Η εκκωφαντική βουή της σιωπής των «αμνών»  έχει πια όχι μόνον φτάσει στα αυτιά μας, αλλά κοντεύει να μας τρελάνει κυριολεκτικά και μεταφορικά.  Η σιωπή… πολλοί χρησιμοποιούν την μεταφορά «η σιωπή είναι χρυσός» θέλοντας να δείξουν την ανεκτίμητη κατ’  αυτούς αξία της  χωρίς να έχει προσδιοριστεί με ακρίβεια το νόημά της. Από την άλλη πλευρά κανείς αντιλογώντας  θα μπορούσε να πει πως «η σιωπή είναι χρυσός, αλλά ο χρυσός δεν βρίσκεται στη σιωπή»: μία επίσης απροσδιόριστη νοηματικά φράση, αλλά περισσότερο σαφής: μπορεί η αξία της σιωπής να είναι μεγάλη, όμως δεν είναι τόσο σημαντική όσο φαντάζει στα μάτια των περισσότερων, ίσως σ’ αυτή την περίπτωση ισχύει και το «μέτρον άριστον»!

Όλα αυτά σημαίνουν ότι για να πετύχει κανείς το επιθυμητό αποτέλεσμα η λύση δεν είναι η σιωπή ακόμη και αν αυτή φαίνεται πως είναι σωτήρια γιατί πολύ εύκολα μπορεί να μετατραπεί σε άνθρακα. Η πράξη ίσως είναι η μόνη ενδεδειγμένη λύση προς επίλυση παντός είδους υποθέσεων. Βέβαια, το φαινόμενο της σιωπής και της επερχόμενης «υποταγής» τον τελευταίο καιρό γνωρίζουν φοβερή άνθιση στον ελληνικό χώρο. Το ερώτημα που πιθανώς προκύπτει είναι εάν η σιωπή έχει σκοπό απώτερο προς κοινό όφελος ή πρόκειται για σιωπή καθοδηγούμενη από το φόβο και την δίψα όχι για τιμή και δόξα, αλλά για τη δίψα του κέρδους, της προσωπικής και ίσως οικογενειακής ευημερίας.

Κανείς ίσως αναρωτηθεί τι αξία έχει η προσωπική ευημερία όταν όλοι γύρω δυστυχούν.  Ο καθένας βλέπει το θέμα από διαφορετική γωνία καθώς όλα, όσο απόλυτο και αν είναι αυτό, είναι σχετικά, το κάθε τι εναποθέτεται στην προσωπική άποψη του καθενός. Στους καιρούς που δυστυχώς ή ευτυχώς διανύουμε δε γνωρίζω κατά πόσο και αν υπάρχει προσωπική άποψη η οποία πηγάζει από την μοναδική προσωπικότητα του ατόμου, αυτό βέβαια αποτελεί ένα εντελώς διαφορετικό θέμα που αν και συνδέεται με το ζητούμενο θεωρώ σκόπιμο να μην αναλυθεί περαιτέρω την παρούσα στιγμή.

Ας επανέλθουμε στο θέμα. Είναι δυνατό να γίνει δεκτό το γεγονός ότι όλοι αγωνίζονται καθημερινά για τους ίδιους τους τους εαυτούς, όπως και για τα παιδιά τους. Το θέμα είναι αν κανείς μέχρι στιγμής σκέφτηκε να αγωνιστεί όχι για τα παιδιά του, αλλά για τα εγγόνια του και για τα παιδιά τους και τα παιδιά αυτών. Γιατί κανείς μέχρι τώρα δεν τόλμησε να πει ότι δεν έχουμε το δικαίωμα να καταστρέψουμε την ζωή τους χωρίς ποτέ να είχαν την ευκαιρία να κάνουν τις δικές τους επιλογές!;!

Καθημερινά γίνονται ένας σορός από κάθε είδους επιλογές. Ποιος συνειδητά έχοντας στο νου του αυτές τις ψυχές που ακόμη δεν υπάρχουν ούτε καν σαν ιδέες έκανε τις επιλογές του; Όλοι μας έχουμε μερίδιο ευθύνης που θέλοντας να «αδειάσουμε» το βάρος της επιρρίπτουμε τις ευθύνες σε κάθε άλλον εκτός από εκείνον που έκανε την επιλογή: τον εαυτό μας. Μόλις γίνει αυτό τότε η συνείδησή μας «καθαρίζει» με έναν μαγικό τρόπο και το βράδυ μπορούμε πια να κοιμηθούμε γαλήνια. Βέβαια, οι σκέψεις και οι επερχόμενες τύψεις συνεχίζουν να τριβελίζουν το μυαλό μας συνεχώς όχι γιατί καταστρέψαμε τη ζωή των επόμενων γενεών εξαναγκάζοντάς τες να ζήσουν κάτω υπό άθλιες συνθήκες σε σχέση πάντοτε με το πρόσφατο παρελθόν ίσως και το παρών, αλλά επειδή στερηθήκαμε της ευκαιρίας να αδράξουμε μία ακόμη ευκαιρία για να πλουτίσουμε, για να μπορούμε να βγαίνουμε στην κοινωνία για τον καθημερινό μας καφέ με το ακριβό αυτοκίνητό μας, τα επώνυμα ρούχα που μόλις το προηγούμενο πρωί αγοράσαμε ξοδεύοντας μία μικρή περιουσία και τα συνακόλουθα δείχνοντας την «ανωτερότητά» μας .

Όλα περνούν. Το ζήτημα όμως που τίθεται δεν είναι αν αυτό που βασανίζει χιλιάδες, ίσως και εκατομμύρια κόσμου περάσει κάποτε, αλλά η ζημία που προξένησε και θα προξενήσει και δεν αναφέρομαι στον υλικό κόσμο που το κακό εκεί με λίγη προσπάθεια διορθώνεται πολύ περισσότερο στην κατάρρευση του ανθρώπου, στην κατάρρευση εκείνου που πολλοί προσπάθησαν να υπερασπιστούν και να προστατεύσουν, στην κατάρρευση του εγώ, της ψυχής και ολόκληρης της υπόστασής μας. Όλα θα περάσουν όλα θα πάνε καλά, αλλά ας πάψουμε να ζούμε στην ουτοπία που με περισσή προσοχή δημιουργήσαμε, ας έλθουμε στη πραγματικότητα, ας συνειδητοποιήσουμε τη βαρυσήμαντη θέση που κατέχουμε στο κόσμο, ας πάψουμε να αυτοκαταστρεφόμαστε για χάρη της τιμής, γιατί μόνο αυτή μας απέμεινε, ας μην την χάσουμε λοιπόν…

«Γυρίζω τις πλάτες μου… στο μέλλον

που φτιάχνετε όπως θέλετε…

…σαρώστε το λοιπόν αν επιμένετε…

κι ας έχω τις συνέπειες του νόμου

συνένοχο στο φόνο δεν θα μ’ έχετε…»

Το να υπάρξεις είναι το μόνο εύκολο, το δύσκολο είναι να ζήσεις …