Δώδεκα η ώρα κάποτε  λέγανε πώς έβγαιναν τα φαντάσματα και πώς χαλούσαν τα φανταστικά ρούχα και οι άμαξες γινόντουσαν κολοκύθες και γινόσουν απλά μια Σταχτοπούτα κρυμμένη κοντά στο τζάκι του σπιτιού με αμπαρωμένες πόρτες. Και εμείς νομίζαμε πώς είναι παραμύθια και αμπαρώναμε τα μάτια μας για να έρθει πιο γρήγορα το πρωί.
Αν το καλοσκεφτούμε βέβαια, δεν είναι και τόσο παραμύθι τελικά. Οι σελίδες κοινωνικής δικτύωσης και οι δήθεν φίλοι, δεν είναι τίποτα άλλο από φαντάσματα. Πιο φαντάσματα ακόμη και από τα φαντάσματα. Αν ένα κανονικό φάντασμα θέλει χίλιους εξορκισμούς, εσύ με ένα κλικ έχεις διώξει τον καθένα και είσαι και μάγκας του εαυτού σου από πάνω. Συνήθως εκεί φοράς και ωραία στυλάτα ρούχα για να μαζέψεις τον θαυμασμό και ένας Ρουβάς σε κοτσαδούρα από πίσω για το χειροκρότημα. Κι ύστερα τι; Ενα δωμάτιο με μια λεκάνη για να μαζέψεις όσα οι άλλοι ποτέ δεν επιτρέπεται να δουν.... Τα δάκρυα.