Αγαπητοί φίλοι, αγαπητές φίλες.

Την τελευταια μέρα του χρόνου που ψυχοραγεί και βιάζεται να παραδώσει το πνεύμα του, ώστε να αναλάβει ο νεαρός νέος χρόνος με το όνομα 2013, τις τύχες της ανθρωπότητας, σκέφτηκα να δημοσιεύσω ένα μικρό βιβλιαράκι του αγαπημένου μου αδελφού Δημοσθένη Ανδρεόπουλου, που τα τελευταία χρόνια ασχολείται με την Ορθόδοξη Πίστη και την Χριστιανική Θρησκεία.

Ο αδελφός μου δεν είναι Θεολόγος, είναι ένας προσεκτικός μελετητής των ιερών βιβλίων και ιδιαίτερα της Αγίας Γραφής. Επειδή πιστεύω πως γράφει καλά και προσεκτικά και ότι μπορεί ο καθένας μας να αποκομίσει οφέλη, που ίσως να μην τα επεδιωξε από μόνος του, γιατί οι περισσότεροι από εμάς μόνο κατ΄όνομα είμαστε Χριστιανοί, έκρινα σκόπιμο να δημοσιεύσω αυτό το βιβλίο.

Μπορείτε λοιπόν να το διαβάσετε και να το θέσετε υπό την κρίση σας. Για το  site , αποτελεί πρωτοτυπία νομίζω, να δημοσιευεται ένα τέτοιο βιβλίο. Στις κρίσεις σας ή επικρίσεις σας, αν υπάρξουν, μέσω εμού θα απαντά ο συγγραφέας. Έχει εκδώσει μέχρι τώρα 12 βιβλία.

                       ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ   του Δημοσθένη Ανδρεόπουλου

Πρόλογος

   Κάποια μέρα μερικοί Έλληνες ζήτησαν να δουν το Χριστό "θέλομεν τον Ιησούν ιδείν" Ιωάν.ιβ'21  Πράγμα που έγινε πραγματικότητα.  Τους εδέχθη ο Κύριος και είπε "ελήλυθεν η ώρα ίνα δοξασθή ο υιός του ανθρώπου" Ιωάν.ιβ'23 Ήρθε η ώρα να αναγνωριστεί ο υιός του ανθρώπου ως Μεσσίας και από τους εθνικούς. 

 Αυτή η επίσκεψη των Ελλήνων στον Ιησού ήταν η αρχή της αληθινής πίστης του εθνικού κόσμου στη Θρησκεία του Τριαδικού Θεού.     

 Αυτός ο λαός, διά μέσου της ιστορίας της ανθρωπότητος και σε όλα τα σημαντικά γεγονότα, είναι πάντα παρών.

 Ασφαλώς και δέχεται φώτιση άνωθεν, για να πρωτοστατεί σε ολόκληρη την οικουμένη και να την αναζωογονεί με τη σοφία που του χαρίζει ο Θεός. Όμως, όπως κάθε λαός, έτσι και ο Ελληνικός κάποτε-κάποτε, ξεχνά το Θεό, προδίδει τη Θρησκεία Του, φθάνει στο έσχατο σημείο παρακμής και κινδυνεύει να καταστραφεί. Πολλές φορές στην ιστορία του υπέστη καταστροφές και διασώθηκε από θεϊκή επέμβαση. 

  Μετά την Ανάληψη του Κυρίου στους ουρανούς οι Απόστολοι άρχισαν το έργο τους,  τη διάδοση της Θρησκείας του Χριστού στον κόσμο.  Στην Αντιόχεια λάβαιναν μέρος μεγάλες συγκεντρώσεις πιστών και εκεί για πρώτη φορά οι  Απόστολοι ονομάστηκαν χριστιανοί.  Επόμενο ήταν και η θρησκεία που δίδασκαν να λάβει το όνομα Χριστιανική Θρησκεία, όνομα που διατηρείται μέχρι σήμερα. Έκτοτε καθένας, που ασπάζεται τις βασικές αρχές αυτής, αποτελεί μέλος της και φέρει το όνομα χριστιανός.

 Ο Απόστολος Ανδρέας εκ των δώδεκα, και ο Απόστολος Παύλος, ο τελευταίος εκ των Αποστόλων, πέρασαν απ' την πατρίδα μας για να διδάξουν τη νέα θρησκεία στους Έλληνες.

 Ολόκληρη η Αγία Γραφή μεταφράστηκε στην Ελληνική γλώσσα και εξ αυτής σε όλες τις γλώσσες του κόσμου.    

 Είναι μεγάλη τιμή για μας τους Έλληνες, που η γλώσσα μας είχε αυτή την παγκόσμια εμβέλεια και συγχρόνως την αναγνώριση από όλους τους λαούς του κόσμου ως κοιτίδα της Χριστιανικής Θρησκείας.

 Σύμφωνα με τη λογική οι Έλληνες θα έπρεπε να είναι από τους πρώτους, αν όχι οι πρώτοι, που δέχτηκαν τη Χριστιανική Θρησκεία, τόσο διά του Ευαγγελίου, όσο και με τη διδασκαλία των Αποστόλων.

 Εάν λάβουμε υπόψη μας το πλήθος των Αγίων και των Μαρτύρων της Εκκλησίας μας, τα συγγράμματα των Πατέρων της Εκκλησίας, τις αναρίθμητες Εκκλησίες σε κάθε γωνιά της Ελλάδος και τα Μοναστήρια, βγάζουμε το συμπέρασμα ότι οι Έλληνες είναι ο κατ' εξοχήν χριστιανικός λαός του κόσμου. Το μέγιστο ποσο-στό έχουμε βαπτισθεί στο όνομα της Αγίας Τριάδος, του Πατρός, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, είμαστε από τους περισσότερο εκκλησιαζομένους στον κόσμο χριστιανούς, η δε Θρησκεία μας είναι η ίδια ακριβώς, όπως διδάχτηκε από το Χριστό και τους Αποστόλους και διατηρείται μέχρι τη σημερινή εποχή, υπό το όνομα Ορθόδοξη Χριστιανική Θρησκεία, για να διαφέρουμε από τις άλλες Χριστιανικές Θρησκείες, οι οποίες δέχτηκαν αλλοιώσεις και μεταβλήθηκαν σε αιρέσεις. 

  Παρ' όλα αυτά, για μας τους Ορθοδόξους Χριστιανούς, τα πράγματα δεν είναι όπως η Θρησκεία μας επιτάσσει. Ενώ δείχνουμε προς τα έξω ότι πιστεύουμε σύμφωνα με τις επιταγές του Ευαγγελίου, μια προσεκτικότερη έρευνα στον εαυτό μας αποδεικνύει ότι απέχουμε πολύ από την πίστη που θέλει ο Θεός. 

 Τι είναι όμως εκείνο, που μας απομακρύνει και μας καθιστά ανάξιους, όχι μόνο να είμαστε, αλλά και να λεγόμαστε Ορθόδοξοι Χριστιανοί; Σ' αυτή την ερώτηση θα προσπαθήσει να απαντήσει το ανά χείρας βιβλίο και συνάμα να δώσει τις αναγκαίες συμβουλές, ώστε συν τω χρόνω ν' αποβούμε αρεστοί στο Θεό και πραγματικά τέκνα Αυτού, ως συνειδητοί πιστοί.

  Σημ: Πρέπει να τονισθεί απ' αρχής ότι οι ονομασίες Τριαδικός Θεός,  Θεός,  Χριστός και Κύριοςημών Ιησούς Χριστός,  είναι ταυτόσημες έννοιες,  καθώς ο Χριστός ταύτισε τον εαυτό Του με τον Θεό - Πατέρα "εγώ και ο πατήρ έν εσμεν" Ιωάν.ι'30  "εγώ εν τω πατρί και ο πατήρ εν εμοί" Ιωάν.ιδ'11 Στο ανά χείρας βιβλίο θα γίνεται συχνότατη χρήση των ονομασιών Χριστός και Κ.η.Ι.Χριστός. 

 Χριστιανική Θρησκεία-Χριστιανός        

      Γενική ανασκόπηση

      Η Ορθόδοξη Χριστιανική Θρησκεία

     Είπαμε πιο πάνω ότι η Ορθόδοξη Χριστιανική Θρησκεία είναι η πιο τέλεια Θρησκεία, που υπάρχει στον κόσμο. Αυτό το αναγνωρίζουν και το διακηρύσσουν και άλλες θρησκείες, γι αυτό πάρα πολλοί οπαδοί άλλων δογμάτων εγκατέλειψαν τη θρησκεία τους και ασπάστηκαν την Ορθοδοξία. Αν και τούτο τιμά ιδιαίτερα τη Θρησκεία μας, για μας τους Έλληνες Ορθοδόξους Χριστιανούς αποτελεί κόλαφο, γιατί το πλείστον εξ ημών, ούτε καν που γνωρίζει τη Θρησκεία του, ή έ-στω τα βασικά στοιχεία αυτής.

 Εμείς χρησιμοποιούμε ως όπλο την Ορθόδοξη Πίστη μας έναντι των άλλων θρησκειών, ενώ εμείς οι ίδιοι, ή δεν πράττουμε σύμφωνα με τις επιταγές της, ή ενεργούμε αντίθετα προς αυτές. Αν και οι ενέργειές μας δεν γίνονται με επίγνωση, παρ' όλα αυτά ισχύει η ρήση του Θεού της Παλαιάς Διαθήκης δια του προφήτου Ησαϊα για τους υποκριτές ε-

κείνης της εποχής "εγγίζει μοι ο λαός ούτος τω στόματι αυτών και τοις χείλεσι με τιμά,  η δε καρδία αυτών πόρρω απέχει απ' μού" Ματθ.ιε'8  Ο λαός αυτός με πλησιάζει με το στόμα του και με τιμά με τα χείλη του μόνο, η καρδιά του όμως απέχει μακριά από μένα.

  Και στην εποχή του Αποστόλου Παύλου οι συμπατριώτες του Ισραηλίτες,  ενώ επιθυμούσαν τη σωτηρία τους και έδειχναν ζήλο για το Θεό,  δεν διευθύνονταν αυτός ο ζήλος από ορθή και τέλεια γνώση περί Θεού "μαρτυρώ γαρ αυτοίς ότι ζήλον Θεού έχουσιν, άλλ' ου κατ' επίγνωσιν" Ρωμ.ι'2  

 Κάπως έτσι πρέπει να νοήσει κανείς σήμερα τους Έλληνες Ορθοδόξους Χριστιανούς, οι οποίοι δεν κάνουν τίποτε άλλο, παρά να δείχνουν μόνο κάποιο ενδιαφέρον για τη Θρησκεία τους, οι ενέργειές τους όμως να είναι υποτονικές ή και αντίθετες προς το θέλημα του Θεού. Αν και δεν γνωρίζει κανείς τις κατ’ ιδίαν ενέργειές τους, στην Εκκλησία όμως ο καθένας καταθέτει την προσωπική του παρ-ουσία και μαρτυρία, η οποία, πολλές φορές, απάδει προς το βαθύτερο νόημα του εκκλησιασμού.  

  Κατ' αρχήν η Ορθόδοξη Χριστιανική Θρησκεία διδάσκει την απόλυτη ελευθερία,  χωρίς να πιέζει κανένα στην επιτέλεση των θρησκευτικών του καθηκόντων.  Στηρίζεται καθ' ολοκληρίαν στην εντολή του Χριστού "όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν" Μάρκ.η'34, και δεν διστάζει να δεχθεί στους κόλπους της οποιονδήποτε θελήσει να εισέλθει σ' αυτήν, απ' όπου κι αν προέρχεται. Και κανέναν δεν ενοχλεί για τις προσωπικές του επιλογές, όποιες κι αν είναι αυτές. Διότι προσπαθεί μόνο με το λόγο του Θεού, με πραότητα και αγάπη να διδάξει τον κόσμο.

    Διδάσκει την απόλυτη αλήθεια, όπως είναι καταγεγραμμένη στο Ευαγγέλιο

"γνώσεσε την αλήθειαν και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς" Ιωάν.η'32 Με αυτά που σας διδάσκω θα μάθετε την αλήθεια κι η αλήθεια θα σας ελευθερώσει από την αμαρτία. Αυτά είναι λόγια του Κ. η. Ι. Χριστού.

        Ο  Χριστιανός  

    α) Χριστιανός Ορθόδοξος

   Η συντριπτική πλειοψηφία του Ελληνικού λαού είναι βαπτισμένοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί. Η Εκκλησία καθόρισε τη βάπτιση από τη νηπιακή ηλικία, οπότε, απαλλαγμένος πλέον ο βαπτισθείς από το προπατορικό αμάρτημα και ως μέλος πλέον της ορθόδοξης οικογένειας, παίρνει όλα τα αναγκαία στοιχεία απ' την αρχή της ζωής του και όσα συν τω χρόνω κατανοήσει και διδαχθεί απ' το σχολείο και την Εκκλησία. Αυτά, στην οποιαδήποτε μορφή τους, αποτελούν το θεμέλιο της χριστιανικής αγωγής για την περαιτέρω πορεία του στη χριστιανική ζωή του.

 Αποτελεί προσωπικό του δικαίωμα η ανέλιξή του στο χριστιανικό γίγνεσθαι, έως του σημείου που θα νιώσει τον εαυτό του αρκετά πλησίον στο Χριστό. Σ' αυτή την επιλογή, βέβαια, κανείς δεν έχει το δικαίωμα να τον επηρεάσει, πολύ δε περισσότερο να τον εμποδίσει. Το θέμα, που αναφύεται εκάστοτε, είναι κατά πόσο θα μπορέσει να αντέξει σ' αυτή την εντονότατη πίεση, διότι, εδώ που τα λέμε, η προσχώρηση στο χριστιανικό τρόπο ζωής, δεν είναι εύκολη υπόθεση. Χίλια - δυό εμπόδια θα συναντήσει καθ' οδόν, ικανά να του ανακόψουν την πορεία προς το Θεό και την πίστη σ' Αυτόν.

  Ο Σατανάς έχει στήσει παντού τις παγίδες του και περιμένει τα θύματά του "ο αντίδικος υμών διάβολος ως λέων ωρυόμενος περιπατεί ζητών τίνα καταπίη "Α' Πέτρ.ε'8  Και όλα αυτά τα επώδυνα εμπόδια παρουσιάζονται σε όλους τους χριστιανούς,  που βρίσκονται διασπαρμένοι μέσα στον μακράν του Θεού κόσμο. Όμως "ο υπομείνας εις τέλος, ούτος σωθήσεται" Ματθ.ι'22 Εκείνος που θα δείξει υπομονή στις δοκιμασίες που θα συναντήσει, αυτός και θα σωθεί. Υπομονή, βέβαια, δεν σημαίνει ότι υφίσταμαι τα δεινά, χωρίς να αντιδρώ. Ο Θεός θέλει τους δούλους του αγωνιζόμενους εναντίον του Σατανά και της εξ αυτού αμαρτίας.    

  β) Χριστιανός κατά ταυτότητα

 Μέχρι προ ολίγων ετών συνηθιζόταν στην Ελλάδα η αναγραφή στο δελτίο ταυτότητας του θρησκεύματος των Ελλήνων "Ορθόδοξος Χριστιανός". 

 Ανεξάρτητα με το βαθμό του θρησκευτικού του πιστεύω, ο Έλληνας χριστιανός αισθανόταν υπερήφανος για την ορθόδοξη καταγωγή του και έδειχνε με καμάρι την ταυτότητά του. Σήμερα, με την επέμβαση της πολιτείας, καταργήθηκε η ένδειξη του θρησκεύματος στις ταυτότητες και παρέμεινε ως μακρινή και συγχρόνως πικρή ανάμνηση. Τούτο φέρουν βαρέως οι Έλληνες Ορθόδοξοι Χριστιανοί και τρέφουν βάσιμες ελπίδες ότι κάποτε στο μέλλον θα βρεθεί ένας

ενάρετος κυβερνήτης να την επαναφέρει. Σε ένα μεγάλο ποσοστό του Ελληνικού λαού έχει δημιουργηθεί η εντύπωση, ότι η διαγραφή "Ορθόδοξος Χριστιανός" επεβλήθη έξωθεν, από ξένα κέντρα, που εξυπηρετούν θρησκευτικά και άλλα συμφέροντα, όπως είναι η εκμηδένιση του θρησκευτικού φρονήματος των Ελλήνων χριστιανών και η μείωση της εθνικής του συνείδησης. 

 Όμως η αναγραφή του θρησκεύματος στο δελτίο ταυτότητας, αποτελούσε μια απλή ένδειξη ότι ο πολίτης ανήκε σε ένα ορθόδοξο χριστιανικό κράτος, σε αντίθεση με τα άλλα θρησκεύματα του κόσμου.  Δεν απηχούσε σώνει και καλά την απτή πραγματικότητα, αφού ο καθένας χωριστά έχει διαφορετική άποψη για τον εαυτό του και το πιστεύω του. Διότι από του να λέγεται κανείς χριστιανός, έως του να είναι στην πραγματικότητα, όπως τον θέλει ο Θεός, υπάρχει μια τεράστια απόσταση. Και μέσα σ' αυτόν το χώρο συνυπάρχουν κάθε λογής χριστιανοί, χριστιανοί όλων των τάσεων. Πάντως, όποια και αν είναι η πίστη του Έλληνα χριστιανού, ο χαρακτηρισμός "Ορθόδοξος" ήταν και είναι γι αυτόν η σπουδαιότερη ένδειξη ότι ανήκει και ασπάζεται το Ορθόδοξο δόγμα της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας.     

  γ) Χριστιανός εκκλησιαζόμενος

 Ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά του θρησκευόμενου Έλληνα είναι ο εκκλησιασμός. Δεν νοείται Ορθόδοξος Χριστιανός, χωρίς εκκλησιαστική δραστηριότητα. Έτσι λοιπόν, κάποιες Κυριακές το χρόνο και μερικές μεγάλες γιορτές, ο εκκλησιασμός είναι απαραίτητος, ένδειξη ότι ενδιαφέρεται για τη θρησκεία του και για το ιδιαίτερο περιεχόμενο των εορτών. Στην Εκκλησία όλο και κάτι θ' ακούσει από το Ευαγγέλιο και τις ψαλμωδίες. Θα δει όλα όσα διαδραματίζονται κατά τη Θεία Λειτουργία, θα κάνει και αυτός πολλές φορές το σημείο του Σταυρού, όπως και οι άλλοι, στο τέλος θα πάρει το αντίδωρο από το χέρι του ιερέα, και έτσι θα τελειώσει μια Κυριακή ή μια γιορτή.

 Έξω από την Εκκλησία θα του δοθεί η ευκαιρία να συναντήσει γνωστούς και φίλους και με μερικούς απ' αυτούς θα πάνε για καφέ και για συζήτηση, με θέμα κυρίως το ποδόσφαιρο και την πολιτική, με προεξέχον το οικονομικό. Την επόμενη Κυριακή ξανά η ίδια διαδικασία, με ένα διαφορετικό κοστούμι, έτσι σαν γιορτινή ποικιλία. Πάντως, ο εκκλησιασμός και ως συνήθεια όλο και κάτι αξίζει. Τουλάχιστον ξεφεύγει κανείς από την καθημερινή ρουτίνα...

  δ) Χριστιανός των Μυστηρίων

  Ο Ορθόδοξος Χριστιανός στη συντριπτική του πλειονότητα είναι ο χριστιανός των Μυστηρίων. Μετέχει σε όλα σχεδόν τα Μυστήρια, όπως αυτά ισχύουν πατροπαράδοτα. Ιδιαίτερη σημασία δε έχουν τα μυστήρια του βαπτίσματος και του γάμου. Πέρα απ' το θρησκευτικό μέρος, αυτά είναι συνδεδεμένα με τα ήθη και έθιμα του τόπου μας.  

