλά του δεν μύριζαν τίποτα. Γύρισε το χέρι του ανάποδα και μύρισε τη χούφτα του. Ένιωσε τη ζεστασιά της, αλλά δεν μύρισε τίποτα.  Ανασήκωσε το σκισμένο μανίκι του πουκαμίσου του κι έχωσε τη μύτη του στο μέρος του αγκώνα. Ήξερε ότι σ΄ αυτό το σημείο όλοι οι άνθρωποι μυρίζουν με τη δική τους μυρωδιά. Εκείνος όμως δεν μύριζε τίποτα. Δε μύριζε ούτε καν στις μασχάλες, στα πόδια ή στα γεννητικά του όργανα. Ήταν γελοίο: αυτός, ο Γκρενουίγ, που μπορούσε να διακρίνει από μίλια μακριά τη μυρωδιά των άλλων ανθρώπων, δεν μπορούσε να ξεχωρίσει τη μυρωδιά του εαυτού του!

-Αυτός, ο Ζαν-Μπατίστ Γκρενουίγ, γεννημένος χωρίς μυρωδιά στο πιο βρώμικο μέρος του κόσμου, γεννημένος μέσα στα σκουπίδια, τις κοπριές και τη σαπίλα, μεγαλωμένος χωρίς αγάπη, ζώντας χωρίς ζεστή ανθρώπινη ψυχή, αλλά αποκλειστικά και μόνο από πείσμα κι απ΄ τη δύναμη της αηδίας, κοντός, καμπούρης, κουτσός, άσχημος, ένα τέρας μέσα κι έξω –αυτός είχε καταφέρει να κερδίσει την αγάπη όλου του κόσμου. Κι όχι μόνο την αγάπη! Τη λατρεία! Τον έρωτα! Είχε κατορθώσει τον άθλο του Προμηθέα. Είχε αποκτήσει με δικές του δυνάμεις τη θεϊκή σπίθα,  που οι άλλοι άνθρωποι έχουν από γεννησιμιού τους και που μόνο εκείνος είχε στερηθεί. Κι ακόμα παραπάνω! Την είχε δημιουργήσει ολομόναχος. Ήταν ακόμα πιο μεγάλος απ΄ τον Προμηθέα. Είχε φτιάξει μια  μυρωδιά, τόσο αστραφτερή και τόσο γλυκιά, που κανείς άλλος δεν είχε πριν απ΄ αυτόν. Και δε τη χρωστούσε σε κανένα –ούτε σε πατέρα, ούτε σε μητέρα, ούτε στο Θεό, μόνο στον εαυτό του.