Eίναι μέρες που νιώθω ότι μπορώ να κάνω τα πάντα, μέρες που νιώθω ότι όλα θα τ' αντιμετωπίσω κι ότι θα καταφέρω να υπομείνω τα πάντα προκειμένου να βρω το κουράγιο να σε περιμένω.

Έρχονται όμως και μέρες που δε θέλω να σηκωθώ απ' το κρεβάτι γιατί ΤΙΠΟΤΑ δεν έχει νόημα μακριά από σένα κι από όλους όσους αγαπώ αληθινά. Εκείνες τις μέρες θέλω να τα παρατήσω όλα! Θέλω να μαζέψω τα πράγματα μου και  να 'ρθω να σε βρω! 

Το χειρότερο όμως είναι ότι αυτές οι εναλλαγές μπορεί να προκύψουν και κατά τη διάρκεια μιας μέρας. Εκεί που νιώθω δυνατή, μια μικρή μικρή ατέλεια με οδηγεί στην απογοήτευση και όλα φαίνονται μαύρα και πάλι. Κι ενώ σκέφτομαι με ποιο τρόπο θα ξεφύγω, μια ηλιαχτίδα με ζεσταίνει και μου δίνει ένα λόγο για να συνεχίσω να παλεύω εναντία σ' όλα αυτά που μέχρι πριν με είχαν συντρίψει. Άραγε, αυτή είναι η ζωή? Ή μήπως αυτή είναι η δική μου ζωή? Μια συνεχής εναλλαγή συναισθημάτων χαράς και ελπίδας που καταλαμβάνονται από απελπισία και απογοήτευση? Κι είναι ζωή αυτή?

Πώς να πάρεις μια απόφαση? Πώς να ρισκάρεις? Ένα εξασφαλισμένο μέλλον που πρέπει να διασχίσει ένα κενό παρόν.... Κι οι αναμνήσεις να σε εμποδίζουν να προχωρήσεις. Κι αυτό το "γιατί" που δε μπορούν τα χείλη σου να αποχωριστούν ποτέ. Γιατί κάποιος άλλος κι όχι εγώ? Γιατί σε μένα? Γιατί να έρθουν έτσι τα πράγματα? Γιατί έγινε αυτό? Γιατί έγινε το άλλο? Γιατί? Γιατί? Γιατί??????