Κάποιες φορές παρακολουθείς αμέτοχος, αλλά έρχεται η στιγμή που ξεχειλίζεις, θες να μιλήσεις.. Που η μια σταγόνα ξεχειλίζει ένα ήδη γεμάτο ποτήρι.Κάποιες φορές η πραγματικότητα σε ξεπερνάει, σηκώνεις τα χέρια ψηλά από τον παραλογισμό της.

Όχι, δεν έγινε κάτι, όπως θα βιαστείτε να σκεφτείτε.  Όχι κάτι διαφορετικό από αυτά που βλέπουμε και βιώνουμε όλοι. Αλλά έρχεται μια στιγμή που σου έρχονται αυθόρμητα βρισιές γιατί είναι τόσο τραγικά όσα βιώνεις, που θες να τα σπάσεις.

Κάθε μέρα ο Έλληνας βάλλεται από παντού. Από πού να αρχίσεις; Η λίστα φτάνει να καλύψει την περίμετρο όλης της Ευρώπης.

Μπήκαμε σε μια πραγματικότητα με το έτσι θέλω. Ενός ατέλειωτου δανεισμού με σκοπό να είμαστε υπόδουλοι όσο ζούμε, όσο ζουν τα παιδιά, όσο ζουν τα εγγόνια μας. Πειραματίζονται οι άλλες χώρες- με τη δική μας ανοχή- στις πλάτες μας. Αιώνες Ελληνικού φωτός και πολιτισμού, που δεν μπορούν οι εν λόγω χώρες να φτάσουν ούτε στον ύπνο τους, γίνονται αντικείμενο ζήλειας.. Το δέντρο με καρπούς πετροβολείς, όχι το μαραμένο και κατσιασμένο.. Γιατί όταν οι Γερμανοί και πολλοί άλλοι, στην Ευρώπη και έξω, δεν έχουν να επιδείξουν έναν πολιτισμό, μοιραία, όταν βλέπουν το φωτεινό παράδειγμα, λένε ό, τι είχε πει ένας ομοεθνής τους ποιητής πριν από 100-150 χρόνια: ‘’Καταραμένε Έλληνα, όπου κι αν πάω, σε όποιο τομέα, μπροστά μου σε βρίσκω’’.

Αλλά, επειδή πρέπει να λέμε τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη, σαν λαός έχουμε δώσει δείγματα εσωτερικής διαμάχης, έλλειψης παιδείας, εμφυλίου, έλλειψη κουλτούρας και τρόπων. Οι νεοέλληνες ή αλλιώς Ελληναράδες, που πάντα ζουν μες στο τεράστιο εγώ τους, θέλουν να προσπερνούν τους άλλους στις ουρές, κορνάρουν στον εαυτό τους στο φανάρι αν είναι πρώτοι, ονειρεύονται να κάθονται να ξύνονται και να πληρώνονται στο δημόσιο, να λαδώσουν για να προσπεράσουν τις διαδικασίες, να μπει το παιδί τους με βίσμα σε δουλειά, να πάει ο γιός τους με βίσμα στην καλή μετάθεση στο στρατό, δίπλα στο σπίτι τους, και ο κατάλογος; Ατέλειωτος! Ο Έλληνας δεν ανέχεται δεύτερη θέση.

Αυτό που με νευριάζει πάρα πολύ είναι ότι είμαστε τόσο μπούφοι που μόνοι μας πέφτουμε στην παγίδα που μας στήνουν. Της διχόνοιας. Αν ήμασταν αγαπημένοι, ΟΛΑ μα όλα, τα νέα μέτρα, τα παλιά, και ό, τι και να λέγανε, δεν θα περνούσαν. Αν όταν βγει ένας νέος φόρος, ένα νέο χαράτσι, 10 εκατομμύρια Έλληνες, δεν πάει κανείς, μα κανείς όμως, να πληρώσει, δεν μπορούν να κόψουν πρόστιμο, να βάλουν φυλακή, να κόψουν το ρεύμα, το νερό ή δεν ξέρω εγώ τι άλλο σε 10 εκατομμύρια κόσμο. Σε 5-10 που θα αντισταθούν, μπορούν και θα το κάνουν γιατί ξέρουμε τι λογική έχουν, ‘’αποφασίζουμε και διατάζουμε’’. Έχουν τα μέσα να τρομοκρατούν κυρίως τους παππούδες, με απειλές και άλλα μέσα, με τους δημοσιογράφους που οι ίδιοι εγκρίνουν για αυτό, να φοβίζουν τους παππούδες να τρέχουν πρώτοι από όλους, να ψηφίζουν και να πληρώνουν. Ο νέος είναι σαφώς πιο υποψιασμένος, αλλά φυσικά και εδώ υπάρχουν τραγικές εξαιρέσεις.

