Ξαφνικά, κάτι αλλάζει στη ζωή μας, δημιουργώντας μας την αίσθηση πως «μεγαλώσαμε», μα που, παρόλ΄αυτά, είναι ακόμα αρκετά ασαφές. Λογικά, γνωρίζουμε περί τίνος πρόκειται αλλά και πάλι είναι σαν κάτι να λείπει…

Ασχέτως από το αν αγαπάμε τη σύντροφό μας, και δώσαμε μαζί της φοβερό αγώνα μέχρι να φθάσουμε στη στιγμή αυτή, ή από το αν «απλά συνέβη» -επειδή «έτσι ήρθαν τα πράγματα» ή επειδή «αυτή το αποφάσισε»- ή ακόμα επειδή στα αποτελέσματα του DNA-test αναγράφεται ως πατέρας η αφεντιά μας, καλούμαστε να δώσουμε μπουρμπουάρ στη νοσοκόμα που μας ανακοινώνει χαμογελώντας το χαρμόσυνο νέο, να δεχθούμε τις ευχές και τα φιλιά συγγενών και φίλων, να ανοίξουμε σαμπάνια και ν΄ ανάψουμε πούρο…

Για αρκετούς άντρες, ο εντοπισμός αυτής της «αίσθησης του πατέρα» μέσα τους δεν είναι κάτι το αυτονόητο. Η γυναίκα κουβαλά εντός της και για εννέα μήνες την απτή απόδειξη της μητρότητάς της, ζει κάθε λεπτό την αίσθηση αυτή και έχει συνήθως το χρόνο να εξοικειωθεί με το νέο της ρόλο. Η φύση κάνει τις περισσότερες φορές πολύ καλά τη δουλειά της…

ΔΕΝ γίνεται κάποιος πατέρας διαμέσου της εγκυμοσύνης της συντρόφου του, ΟΥΤΕ έχοντας δει την απεικόνιση των υπερήχων σε μια οθόνη ή σε μια σερπαντίνα γλασέ χαρτιού ΟΥΤΕ νιώθοντας τις κλωτσιές του εμβρύου στην κοιλιά της  υποψήφιας μητέρας, αλλά αρκετές φορές ΟΥΤΕ και μετά από τα συγχαρητήρια και τις αγκαλιές έξω από την αίθουσα τοκετών.

Έχω συναντήσει καταπληκτικούς πατεράδες, αλλά και άλλους που δεν θα έπρεπε ποτέ να έχουν γίνει γονείς. Έχω συναντήσει φρικτούς πατεράδες για τα βιολογικά τους παιδιά που να μετατρέπονται σε θαυμάσιους πατεράδες των παιδιών της νέας τους συντρόφου, Πολύ συχνότερα, όμως, έχω συναντήσει άντρες που συνεχίζουν τη ζωή τους, μετά τη γέννηση των παιδιών τους, σαν να μην έχει συμβεί σχεδόν τίποτα. Αφήνουν στη σύντροφό τους όλες τις ευθύνες της καθημερινότητας, βάσει του απόηχου κάποιου άγραφου ανδρικού εφευρήματος  που λέει: «Αυτός που γεννά το παιδί, αναλαμβάνει και τη φροντίδα του..».

Ολόκληρο το κοινωνικό μας οικοδόμημα στηρίζεται ακόμα στην παραπάνω θεώρηση, και οι συνέπειές του δεν είναι δύσκολο να διαπιστωθούν. Πόσοι από τους «πατεράδες» αυτούς, νομίζετε, πως «συνειδητοποιούν» πως είναι πατεράδες, όταν η σύζυγός τους ζητά διαζύγιο και την πλήρη κηδεμονία των παιδιών τους καθώς και την ανάλογη διατροφή; Τότε, διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους ισχυριζόμενοι πως δεν υπάρχει τίποτα σπουδαιότερο στη ζωή τους από τα παιδιά τους. Ο προηγούμενος χρόνος είναι σαν να μη μετρά…

Κάθε αρσενικό μπορεί να γίνει «πατέρας» νομικά, μουσκεύοντας το «εργαλείο» του όπου λάχει χωρίς προφύλαξη και γράφοντας στα παλιά του τα παπούτσια τα υπόλοιπα. Το να γίνει, όμως, μπαμπάς απαιτεί απείρως περισσότερα και κυρίως σε ένα συναισθηματικό επίπεδο. Θα πρέπει να θέλουμε να δοθούμε και να ασχοληθούμε όχι μόνο με το παιδί αλλά και με τις διαφοροποιημένες -πρακτικές και συναισθηματικές- ανάγκες της συντρόφου μας. Να θέλουμε να συμμετέχουμε και να επηρεάζουμε, να γίνουμε ένα φυσικό και αυτονόητο μέρος ενός κοινού «γίγνεσθαι» διαχρονικά. Δεν αρκεί να βράζουμε σπαγγέτι και να βγάζουμε τον μπόμπιρα βόλτα στο πάρκο με το καρότσι τις Κυριακές…

Για να καταφέρει κάποιος να αναπαράξει αυτά τα αυτονόητα -αλλά συχνά ανέφικτα- θα πρέπει, συνήθως, να τα έχει εισπράξει ο ίδιος ως παιδί. Να έχει εκείνη την ετοιμότητα και ωριμότητα που θα του επιτρέψουν να ολοκληρώσει τον εσωτερικό ψυχικό διάλογο -ήδη από την αρχή της εγκυμοσύνης- που θα τον μετατρέψει σε «πατέρα-μπαμπά». Έναν εσωτερικό διάλογο με τρεις διαφορετικές διαστάσεις που αφορά παρελθόν, παρόν και μέλλον…

Όταν γεννιέται ένα παιδί, γεννιούνται ταυτόχρονα δύο γονείς και μία οικογένεια. Η αλλαγή της ζωής είναι τεράστια, τίποτα πια δεν είναι ίδιο με πριν και οι τεράστιες αλλαγές εμπεριέχουν -εκτός από την όποια χαρά και δικαίωση- άγχος, ανασφάλεια, αβεβαιότητα και ενδεχόμενα κρίσης που απαιτούν ικανότητα ευελιξίας και προσαρμογής…

Δεν είναι καθόλου τόσο απλό όσο φαίνεται ή ακούγεται το να μεταβληθείς -και να είσαι ταυτόχρονα- από παιδί κάποιου σε γονιό κάποιου. Είναι πολύ σύνθετο και μπορεί να προκαλέσει πολλές εσωτερικές, αλλά και εξωτερικές, συγκρούσεις. Όλες μας οι σχέσεις αλλάζουν. Προς τη/τον σύντροφο, τους γονείς, τα αδέλφια, τους φίλους, τους συναδέλφους, τον ίδιο τον εαυτό, ακόμα και προς τα κατοικίδια, αν έχουμε…

Το ότι μία στις δέκα γυναίκες εμφανίζουν επιλόχεια κατάθλιψη ίσως λέει πολλά…

Χρειάζονται εννέα μήνες για να γεννηθεί ένα παιδί, αλλά αρκετές φορές πολλοί περισσότεροι, ίσως και χρόνια, για να γεννηθεί ένας γονιός και μάλιστα γένους αρσενικού. Στο θέμα αυτό η φύση δεν αρκεί ούτε και κάνει πάντα τη δουλειά της…