.........................................................................................................................................................

.........................................................................................................................................................

Η σκηνή απλή κι’ απέριττη. Όσο πιο απλή κι’ απέριττη γίνεται.

Μια παραλία…μια έναστρη καλοκαιρινή νύχτα…

Μπορεί βέβαια και να μην είναι παραλία. Σαφώς…μπορεί και να μην είναι παραλία. Όπως επίσης μπορεί να μην έχει αστέρια και να μην είναι νύχτα. Μπορεί να μην έχει αστέρια, αλλά να είναι νύχτα. Όπως επίσης μπορεί να έχει αστέρια, αλλά να μην είναι νύχτα.

Τόσες επιλογές…τόσες επιλογές!!! Τι σημασία έχει? Εγώ θα θεωρήσω απλά ότι βρισκόμαστε σε μία παραλία, μια έναστρη καλοκαιρινή νύχτα, καθώς η ιστορία αυτή οφείλει από κάπου ν’ αρχίσει.

Πρόσωπα της ιστορίας: Σαμ, Παμ κι’ ένα μικρό κορίτσι, που παίζει με την κούκλα του και να σας πω την αλήθεια δεν ξέρω ακόμα τι ρόλο βαράει, αλλά θα τ’ αφήσω σε μια γωνιά της σκηνής μήπως και κάπου μου χρησιμέψει.

Ο Σαμ και η Παμ είναι παράξενα ντυμένοι τόσο για την τοποθεσία, όσο και για την εποχή. Εκτός τόπου και χρόνου…όπως πάντα…οι ήρωες της ιστορίας μου. Τελείως αλλοπρόσαλλοι θα έλεγε κανείς. Αλλά γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο είναι και ήρωες της ιστορίας μου. Ο Σαμ φοράει ένα μαύρο χειμωνιάτικο σμοκιν με χαλαρωμένο λίγο το σακάκι, ένα δυσανάλογο σε μέγεθος ως προς το λαιμό του παπιγιον, γυαλιστερά παπούτσια κι’ ένα ψηλό καπέλο ταχυδαχτυλουργού. Η Παμ φοράει ένα λευκό μακρύ φόρεμα  σε στυλ δεκαετίας του 60 που φτάνει λίγο πιο κάτω από τα γόνατα, λευκές κοντές κάλτσες με δαντέλα, παπούτσια μπαλαρίνες κι ένα αέρινο μαντήλι δεμένο στα μαλλιά. Το κοριτσάκι φοράει ένα ροζ χαριτωμένο φόρεμα, που μόνο ένα κοριτσάκι θα μπορούσε να φοράει.

Ο Σαμ και η Παμ είναι ξαπλωμένοι σε μια πετσέτα πάνω στην άμμο. Μπορεί βέβαια να μην υπάρχει και πετσέτα και να είναι απλά ξαπλωμένοι  πάνω στην άμμο. Στην άμμο που μοιάζει με καθαρό χώμα. Με καθαρό χώμα που γίνεται όμως λάσπη κάθε φορά που βρέχει. Τόσες επιλογές…τόσες επιλογές!!! Τί σημασία έχει? Εγώ θα θεωρήσω απλά ότι είναι ξαπλωμένοι σε μια πετσέτα πάνω στην άμμο, καθώς η ιστορία αυτή οφείλει από κάπου ν’ αρχίσει.

Ο Σαμ και η Παμ είναι ξαπλωμένοι σε μια πετσέτα πάνω στην άμμο στ’ αριστερά της σκηνής. Είναι ξαπλωμένοι με τα χέρια δεμένα πίσω απ’ το λαιμό. Όπως όταν ξαπλώνει κανείς στο γρασίδι για να χαζέψει αμέριμνα το βάθος ενός έναστρου ουρανού. Ή όπως όταν ξαπλώνει κανείς δίπλα σε ένα φίλο για να του εξομολογηθεί ανέμελα ένα μεγάλο μυστικό. Ή όπως όταν ξαπλώνει κανείς δίπλα σ’ ένα ξένο, απλά για να ξαπλώσει δίπλα σε κάποιον. Τόσες επιλογές…τόσες επιλογές!!! Τί σημασία έχει? Εγώ θα θεωρήσω απλά ότι είναι ξαπλωμένοι σε μια πετσέτα πάνω στην άμμο, καθώς η ιστορία αυτή οφείλει από κάπου ν’ αρχίσει.