 Είναι γνωστό τι γίνεται μετά από μια βάπτιση ή έναν γάμο. Στήνονται χοροί και πανηγύρια σε όλη την περιοχή και η διασκέδαση κρατά μέχρι πρωίας. Άλλωστε μια φορά κανείς βαπτίζεται και μια φορά παντρεύεται, εκτός εξαιρέσεων στην περίπτωση του γάμου

 Μέχρι των ημερών μας το μυστήριο του γάμου παραμένει ο συνδετικός κρίκος της Ελληνικής κοινωνίας και της οικογένειας, παρά την καθιέρωση από την πολιτεία του "πολιτικού γάμου". Αυτός μάλλον απέτυχε, γιατί ποτέ δεν καταξιώθηκε στη συνείδηση του Έλληνα. Από τη στιγμή της νομιμοποίησής του μέχρι και σήμερα, ο πολιτικός γάμος ατόνησε και παραμερίστηκε και κάπου - κάπου τελείται από ανθρώπους άπιστους ή αλλόθρησκους, ή και από χριστιανούς ακόμα εξ ανάγκης, μόνο και μόνο για να έχουν νομιμοποίηση απέναντι στο κράτος.

 Όπως παρατηρεί ο καλός αναγνώστης, οι χριστιανοί κατά βάσιν είναι φιλήσυχοι πολίτες και δεν επιδιώκουν παράνομες ενέργειες στο κράτος που ζουν. Η πολιτεία είναι εκείνη που δημιουργεί προβλήματα, ενώ θα έπρεπε να βρίσκεται σε αγαστή συνεργασία με την Εκκλησία, τουλάχιστον σε θέματα που άπτονται της πίστης των Ελλήνων.   

    Η Χριστιανική οικογένεια

    Η ορθόδοξη οικογένεια αποτελεί το κύτταρο της ορθόδοξης Ελλάδας. Αυτή πρωτοστατεί σε κάθε χριστιανική και εκκλησιαστική εκδήλωση, αυτή διδάσκει και κατευθύνει τα παιδιά στη Χριστιανική Θρησκεία και αυτή διατηρεί όλα τα ελληνοχριστιανικά ήθη και έθιμα στην Ελλάδα. Βέβαια, από μόνη της δεν μπορεί να κάνει πάρα πολλά, γι αυτό και βρίσκεται σε στενή συνεργασία με τις κατά τόπους Εκκλησίες και τους ορθοδόξους λειτουργούς. Χωρίς χριστιανική οικογένεια, δεν μπορεί να υπάρξει χριστιανικό κράτος. Και χωρίς Χριστό το κράτος κατάστρέφεται.

 Ας μη κοιτάμε τι γίνεται συγκριτικά με τα άλλα κράτη του κόσμου στη σημερινή εποχή, αλλά διαχρονικά. Υπήρξαν λαοί οι οποίοι εξαφανίστηκαν από το πρόσωπο της γης κάτω από το βάρος της αθεϊας και της απιστίας τους.  Η Ελλάδα, παρά τα όσα υπέστη στην ιστορία της, κατάφερε να επιβιώσει μέχρι σήμερα, ένδειξη ότι ο Θεός την προστατεύει σε κάποιο βαθμό. Και λέω σε κάποιο βαθμό, γιατί αυτός ο λαός, ο πρώτος χριστιανικός λαός του κόσμου, πολλές φορές επρόδωσε το Θεό και τη Θρησκεία Του. Ίσως και να μην άξιζε καθόλου την προτίμηση και την ευαρέσκειά Του. Αυτή τη στιγμή περνά μια πρωτοφανή περιπέτεια σε όλους τους τομείς και ιδιαίτερα στον οικονομικό, και θα περάσουν πολλά χρόνια, για να επανέλθει σε ρυθμούς ανάπτυξης.

 Τούτο αποτελεί απόδειξη της τιμωρίας του Θεού προς τον Ελληνικό λαό για την απομάκρυνσή του από τη Χριστιανική Θρησκεία. Όμως Εκείνος ξέρει καλύτερα απ' τον καθένα μας, ότι θα έρθει η κατάλληλη στιγμή που οι Έλληνες θα ανανήψουν και θα στραφούν πάλι προς το Θεό και τη Θρησκεία Του.

   Οι  Πατέρες της Εκκλησίας

   Η Ορθόδοξη Θρησκεία ανέδειξε διά μέσου των αιώνων χριστιανικά αναστήματα υψηλού μεγέθους, πρωτοφανή στην παγκόσμια θρησκευτική ιστορία. Είναι αδύνατον εδώ να γραφεί, τί κατέλειπαν αυτοί στην ανθρωπότητα. Αλλά και ολόκληρη η οικουμένη τους αναγνωρίζει ως φωτεινά αστέρια στο χριστιανικό στερέωμα.

 Πρόκειται για τους Πατέρες της Εκκλησίας, οι οποίοι με τα συγγράμματά τους δίδαξαν, διδάσκουν και θα διδάσκουν την αληθινή Θρησκεία του Χριστού και των Αποστόλων, ως διάδοχοι και γνήσια τέκνα αυτών.

 Όπως στην Παλαιά Διαθήκη ο Θεός χρησιμοποίησε τους ανθρώπους Του για τη διάδοση της Θρησκείας Του, έτσι και στην μετά Χριστόν εποχή οι Πατέρες της Εκκλησίας έπαιξαν τον ίδιο περίπου ρόλο. Οι πλείστοι εξ αυτών υπήρξαν Έλληνες, που τους διάλεξε ο Θεός και τους προίκισε με σοφία, για να συνεχίσουν το έργο που κατέλιπαν οι Απόστολοι. Όπως οι Απόστολοι, φωτισμένοι από το Άγιο Πνεύμα την ημέρα της Πεντηκοστής, διέδωσαν τη Χριστιανική Θρησκεία στους πρώτους χριστιανούς, έτσι και αυτοί εργάσθηκαν με αμείωτο ενδιαφέρον και ενθουσιασμό για την ψυχική καλλιέργεια του Ελληνικού λαού και την ανύψωση του πνευματικού του επιπέδου.   

  Θα ήταν μεγάλη παράλειψη αυτού του βιβλίου, εάν δεν αναφερόταν στους "τρείς μέγιστους φωστήρας της τρισηλίου θεότητος". Μιλάμε για τους τρείς Ιεράρχες, των οποίων η προσφορά στο οικοδόμημα της Χριστιανικής Θρησκείας ήταν και συνεχίζει να είναι μοναδική. Στα συγγράμματά τους είναι κατασταλαγμένη όλη η σοφία του χριστιανικού οικοδομήματος από την εποχή των Απoστόλων και μετά. Και μόνο αυτά, μετά το Ευαγγέλιο, θα μπορούσαν να εκπροσωπήσουν την Ορθόδοξη Θρησκεία. Όποιος ασχοληθεί εντατικά με τη μελέτη τους, ασφαλώς και μπορεί να αναχθεί σε συνειδητό πιστό, διότι θίγουν κάθε πτυχή της ζωής και της πίστης των χριστιανών. Αλλά και σαν φιλοσοφικά αριστουργήματα μπο-ρούν να χρησιμοποιηθούν από κάθε άνθρωπο της γης, ανεξάρτητα από την πίστη του στον Τριαδικό Θεό. 

   Οι Μάρτυρες

   Η διάδοση της Χριστιανικής Θρησκείας δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Απ' αρχής συνάντησε εχθρούς, για να εμποδισθεί το κοσμοσωτήριο έργο της. Όπως στην εποχή των Αποστόλων, έτσι και στους αιώνες που ακολούθησαν, οι δυσκολίες έγιναν ανυπέρβλητες. Άρχισαν διωγμοί εναντίον των χριστιανών και παρουσιάστηκαν οι πρώτοι μάρτυρες. Αυτοί οι διωγμοί συνεχίστηκαν και μεχρι τον προηγούμενο αιώνα, κυρίως από δικτατορικά καθεστώτα, με εκατομμύρια θύματα. Η Ελλάδα, σαν χριστιανική χώρα, είχε αναρίθμητους μάρτυρες, πολλούς από τους οποίους γιορτάζει η Εκκλησία μας.

 Διωγμούς, σε μικρότερο βαθμό, η Ορθόδοξη Χριστιανική Θρησκεία δέχτηκε και από άλλες θρησκείες, όπως η ισλαμική, κυρίως κατά τη μακραίωνη σκλαβιά μετά την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως.

 Κάθε Κυριακή και σε μεγάλες εορτές διαβάζονται στην Εκκλησία κατά τον Όρθρο πολλά ονόματα μαρτύρων της Ορθοδοξίας.

 Εμείς οι Έλληνες σαν λαός ποτέ δεν προβήκαμε σε θρησκευτικές εκδηλώσεις εναντίον άλλων θρησκευμάτων και τούτο καταμαρτυρεί την απόλυτη ελευθερία και ανεξιθρησκεία που υπάρχει στην πατρίδα μας.

    Οι Άγιοι

    Άνθρωποι, οι οποίοι με το έργο τους, τη διδασκαλία τους και την οσιακή ζωή τους διέπρεψαν στην κοινωνία των ανθρώπων, ανακηρύχτηκαν Άγιοι από την Εκκλησία μας. Η μνήμη τους τιμάται κάθε χρόνο, για να θυμίζει σε μας την προσφορά τους στη Χριστιανική Θρησκεία. Μέσα στους Αγίους συγκαταλέγονται και οι Πατέρες της Εκκλησίας και οι Μάρτυρες, οι μεν για τα συγγράμματά τους, που κατέλιπαν σε μας και σε ολόκληρη την ανθρωπότητα, οι δε για τη θυσία τους υπέρ της Χριστιανικής Θρησκείας. Το Ορθόδοξο Αγιολόγιο αναφέρει πολλά ονόματα Αγίων και αναρίθμητα Μαρτύρων. Τούτο αποτελεί απόδειξη ότι η Ορθόδοξη Χριστιανική Θρησκεία στηρίζεται πάνω στην πίστη και στο έργο, κυρίως όμως στο αίμα των Μαρτύρων της.

  Για την αγιοποίηση τα κριτήρια στην Ορθόδοξη Θρησκεία είναι αυστηρά, σε αντίθεση με των άλλων θρησκειών, που τα διακρίνει η ελαφρότητα και η ευκολία. 

    Άγιοι και Ήρωες

    Όλοι γνωρίζουμε ότι η έννοια Ελλάδα - Έλληνες είναι συνυφασμένη με την Ορθόδοξη Χριστιανική Θρησκεία.

 Γι' αυτό πολλές φορές μιλάμε για τα ελληνοχριστιανικά ιδεώδη. Όμως αυτό παραμένει στη θεωρία, γιατί πολλές φορές ούτε καν που αναφερόμαστε σε κείνους, οι οποίοι συνέβαλαν στην ύπαρξη αυτού του έθνους και της ελευθερίας του. Μιλάμε για τους ήρωες, οι οποίοι έχυσαν το αίμα τους στους διαφόρους απελευθερωτικούς αγώνες και παρέδωσαν την πατρίδα ελεύθερη σε μας.

  Σπάνια γίνεται μνεία αυτών των ηρώων και η Εκκλησία μας αναφέρεται αποκλειστικά και μόνο στους Αγίους και τους Μάρτυρές της, ωσάν να αποτελούν αυτοί ένα ξεχωριστό κομμάτι της Ελληνορθόδοξης Θρησκείας μας.

Σ' αυτό το σημείο θα έπρεπε να υπάρξει μια "συμβιβαστική" λύση, ώστε να μη δίνεται το δικαίωμα στους Έλληνες πιστους να πιστεύουν ότι μόνο οι Άγιοι αξίζουν, ενώ οι Ήρωες είναι εγκληματίες και άπιστοι.

 Εδώ τα πράγματα παίρνουν μια διαφορετική τροπή, εάν λάβει κανείς υπόψη του, ότι τιμάται πολλές φορές ένας Άγιος, ή ένας Μάρτυρας μόνο και μόνο για την προσωπική του σωτηρία, ενώ εκείνοι, που θυσιάστηκαν για όλο το έθνος και γι αυτούς, ούτε καν που μνημονεύονται από την Εκκλησία. Κάπου υπάρχει μια μικρή πρόταση στη Θεία Λειτουργία για τους ηρωικούς αγώνες του έθνους, με ελάχιστη αναφορά στους Ήρωες "Υπέρ πίστεως και πατρίδος ευκλεώς αγωνισαμένων εν τοις ιεροίς του έθνους αγώσιν".

 Εμείς οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, τολμώ να πω, είμαστε και αχάριστοι απέναντι σε ό-σους έδωσαν τη ζωή τους για την ελευθερία της πατρίδος και τη διατήρηση της Ορθόδοξης πίστης μας, εάν ληφθεί υπόψη, τι απέγιναν όσοι δεν κατάφεραν να ελευθερωθούν. Εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες Ορθόδοξοι Χριστιανοί εξισλαμίσθηκαν και μετά από πολλές γενεές, ούτε καν γνωρίζουν το Θεό τους και τη θρησκεία, που πίστευαν πριν. Το ίδιο θα γινόταν και στην Ελλάδα, εάν οι ήρωες της επανάστασης του εικοσιένα δεν έχυναν το αίμα τους "για την πίστιν την αγίαν και της πατρίδος την ελευθερίαν". Μπορεί κανείς να σκεφθεί τι θα συνέβαινε, εάν εκείνοι άφηναν την Ελλάδα στα χέρια των Τούρκων και του Ισλάμ; Σήμερα όλοι μας, μαζί και οι ιερωμένοι στην πλειονότητά τους, θα φωνάζαμε Αλλααάχ και Μωααάμεθ από τους μιναρέδες.

 Το πρόβλημα δε μεγενθύνεται ακόμη περισσότερο, αν ληφθεί υπόψη ότι χρησιμοποιούμε τους ήρωες του έθνους κατά το δοκούν, όπως μας συμφέρει, χωρίς η Θρησκεία μας και ιδιαίτερα η Εκκλησία να προσδίδει ιδιαίτερη τιμή σ' αυτούς. Εγώ δεν λέω ότι κατά τη Θεία Λειτουργία, η οποία είναι μια αμιγώς χριστιανική γιορτή, να γίνεται χρήση ονομάτων ηρώων των απελευθερωτικών αγώνων, όμως η Εκκλησία μπορεί να βρει τρόπους να αναφέρεται γενικά σ' αυτούς για την προσφορά τους στην πατρίδα και τη θρησκεία προς τόνωση τόσο του θρησκευτικού όσο και του εθνικού φρονήματος της νέας γενιάς. 

  Ότι ο Χριστός κατά τη σύλληψή Του είπε στον Πέτρο "απόστρεψόν σου την μάχαιραν εις τον τόπον αυτής" Ματθ.κστ'52,  δεν σημαίνει ότι οι χριστιανοί δεν πρέπει να αμύνονται υπέρ της πατρίδος τους και να χρησιμοποιούν και όπλα.  Άλλωστε το εξηγεί ευθύς πιο κάτω "ή δοκείς ότι ου δύναμαι άρτι παρακαλέσαι τον πατέρα μου,  και παραστήσει μοι πλείους ή δώδεκα λεγεώνας αγγέλων;" Ματθ.κστ'53  Έπρεπε όμως να πληρωθούν οι προφητείες των Γραφών "πως ουν πληρωθώσιν αι γραφαί ότι ούτω δει γενέσθαι;" Ματθ.κστ'54  Ολόκληρο στρατό από αγγέλους θα χρησιμοποιούσε ο Χριστός,  εάν τούτο δεν ερχόταν σε αντίθεση με τις Γραφές.     

    Θεολόγοι και  Κλήρος

    Τη διδασκαλία της Χριστιανικής Θρησκείας στον Ελληνικό λαό, ανέλαβαν οι θεολόγοι και οι ιερωμένοι, οι οποίοι σπούδασαν τη θεολογία σε ανώτερες και ανώτατες σχολές, ώστε, ό,τι διδάσκουν, να βρίσκεται μέσα στα πλαίσια της διδασκαλίας του Χριστού, να έχουν την ίδια γραμμή, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά στα δόγματα και να μη υποπίπτουν σε κακοδοξίες και αιρέσεις.

 Σε όλη τη διαδρομή της, η Χριστιανική Θρησκεία δέχτηκε πολέμους και εκ των ένδον, κυρίως από ιερωμένους, οι οποίοι δίδασκαν αλλότρια σε σχέση με την ορθή διδασκαλία αυτής και οι οποίοι καταδικάστηκαν από τις Οικουμενικές Συνόδους. Ένας σοβαρότατος εμφύλιος θρησκευτικός πόλεμος ήταν οι εικονομαχίες, που διήρκησαν πάνω από εκατό χρόνια και ταλαιπώρησαν ολόκληρες γενεές. Η εβδόμη Οικουμενική Σύνοδος κατάφερε να σταματήσει αυτό το μεγάλο κακό, να αποκαταστήσει και να αναστηλώσει τις εικόνες και να φέρει ηρεμία στην Εκκλησία.

 Έκτοτε τα πράγματα εξομαλύνθηκαν σ' αυτόν τον τομέα. Προβλήματα όμως υπήρξαν και στη νεότερη εποχή και μάλιστα από διάφορες Κυβερνήσεις, οι οποίες προσπάθησαν να αλλοιώσουν την Ορθόδοξη πίστη και να καταργήσουν διάφορα σύμβολα, όπως τις εικόνες στα σχολεία και στις Δημόσιες Υπηρεσίες, το Σταυρό απ' τη σημαία, και άλλες παρεμβάσεις. Οι χριστιανοί με τους θεολόγους και τον κλήρο δεν επέτρεψαν τέτοιου είδους ενέργειες και σύσσωμος ο Ελληνικός λαός ξεσηκώθηκε εναντίον εκείνων που απεργάζονταν κακά εναντίον της θρησκείας μας.

 Μεγάλα συλλαλητήρια έγιναν προ ετών λόγω της κατάργησης της αναγραφής "Ορθόδοξος Χριστιανός" στις ταυτότητες. Το τι έγινε εκείνη την εποχή δεν περιγράφεται. Εκατομμύρια Ορθόδοξοι Έλληνες υπέγραψαν τη "Δήλωση Ορθοδοξίας" και έγιναν συλλαλητήρια στο κέντρο της Αθήνας. Παρ' όλα αυτά ο χριστιανικός κόσμος έχασε αυτόν τον αγώνα. Παραμένει όμως άσβεστη η ελπίδα ότι κάποια μέρα αυτό το ανόσιο μέτρο θα καταργηθεί.

  Βέβαια,  θα πει κανείς,  η αναγραφή "Ορθόδοξος Χριστιανός" στις ταυτότητες δεν χαρακτηρίζει τον χριστιανό,  αλλά η βαθιά πίστη του στο Θεό και τη Θρησκεία Του.  Όμως,  κάθε απόπειρα επέμβασης σε κεκτημένα δικαιώματα είναι καταδικαστέα,  ιδιαίτερα όταν αυτά αφορούν τη Θρησκεία μας.  Διότι,  αφαιρώντας το ένα σήμερα, το άλλο αύριο κ.ο.κ.,  αλλοιώνεται η Θρησκεία μας και, περισσότερο,  γίνεται πιο ευάλωτη  από τον Σατανά και τους ανθρώπους του.  Και τούτο αποδει-κνύεται από το γεγονός ότι στις μέρες μας έρχεται άλλο θέμα,  πιο σοβαρό από πριν.  Είναι οι καινούργιες ταυτότητες και "η κάρτα του πολίτη" στις οποίες υπάρχει η υπόνοια ότι εμπεριέχουν το 666, "τον αριθμό του θηρίου",  που είναι ο Σατανάς  Αποκ.ιγ'18   

  Είναι περιττό εδώ να λεχθεί ότι στον αγώνα με τις ταυτότητες πρωτοστάτησε ο κλήρος με επικεφαλής τον τότε Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος Χρι-στόδουλο, πράγμα που επαναλαμβάνεται και σήμερα από άλλους θρησκευτικούς ηγέτες και το λαό. Όπως διαπιστώνει ο αγαπητός αναγνώστης, κατά καιρούς παρουσιάζονται άνθρωποι εμφορούμενοι από αντιχριστιανικά αισθήματα, οι οποίοι αναστατώνουν έναν ολόκληρο λαό, με το πρόσχημα ότι τον εισάγουν σε καινούργιες τεχνολογίες και μοντέρνα συστήματα, ενώ πίσω απ' όλα αυτά καιροφυλακτεί ο ίδιος ο Σατανάς. 

