Δε ξέρω τι έχω πάθει τον τελευταίο καιρό, αλλά έχω «κολλήσει» με την εκπομπή του Μαμαλάκη.

Ανέκαθεν η σχέση μου με τη μαγειρική ήταν συμπληρωματική. Μπορεί να μη ξέρω να φτιάχνω ούτε σούπα, αλλά δεν είμαι και άσχετος! Ξέρω να τρώω τα δυσκολότερα φαγητά.

Αλλά ο Μαμαλάκης καταφέρνει να σε κάνει να ξαναπεινάσεις , κι ας μόλις σηκώθηκες από το τραπέζι.

Γιατί πάει από δω πάει από κει, περνάει δάση, χωριά και  γέφυρες, δε ξέρω αυτός τι κάνει, πάντως εγώ λαχανιάζω βλέποντας τον και μου ανοίγει η όρεξη.

Κι αρχίζει κάτι περίεργες συνταγές που τις βλέπω κι αλληθωρίζω, και αναρωτιέμαι γιατί ο Θεός δεν μ’ έκανε γιο του κι ας ήμουν σα γιουβαρλάκι.

Αλλά η εκπομπή αυτή δεν είναι μόνο μαγειρικής, εντάσσει και ιστορία μέσα και πολιτισμό που βοηθά στη δίαιτα…

Άσχετο? Όχι και  τόσο!

Σου φτιάχνει ένα πανέμορφο πιάτο που ‘χει μέσα της Παναγιάς τα μάτια, ντοματούλες, τυράκια, αγγουράκια, αυγουλάκια, σαχλαμαράκια.   Καθώς μαγειρεύονται έχει κάτσει ο τύπος και σου ‘χει πει όλη την ιστορία της ντοματούλας (Πώς ξεκίνησε, πώς μεγάλωσε, πώς έκανε τα πρώτα της βήματα στον κήπο και άλλα βιογραφικά στοιχεία). Μετά σου τη βάζει  στο  τραπέζι να  τη φας. Θα μπορούσα ειλικρινά να ανταλλάξω τηλέφωνα πιο εύκολα μαζί της, από το να κάτσω να φάω ένα λαχανικό με τέτοια υποδομή.

Και πιστεύω ότι προσφέρει μεγάλο κοινωνικό έργο. Ένας γνωστός μου έλεγε πριν μέρες πως η μάνα του του μαγείρεψε να φάει νερόσουπα. Εγώ τη δικαιολόγησα βέβαια λέγοντας ότι μπορεί να νόμιζε η μάνα του ότι διψούσε (δεν έπιασε…), και πως είναι το μοναδικό φαγητό που μόλις το τρως το πιάτο θεωρείται πλυμμένο (ούτε αυτό…).

Αν έβλεπε Μαμαλάκη, θα πέταγε μέσα κανά δυο μπαρμπούνια, ένα μήλο, τρία σκόρδα, και το παιδί μπρος σ’ αυτό το αίσχος θα ζήταγε τη νερόσουπά του πίσω!

Γιατί το παν στη μαγειρική είναι…να μαγειρεύει ο άλλος!