Κι όσο ρωτάς τι έχω και σωπαίνω απάντηση δεν έχω δεν προφταίνω να κλείσω τις πληγές μου που πονάνε
γιατ ’ήπια απ ’το φαρμάκι σου αυτό φαρμάκι είν ’το χειρότερο ποτό ποτό που στην καρδιά σου το πετάνε
τραγούδι κρύο πέρασμα του πόνου είν ’το κέρασμα λουλούδι με αγκάθια φυτεμένο αντίδοτο στο αίμα σου στο ματωμένο ψέμμα σου μαχαίρι μέσ ’το σώμα καρφωμένο
μη προσπαθείς μια ’γάπη να δικάσεις κάρβουνο αναμμένο πας να πιάσεις η στάχτη θα σου μείνει συντροφιά
κι αν μείνουν οι αγάπες φτωχικές καντήλια δεν ζεσταίνουν σαν φωτιές φαρμάκι δεν σου φέρνει γιατρειά
γιαυτό τη νύχτα άλλαξε στον πόνο μέλι στάλαξε ξημέρωσε συγνώμη να ζητήσεις χαμόγελο ζωγράφισε πολύ το πείσμα κράτησε στα χείλη μου παιχνίδια θα γνωρίσεις