Όταν είμαστε μικρά παιδιά, χρειαζόμαστε τα πάντα. Εξαρτόμαστε απόλυτα από τη διάθεση, τη θέληση και τη δυνατότητα των άλλων να μας δώσουν αυτά που τόσο απεγνωσμένα πολύ έχουμε ανάγκη. Όμως αρχικά, δεν γνωρίζουμε τι θα πει φόβος. Προσμένουμε και ελπίζουμε πως αυτοί που μας φροντίζουν διαθέτουν την ευαισθησία να κατανοήσουν την ανάγκη μας για φροντίδα, αποδοχή, αγάπη και τρυφερότητα. Επιθυμούμε, οι μεγάλοι γύρω μας να μας θέλουν δίπλα τους, να μας προσέχουν αδιάλειπτα και να αντιδρούν άμεσα σε κάθε μήνυμά μας. Μόνο μέσα από μια τέτοιου είδους επιβεβαίωση γεννιόμαστε με την υπαρξιακή έννοια και μπορούμε να γίνουμε σιγά-σιγά άνθρωποι και συν-άνθρωποι.

Πολλοί από εμάς, όμως, δεν καταφέρνουν ποτέ να πάρουν όλα όσα χρειάζονται. Η μάταια προσμονή και η ελπίδα μετατρέπονται κάποια στιγμή σε απόγνωση και πανικό. Τότε, αρχίζουμε να πιστεύουμε πως κανείς δεν υπάρχει για ΄μας έτσι όπως θα θέλαμε. Αρχίζουμε να νιώθουμε ανεπιθύμητοι, απόρριψη και απέραντη ματαίωση. Νιώθουμε πως δεν έχουμε πάρει, πως δεν μας έδωσαν, μα δε γνωρίζουμε το «γιατί». Και τότε αρχίζουμε να αναρωτιόμαστε: «Ποιο είναι το λάθος μου και δεν μου δίνουν;».

Παρόλα αυτά, συνεχίζουμε να προσμένουμε και να ελπίζουμε, μέχρι που σιγά-σιγά συνειδητοποιούμε πως τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει, πως δεν έχουμε τίποτα να περιμένουμε. Η συνειδητοποίηση αυτή προκαλεί τεράστιο πόνο. Στην προσπάθειά μας να απαλύνουμε τον πόνο αυτόν, κλεινόμαστε στον εαυτό μας, γινόμαστε απρόσιτοι, θάβουμε μέσα μας το τρομοκρατημένο και απεγνωσμένο κομμάτι του εαυτού μας. Προσπαθούμε να τα καταφέρουμε μόνοι μας. Προσπαθούμε να δείξουμε προς τα έξω πως αυτά που ζητούσαμε στην αρχή και που ποτέ δεν πήραμε δεν είναι κάτι το σημαντικό και δεν το χρειαζόμαστε πλέον. Το «Σε χρειάζομαι, ΕΛΑ» μετατρέπεται σε «Δεν χρειάζομαι κανέναν, ΑΦΗΣΤΕ ΜΕ ΣΤΗΝ ΗΣΥΧΙΑ ΜΟΥ». Όμως, κάτω και πίσω από αυτό το προκάλυμμα, συνεχίζει να υπάρχει η παγωμένη επιθυμία και η ελπίδα μας…

Η ζωή συνεχίζεται και μαθαίνουμε να ζούμε με την έλλειψη αυτή. Εφευρίσκουμε πολλούς τρόπους για να αντιμετωπίσουμε τον απειλητικό κόσμο που μας περιβάλει, και οι οποίοι στην ουσία αποβλέπουν στην απόκρυψη του τόσο στερημένου παιδιού μέσα μας. Ίσως γίνουμε ψυχροί, αδιάφοροι, ανέγγιχτοι, έτσι ώστε οι άλλοι να μη μας πλησιάζουν, θεωρώντας πως τίποτα δεν χρειαζόμαστε, πως είμαστε αυτάρκεις. Ίσως γίνουμε πολύ εξωστρεφείς που να λάμπουν και να εντυπωσιάζουν με διάφορους τρόπους. Είναι κι αυτό ένας τρόπος να κρατηθούν οι άλλοι μακριά. Ίσως, όμως, γίνουμε πολύ ευγενικοί και καλοί με τους άλλους, πάντα πρόθυμοι για το οτιδήποτε, μήπως και με τον τρόπο αυτόν εισπράξουμε κάτι που να μοιάζει με τα όσα ποτέ δεν πήραμε και να πείσουμε τον εαυτό μας πως πρόκειται για αληθινή αγάπη…

Όλα όσα κάνουμε για να επιβιώσουμε δεν είναι τίποτα άλλο από μία προσπάθεια κάλυψης του ότι βαθιά μέσα μας εξακολουθούμε να λαχταρούμε αυτό που δικαιούμασταν αλλά ποτέ δεν μας το έδωσαν και πως αυτή η στέρηση κλόνισε συθέμελα ολόκληρη την ύπαρξή μας. Η λαχτάρα των όσων δικαιούμασταν και η ελπίδα πως ίσως κάποτε τα εισπράξουμε συνεχίζει να υπάρχει σε πολλούς από εμάς. Όμως, ό,τι και να κάνουμε, ποτέ δεν πρόκειται να τα πάρουμε. Εκείνη η ευκαιρία και ο κατάλληλος χρόνος έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Δεν μπορούμε να γυρίσουμε το χρόνο πίσω και να ξαναφτιάξουμε την ιστορία μας.

Αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να δώσουμε στο μικρό παιδί μέσα μας το δικαίωμα να υπάρχει. Να δούμε κατάματα και να συγκρουστούμε με την παγωμένη επιθυμία και το φιμωμένο πόνο μας. Να τα βιώσουμε και πάλι από την αρχή, να αποδεχθούμε πως είναι δικά μας, να κατανοήσουμε πως δεν πρόκειται να πάρουμε αυτά που μας στέρησαν, αλλά πως τη φορά αυτή θα επιβιώσουμε…