Μετά την ευχάριστη ένταση των προηγούμενων ημερών, είπα σήμερα να ξενυχτήσω χωρίς τύψεις… Αποφάσισα λοιπόν να μην κάνω τίποτ΄ άλλο, να μείνω μόνη με τις Ηλιαχτίδες μου. Άλλωστε αυτές τις μέρες είναι και τα «γενέθλιά» μας. Διάβασα αρκετά από τα ποστ μου, επέστρεψα πίσω, πόσα άλλαξαν από τότε Θεέ μου…

 Ναι, 6 χρόνια Ηλιαχτίδες, με διαλείμματα άλλοτε ευχάριστα, άλλοτε λιγάκι πιο επώδυνα, αλλά όπως λέει και το άσμα «κι όμως είμαι ακόμα εδώ…» και έχω σκοπό να είμαι για πολύ ακόμα…

 Ευχαριστώ το MH για τη δυνατότητα που μου έδωσε να γνωρίσω και γω ένα άλλο κομμάτι του εαυτού μου και ευχαριστώ πολύ και όλους τους φίλους, για τα σχόλια, για την αγάπη και για την πολύτιμη φιλία τους… για την ανοιχτή αγκαλιά τους …

 Είναι αρκετά πράγματα που κάνουν έναν άνθρωπο περήφανο. Εγώ περισσότερο από το καθετί είμαι περήφανη για την οικογένεια που δημιούργησα. Όσοι διαβάζουν αυτό το μπλοκ ξέρουν πότε, πως, γιατί, τόσες στιγμές μοιραστήκαμε άλλωστε… Οι Ηλιαχτίδες είναι «μέλος» αυτής της οικογένειας, είναι το τρίτο μου παιδί… Είναι η αγάπη και το μεράκι μου. Είναι η διέξοδος και το πάθος μου.

 Είναι ένα μέρος της ζωής μου…

 (Και σε όσους πιστεύουν ότι το ίντερνετ είναι κάτι απρόσωπο και ψεύτικο, τους διαβεβαιώνω πως οι Ηλιαχτίδες είναι )

 Το πιο αληθινό…