Να μην ξεχάσω επίσης ν’ αναφέρω ότι ο Σαμ και η Παμ είναι έντονα βαμμένοι. Λευκό κραγιόν γύρω από τα μάτια και τα χείλη έτσι ώστε ηλικία και χαρακτηριστικά να είναι απροσδιόριστα. Το κοριτσάκι είναι σαφές ότι είναι μικρό κορίτσι, αλλά μπορεί και να μην ειναι πάλι. Ωστόσο το αφήνουμε να παίζει με μια βρώμικη κούκλα στη δεξιά άκρη της σκηνής, καθώς δεν μας ενδιαφέρει και πολύ τουλάχιστον μέχρι στιγμής.

Ακούγεται ένας οξύς ήχος, κάτι σαν σάλπισμα, γέλια απόμακρα και μετά το άκουσμα του κύματος πάνω στα βράχια…

Παμ(ανέμελα….): Ξέρεις κάτι Σαμ? Σκέφτηκα κάτι πολύ παράξενο σήμερα…

Σαμ (σηκώνεται απότομα έτσι ώστε το σώμα του να σχηματίζει ορθή γωνία, στραμμένος με έκπληξη προς το μέρος της Παμ): Σκέφτηκες τί??? Κάτι παράξενο??? Σήμερα???

Παμ (ανασηκώνεται κι’ αυτή αγκαλιάζοντας τα γόνατα): Ναι…ναι…τόσο παράξενο…(γοητευμένη…).

Σαμ (με σιγουριά αλλά φωνή που σβήνει σιγά σιγά): Ναι…ναι…τόσο παράξενο…να σκέφτεται κανείς σήμερα…

Παμ (όρθια με τη χάρη μιας μπαλαρίνας και περπατά): Τριγυρνούσα στο μεγάλο κήπο μας Σαμ…κι’ αναζητούσα όλα εκείνα τα μικρά που κρύβονται μέσα στα μεγάλα…και που στην ουσία είναι πιο μεγάλα απ’ τα μεγάλα….και κρύβουν μέσα τους ακόμη πιο μικρά…που είναι ακόμη πιο μεγάλα…

Σαμ (σαν να μην καταλαβαίνει): Αναζητούσες τί???

Παμ (ανήσυχη): Προσπαθούσα να καταλάβω εάν η καρδιά που κρύβω μέσα στο σώμα μου είναι πιο μεγάλη από το σώμα μου…κι’ αν αυτά που κρύβονται μέσα στην καρδιά μου είναι πιο μεγάλα κι’ απ’ την καρδιά κι’ απ’ το σώμα μου…

Σαμ (με έμφαση σχεδόν ταυτόχρονα με την τελευταία φράση της): Προσπαθούσες…Χα!

Παμ (με λίγο θυμό): Όταν κάτι απέσπασε την προσοχή μου!!!

Σαμ (με απορία): Ένα ήχος???

Παμ (ενοχλημένη): Όχι..όχι δεν ήταν ήχος! Μια παράξενη σκέψη ήταν κολλημένη κάτω απ’ το παπούτσι μου!

Στηρίζεται στο δέντρο. Ξέχασα ν’ αναφέρω ότι στη μέση της σκηνής υπάρχει ένα δέντρο. Ψέματα δεν το ξέχασα. Αρχικά δεν υπήρχε δέντρο. Όμως μου χρειάζεται ένα δέντρο για να στηρίζεται η Παμ. Όλοι οι άνθρωποι χρειάζονται που και που ένα στήριγμα…γιατί όχι λοιπόν και η Παμ? Οπότε θεωρώ ότι στην μέση της σκηνής υπάρχει ένα δέντρο.

Σαμ (σαν να του φαίνεται αστείο): Χα! Ποδοπατούσες την σκέψη σου!!!

Παμ (με τρόμο): Νόμιζα πως την είχα σκοτώσει!!! (σκουπίζει τον ιδρώτα από το μέτωπο).

Σαμ (σαν να του φαίνεται αστείο): Χα! Ποδοπατούσες την σκέψη σου μέχρι θανάτου!!!

Παμ (με έκπληξη): Μα όταν αργότερα είχα ξαπλώσει αμέριμνη στην κουνιστή πολυθρόνα μας να πάρω έναν υπνάκο…μέσα σε τόσο ήλιο…(στην σκηνή ανάβει ένα δυνατό φως).

