Υπάρχει κάτι μαγευτικό στα καλοκαίρια και δεν εννοώ το γιασεμί τις νύχτες και το θυμάρι τα μεσημέρια, αν και φτάνουν πολύ κοντά στην μαγεία και αυτά. Είναι τόσο εξωστρεφή και τόσο εσωτερικά ταυτόχρονα που σε αναγκάζουν να έρθεις σε επαφή με τον εαυτό σου. Σε όλα τα επίπεδα, ακόμα και να έρθεις σε επαφή με το σώμα σου. Σε αναγκάζουν να αξιολογήσεις πράγματα αλλά ταυτόχρονα να αφήσεις και το βαλιτσάκι με τις αναστολές στην ντουλάπα πλάι στο χειμωνιάτικα.

Τα καλοκαίρια τα αγαπάω για χιλιάδες ασήμαντους και σημαντικούς λόγους.

Τα αγαπάω γιατί μαυρίζω και μου πάνε έντονα χρώματα, τα αγαπάω γιατί μπορώ να χαμογελάω χωρίς να με περνάνε για σχιζοφρενή. Τα αγαπάω γιατί το φλερτ δεν χρειάζεται δικαιολογία. Και γιατί τα ηλιοβασιλέματα και η αυγή έχουν μόνο 9 ώρες διαφορά. Και γιατί παρόλα αυτά οι νύχτες μπορεί να μοιάζουν ατέλειωτες. Και γιατί σου δίνουν την ψευδαίσθηση ότι αυτό το φθινόπωρο θα είναι λίγο πιο ηλιόλουστο και το επόμενο 6μηνο θα αλλάξει την ζωή σου.

Αυτό το καλοκαίρι όμως έχει κάτι ανεκπλήρωτο. Όχι κάτι συγκεκριμένο, αλλά κάτι γκρίζο.  Ξέρεις, κουβαλάει ένα στίγμα ότι δεν θα είναι το καλοκαίρι σου.

Και πώς να είναι με το υπόλοιπο του τραπεζικού σου λογαριασμού να πέφτει  σαν άγκυρα στον βυθό;

Και με την παρέα σου να σε κόντρα μέρα, ώρα και εποχή και με την ζωή σου σε αβεβαιότητα και το μυαλό σε αταξία; Και με το εκκαθαριστικό της εφορίας σε αναμονή.

Και μένουν τα γιασεμιά κάπου εκεί να σε παρασέρνουν ακόμα αλλά μόνο σαν σύμβολο. Γιατί δεν σου θυμίζουν τίποτα αλλά θέλουν να σου δείξουν τον δρόμο.

Και πάλι θα ψάχνεις το καλοκαίρι σου. Αυτό με τις δεκάδες ιστορίες και το σκασμένο δέρμα από τον ήλιο, με το καρπούζι να στάζει άτσαλα από τις άκρες των χειλιών σου και με την άμμο που σέρνεις στο μπαλκόνι σου όταν τινάζεις τον σάκο στην επιστροφή.

Και θα το ψάχνεις κάπου εκεί ανάμεσα σε οικονομικές κρίσεις και αργοπορημένα δρομολόγια, ανάμεσα σε παρέες μη διαθέσιμες ή μη συμβατές, ανάμεσα στην εφηβεία και τα 30 και κάτι.