Λέγοντας τραγικές εξαιρέσεις, εκεί περικλείονται όλοι αυτοί που το ίδιο το σύστημα θέλει και καταφέρνει να εξοντώσει. Πως; Με το να τους χωρίζει στα δύο. Ολυμπιακός- Παναθηναικός, ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, Αρης-ΠΑΟΚ, Άσπρο-μαύρο, Κόκκινο-κίτρινο, Κασέρι-γραβιέρα, Γάτα-σκύλος, και δεν ξέρω εγώ τι άλλο, αρκεί πάντα να είναι κομμένοι στα δυο. Δεν μας νοιάζει ποια δυο, αρκεί να τρώγονται μεταξύ τους.

Την ώρα λοιπόν που αυτοί οι ανεγκέφαλοι τρώγονται και τα σπάνε, στα γήπεδα κυρίως- έχω πει πολλές φορές ότι πιστεύω πως ‘’το ποδόσφαιρο είναι το όπιο του λαού’’, ο Μάρξ θεωρούσε τη θρησκεία γιατί δεν ήξερε το Ελληνικό διαμόνιο- την ίδια λοιπόν ώρα, οι έχοντες και κατέχοντες εξουσία και όχι μόνο, τρίβουν με ικανοποίηση τα χέρια τους που θα περάσουν ανενόχλητοι τα νομοσχέδια.

Εκτός τους ανεγκέφαλους που ανέφερα, υπάρχει κι άλλη μια κατηγορία, οι εξαρτημένοι από τα ναρκωτικά. Κι αυτοί αποτέλεσμα του συστήματος είναι, που τρίβει τα χέρια.. Γιατί εξουδετέρωσε ένα ενεργό κομμάτι της νεολαίας, να μην βλέπει τι γίνεται. Αν ήθελαν, τα ναρκωτικά θα ήταν παρελθόν, τουλάχιστον σε μια ευρωπαική χώρα, που δεν ελέγχεται από μαφιόζους.

Σε μια τέτοια καθημερινότητα, έχουν προστεθεί και ένα μάτσο ταπεινοί και καταφρονεμένοι που ενώ οι Έλληνες δεν έχουν εδώ να φάνε, και οι περισσότεροι από αυτούς χωρίς να φταίνε( γιατί θα εξηγήσω ότι υπάρχει ένα κομμάτι Ελλήνων που φταίει για όσα περνάμε),θέλουν κι αυτοί προνόμια και δουλειές. Αρχίζουν αυτοί να περιφέρονται στο δρόμο, χωρίς δουλειά. Είναι παράνομοι, χωρίς χαρτιά, το όνομα τους δεν υπάρχει πουθενά. Ποιος λοιπόν τους εμποδίζει από το να κλέψουν για να φάνε; Πως μπορείς να καταδικαστείς όταν δεν υπάρχεις; Με τον ίδιο τρόπο που θα πάρει κλήση ένα αμάξι χωρίς πινακίδα. Δεν υπάρχει τρόπος. Κι αν δεν κλέψουν, σε πρήζουν σε κάθε φανάρι, σε κάθε γωνία με την ζητιανειά. Πόσες φορές περνάω από δίπλα τους με την σιγουριά να κόψω το κεφάλι μου, αν αυτός δεν έχει πιο πολλά λεφτά, με τη ζητιανειά, από μένα που είμαι άνεργη.

