Μια φορά κι έναν καιρό ήταν σ΄ έναν τόπο ένας αρχηγός. Λένε πως ήταν πολύ γενναίος. Ακούγονταν σ΄ όλη τη φυλή ιστορίες για την παλικαριά που έδειξε σαν τον κύκλωσαν μια μέρα σε τόπο ανοιχτό δυο λιοντάρια και ύστερα από ώρες βρέθηκαν και τα δυο με τις κοιλιές τους ξεσκισμένες από το κοντάρι του. Ήτανε, λέει, ακόμα δίκαιος κι αγαπούσε τους ανθρώπους της φυλής του. Ένα ελάττωμα είχε μόνο. Δεν μπορούσε, λένε, να κρατήσει το θυμό του κι όταν θύμωνε ποιος δε φοβόταν τις κουβέντες που ξεστόμιζε.

 Μια μέρα έστειλε τον πιστό του υπηρέτη να φέρει κρέας από την αγορά. «Θέλω να μου φέρεις το καλύτερο κρέας που θα βρεις» του είπε. Ο υπηρέτης κίνησε και πήγε, όπως τον πρόσταξε ο αρχηγός. Μπήκε στην αγορά και περπάτησε. Είδε εμπόρους-κυνηγούς να πουλάνε για πραμάτεια τους δόντια ελεφάντων και δέρματα από ζέβρες. Είδε μπαχάρια και βοτάνια απλωμένα σε πάγκους, αλάτι από πέτρα και φίδια κρεμασμένα από το σχοινί. Στο τέλος, βρήκε πού πουλάνε κρέας και διάλεξε το καλύτερο, γλώσσα μοσχαρίσια. Όταν ο υπηρέτης γύρισε, έφερε τη γλώσσα στον αφέντη του. «Σου έφερα το καλύτερο κρέας όπως μου ζήτησες, αφέντη μου. Ορίστε, γλώσσα μοσχαρίσια». Ο αρχηγός ευχαριστήθηκε πολύ.

 Την επόμενη μέρα, ο αρχηγός φώναξε ξανά τον υπηρέτη του. «Θέλω σήμερα να μου φέρεις το χειρότερο κρέας που θα βρεις στην αγορά» του είπε. Ο υπηρέτης πήγε κι έψαξε να βρει αυτό που του ζήτησε ο αρχηγός. Γύρισε όλο τον τόπο που είχαν απλωμένες τις πραμάτειες τους οι έμποροι και στο τέλος πήρε ένα κομμάτι κρέας γλώσσας που βρωμούσε. Το πήγε στον αρχηγό και του το έδωσε. Ο αρχηγός παραξενεύτηκε. «Τι; Με κοροϊδεύεις; Χτες σου ζήτησα να μου φέρεις το καλύτερο κρέας και μου έφερες γλώσσα. Σήμερα σου είπα να μου φέρεις το χειρότερο κρέας και μου έφερες ξανά γλώσσα. Θέλω να μου δώσεις μια εξήγηση τώρα, αλλιώτικα θα σε τιμωρήσω σκληρά!». Ο υπηρέτης αποκρίθηκε και είπε: «Αφέντη μου, πολλές φορές ένας άνθρωπος δυστυχεί και κακοπερνάει εξαιτίας της γλώσσα του και άλλες φορές πάλι η ίδια η γλώσσα του του φέρνει μεγάλη ευτυχία…»

 Ο αρχηγός σκέφτηκε για λίγο και μετά είπε: «Θαρρώ πως έχεις δίκιο. Και τα δυο μπορείς να τα πάθεις από την ίδια γλώσσα. Ας μάθουμε λοιπόν να κυβερνάμε όπως πρέπει τη γλώσσα που κουβαλάμε στο στόμα μας από σήμερα και πέρα».

 (Γκάνα)

 Από το εξαιρετικό βιβλίο του Δημήτρη Β. Προύσαλη  «Τα παραμύθια των παραμυθάδων», εκδόσεις Απόπειρα.