Ίσως κάποια μέρα να ανήκω στους ανθρώπους... Σε αυτούς που παρατηρούσα από μωρό σε μια απλή βόλτα στο πάρκο, σε μια απλή αναζήτηση στην λαϊκή αγορά... Εκείνους τους βιαστικούς, με τις βαριές τσάντες που το ρολόι τους το είχαν σύμμαχο και εχθρό ταυτόχρονα. Ντρέπομαι και λυπάμαι όταν το είδος αυτό εξευτελίζεται τόσο πολύ στον πέρασμα των χρονών. Βλέπεις γιαγιάδες με πολύχρωμα ρούχα και τσεμπέρια στο κεφάλι να κουτσένουν και να χαμογελούν, νομίζεις πως θα πέσουν και κάνεις την κίνηση για να τους δώσεις το χέρι σου να στηριχτούν... Ύστερα ανακαλύπτεις πως το βάδισμα τους είναι μια χαρά και γρηγορότερο και από ελάφι ακόμη... Απλά κοροϊδεύουν εσένα. Όλα είναι ένα δυνατό αντικαθρέπτισμα. Από τον τρόπο που κινείσαι μέχρι τον τρόπο που σκέφτεσαι και υπάρχεις. Σκέφτεσαι να την βρίσεις για να καταλάβει αυτό που είναι, μα... Κάτι σε κρατάει και δεν το κάνεις. Ισως τελικά, μεγαλύτερη σημασία να έχει να μάθεις ποιος είσαι εσύ και σε ποιον δρόμο βαδίζει η ψυχή σου... Δεν ξέρω αν είναι ο σωστός δρόμος και δεν ήξερα ποτέ για να πω την αμαρτία μου, αλλά όπου πάει το ρέμα της αλήθειας και της συνέπειας πάμε και εμείς... Ετσι έλεγε ο παππούς μου και αν και δεν ζει τώρα, δεν είναι λίγες οι φορές που μου λείπει. Ήταν αυτός που διδάχτηκε από πρώτο χέρι στην οικογένεια μας τις δυσκολίες της ζωής κι ύστερα τις μάθαμε και εμείς. Είτε ακούγοντας είτε βιώνοντας. Μερικές φορές, το να βιώνεις είναι καλύτερο γιατί δεν κοιτάς μόνο την καμπούρα του άλλου, αλλά και τρόπους για να βελτιώσεις τον εαυτό σου ένα κομματάκι παραπάνω. Πάει σχεδόν ένας μήνας που έχω τους πάτους στα παπούτσια μου. Υποτίθεται θα είχα καλύτερη ισορροπία και θα πατούσα πιο ίσια στο περπάτημα. Μια μικρή διαφορά την βλέπω. Αν όχι εγώ, οι γύρω μου σίγουρα. Σπάνια το παραδέχονται. Για δύο λόγους: 1. Για να μην επαναπαυτώ όσοι με αγαπάνε 2. Γιατί ο εγωισμός τους έχει φτάσει το ταβάνι και αν ήταν η ζήλια ψόρα, θα κολλούσε η χώρα όλη. Είναι πολύ ρατσιστικό να ακούς από κάποιους ότι οι <<ανάπηροι>> αν θα μπορούσα να με χαρακτηρίσω έτσι, γιατί δεν θεωρώ με ένα απλό κούτσεμα να μπαίνω σε αυτήν την κατηγορία, δημιουργούν την δική τους κλίκα και σε απομονώνουν, την ίδια ακριβώς στιγμή που οι αρτιμελείς κάνουν ακριβώς το ίδιο αφήνοντας σε στο περιθώρια. Ισες και καλά αξίες και ευκαιρίες δουλειάς, ίση αντιμετώπιση στην παρέα και στην  πρώτη ευκαιρία σου πετάνε τα καρφιά το ένα μετά το άλλο. Ειδικά στις εξόδους που εσύ δεν φοράς τακούνια και δεν χωρεύεις και δεν είσαι δύο μέτρα ύψος με ψεύτικη βλεφαρίδα και αη λάινερ να ανεμίζει. Βασικά, δεν ξέρω κατά πόσο με πειράζει πια... Θέλω να το αντιμετωπίσω και να γίνω καλά. Κάποια μέρα θα γίνω και θα τα πάω και περίφημα. Και θα έχω μάθει να ζω και τις δυο πλευρές και θα το ευχαριστηθώ παραπάνω. Θα έχω μάθει να αγαπάω τα ίδια πόδια που κάποτε μισούσα και έκλαιγα επειδή τα είχα. Δεν είναι εύκολο να σε αγαπάς τελικά, είναι μεγάλη υπόθεση να αγαπάς τον εαυτό σου και να ξοδεύεις ενέργεια για αυτόν στην σωστή δόση και κλίμακα. Συνήθως λέμε ότι μας αγαπάμε βέβαια. Είναι αυτό που το λες για να το πεις στους άλλους και κρυφά ελπίζεις πως θα το ακούσεις και εσύ... Όλα ξεκινάνε από την μοναξιά. Αυτή μας βάζει μέσα στα δίχτυα της κατάθλιψης. Αν και κανονικά, δεν θα έπρεπε. Ούτος ή άλλος, μόνοι μας γεννιόμαστε και μόνοι μας φεύγουμε από δω. Οκ, ίσως να μην είμαστε και τόσο μόνοι μας αν λάβω υπόψην μου το θρησκευτικό κομμάτι. Όμως μόνοι μας επιλέγουμε κάποια πράγματα. Κι ας ελπίσουμε η επιλογή μου να γίνω καλά να πιάσει τόπο. Ίσως να ήρθα να μάθω τον εαυτό μου και να μάθω μέσα από αυτό σε κάποιους άλλους να σέβονται, ίσως να μην το χειρίστηκα καλά ως τώρα αλλά ένα είναι το ζητούμενο. Αν ο άνθρωπος είναι αδύναμο ον, τότε και οι δυο πλευρές είναι αδύναμες. Οι μεν να αποδείξουν ότι ο ελέφαντας δεν είναι καμήλα και οι δε να το κατανοήσουν. Όπως εσύ έχεις ανάγκη για να πιεις νερό, να φας, να ψυχαγωγηθείς, να κρατήσεις την ψυχολογία σε ένα σταθερό επίπεδο έτσι ακριβώς νιώθει και ο εκάστοτε ανάπηρος που αποκαλείς εσύ με τόση ευκολία και αλαζονία στην γλώσσα σου χωρίς να διαχωρίζεις τις κλίμακες και χωρίς να αναγνωρίζεις τα χωράφια που πας να αγγίξεις με τόσο θράσσος. Και να σου πω και κάτι... Ανάπηρος δεν είναι αυτός που θα βρει χίλιους τρόπους να κάνει κάτι που εσύ το κάνεις με ένα συγκεκριμένο τρόπο και απλά δεν ψάχτηκες παραπάνω γιατί σε θεώρησαν απλά φυσιολογικό... Και δεν είμαι επιθετική... Απλά σήμερα πήρα θέση σε όλα τα χαζά που άκουγα τόσο καιρό. Χρειάζεται και η πιπίλα σε κάποιους, άδικα φλύαρους καμιά φορά. Και ένα μεγάλο μπράβο σε αυτούς που ξεπερνάνε το θάνατο και περπατάνε ξανά και χαμογελάνε ξανά και κάνουν μια καινούρια αρχή και λένε υπάρχει Θεός και βοηθάνε κόσμο... Απλά, μικρά θαύματα... Κούρασα σήμερα. Σιωπώ.