Όταν στα 15 μου γύριζα μόνη μου στην Κυψέλη και δεν φοβόμουνα, εκεί μεγάλωσα και πήγα σχολείο, και στα 35 μου φοβάμαι και μέρα να κυκλοφορώ μόνη, κι ας είμαι πλέον επισκέπτρια στην Αθήνα, αυτό το θεωρώ πρόβλημα. Όταν μια φίλη μου της την πέσανε μέρα μεσημέρι,  δυο έγχρωμοι, στην πόρτα της, για να της πάρουν μια τσάντα όπου το μόνο που άξιζε ήταν το κινητό, άνεργη είναι η κοπέλα, αυτό ναι, το θεωρώ πρόβλημα, όταν έπρεπε να τρέχει να αλλάζει κλειδαριές και να βγάζει καινούρια ταυτότητα.

Όταν κυκλοφορούν τόσα όπλα γύρω μας, που ούτε σε χώρα με πόλεμο δεν κυκλοφορούν, ναι, αυτό το θεωρώ πρόβλημα.

Όταν βλέπω έναν άστεγο στο παγκάκι, να στρώνει να κοιμηθεί και να είναι σκελετωμένος από την πείνα, όταν ένα παιδάκι λιποθυμάει στο σχολείο, ναι τα θεωρώ όλα αυτά πρόβλημα. Τεράστιο πρόβλημα. Υπάρχει μέριμνα για αυτούς τους ανθρώπους; Για τον Έλληνα φορολογούμενο που κάτι μπορεί να στράβωσε στη ζωή του κάποια στιγμή; Δεν γεννήθηκε ο άνθρωπος αυτός στο παγκάκι, μπορεί να είχε επιχείρηση που έκλεισε. Οτιδήποτε και να είχε, το σίγουρο είναι ότι θα του είχε ρουφήξει το αίμα το κράτος στη φορολογία. Και έρχεται ο άλλος από του πουθενά τη μέση, έξω από το μαγαζί αυτού, να πουλήσει σε τιμή ξεφτίλα, 1-2 ευρώ και 5, το ίδιο πράγμα που αυτός μέσα, με τις εφορίες, τις ασφάλειες, τα ενοίκια, τους μισθούς των υπαλλήλων, τη ΔΕΗ, την ΕΥΔΑΠ, κλπ,κλπ,κλπ, δεν μπορεί να πουλήσει τόσο φτηνά. Όλοι πάνε στον έξω και ο μέσα κάποτε βάζει λουκέτο.

Συγνώμη που δεν μπορώ να συμπονέσω τον απέξω… Ο μέσα μπορεί να είναι αδελφός, ξάδελφος, φίλος, γνωστός.. Μπορεί να τα πίναμε μαζί, να πηγαίναμε μαζί στο σχολείο, να τον ξέρω 30 χρόνια. Πώς να τρέξω για το σπίτι του γείτονα, όταν πήρε φωτιά, όταν ταυτόχρονα καίγεται το δικό μου; Συγνώμη που δεν είμαι ήρωας, να μείνω χωρίς σπίτι και οικογένεια, για να πάρω παράσημο ανδρείας επειδή έσωσα το σπίτι και την οικογένεια του γείτονα. Συγνώμη που είμαι λογικός άνθρωπος και πονάω τον Έλληνα. Συγνώμη που ακόμα πιστεύω στο Θεό και δεν θέλω η χώρα μου να γίνει μουσουλμανική, όπως πάνε να μας επιβάλουν (χωράει συζήτηση επί τούτου, δεν είναι της παρούσης). Συγνώμη που πονάω για το παιδάκι στην Ελλάδα που δεν έχει να φάει και δεν μπορώ να σκεφτώ το παιδάκι στου πουθενά τη μέση που δεν έχει να φάει, γιατί αυτό το παιδάκι εδώ, μπορεί να είναι και το ανηψάκι μου, του ξάδελφου μου που είναι άνεργος με 2 μικρά παιδιά, το μικρό δεν πάει καν σχολείο.

Ο Έλληνας είναι ο χειρότερος εχθρός του Έλληνα. Θα το λέω για όσα χρόνια μου μέλλει να ζήσω. Ρατσιστής για το ίδιο του το αίμα. Αν μπορούσε να βγάλει το μάτι του άλλου, θα το έκανε.

