Αγαπητοί φίλοι, αγαπητές φίλες, όταν μεγαλώνει κάποιος, με το πέρασμα των χρόνων, πολλές φορές αναλογίζεται αυτά που έζησε, ή καλύτερα αυτά που του επέβαλαν να ζήσει. Παράδειγμα, τον εμφύλιο πόλεμο, όπου αδέρφια χωρίστηκαν σε δυο στρατόπεδα και η χώρα βάφτηκε στο αίμα και οι απερίγραπτες καταστροφές και οι πληγές που άφησε για πολλά χρόνια μας ταλάνιζαν και τα κατάλοιπά του ακόμα μας βασανίζουν.

Θυμάται τα δύσκολα αλλά δημιουργικά χρόνια της ανέχειας των δεκαετιών 50-70, όπου μπήκαν οι βάσεις για μια νέα Ελλάδα. Μετά τα χρόνια του άκρατου πλουτισμού, των παροχών, και της καλοπέρασης μεγάλων στρωμάτων του Ελληνικού Λαού, πάντα με δράστες τους πολιτικούς , για να έχουν αυτοί οι εγκληματίες δεμένους τους ψήφους όσων διόριζαν, με κριτήρια που τα καθόριζαν πάντα οι κομματάρχες. Ήταν η εποχή που ελάχιστοι έδιναν απόδειξη και ο καθένας κοίταζε την πάρτι του. Βέβαια μιλάμε για δραχμές, που απέκτησαν σιγά-σιγά αξία, αλλά ένα ανοργάνωτο Κράτος όπως ήταν τότε η Ελλάδα, που στα χαρτιά υπήρχαν οι φοροεισπρακτικοί μηχανισμοί, τότε έπαιζε ρόλο το κεραμίδι, δηλαδή ο ταλαιπωρημένος Έλληνας να βρει έναν τρόπο να στεγάσει την πολυμελή τότε οικογένειά του. Όλα τ΄ άλλα έρχονταν δεύτερα. Τι να δώσει ένας εργάτης συνήθως ανασφάλιστος με 30-40 δραχμές μεροκάματο; Έπρεπε να περάσουν αρκετά χρόνια για να οργανωθεί κάπως το Κράτος και να μπει επιθετικά στην υπερφορολόγηση των Ελλήνων , που είχε τον τρόπο να τους ελέγχει. Χιλιάδες ελεύθεροι επαγγελματίες, που δεν θέλω να ονοματίσω γιατί μπορεί να αδικήσω κάποιους, δεν έδιναν φράγκο στο Κράτος. Φυσικά και δεν έφταιγαν αυτοί. Όμως πλούτισαν και πέρασαν ζωή "χαρισάμενη".  Να όμως που τώρα οι κυβερνήτες -σωτήρες, συνέχεια κόβουν , συνέχεια φορολογούν με σκληρό και ανελέητο τρόπο, για να εκδικηθούν κατά κάποιο τους Έλληνες, για εκείνη την εποχή. Αλλά φαντάζεστε ένας που είναι άνεργος να του ζητείται να πληρώσει τεράστια ποσά, που ακόμα και να είχε δουλειά δεν θα μπορούσε να τα πληρώσει; Μια απάντηση οι άεργοι κυβερνήτες με τους παχυλούς μισθούς, δεν δίνουν. Και αφήνουν τους Έλληνες να βασανίζονται, να αρρωσταίνουν, να αυτοκτονούν ακόμα ένεκα των τεράστιων προβλημάτων που τους φόρτωσαν οι σκληροί και αναίσθητοι κυβερνώντες..

Επίσης αναπολεί ο καθένας μεγαλώνοντας τα χρόνια της πλήρους αδιαφορίας των εκάστοτε κυβερνώντων, να δημιουργήσουν τις βάσεις να λειτουργεί το Κράτος με τις δικές του δυνάμεις και το βλέμμα τους στραμμένο στο μέλλον, δηλαδή στις επερχόμενες γενιές. Έτσι φθάσαμε στην σημερινή κατάσταση, της πλήρους αποδόμησης του Κράτους , αλλά και του Ελληνικού Λαού. Έδιναν συνέχεια εγκληματικές  παροχές, με πληθωρισμούς που έφτασαν και το 20% και τον δανεισμό να φτάνει 30-35 %. Αυτά πληρώνονται σήμερα.

Και όλα αυτά, γιατί στην Ελλάδα, όσο ζω οι εκάστοτε κυβερνώντες, κυβερνώμενοι από την τεράστια κάθε φορά αυλή τους, και τους ελεεινούς κομματάρχες τους,  που ότι συμβούλευαν περνούσε πρώτα από το συμφέρον τους, κατάφεραν στην ουσία να κυβερνούν από τα παρασκήνια την χώρα.

