[1913]

Το άσπρο σου σπίτι με τον κήπο ας χάσω.

Μια φωτεινή κι άδεια ζωή τώρα μου φτάνει.

Με τους στίχους μου εσένα, εσένα θα δοξάσω,

όπως καμιά δεν το έχει κάνει.

Τη λατρευτή, που, για τα ωραία της μάτια,

παράδεισο έκτισες, θα την θυμάσαι τώρα.

Και θα πουλάω εγώ την πιο ακριβή πραμάτεια-

της τρυφερής αγάπης σου τα δώρα.

[1922]

Ωραία είναι εδώ: το θρόισμα, ο τριγμός,

κάθε αυγή η παγωνιά να μεγαλώνει,

ο θάμνος που απαυγάζει σαν πυρσός

και απ΄ τον πάγο ροδάνθιστος κυρτώνει.

Και ίχνη από σκι, που φέρει του χιονιού,

σαν θύμηση παλιά, ο λαμπρός χιτώνας,

ότι μια μέρα αιώνα αλλοτινού

περάσαμε από εδώ, μαζί, οι δυο μας.

[1946]

Το ξέρεις, να δοξάσω δεν σκοπεύω

τη μέρα που ανταμώσαμε πικρά.

Τι θα θελες για ενθύμιο; Όχι, πιστεύω,

τη σκιά μου. Σου είναι τίποτα αυτή η σκιά;

Μια αφιέρωση σε δράμα; Ξέχασέ το,

μήτε η στάχτη του υπάρχει, το έχω κάψει.

Το οικτρό χριστουγεννιάτικο πορτραίτο,

που απ΄ το κάδρο θα βγει, να με τρομάξει;

Τον ψίθυρο που ακούω απ΄ τη γωνία,

όταν σβήνει σημύδας ανθρακιά;

Ή μια, ξένης αγάπης, ιστορία,

που όλη δεν μου την είπαν τελικά;

[1946]

Μήτε ρουφήξαμε υπνοφόρες παπαρούνες

και σε τι φταίξαμε, όποιος ξέρει, ας μας το πει.

Κάτω από ποιους αστερισμούς, σε ποιες φουρτούνες,

γεμάτες θλίψη, έχουμε οι δυο μας γεννηθεί;

Τι το αξεδιάλυτο μας είχε μαγειρέψει

το γεναριάτικο σκοτάδι, το βαθύ;

Και ποια αίγλη αδιόρατη μας είχε σαγηνέψει

τόσο που χάσαμε το νου ως την αυγή;

ΑΝΝΑ ΑΧΜΑΤΟΒΑ, Περιοδικό Πλανόδιον, τεύχος 45, Αθήνα, Δεκέμβριος 2008.

Μετάφραση από τα ρωσικά: Απόστολος Καρούλιας

Λογοτεχνική απόδοση: Κάρολος Τσίζεκ