Έχω πει χιλιάδες φορές στον εαυτό μου να μην συχνάζει με γκρινιάρικα άτομα. Διότι προκαλούνε κακά στον εαυτό τους και στους γύρω τους, μόνο από την κακομελετιά τους. Πως λέμε «καλομελέτα κι έρχεται»; Ε, νομίζω το «κακομελέτα και πρόσεχε γιατί σου ‘ρχεται στο κεφάλι» δεν πάει πίσω. Μα σοβαρά!

Έτσι και προχτές. Κοριτσοπαρέα, μια ολόκληρη βδομάδα γκρίνιας και συσκέψεων για να αποφασίσουν που θα φάμε την Παρασκευή τη νύχτα. Από την Δευτέρα κιόλας δήλωσα αποχή ψήφου, για ένα πιάτο φαί, δεν καταδέχομαι ν’ αρρωστήσω κιόλας από το άγχος για το αν θα πάνε όλα καλά. Αφού αρχίσαμε έτσι, φυσικά και δεν θα πάνε. Όμως μπορούμε να διασκεδάσουμε στην πορεία.

Το τραπέζι μας έφερε τον αριθμό 13, ε και; Ε μα, όφειλα να γνωρίζω πως επρόκειτο για κακό οιωνό.(χρειαζόμαστε οιωνούς για ένα δείπνο; έλεος! τι θα χρειαστούμε για τα μεγάλα σχέδια και όνειρα της ζωής μας;)  Α, αυτό έφταιγε και όχι η ανικανότητα του μαγαζιού να προσφέρει εξυπηρέτηση στο επίπεδο των τιμών που απαιτούσε για το κάθε πιάτο. Μα ήτανε και Παρασκευή. Εντάξει, ήτανε και Παρασκευή.(Τρίτη δεν έπρεπε να ήτανε για να έπιανε εμάς τους ορθόδοξους; άσχετο ε;)

Η μαργαρίτα της μιας κοπέλας, σερβιρίστηκε τόσο άγαρμπα, που χύθηκε η μισή στο τραπέζι και στο χέρι του γκαρσονιού, που δεν έσπευσε να αντικαταστήσει το ποτό, ή έστω να καθαρίσει το σημείο. Τα μενού ήτανε όχι λιγδωμένα, αλλά βουτηγμένα σε σάλσα, σωστή αηδία. Έτσι, το πρώτο μου χαρτομάντηλο το χρησιμοποίησα για να καθαρίσω. Οι άλλες περιμένανε ακόμα τα καθαρά μενού που ζήτησαν. Τους έφεραν ακόμα πιο λερωμένα από τα προηγούμενα. Ζήτησα περισσότερα χαρτομάντηλα για όλες. Τα πιάτα είχανε άλατα και το δικό μου είχε και ένα μεγάλο μαύρο λεκέ αγνώστου ταυτότητος.

Εντάξει, η εξυπηρέτηση ήτανε χάλια. Καμία από τις σερβιτόρες δεν μιλούσε ελληνικά, η μία μάλιστα, ίσως μέσα στην κούραση της, μας μίλησε άσχημα, αν όχι απότομα και η αντίδραση στις παραγγελίες δεν είχε τα καλύτερα αντανακλαστικά. Το φαγητό σερβιρίστηκε σχετικά γρήγορα, αλλά χωρίς τα συνοδευτικά που αναγράφονταν στον κατάλογο. Έπρεπε να γίνει η υπενθύμιση και μια και δύο φορές. Μόνο ο λογαριασμός ήρθε αμέσως.

Ο απολογισμός της βραδιάς ήτανε σχετικά θετικός. Πέρασα ωραία, γέλασα με τα παράπονα και την γκρίνια που της φίλης μου, και ας μας πήρε στο λαιμό της αλλά υποσχέθηκα και στον εαυτό μου ότι την επόμενη φορά θα τιμήσω την ψήφο μου με καλύτερη επιλογή εστιατορείου για να αποφύγουμε και τα παρατράγουδα περί 13 και κακοτυχίας. Διότι κακά τα ψέμματα, το τι και που θα φάω δεν με ενδιαφέρει. Φτάνει να συμβαδίζει η ποιότητα με την τιμή. Και να ακούω ελληνικά. Είμαι στον τόπο μου, δεν με ενδιαφέρει αν μιλώ ή όχι ξένες γλώσσες. Αυτές τις μιλώ στις δικές τους περιοχές. Γιατί δηλαδή πρέπει εμείς σώνει και καλά, ακόμα και στο σπίτι μας να χρησιμοποιούμε άλλες γλώσσες από την ελληνική για να συνεννοηθούμε; Και αυτή είναι η δική μου γκρίνια!

Για τις δύο παραπονιάρες από τις έξι μας ο απολογισμός δεν ήτανε και τόσο καλός. Περάσανε τώρα όλο το σαββατοκύριακο στο κρεββάτι με στομαχόπονους και τις λοιπές παρενέργειες.