Νόμιζα ότι θα έκανα τον καλύτερο ύπνο των τελευταίων πέντε ετών... Γύρισα στη "φωλιά" μου. Στο σπίτι που τρώω τα μαγειρεμένα φαγητά της μητέρας μου και ακούω την ατελείωτη γκρίνια του πατέρα μου... Κι όμως! Δεν κοιμήθηκα καλά... Δεν είναι αυτό το "σπίτι μου" άραγε; Home is where the heart is... Αλλά πού είναι; Δε χωράω να κοιμηθώ στη βαλίτσα μου :( Γύρισα... Αυτό ήταν... Όχι δεν ήταν απόφαση της στιγμής. Το δούλευα καιρό στο μυαλό μου. Και τι έγινε που δεν το είχα πει σε κανέναν; 

Άνοιξα τα μάτια μου σήμερα το πρωί και ήμουν στο παλιό μου δωμάτιο. Και ένιωσα τόσο περίεργα. Σαν να μην ήμουν εγώ... Σαν να είχα γυρίσει το χρόνο πίσω και να ξαναγύρισα εκεί. Για λίγο χάρηκα τόσο πολύ. Σαν να ήταν όλα ίδια με τότε. Εγώ, η Μ., η Λ., ο Ν., ο Δ, ο Φ... Όλοι αυτοί που χάθηκαν. Τι να κάνω; Να τους πάρω τηλέφωνο; Και πήρα τη Μ... Ο Φ. τον τελευταίο καιρό έχει ανοίξει ένα μαγαζί. Πήγαμε και κάτσαμε εκεί. Όλο με κοίταζε και χαμογελούσε. "Δεν το πιστεύω ότι είσαι τόσο τρελή!" μουρμούραγε... Του έκανε εντύπωση που γύρισα. Δεν το περίμενε. "Πάμε ...; Όπως παλιά" επέμενε η Μ. Και ναι, κάτι με οδηγούσε να πάω, να τα κάνω όλα λάθος, όπως παλιά... Και πήγα μαζί της... Την ακολούθησα. Ο Φ. δεν ήρθε μαζί μας. "Ο Φ. άλλαξε πολύ!" αυτό ψέλιζε μέχρι να φτάσουμε στο αμάξι η Μ. Όλοι αλλάξαμε... Κι εμείς που στην απεγνωσμένη προσπάθειά μας να μην παραιτηθούμε, κάνουμε τα ίδια, επειδή αλλάξαμε το κάνουμε. Με πήγε σε ένα καινούριο μαγαζί, κοντά στην πλατεία... Ισόγειο, με τζαμαρία... Από αυτά που με εκνευρίζουν γιατί ή ενισχύω τις τάσεις φυγής μου κοιτώντας απ'έξω, ή δε νιώθω την οικογενειακή θαλπωρή των παλιών αγαπημένων μου μαγαζιών. Κάθισα δύο περίπου ώρες εκεί. Ένας dj που ήταν γεννημένος μετά το '90 και χαιρόταν με Beastie Boys, Eurythmics και ό,τι stoner μπάντα έχει παίξει ποτέ το MTV... Μια σερβιτόρα που χρησιμοποίησε την ατάκα "έχω διαταγές από τον ιδιοκτήτη"... Ένα παιδί, γύρω στα 20 με μαλλί βαμμένο ξανθό με μαύρη ρίζα και μουστάκι και ένας φίλος του dj που κάπνιζε πίπα και φόραγε μπλούζα Clutch... Στο μαγαζί, διάφορα 20χρονα να χαμουρεύονται μεταξύ τους... Είμαστε μία δυστυχισμένη γενιά... Μία γενιά που κρύβει τη συναισθηματική της μοναξιά σε μία δήθεν απαλευθερωμένη σεξουαλικότητα... Ευτυχώς, η δική μου γενιά πήρε κάτι από τα 80s... Μέσα σε μία ώρα περίπου, άκουσα 4 Nightstalker, παιγμένα από το Youtube... Ο Ευθύμης μάλλον θα έκοβε τα ναρκωτικά αν ήταν εκεί. Ο κόσμος χαιρόταν και τραγούδαγε δυνατά το Children of the Sun. Δεν το... ήξερα ότι οι stalker έγιναν γνωστοί... Χαχαχα! Και μία κοπέλα με βαμμένο κόκκινο σγουρό μαλλί να ζητάει απεγνωσμένα από τον ίδιο DJ να βάλει Misfits και να περιγράφει στο φίλο δίπλα της με το ίδιο μαλλί, αλλά σε καστανό "Ποοοο ρε φίλε! Ζήτησα κομματάρα... Το Die Die My Darling...". Το θέμα είναι ότι κατάλαβα αυτά που έλεγε ο Φ... Δεν είμαστε γι αυτά πια. Όχι γιατί γεράσαμε ή κάποια άλλη παρακμιακή ατάκα, αλλά γιατί έχουμε ζήσει τόσα πολλά και σε τόσο έντονες εποχές, που όλα αυτά μας μελαγχολούν. Κακά τα ψέματα. Ο κόσμος σταμάτησε να περνάει καλά το 2005. Κι εγώ κολλημένη στο τότε...

Για τους φίλους μου, που δεν το βάζουν κάτω, και για κάποια "παιδιά" από το video (we still have a lot of way to go):