Η Ουρανία έβλεπε πάλι μόνη της το φεγγάρι.Είχε συνηθίσει να είναι μόνη.Δεν την πείραζε που ήταν μόνη αυτή τη φορά. . Την πείραζε που ήταν μόνη πολύ καιρό ενώ δε θα πρεπε. Βαρέθηκε να  ξυπνάει με ταχυκαρδίες από το άγχος και την αγωνία να λύσει τα μυστήρια και να πάρει αποφάσεις.Και να μην μπορεί να αναπνεύσει. Σήμερα δεν θα έπαιρνε κανέναν στο τηλέφωνο, και ανέσαινε πια με ηρεμία. Ήθελε να βάλει σε μια τάξη τη ζωή της. Και ήξερε ότι θα την έβαζε σύντομα γιατί κουράστηκε να δίνει ευκαιρίες σε άτομα που δεν θέλουν ή φοβούνται να ζήσουν κάποια πράγματα.Σε κάποιους που φοβούνται τις σχέσεις και τη δέσμευση. Αν δε θες δεσμεύσεις τι νόημα έχει να είσαι σε σχέση?

 Από την καρδιά της παρέας και την πιο χαμογελαστή κατέληξε η κατσούφα της παρέας και δεν της άξιζε ο νέος της εαυτός. Όταν αγαπάς γίνεσαι καλύτερος όχι χειρότερος. . . Γι αυτο σταμάτησε να προσπαθεί ανέφικτα πράγματα. Τα τηλεφωνα νέκρωσαν από τη μεριά της σαν ένα μέρος της καρδιάς της που είναι νεκρό και δε μπορεί να νιώσει τίποτα.Πως να νιώσει που είναι πανσέληνος πάλι και το τηλέφωνο ξέρει ότι δεν ξαναχτύπησε και δεν θα ξαναχτυπήσει για σήμερα. Πλέον κοιτάει το φεγγάρι ξαπλωμένη απ'το παράθυρό της να ταξιδεύει στον ουράνιο ορίζοντα με ανακούφιση.Αποδέχτηκε το ότι είναι μόνη και νιώθει δυνατή πια. Βαρέθηκε να είναι καλή και να το εκμεταλλεύονται.