Αναποσπαστο, πλεον κομματι του εαυτου μας οι αναμνησεις και οι θυμισες που μας κατακλυζουν..
Ασυναισθητα, ξεπεταγωνται απο διαφορες γωνιες και διαφορα στενα του μυαλου, λεξεις, βλεμματα, αισθηματα κ κρυφα χτυποκαρδια..

Παραπεταμενος στα σοκακια ,ενας ερωτας καιροφυλαχθει να χτυπησει ..Να σε ξυπνησει, να σε ταρακουνησει, να σε γεμισει ζωη..
Και αποσβολωμενος κοιτας μην πιστευοντας το αναποφευκτο που απλοχερα σου χαριζεται..
Η λησμονια και η θυμιση...

Ποσο πονο κρυβουν αυτες οι λεξεις και ποση συγχρονως ευτυχια..
Παραμενεις ζωντανος με ολες σου τις αισθησεις `να χτυπουν κοκκινο..

γευση...Η γευση απο το τελευταιο φιλι που θα μεινει για παντα χαραγμενη στα χειλη ..
αφη... Το υπερτατο απαλο δειλο χαδι στην ακρη του προσωπου ..
ακοη..Ο ηχος μιας φωνης που θα σε ξυπναει τα βραδια ψυθιριζοντας σου λογια μαγεμενα..
οσφρηση.. Μια μυρωδια ξυλωδη μεθυστικη καρτεραει σε καθε πνοη του ανεμου θυμιζοντας σου αρωματα απο ενα σωμα λατρεμενο..
οραση.. ο τροπος να αποτυπωσεις καθε γωνια..Καθε σημαδι ακομα και καθε ρυτιδα απο το προσωπο που σου εχει ξυπνησει τοσα πολλα θελω ...

και τελος ..? η εκτη μας αισθηση.. Το προαισθημα οτι κατι μεγαλο εχει ξυπνησει και σιγοβραζει μεσα μας περιμενοντας την ωρα που θα ξαναζησεις τα ομορφοτερα..

Και απλα περιμενεις ...
Ελπιζοντας και πιστευοντας οτι καποτε ολα θα γινουν ετσι οπως φανταζομαστε να γινουν ..

Οι μεγαλυτερες σκεψεις μας ειναι οι κρυφες ..

Και τα μεγαλυτερα μας θελω ...Ειναι τα ονειρα που ποτε δεν τολμησαμε να ανοιξουμε τα ματια και να τα ζησουμε..

Καιρος να το πιστεψουμε και να το παλεψουμε..