Σήμερα θα σας πω μια Ιστορία, τα πρόσωπα στα οποία θα αναφερθώ είναι πέρα για πέρα αληθινά.

and so the story goes......

Ήταν κάποτε ένα καταστηματάρχης, ο οποίος ζητούσε βοήθεια από τους περαστικούς να του φτιάχνουν το μαγαζί κάθε μέρα και μάλιστα χωρίς να τους πληρώνει.
Ο κύριος λοιπόν αυτός κάθε πρωί άνοιγε το κατάστημα του, έφτιαχνε τον καφέ του και συσκεφτότανε με τον εαυτό του....
¨τι να κάνω σήμερα¨.....μμμμ βαριέμαι,
θα πω σε κανέναν άλλον να φτιάξει το μαγαζί.....
οι υπάλληλοι του μαγαζιού ήταν εκεί σχεδόν απο τότε που άνοιξε αλλά και αυτό τσάμπα δούλευαν, ο κύριος δεν τους πλήρωνε, αλλά καμιά φορά έτσι για τα μάτια του κόσμου τους έλεγε ένα "ευχαριστώ" ή ένα "μπράβο".

Τα χρόνια περνούσαν, άλλοτε ήρεμα και άλλοτε με ίντριγκες και κόντρες ανάλογα με την εποχή.

Το μαγαζί, λοιπόν  ήταν "γωνία" και περνούσε πολύς κόσμος κάθε μέρα, όλοι γνωριζόντουσαν μεταξύ τους και έκαναν καλή παρέα και όπως είπα και πριν όλα αυτά ανάλογα με την εποχή.

Ήρθε λοιπόν η μέρα που πέρασα και εγώ από το μαγαζί αυτό, στην αρχή δεν ήξερα, τι, ποιος, που, πότε , γιατί, όλα ήταν καινούρια, σιγά σιγά μπήκα στο κόλπο και εγώ και χωρίς να το καταλάβω, αλλά με την θέληση μου, άρχισα και εγώ να γίνομαι ένα με τους άλλους, (οχι τους υπάλληλους) τους άλλους τους "εθελοντές" και άρχισα λοιπόν να βοηθάω και εγώ στην διακόσμηση  του μαγαζιού.

Κάποια μέρα λέω στο αφεντικό,:

- Μάστορα να σου βάψω το μαγαζί;
- και δεν το βάφεις, αλλά θα σου δώσω μαζί για να σε βοηθήσει και τον Χρήστο.
- πολύ ευχαρίστως, του λέω και αρχίζουμε να βαφούμε. 
(πολύ καλό παιδί ο Χρήστος και με πείρα στο ¨βάψιμο¨)

Όταν τελειώσαμε το βάψιμο με τον Χρήστο ήρθε το αφεντικό, είδε την δουλειά και λέει: Μπράβο Χρήστο, ωραία δουλειά έκανες.

Το άκουσα και έπεσα από την σκάλα.

-Ναι ρε μάστορα έκανε καλή δουλειά αλλά δεν ήταν μόνος και στην τελική μόνο την σκάλα κράταγε.

και τι γυρίζει και μου λέει ο μαγαζάτορ;;;;.......

- Εντάξει αν δεν ήταν ο Χρηστάκης.....(με νόημα).

Δίνω τόπο στην οργή και λέω από μέσα μου "χεστον τον παπαρα δεν αξίζει, άλλωστε τα ήθελα και τα έπαθα, εγώ του ζήτησα να του βάψω το μαγαζί. δεν μου το ζήτησε αυτός".

Πέρασαν αρκετά χρόνια από τότε, ο Χρήστος έγραψε το μαγαζί στα @@ρια του, αλλά εγώ καθημερινά, πάρων.

Ως που μια μέρα, βλέπω το αφεντικό να κρατάει μια μπατανοβουρτσα και να βάφει το μαγαζί.

Την σκάλα την κρατούσε τώρα ένα άλλο παλικάρι..... εγώ τώρα σε ποιον πρέπει να πω μπράβο στο αφεντικό ή στο παλικάρι που κρατούσε την σκάλα;