«Η αγάπη είναι το μόνο μέσο για τη σωτηρία του ανθρώπου»

Ο εραστής της Λαίδης Τσάτερλι του Ντέιβιντ Λόρενς  είναι ένα από τα βιβλία που λυπάμαι που το είχα «υποτιμήσει». Δεν ξέρω αν ήταν ο τίτλος που με είχε επηρεάσει αρνητικά ή ότι το διάβασα για πρώτη φορά σε αρκετά νεαρή ηλικία, πάντως χαίρομαι που του έδωσα «δεύτερη ευκαιρία».

Η συγκεκριμένη έκδοση, του 2011, από τις ειδικές εκδόσεις 4π, συνοδεύεται (όπως και όλοι οι ανάλογοι τίτλοι της σειράς Παγκόσμια Λογοτεχνία-Κλασική Βιβλιοθήκη) από μία ενδιαφέρουσα εισαγωγή, με πληροφορίες τόσο για τον συγγραφέα, όσο και για το έργο.

«Ο Ντέιβιντ Χέρμπερτ Λόρενς υπήρξε ένας από τους πιο αμφιλεγόμενους μυθιστοριογράφους της Αγγλίας κατά τον 20οαιώνα. Ένας οραματιστής-ποιητής, ένας ειλικρινής εκφραστής των σεξουαλικών θεμάτων, ένας υπέρμαχος της ελεύθερης επικοινωνίας ανάμεσα στα άτομα κι ένας παρεξηγημένος και κυνηγημένος από την αστυνομία άνθρωπος, ο οποίος πίστευε πως το αίμα και η σάρκα είναι σοφότερα από το πνεύμα».

Το βιβλίο έχει αυτοβιογραφικές αναφορές και στοιχεία από τη ζωή του συγγραφέα, έμμεσες, αλλά και πιο άμεσες. Πχ., ο πατέρας του ήταν ανθρακωρύχος, όπως οι κάτοικοι της περιοχής στην οποία διαδραματίζεται η ιστορία. Και ο ίδιος ο Λόρενς είχε μια πολυτάραχη «απαγορευμένη» ερωτική σχέση, με την σύζυγο ενός καθηγητή του. Μαζί έφυγαν για τη Γερμανία και αργότερα κατάφεραν να επισημοποιήσουν  τη σχέση τους. Όπως περίπου ο Μέλορς  και η Κόνι, οι ήρωές του.

«Ο Εραστής της Λαίδης Τσάτερλι δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 1928 στη Φλωρεντία. Ο Λόρενς άρχικα είχε σκοπό να δώσει στο μυθιστόρημα τον τίτλο Tenderness (Τρυφερότητα).Η έκδοση στην πατρίδα του πραγματοποίηθηκε το 1960, τριάντα ολόκληρα χρόνια μετά το θάνατό του, και αποτέλεσε σκάνδαλο που συντάραξε το Ηνωμένο Βασίλειο. Προτού κυκλοφορήσει το βιβλίο, ο εκδοτικός οίκος έστειλε ένα αντίτυπο του βιβλίου στη Σκότλαντ Γιάρντ. Η αστυνομία όμως και οι δικαστικές αρχές είχαν ήδη προμηθευτεί και διαβάσει εξονυχιστικά το μυθιστόρημα. Το βιβλίο χαρακτηρίστηκε ανήθικο, επειδή περιέχει ωμές και σκανδαλώδεις περιγραφές των σεξουαλικών πράξεων και ένα πλήθος «αισχρών» λέξεων. Οι εκδόσεις Penguin Books σύρθηκαν στα δικαστήρια. Η δίκη προξένησε μεγάλη αίσθηση στο κοινό. Το σύνολο των ανθρώπων του πνεύματος καταδίκασε τη μήνυση, θεωρώντας την προσβολή για την ελευθερία της σκέψης. Πολλοί συγγραφείς, κριτικοί, καθώς και διάφορα δημόσια πρόσωπα παρουσιάστηκαν ως μάρτυρες στη δίκη, προσπαθώντας να αποδείξουν τη λογοτεχνική αξία του έργου και να καταρρίψουν την κατηγορία της σκανδαλοθηρίας’ ο συγγραφέας δε ζούσε για να υπερασπιστεί το έργο του στο δικαστήριο, το έκανε όμως με πολύ πετυχημένο τρόπο μέσα από τα ίδια του τα κείμενα όσο ήταν στη ζωή. Η δίκη είχε αίσια έκβαση, οι εκδότες αθωώθηκαν και με αυτή την απαλλαγή σήμανε και μια νέα αρχή για μεγαλύτερη ελευθερία του λόγου στην Αγγλία.»

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ:

1…. Όμως ο Κλίφορντ είχε ακόμη κάποια παιδιάστικα φετίχ και ταμπού. Ήθελε να τον θεωρούν «πάρα πολύ καλό» συγγραφέα, κι ας ήταν τελείως ευτελές και ανούσιο αυτό. Καλός είναι αυτός που αιχμαλωτίζει τους αναγνώστες. Τι νόημα έχει να είσαι καλός συγγραφέας και να μη σε διαβάζει κανείς; Και από ό, τι φαίνεται, η πλειοψηφία των αληθινά «καλών» συγγραφέων είχαν μόλις χάσει το τρένο…

2… Ο τρόπος με τον οποίο εκδηλώνουμε ή κρύβουμε τη συμπόνια μας είναι αυτός που προσδιορίζει τη ζωή μας…

3…. Δε μου αρέσει που είσαι μακριά μου. Αν αρχίσω όμως να φαρμακώνομαι, κάτι καταστρέφεται. Υπομονή, πάντα υπομονή. Αυτός είναι ο τεσσαρακοστός μου χειμώνας. Και δεν μπορώ να κάνω τίποτε για τους περασμένους. Όμως αυτόν το χειμώνα θα κρατήσω αναμμένη τη φλογίτσα μου της Πεντηκοστής και θα νιώθω γαλήνη. Και  δε θ’ αφήσω την ανάσα του κόσμου να μου τη σβήσει…

4…. Τόσα πολλά λόγια, λοιπόν, γιατί δεν μπορώ να σε αγγίξω. Αν μπορούσα να κοιμηθώ με τα χέρια μου τυλιγμένα στο κορμί σου, το μελάνι θα έμενε στο μπουκάλι…

D.H.LAWRENCE, Ο εραστής της Λαίδης Τσάτερλι, εκδόσεις 4π.