Το κείμενο που ακολουθεί είναι αρκετά παλιό. Πρωτογράφτηκε από μένα για το MusicHeaven το Δεκέμβριο του 2007. Ωστόσο μιας που πολλά πράγματα, μου θυμίζουν την ζωή μου τότε, είπα να το ξεθάψω.

Η αρχική του θέση είναι αυτή.

Σήμερα, μετά από καιρό έμεινα στο πατρικό μου. Είναι απίστευτο να ξέρεις ότι έχεις κάπου να γυρίσεις όταν χάνεσαι. Άνοιξα τον υπολογιστή για να ακούσω λίγη μουσική, μιας που το στερεοφωνικό που ήταν κάποτε στο δωμάτιό μου, δεν είναι πια εδώ. Έβαλα το CD που αποδεικνύει ότι δεν είμαι και στα καλύτερα μου… «VA - Wave Romantics (Dark Ballads And Underground Rock)” O Cave άρχισε να τραγουδάει και εγώ να γράφω, πάντα με τη συντροφιά του γνωστού νεροπότηρου με περισσότερα παγάκια και λιγότερη vodka αυτή τη φορά και του κλασικού μπλε καπνού μου, ο οποίος θα τελειώσει σε λίγο και ευτυχώς έχει ξεμείνει λίγος Golden Virginia για τις δύσκολες ώρες.

Διάφορες παρέες τηλεφωνούσαν από νωρίς, μια που είναι η μέρα που όλοι κανονίζουν τα ξαφνικά τους σχέδια για το Σαββατοκύριακο. Δεν ήθελα να βγω –νομίζω. Η Ε. είπε να μαζευτούμε να δούμε καμιά ταινία. Η Λ. θα πήγαινε μετά την ταινία στο DarkSun και επέμενε να είμαι εκεί. Ο Χ. επίσης ήθελε να πάμε για λίγο από εκεί, «Έχουμε τόσο καιρό να πάμε». Theatre of Hate – Anniversary μετά το κλασικό Do you love me, που ίσως να έχω βαρεθεί και λίγο. Η Μ., ο Γ., η Π. και γενικότερα οι… ίδιοι θα πήγαιναν επίσης στο DS. Ήθελα λίγο να πάω. Μετά σκέφτηκα πως ο λόγος που με παρακινούσε πιο πολύ, ήταν η πιθανότητα να είσαι και εσύ εκεί. Αισίως δέκα μέρες μετά. Αποφάσισα ότι δεν ήταν σοβαρός λόγος για να «πεταχτώ» μέχρι το Περιστέρι και έτσι ήρθα μέχρι τους γονείς μου, οι οποίοι άρχισαν να γκρινιάζουν πως έχουν να με δουν καιρό. Έχω χαθεί από όλους τελικά. Μόνο ο Χ. με βλέπει συχνά τώρα τελευταία, και αυτό γιατί ανέχεται να ακούει τις κυκλοθυμικές μου απόψεις και να με ψυχολογεί σιωπηλά, χωρίς να επιβάλλεται…

Δε ξέρω ποια θα πρέπει να είναι η επόμενη κίνησή μου για μας. Δε ξέρω πια αν θέλω να είμαι μαζί σου επειδή απλά σ’αγαπάω, ή αν το θέλω λόγω εγωισμού. Το πρώτο ισχύει, αλλά αν το δεύτερο υπάρχει ακόμα και σαν ιδέα, τότε δεν πρέπει να σε ξαναδώ. Ή μάλλον θα πρέπει να σε ξαναδώ αλλά να κρατήσω την ψυχή μου μακριά για να μη μολυνθεί…

