Δεν είμαι υποχρεωμένη να μείνω πουθενά για πάντα... Πάντα έφευγα.

Παιδί στρατιωτικού βλέπεις... Αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα.

Θα φεύγω πάντα. Στο είχα πει. Δε με πίστεψες και γέλασες με την ψυχή σου.

Ποιος να στο 'λεγε...

Και με έψαξες...

Ποιος να μου το 'λεγε...

Δε με έχουν ψάξει ποτέ. Πάντα έφευγα, αλλά δεν έτυχε.

Και μου είπες ότι θα σου λείψω. Για φαντάσου... Σε κανέναν άλλον δεν έλειπα δηλαδή.

Τελικά, μήπως έφευγα για να με ψάξουν; Μπα... Δεν ήταν αυτός ο λόγος.

Και πάλι αλλού είμαι.

Με άλλο τηλέφωνο, άλλο πρόσωπο, αλλά ίδια ψυχή. Αυτήν που σε λίγο καιρό, τσουπ!, θα με πάρει από 'δώ και θα με πάει αλλού.

Δε μένω... Με πιάνει ναυτία, σαν τους "κανονικούς" ανθρώπους στη θάλασσα.

"Δεν είσαι κανονική!" μου είπες μία μέρα.

Κι εγώ απλά ήθελα να περπατήσω μόνη μου και να γεμίσω την κούπα μου με vodka.

Επειδή μπορώ και μόνη μου; Γι αυτό δεν είμαι κανονική; Αυτό με έσωσε.

Γιατί στο τέλος, πάντα μόνη μου είμαι. Εγώ και οι Sisters μου...

Χτες βράδυ είδα πράγματα που δεν θα δεις ποτέ…

οι στιγμές μου θα κυλίσουν, θα χαθούν στον χρόνο

Σ’ ακούω στο πίσω μέρος του μυαλού μου να μιλάς

«είναι όμορφα εδώ…

λες να μας την έχουν στημένη,

στην γωνία του δρόμου?

Να είσαι έτοιμη

να είσαι έτοιμη να τρέξεις»

(τρέξε τρέξε)

Πάντα ήμουν, έβγαζα φτερά

…πάντα κυνηγημένοι, πάντα

Φοβάμαι να πάω μόνη

            Φοβάμαι να μείνω μόνη

        Τι φοβάσαι?

Αυτά που χάνονται…

Μάζεψε τα και φύγε… τόσο απλά

Καλύτερα να φύγουμε μαζί

…ξημερώνει

φτιάξε μου ένα ποτό

και μετά θα κοιμηθώ…αλήθεια

…η μουσική συνέχισε να παίζει…

Και τελικά χειμώνιασε και η θάλασσα δεν ήρθε ακόμα...