Όταν είμαι άνεργη τόσα χρόνια, και υπάρχει ένας ΟΑΕΔ,(υπάρχει, λέμε τώρα, πλέον άκυρο ρήμα για τον συγκεκριμένο φορέα) που πας και ανανεώνεις απλά μια κάρτα χωρίς να γίνεται και τίποτα, πώς να δω φως; Θέλεις να είσαι αισιόδοξος και δεν σε αφήνουν οι συνθήκες.

Τυχαίνει να είμαι αισιόδοξη και απορώ όταν όλοι μου λένε ‘’να είσαι αισιόδοξη’’ και όταν με θεωρούν ότι με παίρνει από κάτω. Θεωρώ ότι δεν ξέρουν ούτε ένα 10% από εμένα. Αλλά τυχαίνει να είμαι και ρεαλίστρια. Να αντιλαμβάνομαι τι γίνεται κάτω από τη μύτη μου. Ευχή και κατάρα είναι να καταλαβαίνεις, πόσο μάλλον να μπορείς να βλέπεις τι θα γίνει. Αυτό δυστυχώς είναι σκέτη κατάρα, ούτε καν ευχή..  Απ’ την άλλη, δεν θέλω να με θεωρούν βλάκα και κοροίδο. Γιαυτό και δεν καταδέχομαι να γίνω σαν τα μούτρα τους. Αν ένα πράγμα με ενοχλεί σε αυτή τη χώρα (με ενοχλούν όχι ένα, αλλά ένα εκατομμύριο, αλλά τέλος πάντων) είναι η έλλειψη αξιοκρατίας. Όταν έλεγα ότι φταίμε για όσα τραβάμε, αυτό ακριβώς εννοώ.

Η έλλειψη αξιοκρατίας έχει φέρει ένα βήμα πιο κοντά αυτή τη χώρα στην καταστροφή, στον πάτο του βαρελιού. Είμαστε κοντά και τον γυροφέρνουμε. Η έλλειψη αυτή λοιπόν φέρνει τους πιο ανάξιους στις πιο καίριες θέσεις. Η λέξη κλειδί είναι η λέξη ‘’μέσο’’. Συνώνυμες οι λέξεις βίσμα, γνωριμία, δόντι και πολλές άλλες. Αυτοί που χρησιμοποιούν πλάγιους τρόπους να ανέβουν, εις βάρος όσων το αξίζουν. Δηλαδή σε μια θέση σε ένα γραφείο κάθεται ένας απόφοιτος λυκείου με μηδενικά πτυχία, χωρίς λοιπά προσόντα και του σερβίρει τον καφέ ο απόφοιτος πανεπιστημίου, που ξέρει 2 ξένες γλώσσες, Η/Υ, έχει μεταπτυχιακό και ΦΥΣΙΚΑ είναι άνεργος στην Ελληνική πραγματικότητα.

Όσες φίλες μου-και φίλοι- έχουν τελειώσει μόνο το λύκειο, ένα 90% δουλεύει και όσοι και όσες έχουν πτυχία, ένα 90% κάθεται. Και όσοι δουλεύουν-από τους τελειόφοιτους λυκείου- δουλεύουν στην ίδια μοναδική δουλειά που ξεκίνησαν, από τα 18-19 τους και δεν έχουν αλλάξει καμία άλλη, ενώ οι πτυχιούχοι έχουν κατά μέσο όρο αλλάξει 2-3. Τυχαίο; Δεν το λέω υποτιμητικά, το λέω με βάση την πραγματικότητα ότι για να διακριθεί ένας Έλληνας, μόνο στο εξωτερικό μπορεί να γίνει, όπου εκεί σε κοιτάνε για την αξία σου. Αν αρχίσω με παραδείγματα, δεν θα τελειώσω, ξέρω πολλά…

ΑΞΙΟΚΡΑΤΙΑ. Τόσο δύσκολο είναι; Εδώ αν είσαι ανάξιος θα φτάσεις ψηλά, έχω πει άπειρες φορές, οι φελλοί επιπλέουν.