    Ο χριστιανικός κόσμος σήμερα

    Ο χριστιανικός κόσμος σήμερα δεν βρίσκεται στην καλύτερή του κατάσταση, όπως θα περίμενε ο καθένας. Υποβόσκει μια ανατροπή σε ό,τι το χριστιανικό και οσημέραι αυτή εκδηλώνεται εντονότερη. Τα πράγματα σε ολόκληρη την ανθρωπότητα βαίνουν επί τα χείρω και είναι ζήτημα, εάν τα προσεχή χρόνια θα επανέλθουν στην κανονική τους μορφή.

 Το τι γίνεται αυτή τη στιγμή στον κόσμο είναι αδύνατον να καταγραφεί. Πείνα και δυστυχία μαστίζει ολόκληρη την ανθρωπότητα. Λαοί ξεσηκώνονται εναντίον των κυβερνήσεών τους και των πολιτικών, τους οποίους θεωρούν υπεύθυνους της τραγικής τους κατάστασης. Είναι λυπηρό ότι οι λαοί δεν γνωρίζουν το βαθύτερο αίτιο αυτών των αναταράξεων. Το ίδιο συμβαίνει και στον Ελληνικό λαό. Φαίνεται ότι ο Σατανάς έχει αγριέψει σε μεγάλο βαθμό και είναι δύσκολο να σταματήσει. Ελάχιστοι γνωρίζουν τι συμβαίνει, χωρίς να μπορούν να αντιστρέψουν την κατάσταση. 

 Όλοι γνωρίζουμε το βασικότερο αίτιο αυτής της κατάστασης, όμως δεν το ομολογούμε, ωσάν κάποιο αόρατο χέρι να μας έχει κλείσει το στόμα. Αυτή η ανωμαλία προέρχεται από την επικράτηση του Σατανά στον κόσμο, τον οποίο οι περισσότεροι αποδέχονται σιωπηρά ή τουλάχιστον δεν αντιδρούν.

  Πέρα από το γεγονός ότι ο Χριστός ονόμασε  το  Σατανά "άρχων  του  κόσμου

τούτου", και η Αποκάλυψη του Ιωάννου γράφει για τη μελλοντική επικράτησή     του, αλλά συγχρόνως και για τη νίκη του αρνίου, που είναι ο Χριστός, εναντίον του

 Εκείνο όμως που προξενεί ιδιαίτερη εντύπωση είναι το γεγονός ότι ο κόσμος, οι χριστιανοί, μένουν απαθείς προ αυτής της τραγικής κατάστασης, αν και βλέπουν ότι τα πάντα κινούνται αρνητικά. Είναι ελάχιστοι εκείνοι, οι οποίοι διαβλέπουν τι περιμένει την ανθρωπότητα τα προσεχή χρόνια και τους έχει κυριεύσει ένα δέος, ένας φόβος για την έκβαση της κατάστασης.

  Όμως και αυτοί δεν διαθέτουν τα μέσα και τα όπλα εναντίον του Σατανά και διότι δεν είναι ενημερωμένοι σχετικά και διότι δεν φρόντισαν να φορέσουν την πανοπλία του Θεού για να αντισταθούν στα πανούργα τεχνάσματά του "ενδύσασθε την πανοπλίαν του Θεού προς το δύνασθαι υμάς στήναι προς τας μεθοδείας του διαβόλου" Εφεσ.στ'11,  γι' αυτό και παραμένουν απαθείς, ωσάν ένα πέπλο να καλύπτει τα μάτια τους. 

  Μέγιστο παράδειγμα έχουμε το Σύνταγμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το οποίο η αρμόδια Επιτροπή πέρασε, χωρίς  να υπάρξει ούτε ελαχίστη αναφορά στη Χριστιανική Θρησκεία. Συγχρόνως δε, δεν ακούσθηκε ούτε μια φωνή διαμαρτυρίας από τα κράτη - μέλη της Ενωμένης Ευρώπης και τους πολίτες της. Θα έρθει όμως κάποια εποχή, που τα πράγματα θ' αποβούν σε βάρος της Ευρώπης, ιδιαίτερα με την επικράτηση του Ισλάμ, αλλά τότε θα είναι πολύ αργά.

   Σημ.  Δεν θέλω να διακινδυνεύσω μια πρόβλεψη για το τι πρόκειται να συμβεί στην Ελλάδα. Όμως είμαι υποχρεωμένος να πω δύο λόγια μείνουν αυτά ως αποδεικτικά στοιχεία για τις επόμενες γενεές. Σε λίγα χρόνια η πατρίδα μας, όπως έχουνεξελιχθεί τα πράγματα με τη συρροή εκατοντάδων χιλιάδων ισλαμιστών από όλα τα μέρη τουκόσμου, θα εξισλαμισθείσε μεγάλο ποσοστό. Δεν επιθυμώ να εξειδικεύσω το θέμα, ας το κρατήσει όμως ο καλός αναγνώστης στο μυαλό του. Κάποτε θα θυμηθεί τα λόγια μου...   

    Ορθόδοξοι Χριστιανοί

   Την Ορθοδοξία ασπάστηκαν αρκετά κράτη κυρίως στην Ανατολική Ευρώπη. Όλοι αυτοί ακολουθούν τοOρθόδοξο Δόγμα ακριβώς όπως το παρέλαβαν από τους Αποστόλους, τους πρώτους χριστιανούς και τους μετέπειτα διαδόχους αυτών Πατέρες της Εκκλησίας, θεολόγους και άλλους. Βέβαια, και στην Ορθόδοξη Θρησκεία βρέθηκαν μερικοί, που απόσπάστηκαν και δημιούργησαν διάφορες αιρέσεις, όπως Κόπτες, Μονοφυσίτες και άλλοι.   

 Στα παλαιότερα χρόνια και ιδιαίτερα στην προ του σχίσματος εποχή, όλες οι χριστιανικές Εκκλησίες ήταν ενωμένες και αδελφωμένες μεταξύ τους, όταν οι Πάπες δημιούργησαν προβλήματα με την εγωιστική τους συμπεριφορά και με μερικά αλλότρια και αντιχριστιανικά στοιχεία, που πρόσθεσαν στη θρησκεία, όπως το Φιλιόκβε και άλλα.          

 Τούτο αποτέλεσε την αιτία του σχίσματος, δηλαδή την αποχώρηση πολλών χριστιανικών ομάδων, όπως και κυρίως η Ορθόδοξη Εκκλησία. Έκτοτε παραμένουν χωρισμένες με λίγες σχέσεις μεταξύ τους, αλλά και με μια προσπάθεια που γίνεται για την επανένωσή τους. Τούτο θεωρείται μάλλον αδύνατον, διότι προσκρούει στην αδιαλλαξία και την αλαζονεία των Παπών, οι οποίοι επιμένουν να έχουν τα προνόμιά τους και τις προσθήκες που επέφεραν, δηλαδή τις αιρέσεις.  

 Τουλάχιστον για τα επόμενα χρόνια δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα η Ένωση των Εκκλησιών. Από τις δύο Εκκλησίες, την Καθολική και την Ορθόδοξη, η μεν Καθολική διαιρέθηκε και σε άλλα παρακλάδια, όπως Προτεστάντες, Ευαγγελικοί, Λουθηριανοί κ. ά., η δε Ορθόδοξη παρέμεινε αρραγής μέχρι σήμερα, με τάσεις επέκτασής της προς όλα τα κράτη του κόσμου και ιδιαίτερα στον Τρίτο Κόσμο, όπως ονομάζεται η Αφρική. Εκεί συντελείται ένα έργο πρωτόγνωρο στα παγκόσμια δεδομένα, όταν χιλιάδες άνθρωποι συρρέουν στην Ορθοδοξία και  βαπτίζονται Ορθόδοξοι Χριστιανοί, ένδειξη ότι οι λαοί αυτοί ενδιαφέρονται για την αλήθεια του Ευαγγελίου, όπως διδάχθηκε από το στόμα του Χριστού και τους Αποστόλους.

 Αυτοί είναι εν ολίγοις οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί ανά τον κόσμο.

    Έλληνες Ορθόδοξοι Χριστιανοί

     Για τους Έλληνες Ορθοδόξους Χρι-στιανούς, στη σημερινή τους μορφή, θα μπορούσαν να γραφούν βιβλία ολόκληρα. Εδώ θα πούμε λίγα λόγια μόνο γι αυτούς, γιατί σκοπός του βιβλίου είναι μια άλλη μορφή του Ορθοδόξου Χριστιανού, αυτή του Συνειδητού Χριστιανού, όπως είναι και ο τίτλος του παρόντος βιβλίου.

 Ο Ορθόδοξος Χριστιανός λοιπόν είναι ο ίδιος σχεδόν, όπως οι άλλοι ανά τον κό-σμο. Είναι ο κατ' όνομα χριστιανός, ο βαπτισμένος χριστιανός, ο εκκλησιαζόμενος, αυτός που εξομολογείται κάποτε - κάποτε και πολλές φορές με ραντεβού στον πνευματικό ιερέα, που επιτελεί τα ελληνοχριστιανικά, όπως χαρακτηρίζονται, ήθη και έθιμα, που ανάβει τη μεγάλη λαμπάδα Χριστούγεννα και Πάσχα, με άλλα λόγια ο γνήσιος Ορθόδοξος Χριστιανός της σημερινής εποχής. 

 Ο Έλληνας Ορθόδοξος Χριστιανός διά μέσου των αιώνων έχει μεταβληθεί σε ένα άλλο είδος χριστιανού, που κανένας δεν το αναφέρει και κανένα βιβλίο δεν το γράφει. Μιλάμε για τον χριστιανό, που δεν έχει σχέση με τη θρησκεία του, γιατί δεν ασχολείται καν μ' αυτήν, που έχει το Ευαγγέλιο στη βιβλιοθήκη του με ένα εκατοστό σκόνη επάνω του, γιατί δεν το άνοιξε ποτέ, που πάει στην Εκκλησία για να ανάψει πολλά κεριά, για να φιλήσει όσο γίνεται περισσότερες εικόνες, να προσκομίσει το δώρο του (λειτουργιά) στον ιερέα με τα ονόματα των πεθαμένων του, να μεταλάβει τα Άχραντα Μυστήρια, χωρίς να κάνει καμία προετοιμασία, να πάρει αντίδωρο από το χέρι του ιερέα και σιτάρι απ' το Μνημόσυνο και να συναντήσει τους φίλους του και τους συγγενείς του για να τα πουν επί τροχάδην.

 Δεν ξέρω, αν πρέπει να σκιαγραφήσω περισσότερο τον σημερινό Έλληνα Ορθόδοξο Χριστιανό, γιατί είναι πολλά ακόμα που πρέπει να γράψει κανείς γι' αυτόν τον νέου τύπου χριστιανό στην Ορθόδοξη Ελλάδα. Ά, ξέχασα να γράψω για τις νηστείες που κάνει, όταν τρώει το αγκλέορα, και για το κινητό του, που χτυπάει μερικές φορές κατά τη Θεία Λειτουργία. Είπαμε Χριστιανική Θρησκεία..., αλλά προσαρμοσμένη στις απαιτήσεις της νέας εποχής. Και μεις μιλάμε για την αταλάντευτη πορεία της διά μέσου των αιώνων...

 Θα μπορούσα να αντιπαρέλθω τους Μοναχούς και τις άλλες κατηγορίες αυτών, αλλά βρίσκομαι σε δύσκολη θέση να το πράξω. Γιατί αυτοί εγκατέλειψαν μεν τα πάντα στον κόσμο, έκαναν όμως το οικτρό λάθος να εγκαταλείψουν τον κόσμο. Έτσι λοιπόν μερικές χιλιάδες απ' αυτούς προτίμησαν τα βουνά και τα λαγκάδια για να βρούν το Θεό, όπως εσφαλμένα πιστεύουν, και άφησαν πίσω τους τους συναδέλφους τους, ιερωμένους όλων των βαθμών, να ποιμαίνουν τον κόσμο, σε ένα έργο δυσκολότατο, για τον σκληροτράχηλο Ελληνικό Λαό.

 Τα αποτελέσματα, βέβαια, τα βλέπουμε όλοι μας, όταν εμφανώς έχουμε μείνει πίσω στη γνώση περί Θεού και της Θρησκείας Του, έργο που ανήκει καθ' ολοκληρίαν σ' αυτούς, ως ειδικούς στη θεολογία και τη Χριστιανική Θρησκεία γενικότερα. Αυτοί, βέβαια, ισχυρίζονται ότι ήλθαν πολύ κοντά στο Θεό με τις προσευχές τους και την ενάρετη ζωή τους

 χωρίς όμως να έχουν να επιδείξουν κάποιο έργο σε κανένα σχεδόν τομέα, ούτε στον κοινωνικό, ούτε στο θρησκευτικό.

  Ας σκεφτεί τώρα ο καθένας από μας, πόσο διαφορετική θα ήταν η κοινωνία και ιδιαίτερα οι χριστιανοί,  εάν τέτοια αναστήματα ζούσαν και δραστηριοποιούνταν ανάμεσά μας,  σαν ίδιοι και ίσοι με εμάς,  και εμείς να βλέπαμε το έργο τους.  Ασφαλώς και θα ερχόταν μεγάλη αλλαγή στον κόσμο.  Τώρα όμως τα πράγματα είναι δύσκολα για όλους μας,  αφού μας λείπουν τα φώτα του κόσμου για να μας οδηγούν στο σωστό δρόμο,  όπως το όρισε ο Χριστός "...ούτω λαμψάτω το φως υμών έμπροσθεν των ανθρώπων,  όπως ίδωσιν υμών τα καλά έργα και δοξάσωσι τον πατέρα υμών τον εν τοις ουρανοίς" Ματθ.ε'16

  Ας πάρουμε και μια άλλη παράμετρο αυτού του θέματος. Είναι γνωστό ότι μέσα στην κοινωνία των ανθρώπων οι πειρασμοί είναι πολλοί. Αγόμεθα λοιπόν στο συμπέρασμα ότι οι πιο πάνω συνάνθρωποί μας με τη μοναχική τους ζωή θέλησαν ν' αποφύγουν, όσο γίνεται περισσοτέρους πειρασμούς. Αν αυτή η ενέρ-γεια δεν λέγεται δειλία, τότε οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους. Διότι ο ενάρετος άνθρωπος καταξιώνεται και αναδει-κνύεται εκεί που υπάρχουν οι πειρασμοί. Διότι τότε μόνο αγωνίζεται και βρίσκει το δρόμο της σωτηρίας, προσφεύγοντας στο Θεό.   

 Ίσως αντιτείνει κάποιος, ότι ο Σατανάς βρίσκεται παντού και μπορεί να πειράζει τον ενάρετο άνθρωπο, όπου και να βρίσκεται. Συμφωνώ. Όμως, ο αρχικός σκοπός, η αρχική σκέψη του Μοναχού, είναι ν' αποφύγει πάση θυσία την πληθώρα των πειρασμών, που ελλοχεύουν σε κάθε του βήμα, εφόσον βρίσκεται μέσα στην κοινωνία.

 Τώρα, το ότι βρέθηκαν κάποιοι, η οποία αγίασαν στην έρημο ή αλλού, πρόκειται περί τρανταχτών εξαιρέσεων. Ας σκεφθεί ο αγαπητός αναγνώστης, τι θα προσέφερε στους συνανθρώπους του και σε όλο τον κόσμο ο Μέγας Αντώνιος, εάν αγωνιζόταν μεταξύ των ανθρώπων. Είναι σαν ένας σοφός να έκανε μια πολύ μεγάλη εφεύρεση, ωφέλιμη για την ανθρωπότητα, και να την κρατούσε για τον εαυτό του. Να έκρυπτε το τάλαντο, που του έδωσε ο κύριός του, χωρίς ν' αποφέρει κανένα κέρδος. Θα ωφελούσε κανέναν; Ασφαλώς όχι. Θα χαιρόταν όμως πολύ, που ο Θεός τον προίκισε με τόση μεγάλη σοφία... 

 Ίσως κάποιοι με παρεξηγήσουν γι' αυτή την τοποθέτηση, ότι έχω κάνει λάθος γράφοντας τι λέει ο Χριστός στο Ευαγγέλιό Του, σπάζοντας έτσι την κατεστημένη αντίληψη για όσους εγκατέλειψαν την κοινωνία των ανθρώπων και διάλεξαν τη μοναχική ζωή. Μονάχα, που οι επίδοξοι επικριτές μου, με καμιά δύναμη δεν μπορούν να δικαιολογήσουν τη θέση τους. Αλήθεια, όσοι από τους επικριτές μου είναι λαϊκοί, γιατί δεν διάλεξαν τη μοναχική ζωή...;  Και επειδή ο Σατανάς βρίσκεται παντού, όπως γράφω πιο πάνω, μη νομίσει κανείς ότι τα πράγματα για τους μοναχούς είναι ρόδινα. Απόδειξη το τι συμβαίνει, όταν κάποιοι απ' αυτούς διαχειρίζονται τα οικονομικά των μοναστηριών... 

 Θα ήταν μεγάλη παράλειψη, εάν δεν λέγαμε λίγα λόγια για τους Ορθοδόξους Χριστιανούς του παλαιού ημερολογίου, τους λεγόμενους Γ.Ο.Χ. ( Γνήσιοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί). Για μια ημερολογιακή διαφορά δεκατριών ημερών μεταξύ της επίσημης Ορθόδοξης Εκκλησίας και των Γ.0.Χ., έχει δημιουργηθεί τεράστιο πρόβλημα. Και μάλλον το χάσμα μεταξύ τους φαίνεται αγεφύρωτο. Η άποψη του συγγραφέα είναι ότι η κακή εκτίμηση των πραγμάτων και, ιδιαίτερα, η εγωιστική διάθεση των ιθυνόντων και από τις δύο πλευρές, είναι η αιτία αυτού του διαχωρισμού.

 Δεν πρόκειται περί σχίσματος, γιατί στη δομή τους (περιεχόμενο, πίστη, ιεροπραξία) και οι δύο Εκκλησίες δεν διαφέρουν ούτε κατά κεραία. Κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει τους Ορθοδόξους Χριστιανούς του παλαιού ημερολογίου, ούτε τους Ορθοδόξους Χριστιανούς του νέου ημερολογίου για την Ορθόδοξη πίστη    τους. Και ο καλοπροαίρετος χριστιανός του νέου ημερολογίου βλέπει με συμπάθεια αυτόν του παλαιού ημερολογίου, ωσάν να μην υπάρχει καμία διαφορά μεταξύ τους. Το ίδιο, βέβαια, συμβαίνει και από την άλλη πλευρά.

 Πολλοί νεοημερολογίτες εκκλησιάζονται σε Εκκλησίες παλαιοημερολογιτών, χωρίς να νιώθουν ότι βρίσκονται σε κάποια άλλη, ξένη Εκκλησία. Όλοι πιστεύουν ότι κάποια στιγμή θα λυθεί και αυτό το πρόβλημα, ότι θα βρεθεί η χρυσή τομή μεταξύ των δύο Εκκλησιών, ώστε ενωμένη η Ορθόδοξη Εκκλησία να βαδίσει το δρόμο προς ολοκλήρωση του έργου της, της σωτηρίας των ανθρώπων. 

 Σημ. Ο συγγραφέας γνωρίζει ότι οι όροι νεοημερολογίτες και παλαιοημερολογίτες είναι αδόκιμοι, όμως, δυστυχώς, επικράτησαν μεταξύ των Ορθοδόξων Χριστιανών από τα παλιά χρόνια.    

