«…Την πέμπτη μέρα, πάλι χάρη στο αρνί, μου φανερώθηκε ένα ακόμα μυστικό της ζωής του μικρού πρίγκιπα. Με ρώτησε απότομα, χωρίς άλλες κουβέντες, σαν συνέχεια κάποιας σκέψης που είχε για ώρα απασχολήσει το μυαλό του:

-Αφού το αρνί τρώει τα δεντράκια, άρα τρώει και τα λουλούδια.

-Το αρνί τρώει ό, τι βρει μπροστά του.

-Ακόμα και τα λουλούδια που έχουν αγκάθια;

-Ναι. Ακόμα και τα λουλούδια που έχουν αγκάθια.

-Τότε τα αγκάθια σε τι χρησιμεύουν;

Δεν το ήξερα. Εκείνη τη στιγμή ήμουν πολύ απασχολημένος. Πάλευα να ξεβιδώσω ένα σφιχτό μπουλόνι στον κινητήρα μου. ήμουν πολύ ανήσυχος, γιατί η ζημιά έδειχνε να ‘ναι τελικά μεγάλη, και το πόσιμο νερό που λιγόστευε με γέμιζε φόβο.

-Τα αγκάθια σε τι χρησιμεύουν;

Ο μικρός πρίγκιπας, όταν έβαζε μια ερώτηση, δεν την ξεχνούσε με τίποτα. Είχα νευριάσει με το μπουλόνι κι απάντησα ό, τι μου κατέβηκε:

-Τ’  αγκάθια δε χρησιμεύουν σε τίποτα, είναι σκέτη κακία εκ μέρους των λουλουδιών.

-Ω!

Σώπασε για λίγο κι ύστερα μου πέταξε σαν να ήθελε να με εκδικηθεί:

-Δε σε πιστεύω. Τα λουλούδια είναι αδύναμα. Είναι αθώα. Προσπαθούν με τα δικά τους μέσα να αισθανθούν ασφαλή. Θεωρούν πως, επειδή έχουν αγκάθια, είναι τρομερά δυνατά…

Δεν απάντησα. Εκείνη τη στιγμή σκεφτόμουν: «Αν αυτό το μπουλόνι συνεχίσει ν’  αντιστέκεται, θα το σπάσω με μια σφυριά».

Ο μικρός πρίγκιπας διέκοψε πάλι τις σκέψεις μου.

-Εσύ δηλαδή πιστεύεις πως τα λουλούδια…

-Όχι! Όχι! Δεν πιστεύω τίποτα. Απάντησα ό, τι μου κατέβηκε. Εγώ ασχολούμαι με σοβαρά πράματα.

Με κοίταξε άναυδος.

-Με σοβαρά πράματα!

Με έβλεπε, με το σφυρί στο χέρι και τα δάχτυλα μαύρα απ’  το γράσο, σκυμμένο πάνω από ένα αντικείμενο που του φαινόταν πολύ άσχημο.

-Μιλάς όπως οι μεγάλοι.

Ντράπηκα λίγο. Όμως εκείνος πρόσθεσε αμείλικτος:

-Τα συγχέεις όλα… τα μπερδεύεις.

Ήταν πραγματικά έξαλλος. Χρυσά μαλλιά τινάζονταν στον αέρα.

-Ξέρω έναν πλανήτη όπου ζει ένας κύριος κόκκινος σαν τομάτα. Δεν έχει ποτέ μυρίσει ένα λουλούδι. Δεν έχει ποτέ κοιτάξει ένα αστέρι. Δεν έχει ποτέ αγαπήσει κανέναν. Δεν έχει κάνει ποτέ τίποτα άλλο εκτός από προσθέσεις. Κι όλη τη μέρα επαναλαμβάνει όπως εσύ: «Είμαι σοβαρός άνθρωπος! Είμαι σοβαρός άνθρωπος!». Και φουσκώνει από περηφάνια. Όμως δεν είναι άνθρωπος, είναι μανιτάρι!

-Τι είναι;

-Μανιτάρι!

Ο μικρός πρίγκιπας ήταν τώρα χλωμός από θυμό.

