Δε γράφω συχνά τώρα τελευταία... Δεν προλαβαίνω...

Περνάω μια περίοδο επαγγελματικής ικανοποίησης που, ναι μεν δε μου αφήνει καθόλου χρόνο, αλλά με προστατεύει από το να νευριάσω με τον οποιοδήποτε. Και πίστεψέ με, έχω πολλούς λόγους να νευριάσω με πολλούς ανθρώπους. Όσο εγώ κάθομαι λοιπόν ατάραχη και αντιμετοπίζω όλα αυτά τα μικρομεσαία μυαλά χωρίς φωνές, τόσο αυτοί πεισμώνουν... Τόσο θέλουν να με "σπάσουν", να με κάνουν χίλια κομματάκια και να με δουν καταγής. Ο τομέας, στον οποίον εγώ ευτύχησα αυτήν την περίοδο, δεν τους επηρεάζει, δεν τους κάνει πιο φτωχούς, δεν τους κάνει πιο αδύναμους, κ όμως θέλουν να με δουν να αποτυγχάνω. 

Όπως τότε που ένας γείτονάς μου, χωρίς τατουάζ, χωρίς μαλλιά και σκουλαρίκια, με ρώτησε πώς βλέπω το μέλλον της Ελλάδας και αφού του ανέλυσα την προσωπική μου άποψη, του μίλησα για έρευνες και απόψεις "ειδικών" που έτυχε να έχω συναντήσει (αν μη τι άλλο, είναι μόνιμα στην επικαιρότητα αυτό το θέμα)... Σχεδόν θύμωσε που αυτή η "αλήτισσα" με τους "χαλκάδες" και τις "μουτζούρες" στο δέρμα, δε σάστισε μπροστά στην "απειλή" ενός τόσο σημαντικού θέματος. 

Όταν ήταν να γίνει αυτή η αρκετά μεγάλη αλλαγή στην επαγγελματική μου ζωή, η μητέρα μου μου είπε: "Μην αγχωθείς καθόλου. Δείξε ποια είσαι. Πρέπει να σε προσλάβουν για τις γνώσεις σου και την όρεξή σου, όχι για την εμφάνισή σου."

Η μητέρα μου μεγάλωσε την ίδια εποχή με αυτόν τον κακομούτσουνο γείτονά μου. Δεν έχει τατουάζ ή σκουλαρίκι στη μύτη και έζησε και σε χωριό. Πώς γίνεται όμως να σκέφτεται διαφορετικά; Τι μας κάνει να φοβόμαστε το άγνωστο; Η αδυναμία του ανθρώπου να έχει πλήρεις και σωστές γνώσεις για τα πάντα προκαλεί "αρρώστιες" όπως ο ρατσισμός, ο φθόνος, το μίσος... Τελικά δεν είναι τυχαίο... Φοβισμένα ανθρωπάκια φτιάχνουν δήθεν ιδεολογικές ομάδες, ταγμένες κατά αυτών που δεν καταλαβαίνουν... 

Δεν καταλαβαίνω την προσωπική επίθεση αυτών που δεν έχουν αυτό που έχεις εσύ. Δεν καταλαβαίνω ακόμα και πολλούς από εσάς που σχολιάζετε στο blog μου. Μπορεί να μιλάω για τον κοινωνικό τουρισμό σαν ιδέα και να βρω απάντηση την επόμενη μέρα "Ο κοινωνικός τουρισμός είναι μια βλακεία γιατί εγώ δε δικαιούμαι να συμμετάσχω."

Λυπάμαι... Δεν μπορώ να έχω επαφές με τέτοιους ανθρώπους. Δεν μπορώ να έχω επαφή με τίποτα που θέλει απεγνωσμένα να μου ρίξει την ψυχολογία, είτε αυτό προκαλείται από την προσωπική κακομοιριά και εξαθλίωση του καθενός, είτε επειδή δεν τους αρέσει η μούρη μου...

Λυπάμαι... Αλλά επιτέλους ξύπνησα την άλλη Χαρά που είχα μέσα μου. Εκείνη που βρέξει-χιονίσει θα χαμογελάει, γιατί μόνο έτσι βρίσκονται λύσεις. Δεν είμαι άτομο που τα ρίχνει σε άλλους... Είμαι υπεύθυνη των πράξεών μου και τον λύσεων στα προβλήματα που βρίσκω τόσα χρόνια.

Λυπάμαι... Αλλά ένας φίλος μου είπε να αφήσω τις αναμνήσεις μου για να μπορέσω να ζήσω... Να μην αφήνω τίποτα πίσω μου... Δεν μπορώ να το κάνω! Λυπάμαι...

Σήμερα έβρεχε και ξύπνησαν πολλές αναμνήσεις από τη μουσική της βροχής... τη μυρωδιά του βρεγμένου χώματος.... το κλειστό μου παντζούρι... Λυπάμαι, αλλά δε σε θυμήθηκα...

οι αναμνήσεις αλλάζουν…
όπως τα χρώματα των δέντρων
τα πεσμένα φύλλα
τα ρούχα μου που ξεθώριασαν
οι βόλτες στην Αθήνα
η νύχτα στην πόλη
το ξημέρωμα στην άμμο
η γεύση της βροχής
το πρόσωπο μου στον καθρέφτη
οι υποσχέσεις

…όπως οι άνθρωποι

Χαρά.