     Χριστιανική Θρησκεία στα χαρτιά

     Εάν σταματήσει κανείς κάποιον στο δρόμο και τον ρωτήσει,  εάν πιστεύει στη Χριστιανική Θρησκεία και ποια γνώμη έχει για τον εαυτό του,  θα ακούσει ότι "δεν έκανα κανένα κακό",  ότι "δεν πάω στην Εκκλησία, γιατί δεν τα πάω καλά με τους παπάδες",  ότι "εγώ έχω διαβάσει το Ευαγγέλιο και το ξέρω" και άλλες παρόμοιες απαντήσεις.  Αν και νομίζει ότι οι απαντήσεις του είναι αφοπλιστικές και ότι παίζει στα δάχτυλά του τον συνομιλητή του,  ένας έμπειρος σε τέτοιου είδους συζητήσεις έχει βγάλει ήδη τα συμπεράσματά του, ότι όλοι ή σχεδόν όλοι, απαντούν με τον ίδιο στερεότυπο τρόπο,  σαν να έχουν έτοιμες τις απαντήσεις, σαν από καρμπόν.  Βέβαια,  όταν συνομιλείς με τέτοια άτομα,  απογοητεύεσαι και δεν αξίζει τον κόπο να συνεχίσεις.  Και εδώ μιλάμε για το μεγαλύτερο ποσοστό των Ελλήνων χριστιανών,  γιατί υπάρχει κάπου - κάπου και κανένας "ταπεινός τη καρδία", ο οποίος εκφράζεται με αλήθεια, διεκτραγωδεί την κατάστασή του και δείχνει κάποιο ενδιαφέρον για περισσότερη μάθηση. Όμως όλοι τους λίγο - πολύ δείχνουν ότι κάτι ξέρουν γύρω απ' τη θρησκεία, έτσι από εμπειρία, αλλά σταματούν εδώ.

  Αυτό που συμβαίνει στον Ελληνικό λαό δεν είναι κάτι το σπάνιο.  Το ίδιο συνέβαινε και στην εποχή του Αποστόλου Παύλου με τους συμπατριώτες του Ισραηλίτες.  Γιατί και εκείνοι εξέκλιναν της πο-ρείας τους και απίστησαν και ο Απόστολος εδέετο γι αυτούς στο Θεό για τη σωτηρία τους "τριετίαν νύκτα και ημέραν ουκ  επαυσάμην μετά δακρύων νουθετών ένα έκαστον" Πράξ.κ'31    Η επιθυμία του ήταν μία και μόνο,  να σωθούν. Και έδινε γι αυτούς μαρτυρία ότι "ζήλον Θεού έχουσιν,  αλλ' ου κατ' επίγνωσιν" Ρωμ.ι'2 Δεν φρόντισαν δηλαδή να γνωρίσουν το Θεό, αν και είχαν ζήλο γι Αυτόν.

  Στην εποχή της Παλαιάς Διαθήκης η κατάσταση ήταν τραγική. Η απιστία και η κατάπτωση του Ιουδαϊκού λαού επέφερε την τιμωρία του από το Θεό με τη βαβυλώνια αιχμαλωσία (606-538 π.Χ.) Σ' αυτά τα εβδομήντα περίπου χρόνια συντελέστηκαν γεγονότα, που επέτρεψαν την επιστροφή του λαού στην πατρίδα του και σώθηκε έτσι η εθνική και ηθική του υπόσταση.

 Κάπως έτσι μπορεί να χαρακτηρίσει κανείς και τους Έλληνες Ορθόδοξους Χριστιανούς, περιούσιος και αυτός λαός του Θεού, γι αυτό και υφίσταται σήμερα την πρέπουσα τιμωρία απ' το Θεό. Ας ελπίσουμε και ας ευχηθούμε να μη  φθάσουμε κι εμείς στη δική μας βαβυλώνια αιχμαλωσία και διαλυθούμε ως κράτος και ως έθνος. 

  Επειδή έχω συνομιλήσει πολλές φορές με διαφόρους  για θρησκευτικά θέματα,  η εντύπωση που απεκόμισα είναι ότι έχουν κάποια θεωρητική άποψη,  στα χαρτιά όπως λέμε,  χωρίς ενδιαφέρον για περαιτέρω ενημέρωση. Και αν κανείς δείξει κάποιον ζήλο,  μετά από λίγο σταματά και εξανεμίζεται "δια το μή έχειν ικμάδα". Σ' αυτή την κατάσταση βρίσκεται το μέγιστο ποσοστό των Ελλήνων Ορθοδόξων Χριστιανών και δεν φαίνεται στον ορίζοντα καμία μεταβολή στα θρησκευτικά τους ενδιαφέροντα.

 Και μάλλον χειροτερεύει η κατάσταση και σ' αυτό συμβάλλουν δύο στοιχεία, αφ' ενός μεν η οικονομική κρίση, 

αφ' ετέρου δε η ανεξέλεγκτη είσοδος των μεταναστών, οι οποίοι στο μέγιστο ποσοστό τους είναι ισλαμιστές. 

Και η μεν οικονομική κρίση θα έπρεπε να στρέψει το λαό κοντά στο Θεό προς εκζήτηση της βοήθειάς Του, η είσοδος όμως των ισλαμιστών στη χώρα θα έπρεπε να προβληματίσει κράτος και Εκκλησία, μήπως αυτοί είναι ξενοκίνητοι για την υποδούλωση του λαού στο Ισλάμ, οπότε τα πράγματα παίρνουν άλλη τροπή.

 Ό, τι όμως και να συμβαίνει, ένα είναι γεγονός, ότι η κατάσταση έχει φθάσει στο απροχώρητο. Έχει ξεφύγει από τα χέρια της κυβέρνησης και της Εκκλησίας και έχει καταστεί ανεξέλεγκτη. Ας ελπίσουμε ότι θα επικρατήσει σωφροσύνη, συνεργασία όλων των πολιτικών δυνάμεων της χώρας και της Εκκλησίας, ώστε να ληφθούν τα απαραίτητα μέτρα προς εκτόνωσή της. Πρωτίστως δε κάθε πολίτης ν' αλλάξει πορεία και να εκζητήσει το έλεος του Θεού για την προσωπική του επιτυχία και την πρόοδο της πατρίδας.   

     Πολιτεία και Εκκλησία

    Ελέχθη ανωτέρω ακροθιγώς ότι η Ελληνική πολιτεία πολλές φορές ενεπλάκη σε θρησκευτικά και κυρίως εκκλησιαστικά θέματα. Η κατάργηση του θρησκεύματος από τις ταυτότητες π.χ. αφορούσε ολόκληρο τον ορθόδοξο λαό, πράγμα που οι Έλληνες φέρουν βαρέως. Αυτή η ωμή επέμβαση του κράτους στη θρησκευτική παρουσία τους, ως κεκτημένου δικαιώματος από δεκαετιών, πρόδιδε τις προθέσεις των ιθυνόντων να δρουν αναλόγως στο μέλλον, εφόσον τούτο κατάστεί αναγκαίο, σύμφωνα με τις αποφάσεις των ξένων κέντρων.

  Εκεί που θα έπρεπε να υπάρχει αγαστή συνεργασία μεταξύ πολιτείας και Εκκλησίας,  οι μονομερείς αποφάσεις των εκάστοτε κυβερνώντων,  ανάλογα και με τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις,  εάν,  βέβαια,  υπάρχουν και τέτοιες,  δημιουργούν την εντύπωση ότι στο μέλλον θα υπ-  άρξουν και άλλες σκληρότερες επεμβάσεις.  Ήδη διαφαίνονται στον ορίζοντα κάποιες "κάρτες",  οι οποίες,  όπως λένε οι ειδήμονες,  εμπεριέχουν τον αριθμό 666 του θηρίου, που είναι ο Σατανάς.

  Η πολιτεία, θέλοντας να βάλει στο χέρι την όποια εκκλησιαστική περιουσία και τα οικονομικά της Εκκλησίας, εκβιάζει ολοένα και περισσότερο την Εκκλησία για πιθανό χωρισμό Κράτους - Εκκλησίας, εφόσον δεν πειθαρχεί στις αποφάσεις της. Έτσι λοιπόν η Εκκλησία προσπαθεί με διάφορους συμβιβασμούς και διπλωματικούς ελιγμούς να αποφύγει τα χειρότερα, έχουσα στο πλάι της ολόκληρο το λαό, ο οποίος φανερά τη στηρίζει. Είναι, βέβαια, δύσκολη η θέση της, ιδιαίτερα αυτή τη συγκυρία, όπου η οικονομική κρίση μαστίζει όλο το λαό και περισσότερο τους φτωχούς. Διότι όλοι γνωρίζουμε ότι το έργο της είναι ιερό, πράγμα που αναγνωρίζεται από όλους τους πιστούς χριστιανούς.

  Όλοι οι έχοντες ανάγκη,  ανεξάρτητα από φυλή,  θρήσκευμα και χρώμα,  προστρέχουν στην Εκκλησία για βοήθεια,  την οποία παρέχει απλόχερα,  σύμφωνα ακριβώς με τις επιταγές του Ευαγγελίου  

"Ουκ ένι Ιουδαίος ουδέ Έλλην,  ουκ ένι δούλος ουδέ ελεύθερος,  ουκ ένι άρσεν και θήλυ,  πάντες γαρ υμείς είς εστε εν Χριστώ Ιησού" Γαλ.γ'28        

    Χριστιανός - λίγο κι απ' όλα

     Η εικόνα, την οποία παρουσιάζει ο σημερινός χριστιανός, καταλαμβάνει ολόκληρο το φάσμα μιας κοινωνίας, ενός λαού, εν προκειμένω του Ελληνικού λαού. Δεν θα μπορούσε και αυτός να είναι κάτι το διαφορετικό, τη στιγμή μάλιστα που ζει και εργάζεται μέσα σ' αυτήν. Ούτε καν τα προσχήματα δεν μπορεί κανείς να τηρήσει και να διαφοροποιήσει κάπως τον εαυτό του σε σχέση με τη γενικότερη τάση που επικρατεί. Η φυγή απ' την κοινωνία δεν λύνει το πρόβλημα, πιθανόν και να το οξύνει έτι περισσότερο, αν ληφθεί υπόψη ότι ο Έλληνας μεταφέρει μαζί του κι όλα τα ελαττώματά του, όπου κι αν πάει. Έπειτα, πόσοι είναι αυτοί που μπορούν να αποστασιοποιηθούν, να εγκαταλείψουν τα πάντα και να τραβήξουν σε κάποιον έρημο τόπο; Και οι άλλοι; Αυτοί που θα μείνουν; Τι θα γίνει μ' αυτούς; Θα τους αφήσουμε, χάριν μερικών, να χαθούν στα βάθη της κόλασης; 

Και αφού δεν υπάρχει λύση σ' αυτό το θέμα, ο Έλληνας Ορθόδοξος Χριστιανός έχει μεταλλαγεί και πλήρως προσαρμοσθεί στις απαιτήσεις της σημερινής εποχής.

 Ας προσπαθήσω λοιπόν να σκιαγραφήσω, όσο μου είναι δυνατόν, τον συμπατριώτη μου και συνάμα συνάνθρωπό μου Έλληνα Ορθόδοξο Χριστιανό. Εδώ θα σταθώ για λίγο στο χαρακτηρισμό "Ορθόδοξος Χριστιανός", που φορτωθήκαμε από το σχίσμα και μετά. Και βέβαια ο χαρακτηρισμός, "Ορθόδοξη Χριστιανική Θρησκεία" ή "Ορθοδοξία", αφορά στην ορθότητα της χριστιανικής διδασκαλίας και πίστης, όπως αυτή παρελήφθη από τους Αποστόλους. Μήπως όμως το Ορθόδοξος Χριστιανός είναι βαρύ για τους ώμους του Έλληνα χριστιανού; Γιατί, εδώ που τα λέμε, μόνο ορθόδοξος δεν είναι. Τι κακό υπάρχει στην ανθρωπότητα και δεν το πήραμε κι εμείς;

 Πιστεύουμε στο Θεό, δεν Τον βρίζουμε;

 Γνωρίζουμε τις εντολές Του, δεν τις παραβαίνουμε;

 Γνωρίζουμε τους νόμους της πολιτείας, δεν τους παραβαίνουμε;

 Έχουμε ο καθένας μας κάποιες αρετές, δεν τις προδίδουμε;

 Οι δημόσιοι λειτουργοί πράττουν το καθήκον τους;

 Οι ιερωμένοι στέκονται προσηλωμένοι στα ιερά τους καθήκοντα, ή και αυτοί προτιμούν τον κόσμο περισσότερο;

 Οι ιθύνοντες και οι πολιτικοί άρχοντες είναι έντιμοι;

 Οι δικαστικοί είναι αδέκαστοι;

 Τελικά όλοι εμείς, οι λεγόμενοι Έλληνες Ορθόδοξοι Χριστιανοί, είμαστε άξιοι να φέρουμε αυτό το όνομα;     

 Πλείστα όσα ερωτήματα αναφύονται για το ποιόν των Ελλήνων χριστιανών και η απάντηση σ' αυτά είναι πολύ δύσκολη, αν όχι αδύνατη.

 Συναντώντας τυχαία κάποιον στο δρόμο, μπορείς να κάνεις χίλιες - δυό σκέψεις για το άτομό του. Μπορεί να φαίνεται ωραίος, γελαστός, ομιλητικός, ευγενής και ό,τι άλλο καλό υπάρχει. Όλα αυτά όμως απηχούν την πραγματικότητα; Ή έχεις μπροστά σου έναν άτιμο, ή κλέφτη, ή βλάσφημο, ή, τέλος πάντων, έναν αμφιλεγόμενο χαρακτήρα;

 Με όλα τα παραπάνω αγόμεθα στο συμπέρασμα ότι ο Έλληνας Ορθόδοξος Χριστιανός είναι λίγο κι απ' όλα. Δεν υπάρχει σχεδόν κανένας πάνω στον οποίο μπορείς ν' αφεθείς με σιγουριά. Η μεταβλητότητα του χαρακτήρα του είναι εγγενές στοιχείο, πράγμα που απεδείχθη διά μέσου των αιώνων. Υπήρξαν περιπτώσεις χριστιανών που αλλαξοπίστησαν και κάποια στιγμή κατάλαβαν το λάθος τους και επανήλθαν, και όχι μόνο, μαρτύρησαν κιόλας, και η Εκκλησία τους ανακήρυξε Αγίους. (Το παράδειγμα, όσο κι αν φαίνεται ατυχές, είναι ενδεικτικό της ευκολίας με την οποία ο Έλληνας χριστιανός παρασύρεται και αλλάζει ακόμα και την πίστη του). 

 Στη σημερινή εποχή τα πράγματα χειροτέρεψαν σε μέγιστο βαθμό, που ακόμα και ακραιφνείς χριστιανοί, όπως τουλάχιστον φαίνονται, διαψεύδουν τον εαυτό τους με το πρώτο φύσημα του ανέμου.

 Αυτοί εν ολίγοις είναι οι σημερινοί χριστιανοί γενικά και οι Έλληνες Ορθόδοξοι Χριστιανοί ειδικότερα με το μάτι ενός εξ αυτών, που έχει περάσει όλα τα στάδια, από την άρνηση και την ολιγοπιστία μεχρι και την πίστη.

  Μιλάμε για πληθώρα χριστιανικών κατηγοριών, με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και διαφορές μεταξύ τους, που τις καθιστούν αυτοτελείς θρησκείες. Εάν καθήσει κανείς και τις μελετήσει μία προς μία, θα διαπιστώσει το χάος που υπάρχει μεταξύ τους με ένα μόνο κοινό σημείο, τη λέξη Θεός... Κανείς δεν γνωρίζει, εάν οι πιο πάνω αναφερόμενες χριστιανικές θρησκείες με τη λέξη Θεός, υπονοούν τον ίδιο Θεό μεταξύ τους, διότι αλλιώς Τον σκέπτεται η μία, αλλιώς Τον εννοεί η άλλη.

  Σκοπός,  βέβαια,  του ανά χείρας πονήματος δεν είναι να εξειδικεύσει τις διάφορες θρησκείες και τις διαφορές μεταξύ τους,  αλλά πως θέλει τους δούλους του ο Θεός,  ώστε να θεωρούνται γνήσια τέκνα Αυτού. Εδώ υπεισέρχεται η έννοια συνειδητός χριστιανός στο τελειότερο εξ όλων των θρησκευμάτων, που λέγεται Ορθόδοξη Χριστιανική Θρησκεία.

 Ο συγγραφέας αυτού του βιβλίου ομολογεί ότι είναι Ορθόδοξος Χριστιανός. Αυτή η επιλογή δεν είναι τυχαία, ούτε από πατέρα προς πατέρα, όπως λένε, αλλά συνειδητή, διότι κάτω από άλλες συνθήκες θα μπορούσε να είναι οπαδός κάποιας άλλης θρησκείας... Επομένως έχει λόγο και ατράνταχτα αποδεικτικά στοιχεία, τα οποία τον ώθησαν σ' αυτή την επιλογή, σ' αυτό το όνομα, σ' αυτή τη Θρησκεία.

 Αφού λοιπόν έχει αποκρυσταλλώσει μέσα του την έννοια του Θεού της Ορθόδοξης Θρησκείας και πίστης, βρίσκεται στην ευχάριστη θέση να προσφέρει στους ομοθρήσκους του όσα στοιχεία έπεσαν στην αντίληψή του, ικανά να τους οδηγήσουν κοντά στο Θεό και να γίνουν αποδεκτοί από Αυτόν. Κύρια πηγή αυτών των στοιχείων είναι η Αγία Γραφή στο σύνολό της και η Καινή Διαθήκη ειδικότερα.

 Όπως πάντα, για την ερμηνεία των διαφόρων χωρίων, χρησιμοποιεί την Καινή Διαθήκη του Π. Τρεμπέλα, έκδοση της αδελφότητος θεολόγων "ο Σωτήρ", ως την πιο εύχρηστη και δοκιμασμένη εδώ και δεκάδες χρόνια. Μ' αυτήν έζησαν και γαλουχήθηκαν αρκετές γενεές μέχρι σήμερα και ποιός ξέρει πόσες ακόμα, αφού έως τώρα δεν βρέθηκε κανένας να γράψει κάποια καλύτερη επίτομη Καινή Διαθήκη με σύντομη ερμηνεία.  

  Κλειδί σ' αυτό εδώ το βιβλίο, όπως ελέχθη πιο πάνω, είναι η λέξη συνειδητός και στα τρία πρόσωπα αυτής,  χωρίς την οποία δεν νοείται πιστός Ορθόδοξος Χριστιανός,  όπως τον θέλει ο Θεός.  Είναι περιττό να λεχθεί ότι δεσπόζον πρόσωπο αυτής της ανάλυσης είναι ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός,  ως ο μοναδικός μεσίτης μεταξύ Θεού και ανθρώπων " εις γαρ Θεός, εις και μεσίτης Θεού και ανθρώπων,  άνθρωπος Χριστός Ιησούς"

Α' Τιμ.β'5, διότι ένας Θεός υπάρχει και ένας μεσίτης μεταξύ Θεού και ανθρώπων, ο άνθρωπος Χριστός Ιησούς.

 Κύρια αιτία της απιστίας ή της ολιγοπι-στίας των Ορθοδόξων Χριστιανών είναι η μη συνειδητή προσέγγιση του Θεού, του Κ. η . Ι. Χριστού. Σε όλο το πρώτο μέρος του βιβλίου κατεδείχθη η κατάσταση που επικρατεί σε όλο το χριστιανικό κόσμο και ιδιαίτερα στον ορθόδοξο, που μας αφορά, αφού βαπτιστήκαμε και λεγόμα-στε Ορθόδοξοι Χριστιανοί.      