Σαμ (σχεδόν ταυτόχρονα): Μέσα σε τόσο φως…

Παμ (με τρόμο): Η παράξενη σκέψη μου επέστρεψε για να εκδικηθεί ποδοπατώντας το μυαλό μου!!!

Σαμ (αποφθεγματικά): Η μοίρα των ποδοπατημένων σκέψεων Παμ, πάντα επιστρέφουν…πάντα επιστρέφουν!!!

Παμ (με απορία): Δεν μπορούσα να σταματήσω να σκέφτομαι…να σκέφτομαι πως οι άνθρωποι τη μέρα είναι ότι πραγματικά είναι…Μέσα σε τόσο ήλιο…

Σαμ (σχεδόν ταυτόχρονα): Μέσα σε τόσο φως…

Παμ (μ’ απελπισία): Φοράνε τον εαυτό τους….τόσο τρομακτικοί ή αθώοι…τόσο τρομακτικοί κι’ αθώοι…περίσσοτερο τρομακτικοί, λιγότερο αθώοι…ακόμη πιο πολύ τρομακτικοί, ακόμη λιγότερο αθώοι…σέρνοντας τα παιχνίδια τους μέσα στην άμμο…(το κοριτσάκι που δεν ήξερα μέχρι στιγμής που θα μου χρησιμέψει, περνάει από μπροστά τους σέρνοντας την κούκλα του ξωπίσω)…Κοίτα Σαμ σέρνουν τα παιχνίδια τους μέσα στην άμμο…μέσα σε τόσο ήλιο…

Σαμ (σχεδόν ταυτόχρονα): Μέσα σε τόσο φως…

Παμ (μ’ απελπισία): Στην άμμο που μοιάζει με καθαρό χώμα…με καθαρό χώμα…που γίνεται όμως λάσπη κάθε φορά που βρέχει…

Σαμ (αποφθεγματικά): Σέρνουν τα παιχνίδια τους μέσα στην λάσπη…όλο και πιο πολύ τρομακτικοί…όλο και πιο λιγότερο αθώοι…

Παμ (γλυκά): Σβήσε το φως Σαμ…(το φως σβήνει). Κοίτα…τη νύχτα κάτι άλλο συμβαίνει…

Σαμ(σχεδόν ταυτόχρονα): Μια μεταμόρφωση….

Παμ (γλυκά και σχεδόν ταυτόχρονα): Κάτι σαν θαύμα…

Σαμ: Μαγεία…(υποκλίνεται χρησιμοποιώντας το καπέλο του απ’ το οποίο βγαίνει ένα λευκό περιστέρι και πετάει ελεύθερο ψηλά).

Παμ (γλυκά): Ωωωωω Σαμ…οι άνθρωποι τη νύχτα τα ξεχνάνε όλα…

Σαμ: Θάβουν τα παιχνίδια τους μέσα στην άμμο…(το κοριτσάκι θάβει την κούκλα του). Δεν τους χρειάζονται πια!!

Παμ: Δεν έχουν πια πρόσωπο (Το κοριτσάκι φοράει μια μαύρη μάσκα…Ξέχασα να αναφέρω πως στην σκηνή υπάρχει μια μαύρη μάσκα. Ψέματα δεν το ξέχασα. Αρχικά δεν υπήρχε μάσκα. Όμως χρειάζομαι μια μάσκα για να φορέσει το κοριτσάκι της ιστορίας μου. Όλοι οι άνθρωποι χρειάζονται να φορούν καμιά φορά μια μάσκα. Για προστασία ή για να περνούν απαρατήρητοι ή έστω για να το νομίζουν).

Σαμ(αποφθεγματικά): Άνθρωποι χωρίς πρόσωπο…και χωρίς όνομα…

Παμ: Ή με άλλο όνομα!!! Ωωωωω Σαμ…νομίζεις πως θα μπορούσα να σε λέω Χανς καμιά φορά? Θα σε πείραζε πολύ να σε φωνάζω Χανς?

Σαμ: Ωωωωω μα φυσικά…φυσικά…Κι’ εγώ θα σε φωνάζω Ναν! Σου πάει το Ναν. Δε νομίζεις πως σου πάει το Ναν?