Έτσι αυτή η απόλυτη εξάρτηση του πολιτικού κόσμου από τους αυλοκόλακες και ιδιαίτερα από τους κομματάρχες που  στήριζαν την εκλογή των πολιτικών ως βουλευτών,  επέφερε μοιραία και το μοίρασμα του Λαού, σε βολεμένους και αβόλευτους, σε αυτούς που τίποτα δεν έκαναν για να έχουν μια δουλειά -δημόσιοι υπάλληλοι - και σε αυτούς που με τις δικές τους δυνάμεις απέκτησαν δουλειά , πολλοί προόδευσαν και έγιναν οι στυλοβάτες  της οικονομίας της χώρας.

Και δεν εννοώ βέβαια κάποιους που συνεπικουρούμενοι πολλές φορές από την "φροντίδα" των κυβερνόντων με προνόμια αποκλειστικά γι' αυτούς, ξέφυγαν και έγιναν ανεξέλεγκτοι οικονομικοί δυνάστες, με ασύλληπτα κεφάλαια στα χέρια τους, όχι φυσικά δικά τους, πού έφτασαν ακόμα και το κράτος να υποκαθιστούν.

Εννοώ αυτούς που δημιούργησαν τις μεσαίες επιχειρήσεις και μικροεπιχειρήσεις  που ζούσαν καλά τους ίδιους αλλά και έδιναν δουλειά σε κάποιους εργαζόμενους. Έτσι έγινε το θαύμα της νέας Ελλάδας,

Έτσι η Ελλάδα γέμισε, από μορφωμένους πολίτες -κακά τα ψέματα άμα δεν υπάρχουν χρήματα , μόρφωση και πτυχία δύσκολα υπάρχουν- που αποτελούσαν την μόνιμη ελπίδα της Ελλάδας, αυτής που ο μεγάλος Χαρίλαος Τρικούπης είπε "Η Ελλάδα θέλει να ζήσει και θα ζήσει".

Είναι μια φράση που με κάνει να ελπίζω, και στην πολυκύμαντη ζωή μου αλλά και στην σκέψη μου δεσπόζει.

ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΘΥΜΑΜΑΙ!! και θέλω να θυμάμαι.  Τα άλλα που με πότισαν οι πολιτικοί, σαν δηλητήριο, τα έχω διαγράψει. Κάντε μου τη χάρη  και εσείς να θυμάστε την φράση αυτή. Κρύβει μια δοκιμασμένη Ελπίδα, πως κάτι θα γίνει, πως κάτι θα αλλάξει, να δείτε οι νέοι καλύτερες μέρες και εμείς κάποια καλύτερα γηρατειά που ραγδαία επελαύνουν.

Δεν σας κάνω παρηγοριά. Στη θέση που μας έφτασαν δεν υπάρχει παρηγοριά. Αλλά ας κρατήσουμε κάπου στο είναι μας την Ελπίδα.

Επ' ευκαιρία θα αναφερθώ και σε ένα γεγονός, της επέλασης του κ. Ολάν. Είναι αγαπητοί μου, αγαπητές μου, ένας από τους τέσσερις που ενδιαφέρονται για την ελεγχόμενη σωτηρία της Ελλάδας και ορέγεται και αυτός, τζάμπα φυσικό αέριο, πετρέλαιο, ήλιο, θάλασσα, νησιά, αέρα.

Είναι το φιλέτο η Ελλάδα το οποίο όλοι θέλουν να το φάνε. Οι άλλοι τρεις είναι η Μέρκελ, ο Ομπάμα, ο  Πούτιν. Όλοι για να φάνε.

Αλλά  αυτό το φαγοπότι, που εμείς οι Έλληνες θα το παρακολουθούμε από μακριά, έχει και κάτι , ας πούμε καλό. Κανείς δεν μπορεί να ακουμπήσει την Ελλάδα για 100 ίσως και παραπάνω χρόνια. Έτσι οι τουρκαλάδες , που την αδυναμία μας  θα ήθελαν να την εκμεταλλευτούν και να φάνε με την απειλή των όπλων τα πετρέλαια του Αιγαίου, δυστυχώς έχουν χάσει αυτή την ευκαιρία. Θα τα φάει κάποιος από τους επίδοξους γαμπρούς που ανέφερα πιο πάνω  ή και οι τέσσερις μαζί. Μπορεί.. ποιος ξέρει; να κάνουν και κοινοπραξία.. 

Και εμείς βέβαια γλύφοντας κάποιο κοκαλάκι... θα τους ταΐζουμε πάλι τζάμπα τα εκλεκτά μας προϊόντα, που θα παράγουμε γι' αυτούς και τους λαούς τους.

Ωχ   Θεέ μου, γιατί μας χάρισες τόσα πολλά σε αυτή την χώρα;

Ωχ Θεέ μου στείλε κάποιον που να κυβερνήσει για το συμφέρον των Ελλήνων αυτή την Χώρα.

γεια σας

adreo