      Συνειδητός χριστιανός

     Η  έννοια  συνειδητός χριστιανός

     Όταν λέμε συνειδητός χριστιανός εννοούμε την απόλυτη πίστη που πρέπει να έχει ο πιστός στο Θεό,  τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό,  η οποία είναι ίδια με την αγάπη προς Αυτόν.  Δηλαδή "εξ' όλης της καρδίας,  εξ' όλης της ψυχής, εξ όλης της διανοίας και εξ' όλης της ι-σχύος".  Μιλάμε για μια απέραντη και άνευ ορίων πίστη στον Τριαδικό Θεό της Χριστιανικής Θρησκείας.  Αυτή, βέβαια, δεν εγκλωβίζεται στα στενά θεωρητικά πλαίσια μόνο,  δηλαδή στην πίστη στο Θεό,  αλλά προχωρεί πιο πέρα, στην εφ- ηρμοσμένη πίστη, σύμφωνα με την επιταγή του Ευαγγελίου "πίστις χωρίς των έργων νεκρά εστί" Ιάκ.β'20   

 Ποια λοιπόν είναι τα στοιχεία εκείνα, τα οποία συγκροτούν την προσωπικότητα του συνειδητού χριστιανού; Πως μπορεί ο Ορθόδοξος Χριστιανός από κατ' όνομα χριστιανός ν' αποβεί σε συνειδητό χριστιανό; Σ' αυτά τα ερωτήματα θα προσπαθήσει να απαντήσει το ανά χείρας βιβλίο, με την ελπίδα ότι ο συγγραφέας προσφέρει το μέγιστο των δυνάμεών του, των γνώσεών του, της πίστης του.

Παρακαλεί δε συγχρόνως τον αναγνώστη να μην εκλάβει κάποιες εκφράσεις ως απόπειρα κενόδοξης παρουσίας του, στοιχείο που θα μπορούσε να ακυρώσει την ευγενή προσπάθειά του για προσφορά στο κοινωνικό σύνολο, μέσα στο οποίο εντάσσεται και ο ίδιος, όπως και κάθε Ορθόδοξος Χριστιανός.

 Τονίζει ακόμη ότι το ανά χείρας βιβλίο δεν αποτελεί κανένα σύγγραμμα. Ένα απλό και ολιγοσέλιδο βιβλιαράκι είναι, στο οποίο ο συγγραφέας αποτυπώνει κάποιες σκέψεις του, ικανές να βοηθήσουν τον απλό και ολιγογράμματο χριστιανό και να τον εισαγάγουν σιγά - σιγά στη συνειδητή πίστη.

 Επομένως δεν αποτείνεται προς τους υψηλά περί την πίστη ισταμένους, χωρίς, βέβαια, και να τους αποκλείει. 

      Προϋποθέσεις συνειδητής πίστης

       Πρωταρχική προϋπόθεση για τη δόμηση συνειδητής πίστης είναι η γνώση περί Θεού και της Θρησκείας Του. Αυτή περιλαμβάνει πολλά στάδια, όπως είναι η απλή διδασκαλία, η εξειδικευμένη διδασκαλία, η κατ' ιδίαν μάθηση και η διά βίου μάθηση, η μελέτη της Αγίας Γραφής, Παλαιάς και Καινής Διαθήκης, η μελέτη των συγγραμμάτων των Αγίων και των Πατέρων της Εκκλησίας, η μελέτη άλλων πνευματικών βιβλίων υψηλού περιεχομένου, ορθοδόξων περιοδικών και εφημερίδων, φυλλαδίων και όποιου άλλου έχει σχέση με τη γνώση περί Θεού.

  α)Απλή διδασκαλία

     Είναι αυτή που γίνεται στα παιδιά από την ίδια την οικογένεια. Οι γονείς έχουν υποχρέωση να οδηγήσουν τα παιδιά τους στο Θεό, έστω και με τις λίγες γνώσεις που διαθέτουν. Αυτή η άμεση επαφή με το νέο άνθρωπο, είναι η πρώτη τροφή, που πρέπει να λάβει από τους πιο κοντινούς του ανθρώπους, στους οποίους, βέβαια, το παιδάκι έχει απόλυτη υπακοή και εμπιστοσύνη. Η μητέρα πρώτη θα του δείξει την εικόνα του Χριστού, αυτή θα το οδηγήσει στη στάση προσευχής και αυτή θα του πει τα πρώτα λόγια προσευχής. Η μητέρα θα το φέρει στην Εκκλησία, για να έχει την πρώτη επαφή με τον ιερό χώρο και σιγά - σιγά να εξοικειωθεί μ' αυτόν.

 Μετά αρχίζει το νηπιαγωγείο και το δημοτικό σχολείο. Οι διδάσκαλοι και των δύο αυτών παιδαγωγικών βαθμίδων, παίζουν αποφασιστικό ρόλο στη γνωριμία των μικρών μαθητών με το Θεό. Εάν αυτοί έχουν γαλουχηθεί με τα νάματα της Ορθόδοξης πίστης, τότε το έργο τους θ' αποβεί επωφελές για τα παιδιά. Απ' αυτούς εξαρτάται σε μέγιστο βαθμό η εύ-πλαστη ψυχούλα τους. Εάν όμως παραμελήσουν αυτή την ύψιστη υποχρέωση, θα υπάρξει πρόβλημα στην υπόλοιπη ζωή τους.

 Πρέπει τα παιδιά πάση θυσία να πιστέψουν στην ύπαρξη του Θεού, στη θεότητα του Χριστού και στην Τριαδικότητα της Χριστιανικής Θρησκείας.

 Το ίδιο φυσικά πρέπει να γίνει και με τους μαθητές του Γυμνασίου και του Λυκείου, για να μπουν τα θεμέλια της πίστης τους. Χωρίς αυτή τη διδασκαλία, τα παιδιά δεν μπορούν με τις δικές τους δυνάμεις να συλλάβουν την έννοια του Θεού και της Θρησκείας Του, οπότε, εισερχόμενα στην κοινωνία ως πολίτες πλέον, θα γίνουν ευάλωτα στην άρνηση με τρομερά αποτελέσματα.

 Συγχρόνως με την οικογένεια και τα σχολεία όλων των βαθμίδων, πρέπει να δρα και η Εκκλησία. Στην πατρίδα μας η Ορθόδοξη Εκκλησία, παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει, έχει να επιδείξει σημαντικό έργο σε όλο το φάσμα της Χριστιανικής Θρησκείας, ιδιαίτερα δε με τη διδασκαλία των παιδιών στα κατηχητικά σχολεία και τις ομιλίες στα δημόσια σχολεία.

 Εδώ θα πρέπει να δοθεί ιδιαίτερη προσοχή, διότι οι πνευματικοί πατέρες μαζί με τους θεολόγους, είναι οι

κατ' εξοχήν διδάσκαλοι της Χριστιανικής Θρησκείας και, επειδή φέρουν το μυστήριο της ιεροσύνης και το ιερατικό σχήμα, εμπνέουν απόλυτη εμπιστοσύνη στα παιδιά και στους γονείς, που τα εμπιστεύονται σ' αυτούς. 

  β) Εξειδικευμένη διδασκαλία

      Σ' αυτήν μπορούν να συμμετάσχουν χριστιανοί υψηλών απαιτήσεων για τελειοποίηση των γνώσεών τους και της πί-στης τους.  Η έννοια της τελειοποίησης είναι σχετική,  διότι κανείς δεν μπορεί να γίνει τέλειος στη γνώση,  αλλά ούτε τέλειος χριστιανός.  Η τελειότητα είναι ιδιότητα μόνο του Θεού,  ποτέ του ανθρώπου.  Όταν ο Χριστός είπε στον πλούσιο νέο το "ει θέλεις τέλειος είναι, ύπαγε πώλησόν σου τα υπάρχοντα και δος πτωχοίς, και έξεις θησαυρόν εν ουρανώ και δεύρο ακολούθει μοι" Ματθ.ιθ'21, ασφαλώς και δεν εννοούσε την απόλυτη τελειότητα, αλλά την τελειότητα ως προς τις εντολές που εφάρμοζε ο νεανίας.

  Αυτή λοιπόν η διδασκαλία των υψηλών προδιαγραφών είναι έργο ανθρώπων - διδασκάλων,  οι οποίοι και εγνώρισαν και εβίωσαν τη διδασκαλία του Ευαγγελίου,  στο βαθμό των δυνάμεών τους.  Και όχι μόνο,  οι ίδιοι προβάλλουν ως παράδειγμα προς μίμηση με το έργο και τη ζωή τους μέσα στην κοινωνία των ανθρώπων,  ως "φως του κόσμου", κατά τη ρήση του Κυρίου.

 Η οποιαδήποτε μορφή διδασκαλίας και περισσότερο η ανωτέρας και ανωτάτης μορφής, είναι δύσκολο έργο, κυρίως, γιατί δεν υπάρχουν αποδέκτες. Όπως όμως και να έχουν τα πράγματα, η υποχρέωση και στις δύο μορφές της, διδά-σκοντες και διδασκόμενοι, είναι επιβεβλημένη.   

   γ) Κατ' ιδίαν μάθηση - διά βίου

      μάθηση

       Η κατ' ιδίαν μάθηση εξαπλώνεται πολύ πέραν της απλής μελέτης και τις διδασκαλίας,  γιατί ο πιστός χριστιανός έχει πάρει πλέον την απόφαση να αναδειχθεί σε συνειδητό χριστιανό.  Απ' αυτό το σημείο και μετά αρχίζει η αίσθηση ότι εγγίζει το Θεό και προσαρμόζει πλήρως τον εαυτό του προς αυτή την κατεύθυνση.  Έχει πάντα στο μυαλό του τη ρήση του Αποστόλου Παύλου "Χριστώ συνεσταύ- ρωμαι,  ζω δε ουκέτι εγώ,  ζη δε εν εμοί Χριστός" Γαλ.β'20

 Όπως διαπιστώνει ο καλός αναγνώστης η Χριστιανική Θρησκεία δεν τελειώνει ποτέ, και τούτο λόγω της απεραντοσύνης του Θεού. Πως είναι δυνατόν το μικρό και αδύναμο μυαλό του ανθρώπου να χωρέσει την έννοια του Θεού και μάλιστα σε μια τόσο μικρή περίοδο της ζωής του; Μόνον στην αιωνιότητα αποκαλύπτεται ο Θεός σε όλο Του το μεγαλείο, προς την οποία πρέπει να προσβλέπει κάθε πιστός χριστιανός. Έτσι λοιπόν, από τη στιγμή που ο συνειδητός χριστιανός πήρε την απόφαση να προσεγγίσει το Θεό, πρέπει να συνεχίσει την δια βίου μάθηση της θρησκείας του. Τούτο του εξασφαλίζει κατά ένα τρόπο την προφύλαξή του από τις δόλιες επιθέσεις του Σατανά και την εξ αυτού αμαρτία. Και λέω κατά ένα τρόπο, γιατί δεν είναι μόνο αυτή. Πρόκειται για ένα τεράστιο πλέγμα αξιών, αρετών, ενεργειών, με το οποίο πρέπει να περιβληθεί ο χριστιανός εφ' όρου ζωής, για να πετύχει του σκοπού του.

    δ) Μελέτη της Αγίας γραφής

       Όποιος θέλει να αποβεί σε συνειδητό χριστιανό, πρέπει να μελετά συχνότατα την Αγία Γραφή, Παλαιά και Καινή Διαθήκη, και να εντρυφά στα νοήματα αυτής. Έτσι έρχεται σε επαφή με άγνωστα γεγονότα και διδασκαλίες θεοπνεύστων ανθρώπων, των οποίων τα συγγράμματα έχουν διαχρονική αξία. Ιδιαίτερα η Καινή Διαθήκη είναι το βιβλίο του Χριστού, που περιέχει τη διδασκαλία Του, όπως ο Ίδιος την εδίδαξε, όχι μόνο ενώπιον των μαθητών Του, αλλά και ενώπιον χιλιάδων λαού. Περιέχει ακόμη και τα θαύματά Του, όπως τα είδαν με τα μάτια τους πάρα πολλοί άνθρωποι. Η μελέτη της Αγίας Γραφής οδηγεί στη γνώση του Θεού, στην πίστη σ' Αυτόν και στην εφαρμογή αυτής. Το τρίπτυχο γνώση Θεού, πίστη και εφαρμογή αυτής, αποτελεί το σπουδαιότερο στοιχείο της συνειδητής πίστης.

    ε) Συγγράμματα Αγίων και Πατέρων   

       της Εκκλησίας

  Όπως ελέχθη πιο πάνω,  κύριο αντικείμενο μελέτης αποτελεί η Αγία Γραφή,  Παλαιά και Καινή Διαθήκη.  Όμως αυτή είναι αρκετά δύσκολη στα διάφορα νήματά της.  Προκειμένου ο πιστός χριστιανός να κατανοήσει πλήρως τα διάφορα χωρία αυτής,  πρέπει οπωσδήποτε να προσφύγει στα συγγράμματα των Αγίων και των Πατέρων της Εκκλησίας,  οι οποίοι,  όχι μόνο μελέτησαν και ερμήνευσαν την Αγία Γραφή,  αλλά και την εφάρμοσαν κατά τον καλύτερο τρόπο.  Έτσι λοιπόν, στα συγγράμματά τους έχουν αποτυπώσει όλη την εμπειρία της ζωής τους,  όπως την απέκτησαν με τις δικές τους δυνάμεις και με τη φώτιση του Αγίου Πνεύματος "καθώς το Πνεύμα εδίδου αυτοίς..." Πράξ.β'4  Τα συγγράμματά τους είναι αξιόπιστα σε μέγιστο βαθμό, ακόμα κι αν στην προσπάθειά τους να προσφέρουν ό,τι το καλύτερο, μερικές φορές ξεπερνούν τα όρια. Ο καθένας απ' αυτούς έχει κάτι το ιδιαίτερο να μας προσφέρει απ' τη ζωή του και όλα αυτά μαζί αποτυπώνουν τον τρόπο εφαρμογής της Χριστιανικής Θρησκείας στο σύνολό της.

 Κάθε μέρα όλο και κάτι πρέπει να κρατά στα χέρια του ο πιστός χριστιανός. Κάτι να κάνει. Πρέπει να συμπληρώνει το χρόνο του, ώστε να μην αφήνει κενά, τα οποία θα προσπαθήσει να εκμεταλλευθεί ο Σατανάς. Όταν διαπιστώσει ότι το μυαλό του ξεφεύγει προς άλλες κατευθύνσεις, πρέπει οπωσδήποτε να το συμμαζέψει και να το επαναφέρει στη θέση του.  

   Βάπτισμα στο όνομα του Πατρός    

 και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος

       Πρωταρχικό στοιχείο του συνειδητού χριστιανού είναι η βάπτιση αυτού στο όνομα της Αγίας Τριάδος.  Αιώνες μετά τη βάπτιση του Χριστού στον Ιορδάνη από τον Ιωάννη τον Βαπτιστή,  η Εκκλησία αποφάσισε το βάπτισμα να γίνεται σε νηπιακή ηλικία,  ώστε απ' αρχής της ζωής του ανθρώπου να τεθούν τα θεμέλια της εν Χριστώ ζωής του.  Το βάπτισμα,  φυσικά,  είναι θεϊκή επιταγή από τον ίδιο τον Χριστό,  όταν απέστειλε τους μαθητές Του στον κόσμο να διδάξουν τη Χριστιανική Θρησκεία "πορευθέντες ουν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη,  βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος,  διδάσκοντες αυτούς τηρείν πάντα όσα ενετειλάμην υμίν" Ματθ.κη'19-20  Να βαπτίζουν λοιπόν τους ανθρώπους στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Επομένως το βάπτι-σμα πρέπει να γίνεται στο όνομα του Τριαδικού Θεού καθώς διέταξε ο Χριστός.

  Όμως ο Χριστός έθεσε σ' αυτούς και έναν άλλο βασικό όρο "διδάσκοντες αυτούς τηρείν πάντα όσα ενετειλάμην υμίν".  Είναι σαν να μας λέει ότι το βάπτισμα από μόνο του δεν φθάνει, αλλά πρέπει να διδάξετε τους ανθρώπους να τηρούν και να εφαρμόζουν όλα όσα σας έχω διδάξει. Εάν δηλαδή δεν υπάρξει ο συνδυασμός και των δύο αυτών προϋποθέσεων, αποκλείεται κάθε προσπάθεια συνειδητής προσέγγισης του Θεού. Δηλαδή το ένα συμπληρώνει το άλλο, ή αντίστροφα η έλλειψη του ενός αναιρεί την ύπαρξη του άλλου. 

   Το ίδιο επαναλαμβάνει και ο Ευαγγελιστής Μάρκος,  αλλά κατ' αντίστροφη φορά "πορευθέντες εις τον κόσμον άπαντα κηρύξατε το Ευαγγέλιον πάση τη κτήσει,  ο πιτεύσας και βαπτισθείς σωθήσεται,  ο δε απιστήσας κατακριθήσεται" Μάρκ.ιστ'15-16 Εδώ στο κατά Μάρκον Ευαγγέλιο, δίνεται προτεραιότητα στη διδασκαλία της Χριστιανικής Θρησκείας και μετά στο βάπτισμα.

 Τούτο σημαίνει ότι και στα δύο αυτά χωρία ο Κύριος υποδεικνύει και διατάζει ότι τόσο το βάπτισμα όσο και η διδασκαλία της Χριστιανικής Θρησκείας ή αντι-στρόφως, πρέπει να γίνονται σε τέτοια ηλικία, που να μπορεί ο καθένας και να πιστέψει και να βαπτιστεί στο όνομα της Αγίας Τριάδος, προκειμένου να σωθεί.

  Σημ.: Ο νηπιοβαπτισμός, όπως αυτός θεσπίστηκε από την Εκκλησία, δεν αποτελεί αντικείμενο μελέτης του συγγραφέα κι ούτε πρόθεσή του να εξιχνιάσει το βαθύτερο νόημα της απόφασης της Εκκλησίας.

  Στο κατά Μάρκον χωρίο υπάρχει και συνέχεια "ο δε απιστήσας κατακριθήσεται". Εδώ φανερά πλέον ο Κύριος μάς διδάσκει ό,τι είπαμε πιο πάνω, ότι δηλαδή το βάπτισμα αφ' εαυτού δεν σώζει τον άνθρωπο, εάν δεν συνυπάρχει με την πίστη στη Χριστιανική Θρησκεία. Και όποιος απιστήσει θα κατακριθεί.

 Έτσι λοιπόν, με αυτή την τελευταία παράγραφο, εισερχόμαστε στην άλλη σοβαρή προϋπόθεση προσέγγισης του Θεού, δηλαδή τη συνειδητή πίστη.

      Συνειδητή πίστη

       Το πιο σημαντικό στοιχείο της Χρι-στιανικής Θρησκείας είναι η πίστη στο Θεό, τον Τριαδικό Θεό. Ποια πίστη όμως; Εδώ απαιτείται εξειδίκευση αυτής, με όσο το δυνατόν λιγότερα λόγια, γιατί διαφορετικά θα έπρεπε να μεταφέρουμε εδώ ολόκληρη την Αγία Γραφή, στην οποία στηρίζεται η συνειδητή πίστη στο Θεό.

 Τι είναι αυτή η συνειδητή πίστη; Πως μπορεί κανείς να καθορίσει τα πλαίσια αυτής;

  Ας πάρουμε τη δευτέρα εντολή του Θεού "αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου,  εξ όλης της ψυχής σου,  εξ όλης της διανοίας σου και εξ όλης της ισχύος σου".  Ακριβώς οι ίδιες προϋποθέσεις απαιτούνται και για τον καθορισμό της συνειδητής πίστης στον Θεό.  Δηλαδή πίστη "εξ όλης της καρδίας,  εξ όλης της ψυχής,  εξ όλης της διανοίας και εξ όλης της ισχύος".

 Και εδώ τίθεται το μεγάλο ερώτημα, μπορεί ο άνθρωπος να πιστέψει σε τέτοιο βαθμό; Η απάντηση είναι, για να το λέει ο Θεός, ασφαλώς και μπορεί. Αυτή είναι η τέλεια πίστη. Τούτο, βέβαια, επιτυγχάνεται σε βάθος χρόνου με την απόλυτη αφιέρωση του ανθρώπου στο Θεό, τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό και στη Θρησκεία Του.

 Η αδυναμία του ανθρώπου, φυσικά, είναι δεδομένη, γι' αυτό ο Κύριος δίνει παραδείγματα τελειότητος  

 τμηματικά και κατά τομέα.

  Θυμάστε τον τελώνη;  "έτυπτε το στήθος αυτού".

