... Κάπως έτσι νοιώθω μετά την καταραμένη ίωση που μου έκανε την εβδομάδα  μία μερίδα χόρτα. Σαν να με χτυπούσαν καμμια εικοσαριά χαρμανιασμένοι Ταλιμπάν, που για τους δικούς τους λόγους θεώρησαν οτι η δόση τους κρυβόταν στον λαιμό και στο στομάχι μου...  Δράττομαι δε τής ευκαιρίας, να απευθύνω θερμούς αγωνιστικούς χαιρετισμούς, στην σύμπασα τάξη τών απανταχού τραγουδιάρηδων, οι οποίοι γνωρίζουν πολύ καλά, πόσο μαγευτική εμπειρία μπορεί να είναι το να προσπαθείς να τραγουδήσεις με την μύτη τσιμεντοειδώς κλειδαμπαρωμένη, ένα αόρατο δάχτυλο να σε ξύνει βαθειά στον λαιμό, προκαλώντας ανεξέλεγκτους σπασμούς απο κρίσεις βήχα, να έχεις εκθέσει το ευγενές περιεχόμενο του στομαχιού σου στην παθιάρικη αγκαλιά τής πιό κοντινής τουαλέτας. και να απολαμβάνεις την θεόσταλτη συγκυρία του ότι πέραν όλων τούτων, είναι και .... η ημέρα τής γυναίκας..

-"Κανένα τσιφτετέλι, δεν θα μας παίξετε, καλέ; Θέλουμε να χορέψουμε λιγάκι"  (ειπώθηκε)

-"και τρείς ώρες τώρα, ΤΙ νομίζεις οτι κάνεις, γμτ την τρέλλα μου;" ... (δεν ειπώθηκε). 

   Εγώ είχα πυρετό, ο πληκτράς ακριβώς πίσω μου είχε σταφίδες (ένα τάπερ) που τσιμπολογούσε περιπαθώς, και τώρα που το σκέπτομαι, δεν είναι καθόλου κακή ιδέα, να επιχειρήσω να περιγράψω την πορεία μιας βραδιάς στο πάλκο, κάτι που θα το κάνω πολύ σύντομα.  Επίσης, αφιερώνω παθιασμένα την όλη κλινική μου εικόνα,  στα ζαγάρια που δεν ξέρουν τι είναι αυτό που ζητάνε να ακούσουν, αλλα έχουν την απαίτηση να το μαντέψεις εσύ.  Για παράδειγμα, και δεν παραμυθιάζω, μιλάμε για γεγονότα που τα έχω ζήσει κατα καιρούς..... 

 -"Αχ καλέ, θα ήθελα δύο τραγουδάκια... Ενα του Χριστοδουλόπουλου, όποιο Θέλετε εσείς, και το ΜΙΑ ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ,εκείνο, τού νέο κύμα..."

  "΄Ρε φίλε, μού λες  το τραγούδι ΤΑ ΚΑΤΑΜΑΘΕ Ο ΜΠΑΤΗΣ ;" ( σ.σ. Τα κατα Ματθαίον πάθη)

     -Θα μας πείτε, το ΠΕΦΤΕΙΣ ΕΛΑΦΙ;  (πέφτεις σε λάθη)

   "-Ρε κολλ'τάρι, κείνο κεί που δεν περνάν καλά, το ξέρ΄ς;"  (Σπουδαίοι άνθρωποι, αλλά...)

  -Μήπως γίνεται να μας πείτε το ΑΝΗΜΕΡΟ";   (Κι αν είμαι Rock)...

   Παραδίνομαι.... χίλιες φορές κλινήρης...