Όλα ξεκινούν από την οικογένεια. Όταν τα παιδιά στην οικογένεια αντιμετωπίζονται σαν ένα επιπλέον βάρος, σαν τσακωμό σε ποιον θα τα φορτώσουμε για να δουλεύουμε, και τα φορτώνουν σε αλλοδαπές νταντάδες,  όταν τα μαλώνουν με το παραμικρό, όταν τους στερούν το παιχνίδι για να τα τρέχουν σε ηλίθιες δραστηριότητες (αυτό το μπαλέτο, μου κάθεται στο λαιμό, δεν θα το χωνέψω ούτε σε καζάνι με σόδα να πέσω), όταν τους δημιουργούν ανταγωνισμό με το να τα ντύνουν σαν μοντελάκια και να τους παίρνουν όλα τα ακριβά και τα μυούν από μικρά στον υπερκαταναλωτισμό, όταν βρίζουν οι ίδιοι και όταν βρίζει το παιδί το χειροκροτούν σαν να έκανε κατόρθωμα, σαν δείγμα ευφυίας ότι είπε μια βρισιά, όταν βλέπουν έναν ανάπηρο, έναν νάνο, έναν παχύ, έναν ψηλό, έναν που διαφέρει τέλος πάντων και τον κοροιδεύουν και ωθούν το παιδί να κάνει το ίδιο και αν τους πεις κάτι γυρνάνε να σου πουν ‘’παιδί είναι’’(ναι αλλά αυτό το παιδί από κάπου το άκουσε, δεν το έβγαλε από μόνο του) τότε πώς να πάει μπροστά αυτή η χώρα; Μετά έρχεται και το σχολείο και τα αποτελειώνει. Ακόμα και καλή πρόθεση να έχουν κάποιοι καθηγητές-αρκετοί έχουν-όταν έχουν φτύσει αίμα να βρεθούν σ’αυτή τη θέση, οι αντοχές τους είναι μειωμένες. Όταν παλεύουν χωρίς βιβλία να εμφυτέψουν ξεπερασμένες γνώσεις, όταν φέρνουν μέχρι και το χαρτί του εκτυπωτή από το σπίτι τους, τότε πώς να πάει μπροστά η παιδεία;

Θα μπορούσα ώρες να μιλάω, έχω πολύ θυμό μέσα μου. Προσπάθησα να είμαι κόσμια, αλλά οι συνθήκες με κάνουν τριτοκοσμική. Θέλω να βρίσω και να συχτιρίσω. Κατηγορούμε τους πολιτικούς. Κι εγώ το κάνω και ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ότι δεν ψηφίζω ΚΑΝΕΝΑ από τα λαμόγια των μεγάλων κομμάτων. Αλλά ψάξαμε μέσα μας πόσο φταίμε και οι ίδιοι; Πόσο μηδενική παιδεία επιδεικνύουμε; Πόσο θέλουμε να μειώσουμε τον άλλο για να ανέβουμε, να μπούμε κάπου με πλάγιο τρόπο; Να καθόμαστε και να μας πληρώνουν; Να κλέψουμε τη μπουκιά από τον άλλο; Να παίρνουμε το μαιμού επίδομα και να το στερούμε από τον άνθρωπο που το έχει αληθινά ανάγκη για την επιβίωση του. Είναι σαν να ζεις σε βίλα στα βόρεια προάστια και να απαιτείς να κόψουν από τον μισθωτό των φτωχών συνοικιών, το επίδομα, για να στο δώσουν. Να έχεις στην τράπεζα 2 εκατομύρια και στο χέρι άλλα τόσα το μήνα και να απαιτείς τα 200 ευρώ του ανθρώπου που ζει από αυτά και δεν έχει άλλο εισόδημα.

