Την Τετάρτη τελειώνουν οι υποχρεώσεις μου. Και μάλλον θα ξαναβρεθώ πάλι πίσω στην Αθήνα... Και από την πλατεία Ναυαρίνου πάλι στην πλατεία Θεμιστοκλέους... Δεν αφήνω τίποτα πίσω μου και τίποτα δεν πάω να βρω. Το μόνο που έχω είναι μερικοί φίλοι που μοιραζόμαστε τις ίδιες ανησυχίες και μαζί σκεφτόμαστε το μέλλον μας. Να φύγουμε; Να πάμε έξω; Δεν είναι το πρόβλημα μόνο στην Ελλάδα... Ας μη γελιόμαστε! Το πρόβλημα είναι στην ανθρωπότητα και αυτό, αν δεν πας στο νησί του Lost, δεν το γλυτώνεις. Λείπουν οι εντάσεις από την ανθρωπότητα. Αυτό τους έχει κάνει όλους να κοιμούνται όρθιοι. Και αυτό είναι που κάνει αυτούς που δεν κοιμούνται όρθιοι και έχουν κάποιες ανησυχίες, να θυμώνουν και να κοκκινίζουν από ντροπή για το είδος τους. Εγώ θα κάνω κάτι! Φόνος θα είναι; Τεράστια ανακάλυψη θα είναι; Κάτι μεγάλο θα είναι... Δεν μπορώ άλλο τη μιζέρια που με περικυκλώνει. Δεν μπορώ να υποταχτώ σε αυτή τη θλίψη που επικρατεί γύρω μου και θυσιάζει άτομα σαν εμένα, τους φίλους που ανέφερα πιο πάνω και τη θάλασσα... Όποιος θέλει πραγματικά να ακολουθήσει... ευπρόσδεκτος. 

Μην ξεχνάτε...


ΝΑ ΤΑ ΖΕΙΤΕ ΟΛΑ ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ!