«…Μόλις τελείωσα, κι έκλεισα τούτο το βιβλίο και μόλις που μπορώ να συγκρατήσω τη συγκίνησή μου. Τι θα μπορούσε να ‘χε γίνει αυτό το υπέροχο παιδί που, δίχως να το ξέρει είχε γράψει ένα αριστούργημα;  […] Δεν είναι δυνατό να σκεφθείς, δίχως να σου ξεσκιστεί η καρδιά, το τι θα μπορούσε να δώσει αυτή η ευαισθησία κι αυτή η εξυπνάδα, τόσο καλά εναρμονισμένες, αν η τρομερή μηχανή με τις αναρίθμητες μάσκες που ήταν έτοιμη να συνθλίψει τον πολιτισμό μας ολόκληρο, δεν τις καταβρόχθιζε, δεν τις εκμηδένιζε. Δε μπορούμε να ξαναφέρουμε στο νου μας δίχως θλίψη αυτό το φίνο πρόσωπο, το παραδομένο στις σκιές…

Ήταν μια μικρή Εβραία δεκατριών χρόνων, κόρη Εβραίων εμπόρων, την εποχή των πρώτων ναζιστικών διώξεων. Είχαν πιστέψει πως στην Ολλανδία θα ‘βρισκαν την οριστική σωτηρία. Αλλά το τέρας είχε πλήθος μορφές: ποιος μπορεί να ‘ναι σίγουρος πως θα του ξεφύγει; […] Όταν, τον Ιούλη του 1942, οι Φρανκ, υποχρεώθηκαν να διαλέξουν ανάμεσα σε δυο αποφάσεις: να υπακούσουν στην πρόκληση της Γκεστάπο, ή να κρυφτούν όπως-όπως, απ’ αυτές τις δυο λύσεις προτίμησαν τη δεύτερη, ξεχνώντας, οι δυστυχισμένοι, πόσο μεγάλη είν’ η δύναμη του Λεβιάθαν κι η ανθρωποφαγική υπομονή του. Σ’ ένα παράρτημα, στο πίσω μέρος κάποιου χτιρίου τέτοιο που συναντούμε στα πιότερα χτίσματα του Άμστερνταμ, εγκαταστάθηκαν σαν τους τυφλοπόντικες στην τρύπα τους: να μην εμφανίζονται, να μην κάνουν διόλου θόρυβο. Φαντάζεται κανένας πόσα προβλήματα κάθε μορφής παρουσιάζονται γι’ αυτούς τους εθελοντικούς φυλακισμένους, και απ’ τα πιο μικρά δεν ήταν, χωρίς αμφιβολία, εκείνα που δημιουργεί η ανυπόφορη συγκατοίκηση οχτώ ατόμων, χωρίς ούτε μια στιγμή μοναξιάς, και που δεν ανανεωνόντουσαν καθημερινά και μ’ άλλη μορφή.

Μέσα σ’ αυτό το παράδοξο φόντο η Άννα ανακαλύπτει για πρώτη φορά την ύπαρξή της, κι αυτή των άλλων. Τη στιγμή που κάποιο άλλο παιδί αρχίζει ν’ αντιμετωπίζει τον εξωτερικό κόσμο και ν’ αποσπά απ’ τις διάφορες επαφές του, έναν απέραντο πλούτο, αυτό το κοριτσάκι δεν είχε μπρος του παρά το θέαμα της υγρής κρυψώνας, της αυλής, και των εφτά συγκατοίκων της –που ήταν γονείς, φίλοι, γνωστοί, και που μοιράζονταν την ίδια τύχη μαζί της. Το εκπληκτικό είναι, πως η ευαισθησία της δε βλάφτηκε ούτε μια στιγμή, πως μπόρεσε να διατηρήσει την ελευθερία της, τη φαντασία της κι αυτή ακόμη τη χαρά της μέσα στους χειρότερους κινδύνους, σ’ όλο το μάκρος του Ημερολογίου της –τον ήχο, τέλος, της παιδιάστικης αρετής της.»

ΝΤΑΝΙΕΛ ΡΟΠΣ

…

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ

1.

Μπορούμε όλα να τα χάσουμε, τα πλούτη, το γόητρο, μα τούτη την ευτυχία της καρδιάς σου κανένας δε μπορεί να σου την πάρει, κάτι περισσότερο μάλιστα, θα την έχεις κοντά σου όσον καιρό θα ζεις. Όσο θα σηκώνεις τα μάτια, δίχως φόβο, προς τον ουρανό, όσο θα ‘σαι σίγουρος πως είσαι αγνός, τόσο πιο πολύ θα ‘σαι ευτυχισμένος, ό, τι κι αν συμβεί.

2.

Αυτός που είν’ ευτυχισμένος μπορεί να κάνει και τους άλλους ευτυχισμένους. Αυτός που δεν χάνει ούτε το κουράγιο, ούτε την εμπιστοσύνη του, δε θα χαθεί ποτέ μέσα στην αθλιότητα!

3.

Πρέπει να εργαστώ για να μη μείνω ολότελα αγράμματη, για να προχωρήσω, για να γίνω δημοσιογράφος, γιατί αυτό είναι που θέλω να κάνω. Είμαι σίγουρη πως μπορώ να γράφω, ότι είμαι ικανή γι’ αυτό. Μερικά απ’ τα διηγήματά μου ίσως είναι καλά, οι περιγραφές μου απ’ το Παράρτημα δε στερούνται χιούμορ, υπάρχουν μερικά σημεία πολύ εύγλωττα μέσα στο Ημερολόγιό μου, αλλά… ας ήξερα ότι έχω ταλέντο!

4.

Μια μέρα τούτος ο φριχτός πόλεμος θα πάρει τέλος, μια μέρα θα ‘μαστε άνθρωποι όπως όλοι οι άλλοι, κι όχι μόνο Εβραίοι.

5.

Αν ο Θεός μ’ αφήσει να ζήσω, θα πάω πολύ πιο μακριά απ’ τη μητέρα, δε θα μείνω μια ασήμαντη, θα ‘χω τη θέση μου μες στον κόσμο και θα εργαστώ για τους συνανθρώπους μου.

6.

Ξέρεις εδώ και καιρό ποια είν’ η πιο ακριβή μου επιθυμία: να γίνω δημοσιογράφος, κι αργότερα διάσημη συγγραφέας. Θα ‘μαι ικανή να ικανοποιήσω τις φιλοδοξίες μου (ή μήπως όλ’ αυτά είν’ η τρέλα μου για μεγαλοσύνες;).

…

Στις 4 Αυγούστου 1944, η «Φελντ-Πολιτζάι» έκανε έφοδο στο Παράρτημα. Όλοι οι κάτοικοι συνελήφθησαν και στάλθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Η Γκεστάπο λεηλάτησε το Παράρτημα, αφήνοντας καταγής ανάκατα, παλιά βιβλία, περιοδικά, εφημερίδες και χαρτιά. Ανάμεσα σ’ αυτά, η Μιεπ κι η Έλλη βρήκαν το Ημερολόγιο της Άννας.

Απ’ όλους όσους έμεναν στο Παράρτημα, μόνο ο πατέρα ξαναγύρισε.

Το Μάρτη του 1945 η Άννα πέθανε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Μπέργκεν-Μπέλσεν, δυο μήνες πριν απ’ την απελευθέρωση της Ολλανδίας.

ΑΝΝΑ ΦΡΑΝΚ, ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΜΟΥ, Εκδοτικός Οίκος Ν. Δαμιανού, μετάφραση Δ. Κωστελένος.

…

Περισσότερα για την Άννα Φρανκ και για το Ημερόλογιό της μπορείτε να δείτε εδώ:

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%BF_%CE%B7%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%BF%CE%BB%CF%8C%CE%B3%CE%B9%CE%BF_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%86%CE%BD%CE%BD%CE%B1%CF%82_%CE%A6%CF%81%CE%B1%CE%BD%CE%BA

http://www.sansimera.gr/biographies/666

http://www.iefimerida.gr/news/109364/%CE%B1%CE%BD%CE%BD%CE%B1-%CF%86%CF%81%CE%B1%CE%BD%CE%BA-%CE%B7-%CF%83%CF%85%CE%B3%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-16%CF%87%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%B7%CF%82-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%AD%CF%80%CE%B5%CF%83%CE%B5-%CE%B8%CF%8D%CE%BC%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%BA%CE%B1%CF%85%CF%84%CF%8E%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%82-%CE%B5%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BD%CE%B5%CF%82

Εδώ το Μουσείο Άννα Φρανκ :

http://www.annefrank.org/

...