The Cult - Edie (Ciao Baby). Την κατάλληλη στιγμή έτσι; Ας στρίψω ένα τσιγάρο…

Σκεφτόμουν πως τελικά πέρα από τα άπειρα κοινά που είχαμε σαν άνθρωποι, ήμασταν τελείως διαφορετικοί. Θα μπορούσαμε να είμαστε οι καλύτεροι φίλοι –το είχα σκεφτεί ακόμα και όταν ήμασταν μαζί, πως δε θα έπρεπε ποτέ να είμαστε ερωτικά μαζί και ήλπιζα να μην καταστραφεί «μετά»-. Θα μπορούσαμε να αγαπιόμαστε με το απόλυτο πάθος και να είμαστε πάντα καλά μαζί, αλλά όχι έτσι όπως αρχίσαμε. Πέρα από τις ομοιότητες μας, δε μπορεί κανείς να αλλάξει το γεγονός ότι εγώ είμαι ένας άνθρωπος που δε μπορεί να μείνει μόνος του ούτε στιγμή, πιστεύω πως αν αποφασίσω να μείνω χωρίς παρέα είναι επειδή θα σχεδιάζω την αυτοκτονία μου και όχι επειδή θα το έχω επιλέξει, ενώ εσύ είσαι ένας άνθρωπος που δε μπορεί να ζήσει πολύ καιρό με κάποιον. Ίσως και γι αυτό να διαφωνούσαμε στο θέμα σκύλος/γάτα…

Killing Joke - Love Like Blood.

Σιωπηλή νύχτα. Έχει την απόλυτη ηρεμία εδώ και όμως είναι τόσο κοντά στο κέντρο της Αθήνας. Είναι καλό που υπάρχει αυτό το σπίτι, κάτι σαν εξοχικό περίπου δεκαπέντε λεπτά από τη «βάση» μου. Θα σου άρεσε να μέναμε εδώ, κι ας έλεγες συνέχεια ότι δε μπορείς χωρίς κόσμο. Όταν είσαι με κόσμο δεν τον ανέχεσαι. Τους κοιτάς όλους περίεργα, σχεδόν σα να τους παρακαλάς να φύγουν, κι όμως καταδικάζεις τον εαυτό σου να υπερασπίζεται ότι θες να είσαι ανάμεσά τους. Δεν είναι τυχαίο που το αγαπημένο σου μαγαζί βρίσκεται στο πιο πολυσύχναστο μέρος της Αθήνας, ακριβώς δίπλα από τον πανικό του πλήθους, αλλά είναι εκεί μόνο του, περιμένοντας πάντα εσένα και άλλη μια μικρή ήρεμη παρέα που μπορεί τυχαία να βρεθεί εκεί. Ήταν και το πρώτο μας σοβαρό ραντεβού εκεί. Μετά από τόσο καιρό, έγινε και αυτό ένα ακόμα σπίτι μου. Αν το καλοσκεφτώ, αν σήμερα τύχει να μην έχω που να μείνω έχω πέντε φιλόξενα σπίτια. Δεν ήμουν πάντα έτσι. Νομίζω ότι υπήρξα ιδιαίτερα κλειστή στη ζωή μου, πέρναγα ώρες ατελείωτες μόνη μου, συζητώντας με τον εαυτό μου… Σκεφτόμουν. Δε μπορώ πια. Πλέον αν τύχει να «σκεφτώ», κάθομαι και τα γράφω, ελπίζοντας ότι κάποιος από αυτούς που θα τα διαβάσουν, θα νιώσει εμένα σαν προσωπικότητα. Πόσο θα ήθελα να τα διαβάσεις εσύ.

Marc Almond - Tears Run Rings. Νομίζω ότι τον τελευταίο καιρό προσπαθώ να καταστρέψω, με ήπιο τρόπο, τον εαυτό μου. Δε θέλω ιδιαίτερα να γράψω γι αυτό, αλλά νομίζω ότι αυτό γίνεται. Η Ε. νομίζω το κατάλαβε λίγο, οι άλλοι απλά νομίζουν πως γίνεται «κοινωνικά». Ο Β. προσπάθησε να βρεθούμε. Έχει τόσο καιρό που γύρισε στην Αθήνα και δεν έχουμε βρεθεί ακόμα. Δε θέλω να βλέπω άτομα από το μακρινό παρελθόν μου. Προτιμώ να τους θυμάμαι όπως ήταν, και όπως ήμουν. Έχω αλλάξει τόσα πολλά μέρη, που κάποια άτομα επιλέγω να μείνουν στο εκάστοτε μέρος. Ο Δ. πάλι εξαφανίστηκε, μάλλον αυτό θα σημαίνει ότι είμαι καλύτερα.

