Καταστάσεων και συναισθημάτων το τελευταίο δεκαπενθήμερο. Δουλειά δουλειά δουλειά που προέκυψε άπο το πουθενά και μου ανέβασε την ψυχολογία στα ύψη ομολογουμένως. Με τις μεταφράσεις δεν είχα χρόνο να σκεφτώ πολλά πράγματα και να φιλοσοφήσω τόσο. Γύρισε κάποιο άτομο σε αποσταση αναπνοής από μένα κι ευτυχώς δεν είχα το χρόνο να το επεξεργαστώ! Δυο φορές βρέθηκα στο παρατσάκ να κυλήσω στην ασθένεια να σε ξαναδώ.Χαίρομαι που δεν το κανα, αν ήθελα θα είχα βρει τον τρόπο.Ξέρω που και πότε μπορώ να σε βρω.Απλά κουράστηκα με το κυνηγητό. Η αγάπη είναι να περπατάς πλάι πλάι με κάποιον, και λυπάμαι που δεν μπορέσαμε ποτέ να είμαστε πλάι πλάι.Συνειδητοποιείς βλέποντας στο παρελθόν ότι μια φορά κορόϊδο πάντα κορόιδο, το κυνηγητό είναι για τους ηλίθιους και μαθαίνεις από αυτή την ηλιθιότητα που την έχεις ξανακάνει στο παρελθόν και προσπαθεις να υπενθυμίζεις στον εαυτό σου να μην την ξανακάνει.Αλήθεια γιατί κανείς δεν λέει ποτέ την αλήθεια ας είναι και δυσάρεστη μα να είναι η αλήθεια μια φορά.Γιατί όλοι λένε?  "Δεν έχω σκοπό να σε πληγώσω!Δεν παίζω μαζί σου!Για τέτοιο/α με έχεις" Και τελικά τέτοιος/α αποδεικνύεται? 

Έτσι είναι αυτά ρίσκα που τα παίρνεις ή δεν τα παίρνεις και δεν μετανιώνεις γιατί ζεις ωραία και όχι τόσο ωραία πράγματα.Θυμήθηκα  απίστευτα κάποιο άλλο άτομο που ξέρω στο κοντινό μου περιβάλλον κι όποτε τον βλέπω μου ρχεται να του δώσω μπουνιά.Δεν ξέρει να αγαπάει. Αρνείται να αγαπήσει...Έτσι είναι.Έχει φτάσει 30 και δεν έχει αγαπήσει κανένα και τίποτα πραγματικά, είναι απίστευτο,χαλάει τις σχέσεις του γι ασήμαντους λόγους γιατί δεν σημαίνουν γι αυτόν τίποτα και όντως μου ρχεται να τον δείρω.Ο κύριος συμβιβασμένος.... 

Χαίρομαι, χαίρομαι για τη δουλειά και για την εβδομάδα που πέρασε.Ω αυτά τα μηνύματα που βρήκα το μου προκάλεσαν προσωρινά ΣΟΚ αλλά μετά πείσμωσα. Το Σάββατο πήγαμε για φαγητό με την κοπέλα που πήγαμε διακοπές και την παρέα της. Τι όμορφα που περάσαμε και τα είπαμε και τα ήπιαμε... Τι όμορφα που ήταν. Συνειδητοποίησα ότι η ζωή είναι τόσο πολύ μικρή για να σκάμε με τέτοια πράγματα. Βάζεις χατζαπλάστ,κλείνεις τις πληγές και παίζεις πάλι στην παιδική χαρά. Όπως παλιά.... Γνωρίζεις ενδιαφέροντα άτομα και χαίρεσαι και η ψυχολογία ξαναανεβαίνει με το νέο συνδυασμό πραγμάτων. Έρχεται η επόμενημέρα. Η μέρα που περνάς αναγκαστικά από το σπίτι του άλλου και δεν σκέφτεσαι πια να αλλάξεις δρόμο να μη σε δεί, δεν βλέπεις στον ύπνο σου εφιάλτες ότι σε αφήνει μόνη, δεν χτυπάει η καρδιά σου μην τον πετύχεις πουθενά, δε σε νοιάζει αν έχει φως στο σπίτι του γιατί ούτε κάν θες να κοιτάξεις αν είναι μέσα.Έρχεται η μέρα που οι συγκυρίες σε κάνουν να ξαναβρίσκεις τον εαυτό που έχασες, όχι μόνο γιατί έτσι θέλεις αλλά γιατί έτσι πρέπει.... Να είμαστε οι εαυτοί μας και να μαστε με αυτούς που μας κάνουν να νιώθουμε οι εαυτοί μας.