-Εκατομμύρια χρόνια τώρα, τα λουλούδια φτιάχνουν αγκάθια. Παρ’  όλα αυτά, εκατομμύρια χρόνια τώρα τ’ αρνιά τρώνε τα λουλούδια. Και δεν είναι σοβαρό πρόβλημα αυτό, ώστε να προσπαθήσεις να καταλάβεις γιατί τα λουλούδια πασχίζουν να φτιάχνουν αγκάθια που δε χρησιμεύουν σε τίποτα; Δεν είναι σημαντικός ο πόλεμος των αρνιών με τα λουλούδια; Δεν είναι πιο σοβαρός και πιο σημαντικός από τις προσθέσεις ενός χοντρού κοκκινομούρη κυρίου; Κι αν εγώ γνωρίζω ένα λουλούδι, μοναδικό στον κόσμο, που δεν υπάρχει πουθενά αλλού παρά μόνο στο δικό μου πλανήτη και που ένα μικρό αρνί μπορεί να το εξουδετερώσει με τη μία, έτσι, χωρίς να συνειδητοποιεί τι κάνει, ούτε αυτό είναι σημαντικό;

Κοκκίνισε κι ύστερα συνέχισε:

-Αν κάποιος αγαπάει ένα λουλούδι μοναδικό στα εκατομμύρια, δισεκατομμύρια αστέρια, αυτό φτάνει για να είναι ευτυχισμένος όταν τα κοιτάζει. Σκέφτεται: «Το λουλούδι μου είναι κάπου εκεί…». Αν όμως το αρνί φάει το λουλούδι, γι’  αυτόν θα είναι σαν να σβήνουν ξαφνικά όλα τ’ αστέρια. Κι ούτε αυτό λοιπόν είναι σημαντικό;

Δεν μπόρεσε να συνεχίσει. Ξέσπασε σε λυγμούς. Είχε νυχτώσει. Είχα παρατήσει τα εργαλεία μου. Δε μου καιγόταν καρφί για το σφυρί μου, για το μπουλόνι μου, για τη δίψα και για το θάνατο. Σ’  ένα αστέρι, σ’  έναν πλανήτη, το δικό μου, τη Γη, υπήρχε ένας μικρός πρίγκιπας που χρειαζόταν παρηγοριά. Τον πήρα στην αγκαλιά μου. Τον νανούρισα. Του έλεγα: «Το λουλούδι που αγαπάς δεν κινδυνεύει… Θα ζωγραφίσω ένα φίμωτρο στο αρνί σου… Θα ζωγραφίσω μια πανοπλία για το λουλούδι σου. Θα…». Δεν ήξερα ακριβώς τι έπρεπε να πω. Αισθανόμουν πολύ αδέξιος. Δεν ήξερα πώς να τον πλησιάσω, πού να τον συναντήσω… Είναι τόσο μυστήρια η χώρα των δακρύων!»

Ο Μικρός Πρίγκιπας –Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ, εκδόσεις Πατάκη

«…Μόλις το πρόβατο τακτοποιήθηκε στο κιβώτιό του, ο μικρός πρίγκιπας άρχισε να φροντίζει το λουλούδι του.

«Επιτέλους, καιρός ήταν» παραπονέθηκε το τριαντάφυλλο.

Έτσι τον είχε κατηγορήσει και πάλι μετά το τελευταίο του ταξίδι. Δεν του είπε: Χαίρομαι που ξαναγύρισες, ούτε: Είχα αρχίσει ν’  ανησυχώ για σένα, αλλά απλώς: Επιτέλους, καιρός ήταν. Το τριαντάφυλλο αυτό με τα τέσσερα αγκάθια του ήταν ένα λουλούδι πολύ περήφανο. Δε θα παραδεχόταν ποτέ ότι ανησύχησε, έστω και στο ελάχιστο.

«Ποιον έφερες εκεί μαζί σου;» ρώτησε στο πότισμα.

«Μια τίγρη μόνο» αποκρίθηκε ο μικρός πρίγκιπας.

Τα φύλλα του τριαντάφυλλου τρεμούλιασαν, παρόλο που δε φυσούσε καθόλου.

«Μια τίγρη! Τρελός είσαι;» ξεφώνισε. «Ξέρεις πόσο επικίνδυνο είναι αυτό; Γρήγορα, κρύψου πίσω μου! Θα σε προστατέψω με τ’ αγκάθια μου»

Ο μικρός πρίγκιπας συγκινήθηκε. Φαίνεται πως τον νοιαζόταν, και πως η συνηθισμένη αδιαφορία του ήταν προσποιητή.

Η τίγρη άκουσε τα πάντα. Ξέσπασε σε φοβερά γέλια, που αντήχησαν σαν βρυχηθμός. Τα δόντια της που φάνηκαν από κάτω, έκαναν την αγριάδα της ακόμα πιο έντονη.

