Δευτέρα απόγευμα, βρέθηκα σε μία -ας το πούμε έτσι-  βραδιά γνωριμίας με την συγγραφέα Αλκυόνη Παπαδάκη. Είχα διαβάσει κάποια βιβλία της, και όχι μόνο μου άρεσαν πάρα πολύ, αλλά μου δημιούργησαν ταυτόχρονα την επιθυμία να γνωρίσω και απο κοντά τον άνθρωπο που  έγραψε πράγματα τόσο άμεσα, αλλα και τόσο ποτισμένα με μία περίεργη αίσθηση πρωτογενούς. Παρά το ότι τα γραφτά της είναι -και με το παραπάνω μάλιστα-  καλοδουλεμένα και επεξεργασμένα, μου έδιναν την εντύπωση οτι έχουν γραφτεί σε πρώτο χρόνο. Κάπως σαν να πρόκειται για κουβέντα εξομολόγησης, βγαλμένη απευθείας απο τα εσώψυχα, χωρίς επιτηδευμένες παρεμβολές και φιοριτούρες. Δεν γνωρίζω κατα πόσον η ίδια έχει συνειδητά  επιλέξει αυτήν την -κατα κάποιο τρόπο- αφαιρετικότητα, ή είναι μέρος τής ψυχοσύνθεσης της. Περιγράφει την αντανάκλαση τών πραγμάτων, μέσα απο μια οπτική καθημερινότητας. Είναι ένα περίεργο πάντρεμα, κάτι σαν να φτιάχνεις με τα απλούστερα τών υλικών, παραδείσιες αποχρώσεις.   Εξυπακούεται, οτι δεν επιχειρώ σε καμμία περίπτωση να το παίξω κριτικός -μακριά απο μένα τέτοια κατάρα-, απλά σαν αναγνώστης  εκθέτω την άποψή μου...

Η Κυρία Αλκυόνη Παπαδάκη, λοιπόν, δέν με απογοήτευσε. Απλή, προσηνής, σεμνή, χαμογελαστή, ένας Ανθρωπος που δεν έχει ανάγκη απο κανενός είδους φτιασίδια.Παρά την αυξανόμενα ανοδική της πορεία, δεν κουβαλά μέσα της την κατάρα του υπερτονισμένου "εγώ'. Και αυτό με έκανε να φύγω αργότερα, με ένα μεγάλο χαμόγελο, και να πιώ στην υγειά της και ένα ποτηράκι κρασί... Κυρία Αλκυόνη,  ευχαριστώ πολύ...

" Τί κάνεις είπες;

Εξαγοράζεις με πλαστογραφίες το κενό σου;

Και ώς πότε θα έχεις την αντοχή να εξαγοράζεις;

Ωσπου να πέσεις μέσα, να χαθείς;

Βρε, μήπως έχεις ξεχάσει κάποιους ανθρώπους που σε περιμένουν;

Μήπως έχεις στήσει ένα βάθρο κι ανέβασες τον εαυτό σου

πιο ψηλά απ' τους άλλους;

Τί περιμένεις πάνω εκεί;

Να έρθει η αγάπη να σε βρεί;

Δεν ανεβαίνει σε βάθρα αυτή.

Δεν αρέσκεται στ' αγάλματα."