Ο Αντωνης κοιταζε τον ηλιο που χανοταν στη θαλασσα...καλοκαιρι 12 ....

Η ματια του ταξιδευε μακρια...το ιδιο και το μυαλο του ...στο καλοκαιρι του 10...οπου του ειχαν απαγορευσει να κανει μπανια...μολις ειχε τελειωσει τις χημειοθεραπειες βλεπεις.

Ο χειμωνας του 10 ηταν για τον Αντωνη βαρυς...Στα 55 του ειχε διαγνωσθει λεμφωμα- Β,μια μορφη καρκινου του αιματος σε σταδιο 4.Ο γιατρος του εδωσε θαρρος...θα κανουμε ενα σχημα με χημειοθεραπεια και πιστευω οτι θα παμε καλα ...του ειχε πει...

Ο Αντωνης αισθανοταν πολυ νεος για να παραδοθει...το μυαλο του δεν αφηνε την ψυχη του να αισθανθει τον πονο...την ειχε βγαλει απο το παιχνιδι...της αρνιοταν να αιστανθει...

.Δεν ειπε τιποτα σε κανεναν ....ευτυχως μπορουσε να κανονιζει μονος του τους ρυθμους της δουλειας του.

  Συνεχιζε να δουλευει...το ηξεραν μονο 4-5 ανθρωποι του στενου οικογενειακου πειβαλλοντος..

Αρχισε τις χημειοθεραπειες...ενα βαρυ σχημα καθε δυο βδομαδες...τα μαλλια του αραιωσαν επικινδυνα...τα εκοψε σχεδον συριζα..θυμηθηκε την αεροπορια στη τριπολη...συνεχιζε να δουλευει..τα βραδυα ηταν σα πεθαμενος...τιποτα δεν αισθανοταν...μυριζε θανατο....επαιρνε κορτιζονη..ενα ντοπαρισμα του σωματος...η ψυχη του ηταν αδεια...καμια χαρα... αισθανοταν σαν ενας πολεμιστης στο χαρακωμα που περιμενει την επιθεση του εχθρου..μεσα στη λασπη και στο κρυο..

Αντεξε τις επιθεσεις...ο εχθρος σιγα σιγα υποχωρουσε ...οι αιματολογικοι του δεικτες βελτιωνοντουσταν...νικουσε σιγα σιγα...σε 3 μηνες θεωρητικα ηταν πολυ καλυτερα...στη πραξη ενοιωθε πολυ κουρασμενος...πολυ μονος..πολυ γερος...

Το καλοκαιρι του 10 τα πραγματα ηταν πολυ καλυτερα...δεν επρεπε μονο να βγαινει στον ηλιο...επρεπε ομως να κανει θεραπεια συντηρησης καθε τριμηνο ..για δυο χρονια....συν αξονικες..συν αιματολογικες...Ακολουθησε κατα γραμμα το πρωτοκολο..

Το καλοκαιρι του 12 ολα εμοιαζαν μια κακια αναμνηση...ενοιωθε παλι ζωντανος...η ψυχη του ηταν ελευθερη παλι να κινηθει αυτονομα...την αφησε ελευθερη...και εκεινη ..ερωτευτηκε..

Μπλεχτηκε σε εναν ερωτα αδιεξοδο,εναν ερωτα δυνατο αλλα απαγορευμενο.....

Τιποτα δεν βοηθουσε πια...ουτε καν η χημειοθεραπεια....

Το μυαλο επενεβη για μια ακομη φορα..Μπλοκαρε τα παντα και ανελαβε τον ελεγχο...και εβαλε τα πραγματα στη θεση τους...

Ο Αντωνης κοιταζε τη θαλασσα...νομισε πως στο βαθος ειδε ενα δελφινι να πηδαει μεσα στον ηλιο....αναρωτηθηκε ποιος πονος ηταν πιο μεγαλος...δεν μπορεσε να αποφασισει...