Έχω κάνει ήδη δέκα μετακομίσεις. Τις περισσότερες δεν τις θυμάμαι, καθώς ήμουν πολύ μικρός. Οι πρώτες οχτώ βαραίνουν τους γονείς μου. Παντρεύτηκαν νωρίς, έκαναν δύο παιδιά νωρίς νωρίς, και μέχρι να εδραιωθούν οικονομικά, γινόντουσταν έρμαιο κακών ιδιοκτητών. Έμπαιναν σε ένα σπίτι, έκλειναν συμβόλαιο ενός έτους και δύο μήνες μετά τους έδιωχναν για ιδιοκατοίκηση. Ο νόμος τότε ήταν ελαστικός.

Όταν ο αδελφός μου έφτασε σε ηλικία να δώσει πανελλήνιες και εγώ βρισκόμουν σχολικά μόλις έναν χρόνο πίσω, στην οικογένεια προστέθηκε το στερνοπούλι μας, η μικρή μας αδελφούλα. Σε άλλες περιπτώσεις ίσως να υπήρχε ζήλεια, αλλά με τέτοια διαφορά ηλικίας, ήταν καταλυτικός ο ρόλος της, στο να μας φτιάχνει την διάθεση καθημερινά, να μας ψυχαγωγεί με τα τερτίπια της, να ομορφαίνει τον κόσμο μας με τις εξυπνάδες της και τα γέλια της.

Αφού γεννήθηκε η μικρή κάναμε μόλις δύο μετακομίσεις ακόμα. Στην πρώτη μεταφερθήκαμε στο εξοχικό μέχρι να χτιστεί το σπίτι μας και ταυτόχρονα νοικιάζαμε μία γκαρσονιέρα, για τους φοιτητές της οικογένειας, εμένα και του αδελφού μου. Όταν μετακομίσαμε στην τελευταία κατοικία των γονιών μου, η μικρή ήταν ήδη τεσσάρων ετών, και εμείς είχαμε ένα με δύο χρόνια ακόμα ξέγνοιαστης φοιτητικής ζωής.

Λίγα χρόνια μετά, και αφού είχαμε τελειώσει και τον στρατό, μας επισκέφτηκε ένας θείος μας, πρώτη φορά στο νέο σπίτι. Μην γνωρίζοντας που ακριβώς μένουμε ρώτησε γείτονες που ήταν σε ένα μπαλκόνι, μήπως γνωρίζουν την νέα οικογένεια, που ζούσε λίγα χρόνια στην γειτονιά τους. Αρκετά σαστισμένος, έγινε μάρτυρας μίας πρωτοφανούς δήλωσης σιγουριάς, από μία γειτόνισσα που είχαμε ανταλλάξει μερικές καλημέρες.

-Λέτε για την γυναίκα με το μικρό κοριτσάκι, που έχει παντρευτεί έναν άντρα που έχει και δύο παιδιά από τον προηγούμενο γάμο;
-Όχι, η ξαδέλφη μου, έχει τρία παιδιά, απλά έχουν διαφορά ηλικίας μεγάλη μεταξύ τους.
-Όχι, την ίδια λέμε, το μικρό είναι μόνο δικό της, τα άλλα είναι του άντρα της, αλλά τα αγαπάει σαν δικά της..
-Μα δεν ξέρω την ξαδέλφη μου;

Το αντιμετωπίσαμε όλοι σαν αστείο. Πως θα μπορούσε η επιμονή, μίας γυναίκας που μένει δύο με τρία σπίτια μακριά μας, να κρίνει και να αποφασίζει για την οικογενειακή μας κατάσταση και το χειρότερο, όταν της λένε την αλήθεια, που θρυμματίζει την δική της, να επιμένει, ότι έχει δίκιο.

Τα χρόνια πέρασαν, τα αδέλφια μετακομίσαμε ο καθένας στο δικό του σπίτι, η μικρή πέρασε φοιτήτρια και πρόσφατα, η ιστορία επαναλήφθηκε. Ένας γείτονας αυτήν την φορά, χρειάστηκε τις γνώσεις του αδελφού μου. Αυτήν την φορά, ήταν η σειρά του να πέσει από τα σύννεφα, όταν άκουσε για δεύτερη φορά να επαναλαμβάνονται τα λόγια της γειτόνισσας, "η γυναίκα του πατέρα σας, που σας έχει σαν μάνα σας. Μπράβο της"

Φυσικά για δεύτερη φορά διαψεύστηκε, όμως ο κόσμος δεν θέλει πολύ για να αμφιβάλλει. Ο λαός μας λέει, όπου υπάρχει καπνός, υπάρχει και φωτιά, αλλά εγώ θα απαντήσω, κάτι που είχα δει στην ταινία
Αμφιβολία (http://www.imdb.com/title/tt0918927/), την οποία προτείνω ανεπιφύλακτα και αφορά το κουτσομπολιό:

Πάρε ένα πουπουλένιο μαξιλάρι, ανέβα στην ταράτσα του σπιτιού σου και άσε το περιεχόμενο να χυθεί και να το πάρει ο άνεμος.
Τώρα πήγαινε να μαζέψεις τα πούπουλα. Όλα.

Αυτή είναι η συκοφαντία. Απλώνεται στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα και μετά δεν μαζεύεται.

Στην εποχή μας, η φήμη γίνεται είδηση. Εύκολα τρέχουμε όλοι να ακούσουμε τις συκοφαντίες για τον διπλανό μας. Τον γνωστό ηθοποιό, τον πολιτικό, τον γείτονα.

Συνήθως το κουτσομπολιό δεν είναι απλά η περιγραφή ενεργειών ή καταστάσεων που αφορούν άλλους. Είναι μια συνειδητή προσπάθεια σχολιασμού ή διάδοσης πληροφοριών σχετικά με κάποιο άτομο που συνοδεύεται από κακόβουλη πρόθεση. Είναι χαρακτηριστικό της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Κάποιοι κουτσομπολεύουν πολύ, ενώ άλλοι σε λιγότερο βαθμό, άλλοι δριμύτατα, και μερικοί πιο ήπια. Μπορεί να υπάρχει υπερβολή, παρερμηνεία και παραποίηση της πραγματικότητας, αλλά ο στόχος παραμένει πάντα ίδιος: η δημιουργία λανθασμένων εντυπώσεων στο άτομο που είναι το θύμα της εν λόγω αρνητικής συμπεριφοράς.

Οι μικροί ασχολούνται με τους άλλους. Οι μέτριοι με τα γεγονότα. Οι μεγάλοι με τις ιδέες.