«…Όταν μάθαμε για το ατύχημα (σ.σ. του καλύτερού του φίλου), ένας άλλος πιλότος κι εγώ φύγαμε αμέσως για να τον βρούμε. Επί πέντε μέρες πετούσαμε πάνω από κορυφές σχεδόν επτά χιλιάδων μέτρων, ψάχνοντας μάταια ανάμεσα σε παγετώνες και παγωμένες λίμνες. Ούτε ένα σημείο ζωής! Απελπίστηκα. Ήξερα ότι το να επιχειρήσουμε μια διάσωση από το έδαφος ήταν αδύνατον, κανείς δεν ήθελε να το αναφέρει καν. Οι Άνδεις το χειμώνα είναι ένα απόρθητο τείχος. Επιπλέον, ήταν μάλλον απίθανο να είχε αντέξει ο Γκιγιομέ το φοβερό κρύο της νύχτας. Όμως άντεξε. Ο φίλος μου κατάφερε να επιβιώσει περπατώντας επί τέσσερις μέρες, χωρίς να κοιμηθεί, μέσα στο χιόνι. Σκαρφάλωσε σε πανύψηλα βουνά με τα πόδια πρησμένα, χωρίς να φάει τίποτα πέρα από κανένα χορτάρι στο δρόμο. Όμως ο γενναίος φίλος μου κατάφερε να φτάσει μέχρι ένα χωριό, όπου τον φρόντισαν και απ’  όπου με πληροφόρησαν για το θαύμα: Ο Γκιγιομέ ήταν ζωντανός!

Την ίδια νύχτα, στο δωμάτιο του ξενοδοχείου, άρχισα να γράφω για το κατόρθωμά του. Έγραψα γι’  αυτό που παρακινεί κάποιους ανθρώπους να αντέξουν όταν βρίσκονται στα όρια των δυνάμεών τους. Είδα απ’  το παράθυρο τους τεράστιους ουρανοξύστες της πόλης και φαντάστηκα ότι ήταν τα βουνά που είχε μόλις διασχίσει ο φίλος μου. Και είπα στον εαυτό μου ότι τίποτα δεν είναι αδύνατον για μια καρδιά που αγαπάει τη ζωή…»

Μεριτσέλ Μαρτί, Βαλεντί Γκουμπιάνας-Με λένε… Σαιντ Εξυπερύ, εκδόσεις Καστανιώτη