Δεν ξέρω αν μπορούν να ονομαστούν κάπως αυτά που γράφω…

Ίσως να έχουν την μορφή ποιημάτων, μπορεί να είναι και ποιήματα ή ίσως είναι απλές σκέψεις σε μια τέτοια μορφή…

Δεν ξέρω…απλά έτσι τα χαρακτηρίζω μια και δεν βρίσκω άλλη λέξη…

Σίγουρα όμως είναι δικά μου βιώματα , πολλές φορές όμως είναι και άλλων…

Αφιερωμένο στην Βίκυ και σε μένα...

...κάπου , κάποιες φορές , τα βιώματα μας «συναντιούνται» και δημιουργούν παρόμοια ή κοινά συναισθήματα...

Αφιερωμένο όμως και σε εκείνους...που μας τα δημιούργησαν...

Μαζί αποφασίσαμε στης αγάπης την μάχη

 πίσω να αφήσουμε των άλλων τα λάθη

φτερά να βάλουμε να πάμε ψηλά

μα όλα αλλάζουν εντελώς ξαφνικά.

Δεν θέλεις να έχουμε καμία επαφή

λες όλα τέλειωσαν και αλλάζεις στροφή.

Εκεί που με άφησες ακόμα εγώ μένω

δεν έχει νόημα λες να περιμένω. 

Υπάρχουν στις πράξεις σου «λέξεις» πολλές

μα δεν καταλαβαίνω γιατί δεν τις λες,

ζητάς να σ’ αφήσω να φύγεις μπροστά

μα, εγώ είμαι πίσω και εσύ μακριά. 

Και αν για λίγο ζήσαμε ωραίες στιγμές

τα πάντα διαγράφεις λες όλα είναι χτες,

μα εκεί που με άφησες ακόμα εγώ μένω

δεν έχει νόημα λες να επιμένω. 

Μου έλεγες κάποτε, η αγάπη είναι ρίσκο

και τώρα απλά , σ’ εγκαταλείπω

που είναι η τόλμη, που είναι ψυχή

τα λόγια που έγραφες στο άσπρο χαρτί ;

Ποτέ δεν κατάλαβα τι αλήθεια ζητάς

γιατί με αφήνεις και μόνος που πας,

λες η ζωή σου δεν χωράει πια δυο

θα πάρεις το δρόμο τον μοναχικό.

 Και όλα τελειώνουν όπως θέλεις εσύ

μονάχα που ξέχασες πως στην μάχη αυτή

αγωνίζονται δυο για μια νίκη κοινή

 πες μου, με τι να παλέψω , για ποιον και γιατί ;

Καλή Εβδομάδα!