Όταν δεν υπάρχει ΑΞΙΟΚΡΑΤΙΑ, όταν δεν υπάρχει ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ,ΑΛΛΗΛΟΒΟΗΘΕΙΑ, ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ, ΟΜΟΝΟΙΑ, καμία χώρα, ποτέ, δεν θα πάει μπροστά. Ο Έλληνας είναι ο άνθρωπος που δεν τον νοιάζει αν θα έχει κατσίκα, φτάνει να φοφήσει αυτή που έχει ο διπλανός του. ΖΗΛΕΙΑ, ΚΑΚΙΑ, ΦΘΟΝΟΣ, ΔΙΧΟΝΟΙΑ, μας χαρακτηρίζουν. Και φυσικά ο ρατσισμός απέναντι στο ίδιο το αίμα μας, γιατί ρατσιστές με τους μετανάστες δεν είμαστε, ίσα ίσα που τους έχουμε κορώνα στα κεφάλια μας, μην πω χειρότερα, θου φυλακείν… Εγώ πάντως ρατσισμό βιώνω. Καθημερινά. Κι όχι μόνο εγώ. Και μόνο σε άλλη πόλη να είσαι το βιώνεις. Να πας Αθηναίος στη Θεσσαλονίκη; Την έκατσες την βάρκα, που λένε, με μισό μάτι σε κοιτάνε, στην καλύτερη περίπτωση. Αυτά τα θεωρώ όχι απλά ΒΛΑΚΕΙΕΣ, bullshit, σε άψογα Ελληνικά. Λες κι εγώ από την Αθήνα, από τον Βόλο, από την Λάρισα, από το Ταμτούμ με τις μαιμούδες είμαι πιο Έλληνας από τον άλλο. ΗΛΙΘΙΟΤΗΤΕΣ.

Όταν γίνουμε άνθρωποι πολιτισμένοι, και όχι των σπηλαίων, και πάψουμε να είμαστε εχθροί μεταξύ μας, τότε καμία Μέρκελ, κανένα ΔΝΤ, καμία ΤΡΟΙΚΑ, κανένας πολιτικός εγχώριος δεν μπορεί να μας βλάπτει, ας χτυπάει κάτω τον πισινό του. Αν γίνουμε πολιτισμένοι… Αν…

ΥΓ1: Ας βάλουμε και λίγο χρώμα, Άνοιξη μπήκε.

ΥΓ2: Εγώ με τις ιδέες μου, κι εσείς με τα λεφτά σας... Που έλεγε κι ο συγχωρεμένος.. Αυτό το τραγούδι περικλείει όλη τη φιλοσοφία ζωής μου. Από το να είμαι λαμόγιο με λεφτά, προτιμώ άφραγκη με ιδέες.Κι ας μην τρώγονται. Κοιτάζομαι στον καθρέπτη, αυτό που το πας; 

ΥΓ3:Πάω να βάλω κανένα dvd, γιατί το κουτί αποβλάκωσης ως συνήθως βλακείες έχει.Κωμωδίες βλέπω.Τις προτιμώ και τις λατρεύω. Και μου τι σπάνε οι τάχα μου ''κουλτουριάρηδες'' που θάβουν ΜΟΝΟ τις κωμωδίες, ως ελαφρά θεάματα και αποθεώνουν τις δηθενιές και κάθετι που έχει μια πράξη βίας και σκοτωμού το δευτερόλεπτο.Να γελάσω θέλω φίλε μου, όχι να μάθω με ποιο τρόπο σκοτώνουν.Αυτό το βλέπουμε γύρω μας κάθε μέρα, αφού μας το εμποτίζετε και αντιγράφουν οι εγκληματίες τα θέματα σας.. Δεν είναι τυχαίο που τα θρίλερ έχουν κόκκινο τετραγωνακι, δηλαδή κατάλληλα για ανηλίκους άνω των 15, και οι τσόντες έχουν το κόκκινο Χ,δηλαδή ακατάλληλα για ανηλίκους. Δηλαδή είναι απείρως πιο κατάλληλο για έναν έφηβο 16 ετών να βλέπει με ποιο τρόπο ξεκοιλιάζει ένας δολοφόνος παρά να δει μια ερωτική πράξη,να ξεστραβώνεται. Δεν επαινώ τις τσόντες αλλά σίγουρα από το να εθίζουν τους νέους στη βία, καλύτερα θα ήταν να τους εθίζουν στην αγάπη.. Έστω κι έτσι.Ακραία.Είναι απείρως πιο υγιές ο έφηβος να βγει να ερωτευτεί, παρά να βγει να σκοτώσει...Έτσι δεν είναι;