Wolfsheim - The Sparrows & The Nightingales. Νομίζω ότι είμαι ερωτευμένη με την προσπάθεια μου να βρω τον άνθρωπο που θα ζω γι αυτόν και αυτός για μένα. Αν τον βρω και αν ερωτευτώ αυτόν όμως, θα χάσω τον έρωτα που τρέφω γι αυτήν την προσπάθεια… Τελικά είναι όλα τόσο απλά, οι προτεραιότητες τα κάνουν δύσκολα. Όταν δεν ήσουν από τις πρώτες μου προτεραιότητες, ήσουν τόσο βαθιά προσκολλημένος σε μένα, έδειχνες τόσο ερωτευμένος. Όταν όμως άρχισα να δείχνω κάποιο ενδιαφέρον χάθηκες –σιγά σιγά, αλλά χάθηκες. Τελικά είχε δίκιο η Βαμβουνάκη… Για να σε αγαπήσω πρέπει να μη με θες. Μάλλον όταν σε ερωτεύεται κάποιος νιώθεις ότι χάνεται ο θαυμασμός που είχες γι αυτόν. Το ιδανικό καταρρέει μιας που σου φαίνεται αδύνατο το γεγονός κάτι ιδανικό να ερωτευτεί εσένα.

Stranglers - Strange Little Girl. Όταν ήρθα στο πατρικό μου, είδα τη βιβλιοθήκη που θυμάμαι από παιδάκι γεμάτη βιβλία. Τότε ήταν κόκκινη με άσπρα λακαριστά ράφια, τώρα είναι καφέ, πιο επιβλητική με ίδια ράφια από ξύλο κερασιάς. Ζήτησα από τη μητέρα μου ένα βιβλίο και το μάτι μου έπεσε στης Μάρως. «Από μικρό παιδί τα διάβαζες, εγώ ποτέ δεν κατάφερα να την καταλάβω τη Βαμβουνάκη. Από παιδί!» Μου έδειξε ένα βιβλίο με λίγο πολιτικό και λίγο φιλοσοφικό περιεχόμενο «Διάβασε αυτό, το έγραψε πριν τον δολοφονήσουν, είναι λίγο πιο περίεργο το γράψιμο, για πιο περιθωριακά άτομα σαν εσένα» «Σα να περίμενε το θάνατο» της είπα. Γιατί με παρομοίασε με περιθωριακό άτομο;

And Also The Trees - Anchor Yard. Δε θα με έλεγα περιθωριακή, λίγο πιο θλιμμένη ίσως και αυτό απλά και μόνο γιατί είμαι πιο συναισθηματική και κάτι στο οποίο οι περισσότεροι μπορεί να μη έδιναν ιδιαίτερη σημασία, εμένα θα με επηρέαζε. Περιθωριακή όμως; Δε νομίζω.

Deine Lakaien – Lonely. Πάντα όλοι μου λέγανε πως δε μίλαγα πολύ. Από την πρώτη μου δασκάλα στο δημοτικό, από τους γονείς μου, από τους φίλους μου και τους εραστές μου, μέχρι και σένα. Τελικά η ιστορία απέδειξε ότι όταν εσύ έπρεπε να μιλήσεις, δεν το έκανες και έτσι μας κατέστρεψες για πάντα και εγώ έμεινα εδώ να δέχομαι τηλεφωνήματα από φίλους σου για να με εμψυχώσουν και να μαθαίνω από αυτούς το αν κλαις και γιατί.

Στρίβω ένα τσιγάρο, ίσως το τελευταίο. Το νεροπότηρο αδειάζει, το τασάκι γεμίζει, μάλλον θα προσπαθήσω να λιποθυμήσω στο κρεβάτι, γιατί πλέον δε μπορείς να το πεις ύπνο αυτό που συμβαίνει με μένα τα βράδια.

Anne Clark - The Sitting Room. Η απόλυτα αρχοντική φωνή, στο πρόσωπο μιας ξανθιάς κοντής και χοντρούλας κυριούλας. Ομολογουμένως την Anne Clark την περίμενα ψηλή με καλλίγραμμο σώμα, μελαχρινή ή κοκκινομάλλα με μια μακριά καλοπλεγμένη αλογοουρά. Δεν απογοητεύτηκα νομίζω, πιο πολύ απόρησα. Συνόδευε και την πρώτη μας εκδρομή στη Β. Εύβοια πριν περίπου ενάμιση χρόνο.

