Σήμερα το μεσημέρι πληροφορήθηκα τον θάνατο του λογοτέχνη και καθηγητή Μίμη Σουλιώτη. Αιφνιδιάστηκα. Σα να ήταν χθες, -τον θυμάμαι στο Παιδαγωγικό  -στο μάθημα της Παιδικής Λογοτεχνίας-  ένας όμορφος άνθρωπος, επιβλητικός, με την υπέροχη φωνή του να απαγγέλει ποιήματα…  Μετά συνεργαστήκαμε στην πτυχιακή μου εργασία. Αλλά η μεγαλύτερη χαρά μου ήταν όταν «έφερε» στην Φλώρινα το μεταπτυχιακό τμήμα της Δημιουργικής Γραφής (το όνειρό μου…). Μία από τις πρώτες επίσημες προσπάθειες στην Ελλάδα που πήρε επιτέλους «στα σοβαρά» την συγγραφή… Είχα την ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα τον ξανασυναντούσα εκεί… Δυστυχώς δεν θα καταφέρουμε να ξαναβρεθούμε, δεν θα ξανακούσω αυτή την υπέροχη φωνή να απαγγέλει, να μιλάει για ποίηση, για λογοτεχνία…

Εύχομαι να έφυγε ικανοποιημένος απ΄ όσα πρόσφερε, ψυχικά πλήρης –και το πιστεύω. Αφήνει σπουδαία κληρονομιά πίσω του το έργο του…

Παρακάτω αποσπάσματα και επιλογές ποιημάτων από το βιβλίο του Αλφαβητάριο για την ποίηση που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Γ. Δεδούση:

-...το καλό μάθημα ποίησης μοιάζει -πρέπει να μοιάζει- με μικρογραφία της Οδύσσειας' όσοι σώζονται ξαναγυρίζουν στην αφετηρία μετά από περιπέτειες. Τι είδους περιπέτειες; εκείνες που θα κάνουν τους μαθητές να βγαίνουν διάλειμμα αλλιώτικοι απ΄ ό, τι είχαν μπει.

-Η προσέγγιση της ποίησης είναι, πρέπει να είναι, ανισόρροπη. Πρώτη πρώτα, επειδή όλα τα ποιήματα δεν προσφέρονται για την ίδια ανάγνωση. Το ένα ποίημα σφύζει από μεταφορική χρήση της γλώσσα, το άλλο παρουσιάζει πλήθος οπτικές εικόνες, το τρίτο έχει καμπανιστές ρίμες, ένα άλλο αξιοποιεί σπάνιες ή περίεργες λέξεις κ.ο.κ. Είναι άχαρο να προσεγγίζουμε διαφορετικά ποιήματα με ισόπεδη, «συστηματική» δήθεν, αναγνωστική προδιάθεση. Πρέπει να έχουμε την ικανότητα να πάμε με το ποίημα, όπως ο γλύπτης πάει με τις φλέβες του μαρμάρου που λαξεύει.

Δεύτερον, είναι , και πρέπει να είναι, ανισόρροπη η προσέγγιση, επειδή κανείς δε γνωρίζει το τέλος της. Μια θρηνώδης απαγγελία του «Ντίλι –ντίλι- ντίλι» μπορεί να επιφέρει απρόβλεπτη ιλαρότητα, ενώ άλλη ιλαρότητα θα διαχυθεί από την εσκεμμένα τσεβδή ραψώδηση της «Σωματικής Ανάγκης» του Δ.Σαββόπουλου.

Τρίτον, όλη η τάξη και ο δάσκαλος δεν γνωρίζουν το ακριβές τέλος –όλοι όμως συμφωνούν για τον τελικό στόχο, που απαράβατα ορίζεται στις γενικές γραμμές του: η ανάγνωση του ποιήματος. Η αναγνωστική απόλαυση: είναι πυξίδα για να ξεπεράσει η διδασκαλία τη σοβαροφάνεια, την κακόγουστη αστειότητα και την αδιαφορία.

-τάχτα μας και ράρα μας

κι ήρθε η αράδα μας

-Ήθελα να μπορώ κάθε Σεπτέβρη

να ξεβιδάρω τούτηνε τη μύτη μου’

ναν τη φυλάω σε πίτουρα, ή σ΄ αλεύρι.

Σε καμίαν αγκώνη μέσα στο σπίτι μου’

και κάθε καλοκαίρι ναν τη βγάνω

και στη θέση της πάλε ναν τη βάνω.

-ΕΑΡ ΚΑΙ ΕΑΡ

Εάρ… Εάρ… Εάρ… Εάρ…

ο γάιδαρος γκαρίζει.

-Τι διάολο λέει, -Δεν το ακού

την άνοιξη φημίζει.

Την άνοιξη; Μα πούθε μπου!

Άνοιξη τάχα λέει;-

Και σαν εσύ δεν εννοείς,

ο γάιδαρος τι φταίει;

Δεν ξέρει πως την άνοιξη

την λεν οι λόγιοι έαρ;

-Και λόγιος είν΄ ο γάιδαρος;

Λέει το πηγάδι φρέαρ;

Και λέει άρτο το ψωμί;

Λέει έλαιον το λάδι;

Είν΄ άλλο στο κεφάλι του

πάρι χυδαίο σκοτάδι;

Επήε ποτέ του σε σκολειό;

Ορθογραφία κατέχει;

Αρχές από γραμματική

και από σύνταξη έχει;

Μοιάζει το εάρ, εάρ, εάρ,

με των λογίων το έαρ

άλλ’  όχι καθώς μοιάζουνε

τα δυό πηγάδι ή φρέαρ.

Φρέαρ, πηγάδι είν΄ όμοια

μα εάρ και έαρ είν΄ άλλο,

είν΄ το ένα γαϊδουρίστικο

και λόγιο είναι τ΄ άλλο.

................................

Καλό ταξίδι, κύριε Σουλιώτη... Θα μας λείψετε..