Ήμουν πάντα απ'τα άτομα που ζούσαν μέσα απ'τα παραμύθια. Μ'αυτά μεγάλωσα και καλώς ή κακώς είχαν να μου δώσουν πολλά. Πάντα περιμένα τον πρίγκηπα με το άπρο άλογο, ήθελα να πιστεύω στη μαγεία και στους δράκους( και όχι δεν ακούω Blind Guardian.. :p) πάντα ήθελα να είναι όλοι χαρούμενοι, να μην υπάρχουν προβλήματα.. Δεν είναι ότι ζούσα ποτέ μέσα σε μια φούσκα και δεν ήξερα τι συνέβαινε γύρω μου. Απλά πάντα πίστευα πως ακόμη και η ελπίδα για ένα ''happy ending'' είναι  απ'τα πιο σημαντικά πράγματα. Είναι απ' αυτά που σε κρατάνε ζωντανό.

Αλλά μερικές φορές η πραγματικότητα σε χτυπάει πολύ άσχημα για να συνεχίζεις να επιλέγεις να μην τη βλέπεις. Έρχεται η προδοσία, η απογοήτευση, η ζήλεια, η στεναχώρια, η κακία, η απλήστία και πόσα ακόμα που σε βάζουν σε αναγκαστική και επίπονη προσγείωση.

Κάπου εκεί κατάλαβα λοιπόν πως αυτή που ήθελα ν'αποκαλώ ''Χώρα των Θαυμάτων'' πέθανε. Ναί φυσικά και με πήρε από κάτω. Αλλά όχι για πολύ. Πάντα στη πιο κρίσιμη στιγμή έρχεται κάτι να σου θυμίσει πως πρέπει να σηκωθείς.

Όπως είναι η αγάπη. Προσοχή. Όχι ο έρωτας. Η αγάπη. Που είσαι ζωντανός, που είσαι καλά, που έχεις τα σωστά άτομα δίπλα σου, που έχεις το κουτάβι σου να σε κοιτάει μες στα μάτια.. Αληθινή αγάπη. Δεν είναι εύκολη. Αν ήταν εύκολη, θα την είχαν όλοι. Αλλά είναι κάτι για το οποίο αξίζει να παλέψεις. Είναι η πιο δυνατή μαγεία απ' όλες. Και μόνο περνώντας μέσα απ' όλα τ'αρνητικά μπορείς να το δείς καθαρά.

Έτσι λοιπόν αποφάσισα ν'αλλάξω ρότα.. Σταματάω να δίνω παραπάνω αξία στα πράγματα απ' όση τους αναλογεί, σταματάω να είμαι καλή με όσους δεν είναι εντάξει μαζί μου και αντίθετα μάλιστα θα φροντίζω από 'δω και πέρα να παίρνουν ό,τι τους αξίζει. Κι η μαγεία έχει το τίμημά της...

Ξεκινώντας απο σήμερα όμως, θα φτιάξω τη δικιά μου ''Woderland''. Μόνο που θα την ονομάσω ''Underland''. Και κάποια στιγμή θα γίνει όσο παραμυθένια μου αξίζει. Μέσα της προς το παρόν έχει μόνο εμένα τη Χ. και τον Οζ. Οι υπόλοιποι θα κερδίσουν το δρόμο τους για εκεί...

Λίνα