Αναρωτιόμουν σχεδόν από την αρχή της εισόδου των Μ.Μ.Ε. στην καθημερινότητά μας, και συνεχίζω να αναρωτιέμαι, για το τι θα μπορούσαμε -εμείς οι απλοί πολίτες- να αντιτάξουμε απέναντι στη σαρωτική απήχηση και παντοδυναμία τους. Είναι δυνατόν να αποκτήσει κάποια στιγμή ο μέσος πολίτης τη συνειδητότητα εκείνη που θα του επέτρεπε να διακρίνει και να κρίνει την παραποίηση/διαστρέβλωση των όσων σημαντικών τον αφορούν; Το αυθεντικό και την αλήθεια από το κάλπικο και την ψευδαίσθηση;

Τα ερωτήματα αυτά είναι από τα λίγα πράγματα στη ζωή που δεν αντιμετωπίζω αυθόρμητα με αισιόδοξη διάθεση. Η κλασσική θεωρία που ήθελε τα Μ.Μ.Ε. ως εγγυητή της δημοκρατίας -με την έννοια πως θα ενημερώνουν αξιόπιστα τον πολίτη ώστε να είναι σε θέση να κρίνει- έχει διαψευσθεί παταγωδώς. Αντίθετα, τα Μ.Μ.Ε. έχουν σχεδόν ολοκληρωτικά υποκαταστήσει «τη φωνή του πολίτη», ελέγχοντας τους ασκούντες την εξουσία -προς ίδιον συνήθως όφελος- και αναδεικνύοντας ή καταστρέφοντας πολιτικές καριέρες κατά βούληση.

Οι πολιτικοί, έχοντας αντιληφθεί την επιρροή των Μ.Μ.Ε., προσαρμόζουν ολοένα και περισσότερο την ατζέντα τους με αυτή των Μ.Μ.Ε., αυξάνοντας ακόμα πιο πολύ τη δύναμη και τελευταίων. Η πολιτική αλλά και οι πολιτικοί ολοένα και περισσότερο προσωποποιούνται -κάτι που τους καθιστά πολύ ευάλωτους στα πιράνχας των Μ.Μ.Ε.-, ενώ ταυτόχρονα τα όρια μεταξύ πολιτικής και διασκέδασης γίνονται ολοένα και πιο ασαφή, κάτι που δείχνει πως τα πράγματα δεν πάνε καθόλου καλά.

Πριν από λίγες μέρες και μετά την πολιτική του ήττα για τον περιορισμό της οπλοκατοχής και από το τρομοκρατικό χτύπημα στη Βοστώνη, εμφανίστηκε ο Ομπάμα στην τηλεόραση με ίδια φράντζα στα μαλλιά όπως αυτή της συζύγου του (για να αμβλύνει άραγε τις αρνητικές εντυπώσεις/επιπτώσεις ή προετοιμάζοντας το έδαφος για κάποια άλλη επικείμενη σημαντική απόφαση;). Στις προεδρικές εκλογές του 2000 στις Η.Π.Α., ένα ερώτημα που έδωσε αρκετούς ψήφους στον Μπους το νεότερο ήταν η απάντησή του στο ανάλογο ερώτημα πως προτιμά να ακούει VanMorrison, τη στιγμή που ο αντίπαλός του John McCain απαντούσε πως προτιμά τον Frank Sinatra, και τα παραδείγματα είναι ατέλειωτα…

Τείνουμε να μεταλλαχθούμε -και ως ένα μεγάλο βαθμό αυτό έχει γίνει- από ψηφοφόροι σε απλοί καταναλωτές προϊόντων πολιτικής διαφήμισης και «πολιτικών προφίλ». Μέσα σε αυτό το σόου του παραλόγου, της σήψης, της ερμαφρόδιτης σκέψης και της αίσθησης ανημπόριας, ιδιαίτερες «νότες» τύπου «Χρυσής Αυγής» -εν είδει αισθητηριακού Viagra- προσδίδουν την ανάλογη ένταση που χρειάζεται κάθε ανήμπορο, εξαγρειωμένο, κοιμώμενο ή σε λήθαργο πλήθος για να αφυπνισθεί και να μπορέσει να ταυτισθεί ή να νιώσει κάτι ξεχωριστό…

Έχουμε φθάσει στο σημείο που ευκολότερη θα ήταν η απάντηση, αν το ερώτημα που θα απευθύνονταν στους ψηφοφόρους είχε την εξής μορφή: «Ποιανού πολιτικές απόψεις είναι και δικές σου;», παρά «Ποια είναι τα δικά σου πολιτικά πιστεύω;»…

Επειδή δεν πιστεύω πλέον σε «πεφωτισμένες ηγεσίες» ή «πεφωτισμένους ηγέτες», η μόνη ελπίδα ανατροπής αυτής της ανθρώπινης αλλοτρίωσης και «εικονικής πραγματικότητας» νομίζω πως βρίσκεται στα χέρια του καθενός μας, δηλαδή στην οικογένεια και κυρίως στον τρόπο διαπαιδαγώγησης των παιδιών μας ώστε όχι μόνο να θωρακιστούν απέναντι σε αυτή την ιδιότυπη ισοπεδωτική δύναμη και βία, αλλά και για να μπορέσουν κάποια στιγμή να την ανατρέψουν…