  Ο πλούσιος νεανίας δεν θέλησε να γίνει τέλειος με την υπόδειξη του Χριστού "πώλησον τα υπάρχοντά σου  

  και δος πτωχοίς".

 Ο καλός Σαμαρείτης έκανε μια τέλεια χριστιανική πράξη προς τον συνάνθρωπο.

 Η Χαναναία έδειξε μεγάλη πίστη κάποια στιγμή και θεραπεύτηκε η κόρη της.

  Οι δούλοι, οι οποίοι εργάστηκαν τα τάλαντα και τα διπλασίασαν, άκουσαν τη φωνή του κυρίου τους, "ευ, δούλε   αγαθέ και πιστέ... είσελθε εις την χαράν του κυρίου σου" Ματθ.κε'21

 Η αιμορροούσα γυνή έδειξε την πίστη της και θεραπεύτηκε αυτομάτως.

 Το δίλεπτο της χήρας μέτρησε περισσότερο από τις προσφορές των άλλων.

  Το μύρο της γυναικός ήταν θεάρεστη πράξη και  "ό εποίησεν αύτη λαληθήσεται εις μνημόσυνον αυτής"   Μάρκ.ιδ'9

  Η πίστη του εκατόνταρχου "ούκ ειμι ικανός ίνα υπό την στέγην μου εισέλθης" Λουκ.ζ'6

  Τό "ήμαρτον εις τον ουρανόν και ενώπιόν σου" του ασώτου υιού

 Το ‘ημάρτηκα τω Κυρίω’ΑΒασιλ.ιβ'13 του Δαβίδ

  Το "μνήσθητί μου,  Κύριε,  όταν έλθης εν τη βασιλεία σου" του ληστή πάνω στο σταυρό

  Όλα αυτά και πλείστα άλλα καταδει-κνύουν πως ο Θεός επιμετρά τη συνειδητή πίστη του καθενός, όταν αυτή προέρχεται από τα βάθη της καρδιάς του, ή από όλη τη δύναμη που διαθέτει, ή από όλη τη διάνοιά του.

  Και ενώ τα πράγματα φαίνονται αδύνατα απ' την πλευρά του ανθρώπου,  ο Κύριος μας έδωσε δύο στοιχεία,  για το πως ο Θεός αντιλαμβάνεται την πίστη των αδυνάμων ανθρώπων.  Στο πρώτο μας λέει,  να μην ανησυχούμε,  διότι ο Θεός δεν απαιτεί πράγματα που δεν μπορεί ο άνθρωπος να κάνει.  Γι' αυτό και λίγη πίστη είναι ικανή να κινήσει βουνά, "εάν έχητε πίστην ως κόκκον συνάπεως".  Στο δεύτερο μας καθησυχάζει με την απάντηση που έδωσε στους μαθητές του,  όταν Τον ρώτησαν "και τις δύναται σωθήναι;"  Τους είπε λοιπόν "τα αδύνατα παρ' ανθρώποις δυνατά εστί παρά τω Θεώ". 

Με άλλα λόγια, κάνετε εσείς ό,τι μπορείτε με τις δυνάμεις που διαθέτετε και με την πίστη σας, όποια κι αν είναι αυτή, και από κει και πέρα αναλαμβάνει ο Θεός

   Ενδείξεις  συνειδητής πίστης

  Είναι αρκετές οι ενδείξεις, οι οποίες βεβαιώνουν τον πιστό χριστιανό και τον εν- ισχύουν συγχρόνως στην προσπάθειά του για τη συνειδητή προσέγγιση του Θεού. Εδώ θα αναφέρουμε μερικές επιγραμματικά, για να κινήσουν το ενδιαφέρον του αναγνώστη. 

 Είναι η δίψα που έχει να μελετά τις Άγιες Γραφές, τα συγγράμματα των Πατέρων της Εκκλησίας και των Αγίων, καθώς και άλλα έγκυρα χριστιανικά βιβλία.

 Είναι η συγκίνηση που νιώθει προς καθετί το χριστιανικό.

 Είναι η εκ βάθους καρδίας προσευχή προς τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό και ιδιαίτερα η νοερή προσευχή.

 Είναι η συχνή ενατένιση και εναπόληση του Χριστού, του προσώπου Αυτού.

 Είναι η αντικατάσταση των διαφόρων προσώπων στις παραβολές και στις εντολές με τον ίδιο τον εαυτό του.

 Είναι το κλάμα και τα δάκρυα που στάζουν τα μάτια του για τις αμαρτίες που διέπραξε κατά το παλαιό και 

 πρόσφατο παρελθόν του.

 Είναι το τρεμούλιασμα του σώματός του και η χαρά και η αγαλλίαση που νιώθει για ο,τιδήποτε καλό πράττει.

 Όλα αυτά και πλείστα άλλα ακόμη προδίδουν συνειδητή πίστη στο Θεό, τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό.

 Από τα ανωτέρω θα αναλύσουμε και θα εξειδικεύσουμε μερικά, ώστε ο αναγνώ-στης να πάρει κάποια ιδέα, πως δηλαδή γίνεται η εφαρμογή τους. 

       Η ενατένιση του Χριστού

       Βασικότατο στοιχείο συνειδητής πί-στης είναι η ενατένιση - θεώρηση του Χριστού,  του προσώπου Αυτού.  Η επιτυχία αυτής της προσπάθειας εξαρτάται από τον ίδιο τον πιστό χριστιανό,  κατά πόσο το μυαλό του,  η φαντασία του,  τα μάτια του,  τρέχουν κοντά στο Χριστό - Θεάνθρωπο.  Αυτή η θεώρηση είναι  θεόσδοτη επιταγή προς κάθε άνθρωπο, εφ- όσον επιθυμεί αυτός να κερδίσει την αιώνια ζωή "τούτο δε εστί το θέλημα του πέμψαντός με,  ίνα πας ο θεωρών τον Υιόν και πιστεύων εις αυτόν έχη ζωήν αιώνιον,  και αναστήσω αυτόν εγώ εν τη έσχατη ημέρα" Ιωάν.στ'40  Τώρα,  πως ερμηνεύουν κάποιοι το "θεωρών τον Υιόν" είναι έξω απ' τη δική μου λογική. Διότι τόσα χρόνια που κατευθύνω τα μάτια μου στο πρόσωπό Του και σε άλλες φάσεις της επί γης παρουσίας του, δεν ένιωσα κάτι το κακό μέσα μου. Καμιά μείωση πνευματική δεν έχω υποστεί και, ως εκ τούτου, δεν έχω κανένα λόγο να παραιτηθώ αυτής της προσπάθειας.  Εάν υπάρχει κάποιος λόγος, που ο συνειδητός χριστιανός πρέπει ν' αποστεί από τη θεώρηση του Χριστού, θα έπρεπε να μας τον αναγγείλουν με αποδεικτικά στοιχεία και όχι μόνο, να καταργήσουν κιόλας και τις εικόνες του Χριστού από παντού και ιδιαίτερα από την Εκκλησία, για να μην "αναβαίνει το μυαλό μας στο πρωτότυπο" κατά τον Μέγα Βασίλειο.

 Ας αφήσουν λοιπόν τον απλό άνθρωπο σ' αυτή την προσπάθεια και οι ίδιοι, οι μεγαλοσχήμονες, ας εγκλωβίζονται μέσα στα πλαίσια της δικής τους θεωρίας. Τότε όμως δεν έχουν το δικαίωμα να διαμαρτύρονται για την πνευματική κατάντια των ιδίων και των συνανθρώπων τους.

        Μνήμη Χριστού

         Μετά την ενατένιση του Χριστού,  του προσώπου Αυτού,  έρχεται η μνήμη Χριστού "μνημόνευε Ιησούν Χριστόν εγηγερμένον εκ νεκρών" Β'Τιμ.β'8  Να θυμάσαι τον Ιησού Χριστό αναστημένο εκ νεκρών.  Εγώ θα έλεγα να Τον θυμάσαι πάντα,  κάθε μέρα και κάθε ώρα.  Αυτή η μνήμη είναι αποφασιστικής σημασίας για τη δόμηση συνειδητής πίστης.  Είναι ακριβώς η ίδια με τη θεώρηση,  την ενατένιση του προσώπου του Χριστού.  Πέρα από τα οφέλη εναντίον του Σατανά και της αμαρτίας,  η ενασχόληση του συνειδητού χριστιανού με τον Ίδιο το Θεό, το Χριστό,  ως Θεάνθρωπο,  προδίδει την αέναη προσπάθειά του να ταυτιστεί μ' Αυτόν,  μέχρις ότου φθάσει στο προσδοκώμενο αποτέλεσμα,  όπως το καθορίζει ο Απόστολος Παύλος "Χριστώ συνε-σταύρωμαι,  ζω δε ουκέτι εγώ,  ζη δε εν εμοί Χριστός". Γαλ.Β'20

 Εδώ θα ήθελα ακόμη να πω ότι η συνειδητή προσέγγιση του Θεού ίσως να είναι εφικτή σε κάποιο βαθμό, όμως το να διατηρηθεί κανείς σ' αυτή την πορεία ενέχει μεγίστη δυσκολία. Υπήρξαν περιπτώσεις Αγίων, οι οποίοι δεν κατάφεραν να διατηρήσουν την πίστη τους στο Θεό, έπεσαν, επανήλθαν στην αμαρτία, χωρίς, δυστυχώς, να ανανήψουν.

 Όπως διαπιστώνει ο καλός αναγνώστης, η Χριστιανική Θρησκεία στο σύνολό της είναι πάρα πολύ δύσκολη. Δυσκολότερη όμως είναι η συνειδητή πίστη σ' αυτήν και η διατήρησή της. Πρέπει ο καθένας να συνειδητοποιήσει ότι η ευκολία που περνούν κάποιοι για την αντιμετώπισή της, είναι ό,τι το χειρότερο. Γι αυτό γέμισε η Ελλάδα από κατ' όνομα χριστιανούς, Ορθοδόξους Χριστιανούς, όχι όμως συν- ειδητούς πιστούς, όπως τους θέλει ο Θεός  

      Τα δάκρυα

      Τα δάκρυα αποτελούν ένδειξη συνειδητής προσέγγισης του Θεού,  συγχρόνως δε και συναίσθηση της ψυχικής κατάστασης του ανθρώπου.  Εκείνος που έχει αποκτήσει αυτογνωσία σε υψηλό βαθμό,  έχει και επίγνωση της αμαρτωλής ζωής του.  Ενώ βλέπει γύρω του τους συνανθρώπους του να μη νοιάζονται για το τι συμβαίνει,  αυτός κλαίει και οδύρεται  "έν δάκρυσι βρέχει την στρωμνήν του". Και δεν ενδιαφέρεται μόνο για τον εαυτό του, αλλά και για τους άλλους, που βρίσκονται στην ίδια με αυτόν ή και χειρότερη ακόμη κατάσταση.

 Ο συνειδητός χριστιανός έχει εντάξει τον εαυτό του στην υπηρεσία του κοινωνικού συνόλου, γι αυτό και κλαίει, που δεν μπορεί να αποδώσει τα μέγιστα και διότι προσκρούει στην άρνηση και την περιφρόνηση των περισσοτέρων συνανθρώπων του. Και να ήταν μόνο η άρνηση και η περιφρόνηση! Πολλές φορές δέχεται και το χλευασμό και την ύβρη και την κατασυκοφάντηση. Είναι ο δακτυλοδεικτούμενος, ο μωρός διά Χριστόν, ο άτιμος, ο λοιδωρούμενος και διωκόμενος, ο βλασφημούμενος. 

       Χαρά και αγαλλίαση

       Ο συνειδητός χριστιανός δεν έχει μόνο αρνητικά συναισθήματα λόγω των αμαρτιών του.  Ο Θεός τον ανταμείβει και με θετικά.  Με χαρά και αγαλλίαση για το έργο που επιτελεί, εφόσον αυτό γίνεται με προθυμία και χαρούμενο πρόσωπο "ιλαρόν δότην αγαπά ο Θεός". Όταν η ελεημοσύνη γίνεται με καλή ψυχική διάθεση και σύμφωνα με τις εντολές του Θεού, τότε ο ελεήμων γεμίζει από χαρά και αγαλλίαση.

 Ας πληροφορηθεί ο καλός αναγνώστης ότι η Χριστιανική Θρησκεία δεν είναι θρησκεία της άρνησης, της κατήφειας, της στενοχώριας, του βογγητού μόνο, αλλά και της ελπίδας, της χαράς, της αισιοδοξίας και πολλών άλλων θετικών συν αισθημάτων.  

 Πόσο χαίρεται ο καλλιεργητής για τη σοδειά του; άλλο τόσο χαίρεται και ο συνειδητός χριστιανός για τη σοδειά της ψυχής του. Το ίδιο συμβαίνει και με τον καλό οικονόμο, τον καλό φοιτητή, τον συνεπή εργάτη, το δάσκαλο, τον πνευματικό πατέρα. Για όλους έχει κάτι ο Θεός σ' αυτήν εδώ τη ζωή, μέχρι ν' απολαύσουν τα πάντα στην αιώνια ζωή στη Βασιλεία Του.

 Ένα όμως δεν μπορώ να καταλάβω, αδελφέ. Εσύ τι περιμένεις ν' απολαύσεις, αφού δεν έσπειρες τίποτα στη ζωή σου; Πες μας ποιο είναι το έργο σου, ποια η προσφορά σου στους συναθρώπους σου; Ούτε για τον εαυτό σου δεν φρόντισες. Σε τι λοιπόν μπορείς να ελπίζεις;

        Προσευχή στο Χριστό

     Αγαπητέ φίλε, αγαπητέ αδελφέ, στην Παλαιά Διαθήκη οι άνθρωποι προσεύ-χονταν στο Θεό - Πατέρα, αν και δεν Τον γνώριζαν. Κάποιοι, διαλεγμένοι απ' Αυτόν, είχαν ακούσει τη φωνή Του και απ' αυτούς διαδόθηκε και στους άλλους ανθρώπους, ότι ο Θεός ακούει τις προσευχές τους και κάνει πραγματικότητα τα αιτήματά τους. Στην Καινή Διαθήκη όμως τα πράγματα άλλαξαν. Οι άνθρωποι γνώρισαν το Χριστό, άκουσαν τη διδασκαλία Του, είδαν τα θαύματα Του και, πολύ αργότερα, πίστεψαν κιόλας ότι Αυτός ήταν ο Υιός του Θεού και Θεός. Έτσι λοι- πόν, άρχισαν να κατευθύνουν την προσοχή τους στο πρόσωπό Του, αφού ήταν πλέον τόσο γνωστός και τόσο φιλικός μαζί τους.

  Με την πάροδο του χρόνου όμως μπήκαν καινούργια πράγματα,  τα οποία καθορίζουν την προσευχή.  Από θεοκεντρική που ήταν,  έγινε ανθρωποκεντρική.  Πέρα από το Χριστό, οι άνθρωποι αποτείνονται με προσευχή και προς τους Αγίους της Εκκλησίας μας,  διότι,  λένε,  αυτοί έχουν παρρησία στο Θεό και μπορούν να προωθήσουν την προσευχή τους στο Χριστό.  Τώρα,  γιατί γίνεται αυτό,  παραμένει ανεξήγητο.  Ας ερευνήσει ο καλός αναγνώστης τις Άγιες Γραφές.  Πουθενά δεν θα βρει προσευχή ανθρώπου προς άνθρωπο.  Όσες προσευχές έχουμε στην Παλαιά Διαθήκη,  όλες ανεξαιρέτως,  αποτείνονται στο Θεό - Πατέρα.  Στην Καινή Διαθήκη δε ο Ίδιος ο Χριστός έδωσε δείγμα προσευχής με το "Πάτερ ημών...".

 Τώρα, γιατί δεν μίλησε ο Χριστός για τον εαυτό Του, κανείς δεν το γνωρίζει. Φαίνεται ότι αυτό ήταν το σχέδιο του Θεού - Πατρός για τον Υιό του. Όμως, όλα τα στοιχεία που έχουμε στα χέρια μας διά μέσου του Ευαγγελίου, προδίδουν την θεότητα του Χριστού και επόμενο είναι η προσευχή μας ν' αποτείνεται προς Αυτόν, αφού άλλωστε ήταν τόσο γνωστός και φιλικός προς το ανθρώπινο γένος.

  Δεν είναι του παρόντος να αναφερθώ στην πληθώρα των αποδεικτικών στοιχεί- ων,  με τα οποία ο Χριστός, ως ίσος προς τον Πατέρα "εγώ και ο πατήρ έν ε-σμεν", ανέλαβε τη μεσιτεία μεταξύ Θεού και ανθρώπων.  Όμως αποτελεί παραδοξότητα το γεγονός ότι οι άνθρωποι μπορούν να αποτείνονται με προσευχή στους πρώην συνανθρώπους τους Αγίους, χωρίς, βέβαια, να δικαιολογείται αυτή η ενέργεια. Ξέρεις, αγαπητέ αδελφέ, να βρίσκεσαι μπροστά στο Βασιλέα των βασιλέων και Θεό, τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό, να Τον παρακάμπτεις και να προσεύχεσαι στους ανθρώπους, που η Εκκλησία τους αναγόρευσε σε Αγίους; Κανένας άνθρωπος, όσο Άγιος κι αν είναι, δεν μπορεί να προσφέρει απολύτως τίποτε, εάν δεν δοθεί εντολή άνωθεν.

  Όλα όσα γράφονται στις πιο πάνω γραμμές,  θα πρέπει να προβληματίσουν τον κάθε συνειδητό Ορθόδοξο Χριστιανό και να ερευνήσει προς κάθε κατεύθυνση,  εάν αυτά είναι σωστά.  Και μην ξεχνάς,  φίλε,  ότι ο Θεός είναι "Θεός ζηλωτής", δηλαδή ο Θεός ζηλεύει, όταν τα δημιουρ- γήματά Του Τον υποβιβάζουν, Τον υποτιμούν και θεοποιούν και προσεύχονται σε άλλους, εν προκειμένω σε ανθρώπους. Γι αυτό υπάρχει αυτή η κακοδαιμονία μεταξύ των χριστιανών και ιδιαίτερα των Ορθοδόξων Χριστιανών, οι οποίοι πιστεύουν, υποτίθεται, στην πιο τέλεια θρησκεία του κόσμου.

 Ο συγγραφέας αυτού του βιβλίου καταγράφει αυτούσια την πίστη του στο Χριστό, δεν φοβάται κανέναν και τίποτα,  νιώθει ισχυρότατος μέσα στην χριστιανική κοινωνία, σέβεται τους Αγίους της Εκκλησίας και συμβουλεύει τους συνανθρώπους του να τους μιμηθούν, εάν θέλουν να έχουν ελπίδα αιωνίου ζωής στη Βασιλεία του Θεού.

  Δεν θα προσπαθήσει να επιρρίψει ευθύνες για την κατάντια της Ορθόδοξης Εκκλησίας,  γι αυτό και καλεί κάθε Έλληνα Ορθόδοξο Χριστιανό να ερευνήσει σε βάθος τις Άγιες Γραφές,  να πιστέψει στην απολυτότητα της Θρησκείας μας,  όπως αυτή είναι καταγεγραμμένη στο Ευαγγέλιο του Θεού,  ώστε να αποκρυσταλλώσει το θρησκευτικό του πιστεύω, για να μη παραπαίει κείθεν κακείθεν για τη σωτηρία της ψυχής του. Διότι η σωτηρία παρέχεται μόνο απ' το Χριστό κι από κανέναν άλλον "ουκ έστιν εν άλλω ουδενί η σωτηρία,  ουδέ γαρ όνομά εστιν έτερον υπό τον ουρανόν το δεδομένον εν ανθρώποις εν ώ δει σωθήναι ημάς" Πράξ.δ'12

  Κι' ούτε να προσπαθεί να δικαιολογήσει κάθε παραβατικότητα, κρυπτόμενος κάτω από την Ιερά Παράδοση. Αυτή δεν είναι ξεχωριστό κομμάτι της Θρησκείας μας, αλλά συνταυτίζεται με το Ευαγγέλιο του Χριστού. Που σημαίνει ότι ο,τιδήποτε προέρχεται απ' αυτήν πρέπει να βρίσκεται σε πλήρη αρμονία με το γραπτό κείμενο του Ευαγγελίου. 

