Σφιχτά να τα κρατάς και να τα τρίζεις.

Εσύ τα δόντια πάντα να τρίζεις.

Για να ‘μαι ήσυχος…

Πως δεν ξεθύμωσες-

Δεν ξεπέζεψες-

Δεν ξεμέθυσες.

Πως τ΄ άλογο της Πίστης που ανεβήκαμε

φρουμάζει πάντα τρελά.

Και πάντα ασυγκράτητα καλπάζει.

Γιατί για τέτοιες μάχες,

για τέτοιους άγριους χαμούς

-για τέτοιους χορούς πα στα ηφαίστεια-

δε μας ταιριάζουν εμάς φρόνιμα άλογα.

Δε μας χρειάζονται καθόλου!

Γι΄ αυτό…

Τα δόντια πάντα να τρίζεις.

Σφιχτά να τα κρατάς και να τα τρίζεις.

Και τίμα!

Τον ιδρό σου τίμα! Και τον πόνο σου.

Και το θυμό σου τίμα. Και δάγκανε.

Δάγκανε ολοένα την ανάσα σου.

Μη στην αρπάξουνε στο δρόμο.

Και τότε θα δεις. Πως όλοι…. Όλοι –

οι σταυροφόροι του σκοινιού και του παλουκιού

οι ιππότες της κρεμάλας και της Σβάστικας

θα πέσουνε μπρούμυτα στη στράτα σου.

Για να κολλήσουν οι οπλές του αλόγου σου

στη λάσπη των ιδανικών τους.

Γι΄ αυτό…

Τα δόντια πάντα να τρίζεις.

Δυνατά να τα κρατάς και να τα τρίζεις.

Και το θυμό σου –για το θεό, το θυμό σου!-

κράτα τον στην πιο ψηλή του βράση.

Και σπιρούνιαζε, σπιρούνιαζε το άτι σου…

ως να φτάσουμε στην πιο μεγάλη μάχη

και να πέσουμε όλοι –σημαίες, σκουτάρια, θυρεοί-

Ή να στηθούμε –καρβουνιασμένα αγάλματα-

στο πάρκο της Λ ε υ τ ε ρ ι ά ς.

ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