Είμαι απελπισμένη .

Αλήθεια το λέω !

Δεν ξέρω τι να πω ...

Παρακολουθώ και συμμετέχω από τον Μάιο που μας πέρασε σε αυτή την μαζική φοιτητική κίνηση εναντίον αυτού του νόμου-πληθώρα χαζών και βλαπτικών μεταρρυθμίσεων και τώρα , 11 μήνες μετά , μπορώ να πω οτι δηλώνω απογοητευμένη ...

Βλέπω από την μία ανθρώπους να διαμαρτύρονται για την υπάρχουσα κατάσταση και να υπερασπίζονται τα πιστεύω τους βγαίνοντας στους δρόμους και από την άλλη βλέπω ανθρώπους να καπηλεύονται την συμμετοχή του ''κόσμου'' για προσωπικά ή πολιτικά ή άλλα διάφορα συμφέροντα , ακούω ανθρώπους να μιλούν μονάχα για επεισόδια και όχι για αιτήματα , ακούω ψέματα , πολλά ψέματα , σε σημείο τέτοιο που να μπερδεύομαι και να απορώ αν αυτό που είδα και έζησα είναι το πραγματικό ή αυτό που παρουσιάζεται στα κανάλια ...

Θυμήθηκα ένα τραγούδι του Γιώργου Ανδρέου εχθές που λέγεται ''20 χρονών'' .

Ξέρεις κάτι ;

Ναι , είναι όντως δύσκολο να είσαι 20 χρονών ...

Ανησυχείς , ανησυχείς για το μέλλον σου που μοιάζει προδιαγεγραμμένο , ανησυχείς για τα ''φαινόμενα που απατούν'' , ψάχνεις να βρεις τρόπους , ψάχνεις να βρεις κόσμους να σε φιλοξενήσουν .

Μάταια , μάλλον .

Για να μπω σε αυτά που λέγεται ελληνικό δημόσιο Πανεπιστήμιο κόπιασα και το πλήρωσα σε χρόνο , κυρίως ...

Θα προτιμούσα να είχα άλλα βιώματα σαν έφηβη αλλά στα πλαίσια του ονείρου της εισαγωγής στην τριτοβάθμια έκανα θυσίες .

Γι' αυτό που λέμε ''για ένα καλύτερο αύριο'' , ''για καλύτερες προοπτικές'' ...

Μπήκα , λοιπόν , στο Πανεπιστήμιο και θυμάμαι χαρακτηριστικά την πρώτη μέρα που ένιωσα στο περίπου πως θα αισθάνονται τα καημένα τα πρόβατα στα σφαγία .

Μπήκα σε ένα αμφιθέατρο χωρητικότητας 150 ατόμων εγώ και άλλοι 270 περίπου συμφοιτητές μου και πάνω που προσπαθούσαμε να βρούμε έναν τρόπο να μην πατάμε ο ένας τον άλλο - αντιστοιχούσε μία καρέκλα στα δύο άτομα περίπου δηλαδή το ένα δεύτερο του ακροατηρίου ήταν καθίμενο και το άλλο μισό ήταν όρθιο , ούτε σε συναυλία στον Λυκαβηττό τέτοια αναλογία - σκάνε μύτη οι παρατάξεις που από την πρώτη κιόλας στιγμή πάσχιζαν να μας πείσουν για το αγαθό των ''δικών'' τους προθέσεων και το ύπουλο των προθέσεων των άλλων .

Πίκρα ...

’γρια , απότομη προσγείωση !

Και μετά βγαίνει στα Μ.Μ.Ε. ο κάθε κατευθυνόμενος καθηγητής και λέει οτι οι κάφροι/αδιάφοροι/τεμπέληδες/χαραμοφάηδες φοιτητές φταίνε που το επίπεδο των ελληνικών Πανεπιστημίων είναι χαμηλό και δίκιο έχει ο νόμος .

Συγγνώμη κιόλας , μα νομίζω πως κάπου εδώ σας χάνω ...

Μήπως εγώ μπήκα σε χοιροστάσιο και τα πανεπιστήμια για τα οποία μιλούν οι ''κύριοι'' είναι αλλού ;

Τι να πω ;

Σκεφτόμουν κάποιους στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου :

''Κάποτε θα 'ρθουν να σου πουν

πως σε πιστεύουν, σ' αγαπούν

και πώς σε θένε

Έχε τον νου σου στο παιδί

κλείσε την πόρτα με κλειδί

ψέματα λένε

Κάποτε θα 'ρθουν γνωστικοί

λογάδες και γραμματικοί

για να σε πείσουν

Έχε τον νου σου στο παιδί

κλείσε την πόρτα με κλειδί

θα σε πουλήσουν

Και όταν θα 'ρθουν οι καιροί

που θα 'χει σβήσει το κερί

στην καταιγίδα

Υπερασπίσου το παιδί

γιατί αν γλιτώσει το παιδί

υπάρχει ελπίδα ''

''Αν γλιτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα'' , λέει ο στιχουργός .

Υποθέτω οτι στην προκειμένη περίπτωση όλοι εμείς , οι φοιτητές είμαστε το παιδί.

Τι λέτε , γλιτώσαμε ;

Υπάρχει ελπίδα ;