       Προσευχή και ψαλμωδία

       Κακοπαθεί τις εν υμίν;  προσευχέσθω.  ευθυμεί τις;  ψαλέτω.  Ιάκ.ε'13  Η Χριστιανική Θρησκεία  είναι η μοναδική στον κόσμο,  που διαθέτει άπειρα όπλα εναντίον του Σατανά και υπέρ της συνειδητής πίστης στον Θεό.  Όποιος έχει στενοχώρια και θλίψη,  ας προσεύχεται και ας ζητά παρηγοριά στο Θεό.  Και ο Απόστολος Παύλος μας παροτρύνει να προσευχόμαστε συνεχώς "αδιαλείπτως προσεύχεσθε". Έρχεται ο Ιάκωβος, ο αδελφός του Κυρίου, και εξειδικεύει την προσευχή. Όταν βρισκόμαστε σε δύσκολη θέση να προσευχόμαστε στο Θεό, όχι μόνο για να παρηγορηθούμε, αλλά και να θεραπευθούμε από οποιαδήποτε ασθένεια.

 Το ίδιο ισχύει και για όποιον βρίσκεται σε ευθυμία. Μόνο που σ' αυτή την περίπτωση ο Ιάκωβος μας συμβουλεύει να ψέλνουμε συνεχώς. Εδώ θα πρέπει να τονισθεί και η ανάγκη αποστήθισης διαφόρων τροπαρίων της Θείας Λειτουργίας, για να μπορεί ο πιστός χριστιανός να ψέλνει, όταν βρίσκεται σε στενοχώρια και αθυμία. Δόξα τω Θεώ, η εκκλησιαστική υμνολογία είναι πλούσια σε ύμνους κάθε είδους, υψηλών νοημάτων, που ο καθένας εξ αυτών εμπεριέχει μια μικρή ιστορία, τόσο από τη ζωή του Χριστού και των Αποστόλων, όσο και άλλων αγίων προσώπων.   

 Και τα δύο πιο πάνω παραδείγματα δίνουν τρόπους απόκτησης συνειδητής πίστης στο Θεό, συγχρόνως δε και την προτροπή συνεχούς απασχόλησης του μυαλού του ανθρώπου, ώστε να μη βρίσκει ο Σατανάς πόρτα εισόδου για να τον εξωθεί στην αμαρτία. 

       Πευματικά αγαθά - αρετές

      Τα πνευματικά αγαθά και οι αρετές είναι ταυτόσημες έννοιες, οι οποίες αποτελούν εγγενή στοιχεία της Χριστιανικής Θρησκείας και του συνειδητού χριστιανού. Ό,τι προέρχεται απ' την καλή προαίρεση του πιστού χριστιανού στη θεωρητική του μορφή λέγεται πνευματικό αγαθό, ενώ όταν αυτό εφαρμόζεται μεταβάλλεται σε αρετή. Και οι δύο αυτές έννοιες είναι συγκερασμός της συνειδητής πίστης στον Θεό και των χαρισμάτων του Αγίου

Πνεύματος. Η ταπεινοφροσύνη π.χ. για ν' αποκτηθεί πρέπει να σφυριλατηθεί επί μακρόν στην πνευματική ζωή του χριστιανού. Δεν αποκτάται από τη μια στιγμή στην άλλη και μάλιστα, όταν λείπουν απ' αυτόν και άλλα βασικά στοιχεία, όπως είναι η πίστη. Επομένως, τόσο τα πνευματικά αγαθά, όσο και οι αρετές, αναδεικνύονται σε έναν συνεχή αγώνα, που διαρκεί μια ολόκληρη ζωή μέσα στη Χριστιανική Θρησκεία και κοντά στο Χριστό. Και αν θα μπορέσει ο άνθρωπος να τα βγάλει πέρα με τις δυσκολίες που θα συναντήσει, οι οποίες προέρχονται απ' τον Σατανά και τους αγγέλους αυτού!

 Πολλές φορές ακούμε ότι κάποιος είναι "ενάρετος". Αυτό, βέβαια, όπως το αντιλαμβάνεται ο διπλανός του. Εάν όμως λείπει απ' αυτόν κάποια άλλη αρετή, τότε το "ενάρετος" δεν ισχύει. Δεν είναι δυνατόν να υπάρξει κάποιος, ενάρετος χαρτοπαίχτης, ή κάποιος ενάρετος μέθυσος.

  Kάτι παρόμοιο γράφει και ο Ιάκωβος ο Αδελφόθεος στην επιστολή του "όστις όλον τον νόμον τηρήση,  πταίση  δε εν ενί,  γέγονε πάντων ένοχος" Ιάκ.β'10  Εκείνος, που θα τηρήσει όλο το νόμο πταίσει δε σε ένα παράγγελμα αυτού, έγινε ένοχος παράβασης ολοκλήρου του νομού. Όλα τα θεία παραγγέλματα αποτελούν ένα ενιαίο σύνολο, στο οποίο το ένα παράγγελμα εξαρτάται από το άλλο.

 Όπως αντιλαμβάνεται ο αγαπητός αναγνώστης, η προσπάθεια κάθε συνειδητού χριστιανού έγκειται στην εκτέλεση όλων των εντολών, χωρίς καμιά παρέκκλιση. Και λέω προσπάθεια, γιατί κανένας δεν είναι σίγουρος για το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα. Και ο Απόστολος Πέτρος δεν ήθελε ν' αρνηθεί το Χριστό, όμως δεν τα κατάφερε.   Γι αυτό πρέπει να είμαστε πολύ επιφυλακτικοί στις εκτιμήσεις μας όχι μόνο για τους άλλους συνανθρώπους μας, αλλά και για τον ίδιο τον εαυτό μας.

  Σ' αυτό το σημείο πρέπει να τονίσουμε και την επιβεβλημένη προσοχή,  που πρέπει να επιδεικνύουμε απέναντι σε ανθρώπους με τους οποίους ερχόμαστε σε επαφή.  Μέσα στην επιθυμία μας για προσφορά,  όπως είναι η διδασκαλία της Χριστιανικής Θρησκείας,  πέφτουμε σε πονηρούς και σατανικούς ανθρώπους,  οι οποίοι προσποιούνται ότι ενδιαφέρονται,  ενώ το μυαλό τους είναι διεστραμμένο.  Αυτούς ο Κύριος τους ονομάζει σκυλιά και χοίρους και πρέπει να τους αποφεύγουμε "Μη δώτε το άγιον τοις κυσί μηδέ βάλητε τους μαργαρίτας υμών έμπροσθεν των χοίρων,  μήποτε καταπατήσωσιν αυτούς εν τοις ποσίν αυτών και στραφέντες ρήξωσιν υμάς" Ματθ.ζ'6  Προσέχετε να μη δώσετε το άγιο μυστήριο της πίστης σας σε ανθρώπους, οι οποίοι σαν σκυλιά ζουν βίο ασεβή και αναίσχυντο.  Ούτε να δίνετε με ευκολία τα πολύτιμα μαργαριτάρια σας,  τις αρετές σας, σε ανθρώπους,  οι οποίοι σαν άλλοι χοίροι ζουν στο βόρβορο των παθών τους,  γιατί υπάρχει μέγας κίνδυνος, εκμεταλλευόμενοι την προσφορά σας,  να καταπατήσουν αυτά τα μαργαριτάρια με τα πόδια τους και να στραφούν να κατά-σπαράξουν και σας. Θέλετε ν' ακούσετε ένα παράδειγμα εναρέτου ανθρώπου;  "άνθρωπος άμεμπτος,   αληθινός,  θεοσεβής,  απεχόμενος από παντός πονηρού πράγματος" Ιώβ α'8 Αυτά είναι λόγια του Θεού - Πατρός για τον Ιώβ.

 Έτσι πήραμε κάποια γεύση για τις αρετές από τον ίδιο τον Θεό της Παλαιάς Διαθήκης.

 Τώρα, πως συμπεριφέρονται οι σημερινοί χριστιανοί, είναι μια ιστορία για κλάματα. Μιλάμε για αλλοπρόσαλλα πράγματα. Για μπλεγμένες προσωπικότητες. Που το παίζουμε ακραιφνείς χριστιανοί, που, από τη μια στιγμή στην άλλη, μπορούμε να μεταβληθούμε σε άγρια θηρία. Είναι γνωστό π.χ. πως ο θρησκευτικός φανατισμός επικαλύπτει κάθε είδος αρετής στον άνθρωπο και τον ωθεί σε παράνομες πράξεις. Ακόμα και ο πιο συγκρατημένος άνθρωπος, κάτω από ειδικές συνθήκες, μπορεί να μεταβληθεί και να δείξει την κακή πλευρά του χαρακτήρα του, η οποία βρίσκεται σε λανθάνουσα μορφή στο υποσυνείδητό του. Όποιος όμως τιθασεύει τα πάθη του, δεν τα αφήνει να αναδειχθούν και πνίγει μέσα του τον εγωισμό του και το θυμό του. Όποιος απ' το πρωί ως το βράδυ σκέπτεται το Χριστό, είναι δύσκολο ν' αλλάξει συμπεριφορά, συγκρατεί τον εαυτό του και αναδεικνύεται ηρωική μορφή στον αγώνα του εναντίον του Σατανά και της εξ αυτού αμαρτίας.

        Εκκλησιασμός

        Δεν νοείται συνειδητός χριστιανός εκείνος που δεν εκκλησιάζεται συχνά, απαραίτητα δε κάθε Κυριακή. Μιλάμε, βέβαια, για εκκλησιασμό προτού χτυπήσει η πρώτη καμπάνα, από το Μεσονυ-κτικό. Η παρουσία καθ' εαυτήν στον εκκλησιαστικό χώρο δεν εξαγιάζει τον εκκλησιαζόμενο, εάν αυτή δεν είναι συνειδητή, δηλαδή να αποσκοπεί στη συμμετοχή του σε όλα όσα διαδραματίζονται εντός του ιερού ναού.

 Η ενατένιση του Χριστού, του προσώπου Αυτού, η προσήλωση των ματιών σε όλες τις εικόνες, που αφορούν σε διάφορες φάσεις της επί γης ζωής Του, οι προσευχές που αναπέμπονται από τον ιερέα κι από τον ίδιο τον πιστό χριστιανό, η νοερή συμμετοχή στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας και της Θείας Κοινωνίας, η Αποστολική και η Ευαγγελική περικοπή καθώς και τα τροπάρια, το περιεχόμενο αυτών, όλα αυτά και πλείστα άλλα ακόμη, μεταβάλλουν τον εκκλησιαζόμενο σε συνειδητό πιστό, όπως τον θέλει ο Θεός.

 Όλη αυτή η προσπάθεια για τρείς περίπου ώρες απαγορεύει την είσοδο του Σατανά στην ψυχή και στο μυαλό του και συγχρόνως επιβραβεύεται απ' το Θεό, όταν του γεμίζει την καρδιά με αισιόδοξα συναισθήματα, με χαρά και αγαλλίαση, με ελπίδα αιωνίου ζωής.

 Το πρόσωπο του συνειδητού χριστιανού μετά τον εκκλησιασμό λάμπει από γέλιο και χαρά, ενδείξεις ότι ο Χριστός αναπαύ- εται στην καρδιά αυτού. Είναι αυτό που λέει ο λαός "γελάνε και τα ρούχα του". Αν είναι δυνατόν ο συνειδητός χριστιανός να μη ανταμείβεται από το Θεό!!!

 Βέβαια, δεν είναι μόνο όσα αναφέρονται πιο πάνω εκείνα που καθιστούν το χριστιανό συνειδητό πιστό. Είναι πάρα πολλά ακόμη τα οποία τον κοσμούν, όπως η εξομολόγηση ενώπιον του Θεού, εκζητώντας πολλές φορές το έλεος Αυτού, η ελεημοσύνη, η διδασκαλία της Χριστιανικής Θρησκείας, η μελέτη των Αγίων Γραφών και των συγγραμμάτων των Πατέρων και των Αγίων της Εκκλησίας, η ενασχόληση με τη συγγραφή χριστιανικών βιβλίων και επιστολών, η συναναστροφή και η επίσκεψη για χρι-στιανικό σκοπό, η παραδειγματική του ζωή του και ό,τι άλλο προάγει στην εν Χριστώ ζωή.

  Σημ. Το ανά χείρας βιβλίο δεν ακολουθεί επα-κριβώς μια καθορισμένη γραμμή, όπως συμβαίνει με όλα σχεδόν τα συγγράμματα, τα οποία κατανέμουν την ύλη σε ενότητες κατά λογική σειρά. Ο συγγραφέας μέσα στη ροή του συλλογισμού του πολλές φορές παρεμβάλλει έννοιες που δεν έχουν σχέση με το υπό εξέταση αντικείμενο. Μπορεί π.χ. να διακόψει μια ενότητα, να εκφράσει την αντίθεσή του προς το περιεχόμενο αυτής και ευθύς μετά να τη συνεχίσει. Πιστεύει ότι αυτή η ανάμιξη των αντιθέσεων προσδίδει μεγαλύτερη αξία στο κείμενο και, βέβαια, διεγείρει περισσότερο το ενδιαφέρον του αναγνώστη.  

  Θα ήταν ελλιπές αυτό το πόνημα, εάν δεν κατέγραφε τα αίτια της απομάκρυνσης του ανθρώπου από το Θεό.  

Θεολόγοι,  ιερωμένοι,  δάσκαλοι  

       και  καθηγητές

      Όλοι αυτοί, στο πόστο του ο καθένας, είναι υπαίτιοι της ηθικής κατάπτωσης, που μαστίζει τονEλληνικό λαό.

  Οι θεολόγοι, ως ειδήμονες στα της Χριστιανικής Θρησκείας, είναι υποχρεωμένοι να διδάσκουν το λαό, πράγμα που δεν πράττουν. Με χίλιες - δυό δικαιολογίες έχουν απομακρυνθεί από την κοινωνία και κάποτε - κάποτε κανένας απ' αυτούς δημοσιογραφεί, ή γράφει κανένα βιβλίο, ή βγάζει κάποιο λόγο. Τα αποτελέσματα, βέβαια, είναι οικτρά. Όλος ο Ελληνικός λαός απομακρύνθηκε από το Θεό και είναι πολύ δύσκολο να ξανασυμμαζευτεί.

  Οι ιερωμένοι, οι καθ' ύλην υπεύθυνοι για τη διάδοση της Χριστιανικής Θρησκείας και πίστης έχουν εγκαταλείψει το έργο τους, έχουν περιοριστεί στη διεξαγωγή της Θείας Λειτουργίας και σ' αυτήν εξ ανάγκης, ενώ έχουν πλήρως παραιτηθεί από το κοινωνικό τους έργο. Κανείς σήμερα απ' αυτούς δεν κατεβαίνει κάτω στον κόσμο, στον αγράμματο και απληροφόρητο άνθρωπο. Και ιδού η κατάντια της Ελληνικής κοινωνίας.

 Και αυτοί δικαιολογούνται, ότι έπεσαν στους ώμους τους χίλιες - δυό υποχρεώσεις, που τους αναγκάζουν να απόσχουν απ' αυτό το καθήκον. Και εδώ δεν μιλάμε μόνο για τις ατομικές, αλλά και τις εκκλησιαστικές υποχρεώσεις. Μέχρις ενός σημείου έχουν δίκιο, γιατί εκτός από τα εκκλησιαστικά τους καθήκοντα, έγιναν και γραμματείς και ταμίες και υπεύθυνοι εκκλησιαστικών υπηρεσιών. Κάτω απ' αυτές τις συνθήκες τα πάντα βρίσκονται σε μια στενότητα, μη δυνάμενοι να αποδώσουν το μέγιστο των δυνατοτήτων τους.

   Δάσκαλοι και καθηγητές,  αυτοί έχουν παραιτηθεί από το κοινωνικό – θρη-σκευτικό έργο τους και περιορίστηκαν στα στενά σχολικά τους καθήκοντα, σύμφωνα με τις επιταγές της πολιτείας. Έχασαν τον αυθορμητισμό τους, το θάρρος στις επιλογές τους, τη διαφοροποίηση από την τυπική τήρηση των καθηκόντων τους, την πέραν του σχολικού προγράμματος προσφορά. Κρύβονται πίσω από τους κανονισμούς της λειτουργίας του σχολείου και αμελούν τις εκτός σχολείου υποχρεώσεις τους. Η παλιά εποχή του εκπαιδευτικού που έδινε και την ψυχή του στους μαθητές του, πέρασε ανεπι-στρεπτί. Κρίμα...

 Οι μαθητές που εξέρχονται απ' το σχο-λείο, ενδιαφέρονται μόνο πως θα πετύχουν σε κάποια σχολή, να πάρουν καλούς βαθμούς, μήπως κάποτε και αποκατασταθούν εργασιακά. Γι αυτό και η νεανική εγκληματικότητα έχει αυξηθεί σε μεγάλο βαθμό και γέμισαν οι φυλακές από νέους ανθρώπους δεκαπέντε και είκοσι χρονών. Επίσης νέοι άνθρωποι είναι τα περισσότερα θύματα των ναρκωτικών και τα ι-δρύματα αποτοξίνωσης δεν επαρκούν γι’ αυτούς.

   Μέγα το χρέος των θεολόγων,  των ιερωμένων και των διδασκάλων απέναντι σε ολόκληρη την κοινωνία και ιδιαίτερα απέναντι στα παιδιά.  Και οι τρείς αυτές κατηγορίες έχουν τεράστια ευθύνη για το κήρυγμα του Ευαγγελίου και για τη θρησκευτική ανέλιξη του Ελληνικού λαού "ως ωραίοι οι πόδες των ευαγγελιζομένων ειρήνην, των ευαγγελιζομένων τα αγαθά!" Ρωμ.ι'15 Πόσο ωραία είναι τα πόδια εκείνων, που τρέχουν νυχθημερόν για να αναγγείλουν το χαρμόσυνο άγγελμα της ειρήνης και να ευαγγελισθούν τα αγαθά που μας εξασφάλισε ο Χριστός!

 Δεν θα πάψω ποτέ να κρίνω με τον αυ-στηρότερο τρόπο, όσους ιερωμένους δεν επιτελούν το έργο τους στο ακέραιο. Ιδιαίτερα δε εκείνους, οι οποίοι μεταλλάχθηκαν σε μοντέρνους και σύγχρονους πνευματικούς πατέρες και δίνουν την εντύπωση στο θρησκευόμενο λαό ότι την ιεροσύνη τη χρησιμοποιούν ως σκαλοπάτι πλουτισμού.

 Τα τελευταία χρόνια χρησιμοποιούν το χαρακτηρισμό "ιεροκατήγορος" για όσους ασκούν κριτική σε βάρος τους, με σκοπό να τους αποτρέψουν. Διαθέτουν δε και ένα ισχυρότατο, κατά τη γνώμη τους, όπλο για όσους θέλουν να αποκόψουν από την Εκκλησία και τα Μυστήρια αυτής. Μιλάμε για τον αφορισμό.

  Όσον δε με αφορά,  σεμνύνομαι μπροστά στο Λευίτη,  που έχει αφιερώσει τη ζωή του στο Θεό και έχει εξισώσει τον εαυτό του προς έναν από εμάς "ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων" Ματθ.κε'40, δεν μπορώ όμως να πράξω το ίδιο προς εκείνους, που συμπεριφέρονται αλαζονικά και δημιουργούν αρνητικά συναισθήματα με την εμφάνισή τους. Και βέβαια ο αναγνώστης γνωρίζει πολύ καλά ποιους υπαινίσσομαι, γιατί και αυτός έχει την ίδια γνώμη με μένα.    