The Mission - Like A Hurricane. Τα τραγούδια είναι σαν τις σχέσεις –όσο καλά ή κακά κι αν είναι, πάντα τελειώνουν αρκετά γρήγορα… Κυρίως αν είναι καλά –κατά γενική ομολογία, και πάντα θα κάθεσαι σε ένα μέρος και θα περιμένεις να δεις αν το επόμενο (ή… ο επόμενος) θα είναι αντάξιος ή καλύτερος. Έχω ξεπεράσει το να σκέφτομαι αν θα είναι χειρότερος (τα τραγούδια βέβαια πολλές φορές είναι χειρότερα). Είμαι από τις τυχερές γυναίκες μέχρι τώρα. Κάθε σχέση που ερχόταν είχε κάτι περισσότερο να μου δώσει. Εσύ όμως πάντα θα μου λείπεις. Με όποιον κι αν είμαι. Δεν το είχα πει ποτέ αυτό, δεν το είχα σκεφτεί ποτέ για κανέναν. Με σένα όμως είναι διαφορετικά. Η αγάπη –πέρα από τον έρωτα- που ένιωσα για σένα ήταν μοναδική – όπως όλοι μας…

Θα φύγω μακριά σου για πάντα. Ίσως να με ξαναδείς κάπου μέσα στο υπόλοιπο πλήθος, αλλά δε θα μιλήσουμε καν. Αν έρθεις να μου μιλήσεις, να με αγγίξεις, δε θα είμαι εκεί. Θα έχω φύγει τρέχοντας μακριά για να μη με προλάβεις, και ποτέ δε θα καταφέρεις να με προλάβεις. Θα μαθαίνω νέα σου από δω και από εκεί και όταν θα πιστεύω πως θα είσαι ευτυχισμένος θα είμαι χαρούμενη και ικανοποιημένη, αλλά δε θα με δεις.

Dreadful Shadows - Funeral Procession. Ας μη γίνει χειρότερο κιόλας, αυτό φοβάμαι. Και οι αναμνήσεις που έχω από μας, έχουν σταματήσει πριν το καλοκαίρι, τις επόμενες τις έσβησα, δε θέλω να θυμάμαι. Προτιμώ να μείνω στο χαμόγελο και τον ενθουσιασμό σου, παρά στις προσπάθειες να μας κρατήσεις ενωμένους. Θα σ’αγαπάω πάντα, αλλά δε μπορώ να μείνω άλλο κάπου που δεν ανήκει κανείς μας. Εδώ νομίζω ότι σβήνω τελείως τον εγωισμό μου για να το κάνω αυτό. Ίσως σε δέκα χρόνια ανταμωθούμε και ίσως να είμαστε δυο ξένοι, αλλά και τότε δε θα κάνω το ίδιο λάθος να σε ξαναγνωρίσω. Ποτέ δε θα μπορώ να σου δώσω την ελευθερία που διεκδικείς μέσα από μένα. Δε θέλω να γίνω άλλη μια φίλη σε εισαγωγικά. Πες πως πέθανα, φαντάσου ένα ρομαντικό θάνατο και χρέωσέ τον μου. Ίσως αυτό μάθεις κιόλας, ποιος ξέρει. Με dreadful shadows θα κλείσω τον υπολογιστή και αυτό το κομμάτι της ζωής μου και θα αγγίξω τα ζεστά μου σεντόνια στο παλιό μου κρεβάτι.

Ίσως έτσι είναι καλύτερα.

Καληνύχτα/Καλημέρα…

Χαρά.

As the night draws
its shadows on you
and the darkness
turns you blue
as the darkness turns to blue
and the night follows you
don't let the moonlight burn you
Please stay - don't let it burn away
and if you stay - let it turn us grey
As the night falls
seals you through
and the darkness
turns you blue
as the darkness turns to blue
and the night surrounds you
don't let the moonlight burn you
Please stay...