Ήταν κάποτε ένα μικρό κουτάκι βαμμένο με τα πιο αγαπημένα χρώματα, στο μπλε του ουρανού, στο γαλαζοπράσινο της θάλασσας, στο λευκό της αθωότητας, στο κόκκινο της χαράς και στο κίτρινο του ήλιου.
Το ρολόι σημάδευε κάθε λεπτό που περνούσε, άλλοτε γρήγορα σαν αστραπή κι άλλοτε αργά και μέσα στο κουτάκι μαζεύονταν μικροί χαμογελαστοί ή δακρυσμένοι κόκκοι.

Τα χρόνια περνούσαν και το κουτάκι αν και μικρό δεν γέμιζε. Άπειρες οι στιγμές που στριμώχνονταν η μια δίπλα στην άλλη κι αγκαλιάζονταν με τρυφερότητα. Γνωρίζονταν καλά μεταξύ τους, πολλές έμοιαζαν σαν δύο σταγόνες νερό μα η κάθε μια είχε την δική της ομορφιά.

Εκεί στην άκρη της καρδιάς το μικρό κουτάκι μια μέρα έχασε το κλειδί της μαγείας του κι έμεινε σφραγισμένο. Στην άκρη των ματιών του κρατιόταν το δάκρυ να μην κυλήσει. Οι μικροί κόκκοι θόλωσαν και η ομίχλη σκέπασε το χώρο.
Το μικρό κουτάκι έχασε την ισορροπία του κι άρχισε να στροβιλίζεται τρελά γύρω από τον εαυτό του. Είχε χάσει το σημείο αναφοράς του κι ένιωθε πως δεν ανήκει πουθενά. Οι μικροί κόκκοι μπερδεύτηκαν μεταξύ τους.

Στον απόηχο της καταιγίδας – στάλες βροχής
Δάκρυα στα χέρια μου – κρύσταλλα και διαμάντια
Στον αντίλαλο της χαράδρας άκουσα τη φωνή μου
Βαθύ παράπονο
Ευχή μυστική…