       Ελληνική οικογένεια - Ελληνικός    

       λαός

      Η Ελληνική οικογένεια έχει χάσει τον προσανατολισμό της και δεν μπορεί να τιθασεύσει τα άτομα αυτής, ιδιαίτερα τα παιδιά. Πνέει ένας άνεμος πλήρους απελευθέρωσης των παιδιών με τα γνωστά αποτελέσματα, ηθικά παραπτώματα, εξωοικογενειακές σχέσεις, παρανομία σε πολλούς τομείς της κοινωνικής ζωής, Εκκλησίες άδειες,  σχολεία σε αναστάτωση, διαδηλώσεις, καταλήψεις και πολλά άλλα. Αλλά και σύσσωμος ο Ελληνικός λαός δεν πάει καλύτερα. Ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, που υπάρχει και η οικονομική κρίση, παρατηρείται μια χαλάρωση των ηθών και των οικογενειακών δεσμών. Έτσι, η μια κρίση φέρνει την άλλη, με προεξάρχουσα αυτήν των αξιών.

 Η ανάμιξη των Ελλήνων με τους ξένους επέφερε μεγάλη αλλαγή στα ήθη και στα έθιμα του Ελληνικού λαού με αποτέλεσμα να παρατηρείται χαλάρωση σε όλους ανεξαιρέτως τους τομείς. Όπου εισήλθαν οι ξένοι, κυρίως μουσουλμάνοι, ξεθεμελίωσαν τα πάντα, με αποτέλεσμα να υπάρχουν σε διάφορες περιοχές της πατρίδας μας, απαγορευμένες ζώνες για τους ίδιους τους Έλληνες.

 Αυτή τη στιγμή η χώρα μας βρίσκεται τουλάχιστον πενήντα χρόνια πίσω και δεν διαφαίνεται καμία προοπτική καλυτέρευσης της κατάστασης. Το κράτος εν μια νυκτί κατέστη φτωχό και όλοι παραμονεύουν για να το κατασπαράξουν. Ο μέγιστος κίνδυνος βρίσκεται εντός των τειχών, όταν ορδές λαθρομεταναστών από την Ασία επέδραμαν στη χώρα μας. Εμείς δε να έχουμε γίνει θεατές στο δράμα που ξετυλίγεται μέσα στην ίδια μας την πα-τρίδα.

  Η πολιτεία είναι ανίκανη να αντιστρέψει την κατάσταση κι ούτε διαθέτει τα μέσα να το πράξει.  Το ίδιο συμβαίνει και με την Εκκλησία, η οποία παρερμηνεύει την εντολή του Χριστού "αγαπάτε τους εχθρούς υμών" και αφήνει τις άλλες θρησκείες να δρούν ανεξέλεγκτα στην πατρίδα μας, ενώ η ίδια δια των οργάνων της, κλήρος, θεολόγοι, εκκλησιαστικές οργανώσεις, πιστοί χριστιανοί, δεν αντιδρούν, με τα γνωστά αποτελέσματα, να έχουν αποθρασυνθεί σε μέγιστο βαθμό, να δημιουργούν επεισόδια σε διάφορα μέρη της Ελλάδας, και να προσπαθούν να επιβάλουν τους δικούς τους νόμους στη χώρα στην οποία εισήλθαν λαθραία. Εδώ θα πρέπει να σημειώσουμε ότι στις χώρες από τις οποίες προέρχονται, μουσουλμανικές στην πλειονότητά τους, ούτε καν που επιτρέπουν στους χριστιανούς να εκδηλωθούν θρησκευτικά. 

 Ελάχιστοι είναι εκείνοι που έχουν επισημάνει τα αίτια της κακοδαιμονίας στη χώρα μας, χωρίς να μπορούν να προσφέρουν κάποια βοήθεια. Οι Έλληνες αισθάνονται σκλάβοι στην πατρίδα τους, αφού η ζωή τους κρέμεται από τους ξένους. Όλοι κάθε μέρα διερωτώμαστε, θα δώσουν οι ξένοι χρήματα στην Ελλάδα; Η χώρα θα τα βγάλει πέρα; Μήπως επίκειται κάτι χειρότερο;

 Οι απαντήσεις των περισσότερων έχουν σχέση με την κακή διακυβέρνηση της χώρας, με την κακοδιαχείριση της οικονομίας, με τα ξένα συμφέροντα στην εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της και άλλα. Όμως το βαθύτερο αίτιο αυτής της τραγικής κατάστασης, στην οποία περιήλθε ο Ελληνικός λαός, οι Έλληνες Ορθόδοξοι Χριστιανοί, είναι η κρίση αξιών με επίκεντρο την αποστασία των Ελλήνων από το Θεό.  

      Εχθροί του συνειδητού χριστιανού

      Πέρα από τον Σατανά,  οι συνειδητοί χριστιανοί έχουν εχθρούς και διώκτες ανθρώπους του αμαρτωλού  κόσμου "ει εμέ εδίωξαν,  και υμάς διώξουσι" Ιωάν.ιε'20  Αφού εμένα με κατεδίωξαν,  θα καταδιώξουν και σας.  Αυτά είναι λόγια του Χριστού προς τους μαθητές Του και κατ' επέκτασιν προς όλους τους συνειδητούς χριστιανούς.  Τους προετοιμάζει και τους πληροφορεί για τους κινδύνους, που θα συναντήσουν κατά την εκτέλεση του καθήκοντός τους,  τη διάδοση της Χρι-στιανικής Θρησκείας ανά τον κόσμο.   Μόνο, που ο Κύριος καθορίζει,  κρίνει,  επιτρέπει και επεμβαίνει εκάστοτε και ρυθμίζει το μέγεθος των διώξεων. Ενδει-κτικό του ενδιαφέροντός του προς αυτούς είναι τα τελευταία λόγια Του "και ιδού εγώ μεθ' υμών ειμί πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος" Ματθ.κη'2ο  Θα είμαι μαζί σας βοηθός και προστάτης σας όλες τις ημέρες, μέχρι να τελειώσει ο αιώνας αυτός.

  Πράγματι οι Απόστολοι υπέστησαν τρομερά δεινά,  διώξεις και βασανιστήρια,  μέχρι του σημείου που επέτρεπε ο Κύριος.  Εάν δε λάβουμε υπόψη μας τι υπέστη ο Απόστολος Παύλος,  τότε θα καταλάβουμε τα πιο πάνω λόγια του Κυρίου.  Ο ίδιος ο Παύλος ομολογεί "εγώ τα στίγματα του Κυρίου εν τω σώματί μου βαστάζω" Γαλ.στ'17   Εγώ βαστάζω στο σώμα μου τα σημάδια των πληγών, που υπέστην για τον Κύριο Ιησού από τους διώκτες μου.

 Αλλά και μετά τους Αποστόλους έχουμε ατέλειωτη στρατειά Μαρτύρων, οι οποίοι υπέστησαν τα πάνδεινα για το Χριστό και την πίστη τους σ' Αυτόν. Στη θέση αυτών μπορεί κάθε συνειδητός χριστιανός να βάλει τον εαυτό του, όταν οι περιστάσεις το απαιτήσουν. 

  Δεν υπάρχει θρησκεία στον κόσμο, που να έχει αναδείξει  "τοσούτον περικείμενον νέφος μαρτύρων" Εβρ.ιβ'1 τόσο μεγάλο και πυκνό σύννεφο ανθρώπων, που μαρτύρησαν για την αλήθεια της χριστιανικής πίστης. 

Επίλογος

      Ο Θεός διά του Hσαïα λέει "εάν θέλητε και εισακούσητέ μου,  τα αγαθά της γης φάγεσθε.  εάν δε μη θέλητε,  μηδέ εισακουσητέ μου,  μάχαιρα υμάς κατέδεται,  το γαρ στόμα Κυρίου ελάλησε ταύτα" Ησ.α'19-20  Εάν θελήσετε και με ακούσετε, θα φάγετε τα αγαθά της γης. Εάν όμως δεν θελήσατε να με ακούσετε, θα κατασφαγείτε με μαχαίρι, διότι το στόμα του Κυρίου είπε αυτά. Άκουσες, αγαπητέ αδελφέ, τι λέει ο Θεός διά του Ησαϊα του Προφήτη; Εάν δεν ακούσουμε τις εντολές του Θεού, μας περιμένει μαχαίρι. Κανένας δεν γλιτώνει.

 Τώρα, πως εμείς προσπερνούμε τις εντολές Του και δεν τις ακούμε, ούτε τις εκτελούμε, είναι άξιο μελέτης.  

 Δύο είναι τα αίτια αυτής της αποστασιοποίησης από το θέλημα του Θεού. Το πρώτο είναι ο αρχέκακος Διάβολος ή Σατανάς και το δεύτερο ο ίδιος ο άνθρωπος. Ας τα μελετήσουμε ένα προς ένα και ας βγάλουμε τα συμπεράσματά μας.

   Ο Σατανάς είναι ο αποστατήσας αρχάγγελος Εωσφόρος,  που έφερε την αμαρτία στον κόσμο.  Από τότε που ερρίφθη από τον ουρανό και συνετρίβη στη γη,  έβαλε στο μάτι το πιο τέλειο δημιούργημα του Θεού, τον άνθρωπο.  Επειδή είναι πνεύμα,  έχει μεγάλη διεισδυτική ικανότητα στον άνθρωπο,  τον οποίο επηρεάζει και τον ωθεί στην αμαρτία.  Η επιτυχία του είναι τεράστια,  δυσανάλογη,  σε σχέση με εκείνους που ακολουθούν και εφαρμόζουν τις εντολές του Θεού.  Ο Χριστός, τον ονόμασε "άρχων του κόσμου του-του", λόγω της μεγάλης καταστροφής που προξένησε στην ανθρωπότητα.

 Ο Θεός όμως, θέλοντας να προστατεύσει τον άνθρωπο, έθεσε στο Σατανά κάποια όρια μέσα στα οποία κινείται και που δεν του επιτρέπει να τα παραβιάσει. Διαφορετικά δεν θα υπήρχε άνθρωπος στον κόσμο, που θα γλίτωνε απ' τα χέρια του. Τούτο καταδείχθηκε με το θράσος, που επέδειξε κατά τους πειρασμούς του Κυρίου στην έρημο. 

 Όπως ο Θεός εργάζεται για το καλό της ανθρωπότητος, έτσι και ο Σατανάς εργάζεται για το κακό της. Δεν γνωρίζουμε το σχέδιο του Θεού, γιατί δηλαδή δεν τον καταστρέφει και τον αφήνει να βασανίζει τα πλάσματά του. Φαίνεται ότι ο Θεός έδωσε όλα τα εχέγγυα στον άνθρωπο για να αμύνεται εναντίον του Σατανά, να τον κατανικά και να τον τρέπει σε φυγή.

  Και πάμε τώρα στο δεύτερο αίτιο της αποστασιοποίησης από το θέλημα του Θεού,  δηλαδή τον ίδιο τον άνθρωπο.  Δεν φθάνει που οι πρωτόπλαστοι αμάρτησαν απέναντι στο Δημιουργό τους και οδήγησαν την ανθρωπότητα στη μεγαλύτερη περιπέτεια από καταβολής κόσμου και έως της συντελείας των αιώνων,  οι μετέπειτα γενεές δεν έβαλαν καν μυαλό και συνεχίζουν να υπακούουν στο Σατανά μάλλον,  παρά στο Θεό.  Αν και είναι γνωστές οι εντολές του Θεού, αν και θεό- πνευστοι άνθρωποι δίδαξαν την ανθρωπότητα, ποιο είναι το θέλημά Του,  αν και ο Υιός του Θεού και Θεός,  ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, ήρθε στον κόσμο  "ίνα σώσει το απολωλός", εν τούτοις η αμαρτία συνεχίζει να ταλανίζει τον άνθρωπο, όπως πρώτα, γιατί αυτός δεν θέλησε να ακολουθήσει τις εντολές Του, να τις εφαρμόσει, να πολεμήσει τον Σατανά, να του κλείσει όλες τις πόρτες εισόδου στον εαυτό του και αυτός με τη σειρά του να τον αφήσει ανενόχλητο.

 Ο Σατανάς λοιπόν, με την ανοχή και την αδιαφορία του ανθρώπου, δεν αφήνει καμιά ευκαιρία να πάει χαμένη. Και ναι μεν κάνει τη δουλειά του, διαφθείροντας ολόκληρη την ανθρωπότητα, είναι όμως αξιοπερίεργο, γιατί ο άνθρωπος δεν αντιδρά. Εκεί εστιάζεται η ενοχή του ανθρώπου, ότι αφήνει τον εαυτό του έρμαιο στα χέρια του Σατανά. 

 Στα προηγούμενα κεφάλαια του ανά χεί- ρας βιβλίου σημειώσαμε αρκετά στοιχεία, τα οποία αφορούν στην αδυναμία του ανθρώπου να αντιπαρατεθεί απέναντι στο Σατανά, να τον τρέψει σε φυγή και συγχρόνως να προκαλέσει το ενδιαφέρον του Θεού. Παρά το γεγονός ότι ο Θεός του παρέσχε ό,τι ήταν απαραίτητο για τη σωτηρία του και την είσοδό του ξανά στον παράδεισο, ο άνθρωπος επέδειξε ασυγχώρητη αδυναμία.

 Επομένως ο ίδιος είναι υπαίτιος της κατάστασής του. Αυτός επέλεξε τον τρόπο της ζωής του μακριά από το Θεό, αυτός δεν ενδιαφέρθηκε να πληροφορηθεί τι του ζητά ο Θεός, αυτός αρνήθηκε να εφαρμόσει τις εντολές Του, αυτός προσχώρησε στην αμαρτία. 

 Απ' την άλλη, το σχέδιο του Θεού είναι να μη παραβιάζει την ελευθερία του ανθρώπου, οπότε όλη η ευθύνη για την κατάστασή του πέφτει πάνω στον ίδιο τον άνθρωπο με τις άστοχες επιλογές του και την άρνησή του να παραταχθεί στο πλευρό του Θεού. 

  Κάτω απ' αυτές τις συνθήκες το αποτέλεσμα είναι πλέον δεδομένο "μάχαιρα κατέδεται".  Μιλάμε για πλήρη κατά-στροφή όλων όσων εν επιγνώσει παρακούουν τις εντολές του Θεού και δια-πράττουν αμαρτίες "και απελεύσονται ούτοι εις κόλασιν αιώνιον" Ματθ.κε'46 

   Στα παλιά τα χρόνια ο κυνικός ποιητής Διογένης με το φανάρι του ζητούσε να βρει έναν άνθρωπο "άνθρωπον ζητώ" έλεγε. Ποιός ξέρει πόσα χρόνια έψαχνε. Η ιστορία δεν μας λέει, αν κατάφερε να βρει κάποιον. Βέβαια, δεν ζητούσε να βρει έναν επώνυμο άνθρωπο, ή κάποιον διαφορετικό απ' τους άλλους. Ζητούσε έναν δυσεύρετο άνθρωπο, έναν ενάρετο χαρακτήρα.

 Και εάν κάτι τέτοιο συνέβαινε εκείνη την εποχή, προ δυόμισι χιλιάδες χρόνια περίπου, πληροφορώ τον αναγνώστη ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται πανομοιότυπη. Η αναζήτηση του ενάρετου και συνειδητού χριστιανού είναι μια συνεχής προσπάθεια. Θα έλεγα ότι μια τέτοια ολοκληρωμένη προσωπικότητα είναι σπάνια για τα σημερινά δεδομένα. Και μιλάμε για την κοινωνία των ανθρώπων.

 Εγώ, βέβαια, δεν ψάχνω να βρω αυτήν την ολοκληρωμένη προσωπικότητα. Ψάχνω να βρω έναν καλό άνθρωπο, έναν χριστιανό, έναν συνειδητό πιστό. Στα τόσα χρόνια, που ασχολούμαι με τη Χριστιανική Θρησκεία, δεν μπόρεσα να συναντήσω έναν τέτοιον άνθρωπο και κατέληξα στο συμπέρασμα, πόσο φτωχή είναι η Χριστιανική Θρησκεία από συνειδητούς χριστιανούς. Γι αυτό η σωτηρία παρέχεται κατά χάριν Θεού. 

 Ποια είναι, τελικά, τα βαθύτερα αίτια αυτής της τραγικής κατάστασης του Ελληνικού λαού, των Ελλήνων Ορθοδόξων Χριστιανών; Αρκετά από αυτά εθίγησαν στα προηγούμενα κεφάλαια. Υπάρχουν όμως πάρα-πολλά ακόμη, που θα χρειάζονταν πολλοί τόμοι για να καταγραφούν. Για να μη μακρηγορήσω, θα αναφέρω ένα βασικό αίτιο απ' το οποίο ξεκινά όλο το κακό, που μαστίζει τους Έλληνες Ορθοδόξους Χριστιανούς. Οι Έλληνες Χρι-στιανοί ασχολούνται περισσότερο με τον τύπο, παρά με την ουσία. Εκεί εστιάζεται το βασικότερο ελάττωμά τους.

 Ξέρουν ότι υπάρχει Θεός, δεν ξέρουν όμως ποιος είναι

  Ξέρουν τι σημαίνει προσευχή, δεν μπορούν όμως να προσευχηθούν

 Ξέρουν τι είναι η ελεημοσύνη, δεν μπορούν όμως να την εφαρμόσουν

 Γνωρίζουν τι σημαίνει μετάνοια και εξομολόγηση, δεν ξέρουν όμως πως να εξομολογηθούν

 Γνωρίζουν τη Θεία Κοινωνία, κοινω-νούν όμως απροετοίμαστοι

 Γνωρίζουν την ταπεινοφροσύνη, δεν τους  αφήνει όμως ο εγωισμός και η υπερηφάνεια να ταπεινωθούν

 Γνωρίζουν τι σημαίνει εκκλησιασμός, προτιμούν όμως την ησυχία του σπιτιού τους και τον ύπνο τους 

  Όλα αυτά και πλείστα άλλα έχουν δημιουργήσει μια μεσοβέζικη κοινωνία χρι-στιανών, με μια ιδιότυπη πίστη, η οποία έχει παγιωθεί σε όλο το χριστιανικό κόσμο. Με αυτήν ζει το μέγιστο ποσοστό των ανθρώπων και με αυτήν πεθαίνει. Καμιά αλλαγή από μικρά παιδιά μέχρι την ενηλικίωσή τους.

  Ξέρεις τι σημαίνει να γνωρίζεις τι εγκλήματα έχεις κάνει στη ζωή σου και να πεθαίνεις  μ' αυτά;  Να έχεις ακούσει για κόλαση,  για Σατανά και για "πυρ το εξώτερον" και να αδιαφορείς; Να μιλούν άγιοι άνθρωποι, οι οποίοι ανάλωσαν τη ζωή τους στη Χριστιανική Θρησκεία και στην προσφορά προς τον συνάνθρωπο για το Θεό και να μην τους πιστεύεις; Να έχουν δει τα μάτια σου θαύματα πραγματικά και να λες ότι αυτά τα έχει κάνει η τύχη; Και να συμβαίνουν αυτά σε όλο τον Ελληνικό λαό; Σε όλους τους ανθρώπους;

  Τώρα,  δεν θέλουν ή δεν μπορούν οι άνθρωποι,  αυτό είναι προς εξέταση.  Για ν' απαντήσει κανείς σ' αυτή την ερώτηση,  θα πρέπει ο ίδιος,  είτε με δική του πρωτοβουλία, είτε με φώτιση άνωθεν,  ν' αλλάξει ριζικά,  ν' αποδυθεί σε έναν προσωπικό αγώνα μακρύ και επίπονο,  ώστε να διορθώσει ένα - ένα τα κακώς κείμενα,  για να μπορέσει να επιφέρει ανάλογες αλλαγές και στους συνανθρώπους του.  Εκεί αναδεικνύεται ο συνειδητός χριστιανός,  στον αγώνα για τον εαυτό του πρώτα και μετά για τους άλλους,  υπό την προϋπόθεση ότι δεν θ' απελπισθεί καθ οδόν και παραιτηθεί των προσπαθειών του.  Και ας έχει υπόψη του ότι ό,τι δεν μπορέσει μόνος του,  θα το καταφέρει με τη δύναμη του Θεού "τα αδύνατα παρ' ανθρώποις  δυνατά εστί παρά τω Θ ε ώ".