«Χαχαχά! Ένα λουλούδι που θέλει να τα βάλει με μια τίγρη. Δεν έχω ακούσει πιο αστείο πράγμα».

Η οργή και η ντροπή έκαναν το τριαντάφυλλο να κοκκινίσει ακόμα περισσότερο.

«Θα ‘πρεπε να ξέρετε, κύριέ μου, ότι δεν είμαι ανυπεράσπιστο» απάντησε κι όρθωσε περήφανα το μίσχο του, για να δείξει τ’  αγκάθια του. Η τίγρη γέλασε ακόμα πιο δυνατά.

«Μη γελάτε! Τα αγκάθια μου είναι πιο μυτερά κι από βελόνα. Μπορούν να τρυπήσουν και το πιο θωρακισμένο δέρμα, ακόμα και του κροκόδειλου!»

«Αυτά τ’  αγκάθια ενάντια στα νύχια μου;» χαχάνισε η τίγρη επιδεικνύοντας τα γαμψά της νύχια που έμοιαζαν με γιαταγάνια.

Το θάρρος του τριαντάφυλλου ήταν ισάξιο με την περηφάνια του. Αν και καταλάβαινε πόσο αστεία εξοπλισμένο ήταν ενάντια σ’  αυτά τα όπλα, είπε με γενναιότητα:

«Δε φοβάμαι».

Το χαμόγελο της τίγρης χάθηκε από το πρόσωπό της.

«Κρίμα» γρύλισε. «Θα ‘πρεπε».

Και με μια καλοζυγιασμένη νυχιά του ξερίζωσε ένα αγκάθι. Μια σταγόνα χυμός έτρεξε από την πληγή, ωστόσο το τριαντάφυλλο ούτε φώναξε, ούτε στέναξε.

Αμέσως ο μικρός πρίγκιπας μάλωσε την τίγρη.

«Γιατί το ‘κανες αυτό; Αφού είδες πως με τ’  αγκάθια του δεν μπορεί να σε βλάψει!»

«Έπαθε ό, τι του άξιζε. Το τριαντάφυλλο σου είναι πολύ ξιπασμένο» είπε η τίγρη περιφρονητικά κι έγλειψε την πατούσα της. «Στη ζωή πρέπει να ξέρεις ποια είναι η θέση σου. Αυτό σε γλιτώνει από πολλούς μπελάδες. Και, πίστεψέ με, ήταν πολύ τυχερό, ξέρω πολύ καλά τι λέω. Αν είχε πέσει σε κάποιον λιγότερο μεγαλόψυχο, δε θα την είχε γλιτώσει τόσο φτηνά».

«Αυτό δεν το θεωρώ δικαιολογία γι΄ αυτό που έκανες!» είπε ο μικρός πρίγκιπας. «Φύγε! Δε θέλω να σε ξαναδώ εδώ!»

«Στα σοβαρά πιστεύεις πως μπορείς να με τρομάξεις;» ρώτησε η τίγρη. «Οι τίγρεις δε φοβούνται τίποτα, ή σχεδόν τίποτα. Απλώς πρόσεχε να μη με εκνευρίσεις. Γιατί κι εσύ δεν μπορείς να προστατευτείς καλύτερα απ’  το λουλούδι σου. Ειλικρινά, ο πλανήτης αυτός μ’  αρέσει!» συνέχισε.

[…]

(Το τριαντάφυλλο προτείνει στον Μικρό Πρίγκιπα να φύγει από τον πλανήτη γιατί κινδυνεύει)

«Τι θα απογίνεις όμως εσύ, αν εγώ φύγω;» ρώτησε ανήσυχος ο μικρός πρίγκιπας.

«Δε θα πάθω τίποτα, μη φοβάσαι» απάντησε το τριαντάφυλλο. «Σίγουρα θα με βασανίσει κάτι λίγο. Έτσι κάνουν οι ισχυροί. Αντλούν τη δύναμή τους από την αδυναμία των άλλων. Αλλά μην ανησυχείς. Δεν πρόκειται να με φάει. Όσο αστεία κι αν φαίνονται τα αγκάθια μου θα της χωθούν στο λαιμό. Και όταν τα μπαομπάπ κατακλύσουν τον πλανήτη, εγώ θα βρω μια θεσούλα ανάμεσα σε δυο ρίζες. Φύγε λοιπόν!».»

Ο Μικρός Πρίγκιπας επιστρέφει –Ζαν-Πιέρ Νταβίντς, εκδόσεις γνώση