Kαι να 'μαι πάλι εδώ, μια τέλεια ηλιόλουστη μέρα, να τη μετατρέπω στη ''Black Winter Day'' των Amorphis(https://www.youtube.com/watch?v=FxG5pjI8wLk). Oι μπαλλάντες παίζουν απ'το πρωί μες στο κεφάλι μου και τώρα και στα ηχεία μου. Για την ακρίβεια, οι μπαλλάντες παίζουν εδώ και πολύ καιρό μες στο κεφάλι μου.. 

Αύριο φεύγω διακοπές και ενώ ένα κομμάτι μου είναι ήδη εκεί, ξαπλωμένο σε μια τέλεια παραλία, με μια παγωμένη μπύρα στο χέρι, ένα άλλο μου κομμάτι, έχει κρυφτεί σε μια σκοτεινή γωνία, έχει κουλουριαστεί εκεί και δεν θέλει να κουνήσει ούτε για να πάει να φέρει την επόμενη μπύρα.

Τις τελευταίες μέρες απογοητεύθηκα από άτομα στα οποία είχα επενδύσει. Όλοι έχουμε περάσει από 'κει έστω και μια φορά. Κι ενώ ''μαθαίνουμε'' υποτίθεται, και προσέχουμε να μην την ξαναπατήσουμε, κάπου στην πορεία ξεχνάμε τα μαθήματά μας και εθελοτυφλούμε γι' άλλη μια φορά. Και μετά καταλήγουμε να λέμε ''μα πώς δεν το είχα καταλάβει? Μα γιατί δεν του φαινότανε? '' Και του φαινότανε και μια χαρά το ψηλιαζόμασταν μέσα μας. Απλά δεν θέλαμε να το δούμε. Ήταν δύσκολο.

Και κάπως έτσι πάει και σε όλες τις πτυχές της ζωής μας. Πάρτε για παράδειγμα το γυμναστήριο. Ξεκινάς μες στην τρελή χαρά και είσαι διατεθειμένος να προσπαθήσεις και να φτάσεις μέχρι τέλους για να πετύχεις την κορμάρα που θέλεις και να έχεις ένα υγιές σώμα. Πας λοιπόν την πρώτη μέρα, τα δίνεις όλα, ξυπνάς την επόμενη full πιασμένος αλλά επιμένεις και ξαναπάς στο γυμναστήριο, γιατί το υποσχέθηκες στον εαυτό σου,και μετά την τρίτη άντε τέταρτη φορά αρχίζεις τα ''έέέέλα μωρέ κι αύριο μέρα είναι, δεν παθαίνω τίποτα να λείψω και μια φορά'' και η συνδρομή που έσκασες έχει πάει περίπατο. Δεν είναι ότι δεν μπορούσες να πιεστείς λίγο παραπάνω και να περάσεις αυτό το άχαρο στάδιο που χρειάζεται για να μπορείς ν'ανταπεξέλθεις στις ασκήσεις. Είναι απλά ότι δυσκόλεψαν τα πράγματα και εσύ έκανες κακάκια. 

Δεν είσαι καλός στα δύσκολα. Είσαι καλός μόνο στα γελάκια και στην καλοπέραση. Με το που βλέπεις ότι μια κατάσταση σοβαρεύει και ξεφεύγει απ'τα εύκολα και τον έλεγχο σου, δεν ξέρεις να τη διαχειριστείς και κάνεις τη μια μαλακία πίσω απ'την άλλη. Φέρεσαι εγωιστικά και χαζοχαρούμενα γιατί έτσι σου μάθανε. Δεν σου μάθανε ποτέ πως να ορθώνεις το ανάστημά σου μπροστά σε προβλήματα.

Αλλά δεν φταίς μόνο εσύ. Φταίω κι εγώ. Φταίω κι εγώ, που μετά από τόσες σφαλιάρες δεν έμαθα. όλο λέω ότι κουράστηκα. Και είναι κι αλήθεια. Δεν έχω την αντοχή και τη δύναμη που χρειάζεται για να βάλω τα πράγματα στη θέση τους. Και το μόνο που κάνω είναι να σας κοιτάω με κενό βλέμμα και να γυρνάω απ'την άλλη, σκεπτόμενη πως ''εσύ έχεις περάσει την παρακμή σε άλλο επίπεδο'', ''κι εσύ πρέπει κάποια στιγμή να μεγαλώσεις και να μάθεις να σέβεσαι και να εκτιμάς αυτούς που λές φίλους, γιατί αν σωπάσουν τα γέλια, θα δείς ότι εδώ δεν είμαστε παιδική χαρά''.

Με λίγα λόγια, ξέρω ότι για μια ακόμη φορά, εγώ είμαι ο ενήλικας της υπόθεσης.Ξέρω ότι αν δεν βάλω εγώ τελεία, δεν θα μπεί ποτέ. Και τη χρειαζόμαστε αυτήν την τελεία. Σε ηρεμεί. Μέχρι τότε όμως?

Υπάρχει πολύς κόσμος που ακολουθεί τ'όνειρό του και το πετυχαίνει. Από τη Marilyn Monroe, μέχρι τον Marilyn Manson. Αλλά συνήθως δεν πάει έτσι. Συνήθως δεν είναι ότι πόνεσε το χέρι σου και δεν μπορείς να συνεχίσεις τις προπονήσεις σου. Συνήθως απλά σοβαρεύει και καταλήγει να είναι τρομαχτικό, πιο ακριβό,πιο δύσκολο. Μόνο όταν σταματήσεις, συνειδητοποιείς πόσο δύσκολο είναι να ξαναρχίσεις. Οπότε πιέζεις τον εαυτό σου να μη θέλει ν' ασχοληθεί άλλο. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι εξαφανίζεται. Θα είναι πάντα εκεί. Μέχρι να το τελειώσεις θα είναι πάντα μισοτελειωμένο..

Λίνα

Sometimes, I hate, the life, I made
Everything's wrong every time
Pushing on I can't escape
Everything that comes my way
Is haunting me taking its sweet time?