(Η Παμ γελάει τρανταχτά και μετά σοβαρεύεται απότομα)

Παμ(θλιμμένα): Οι άνθρωποι χωρίς πρόσωπο και όνομα ξαπλώνουν τη νύχτα ο ένας δίπλα στον άλλο…

Σαμ (με νοσταλγία): Όπως εμείς…θυμασαι Παμ? Ήμασταν ακόμη παιδιά…Ξαπλώναμε στο γρασίδι κάθε νύχτα!

Παμ(με νοσταλγία): Χαζεύαμε ανέμελα τ’ αστέρια…

Σαμ (πονηρά): Και μου άφηνες να σου πιάνω το χέρι καμιά φορά!

Παμ: Κι’ αργότερα στα δεκαπέντε μας ξαπλώναμε στο παγκάκι πίσω από την εκκλησία.

Σαμ: Κρυφά απ’ όλους. Στα κλεφτά!

Παμ: Λέγαμε αμέριμνα ο ένας στον άλλον τα μεγάλα μας μυστικά…

Σαμ(λιγότερο πονηρά): Και μ’ άφηνες να σε φιλάω καμιά φορά!

Παμ: Κι’ ακόμη πιο μετά. Γύρω στα τριάντα μας.

Σαμ: Ξαπλώναμε – δυο ξένοι – ο ένας δίπλα στον άλλον στο κρεβάτι μας.

Παμ: Απλά για να ξαπλώσουμε δίπλα σε κάποιον…

Σαμ(λιγότερο πονηρά): Και μ’ άφηνες να σου κάνω έρωτα καμιά φορά!

Παμ: Άκουγα την καρδιά σου να χτυπά. Τικ Τακ Τικ Τακ Τικ Τακ!

Σαμ: Και ‘γω την ανάσα σου να γίνεται ολοένα και πιο βαριά.

Παμ: Σ’ ένιωθα να ιδρώνεις κάτω απ’ τα σκεπάσματα!

Σαμ: Στη φαντασία σου έμοιαζα με τον Χανς!! Όχι όχι ήμουν ο Χανς!!! Για σένα ήμουν ένας Χανς!!!

Παμ: Μα ήταν ανώφελο. Το πρωί ήσουν ο ίδιος παλιός Σαμ!!

Σαμ: Κι’ εσύ η ίδια…η ίδια κι’ απαράλλακτη Παμ!!!

Παμ(λυπημένα): Πόσο κουράστηκα απ’ όλα αυτά…μακάρι να τέλειωναν όλα…

Σαμ: Μα δεν το βλέπεις? Είναι ήδη μια τελειωμένη ιστορία…

(Κοιτιούνται με τρόμο…στην σκηνή σβήνουν όλα τα φώτα…παύση για μερικά δευτερόλεπτα…)

Σαμ: Και τώρα τί θα κάνουμε Παμ? Άνθρωποι χωρίς πρόσωπο και όνομα…Άνθρωποι με πρόσωπο και όνομα…Άνθρωποι χωρίς παιχνίδια και μάσκα…Άνθρωποι με παιχνίδια και μάσκα…Τρομακτικοί ή αθώοι…Τρομακτικοί και αθώοι…Περίσσοτερο τρομακτικοί, λιγότερο αθώοι…Πολύ πιο πολύ τρομακτικοί, πολύ πιο πολύ λιγότερο αθώοι…

Παμ(σχεδόν ταυτόχρονα): Τρομακτικά αθώοι…αθώα τρομακτικοί…

Σαμ: Μια τελειωμένη μικρή καθημερινή ιστορία…

Παμ(αποφθεγματικά): Αγκάλιασέ με Σαμ (την αγκαλιάζει). Μα δεν το βλέπεις? Είναι ατέλειωτη αυτή η τελειωμένη μικρή καθημερινή ιστορία…

(παύση για μερικά δευτερόλεπτα…κι’ έπειτα σχεδόν εκκωφαντικός ο ήχος ενός μωρού που κλαίει…κι’ ένα φωτάκι πάνω δεξιά…κάτι σαν αστέρι…)

Το κοριτσάκι ξεθάβει την κούκλα του. Τινάζει από πάνω της την άμμο. Την αγκαλιάζει, τη φιλάει, τη νανουρίζει μ’ ένα τραγούδι.  Τόσο τρομακτικά αθώα…τόσο αθώα τρομακτική…

Κανείς δεν προσέχει μέσα στο σκοτάδι. Οι θεατές νομίζουν πως η παράσταση τελειώνει στο αστέρι.