Τότε αγαπούσα ,

το μεδούλι της κιθάρας  ξεδιψούσε το νού μου

τότε δεν μισούσα ,

 τραγουδούσα με αγάπη στην καρδιά του εχθρού μου

τώρα τι βιώνω ,

 η ψυχή μου κομμάτια σ ‘ ένα κόσμο  αγρίμι

ένα άπληστο τραίνο  με βαγόνια από μίζες

να γινόταν συντρίμι

τι χρόνια και κείνα τι χρόνια λευκά  

φυσούσε ο αέρας να ‘ νοίξεις πανιά

τι χρόνια και κείνα μυρίζανε φως

ο ήλιος μου ήταν στ ‘ αλήθεια ζεστός

τότε αγαπούσα ,

σε δρομάκια κι αλάνες  συντροφιά με τους φίλους

τότε δεν μισούσα ,

δεν κοιτούσα τις τσέπες δεν χρωστούσα σ' ομίλους

τώρα τι βιώνω ,

 ποιος θεσμός με λυπάται ποια αρχή θα με νοιώσει

σε κατάμαυρο τζάκι , μείναν μόνο οι στάχτες

μ' έχουν όλοι προδώσει

τι χρόνια και ‘ κείνα ανάσες βαθειές

απόψε τι νέφος χλωμάδα σκουριές

ότι μου μένει είναι μόνο το χρέος

χωρίς ντροπή είμαι πάντα ωραίος