Πόσο μου’χεις λείψει, κουβέντες δανεικές δεν σε φέρνουν πίσω…
Θυμάμαι ήσουν εδώ, σε κοίταγα, σου μιλούσα, χάθηκες…
Απόσταση έγινε το χαμόγελο χιλιόμετρα τα λόγια κι όμως…
Ακόμα σε ζητώ, ακόμα σε γυρεύω, μου’χεις λείψει…

Η μορφή σου ξεθώριασε, τα μάτια υγρά, τι να ζητάνε…
Η καρδιά σκοτείνιασε, νύχτα στη ζωή μου, δεν αντέχω…
Τώρα πια θα μάθω, μόνος στο μονοπάτι να περπατάω πώς να μπορέσω…
Τα βήματα βαριά μακριά σου δεν γελάω…

Στα μέρη όπου σύχναζες είσαι παντού, είν'η σκιά σου...
Πονώ και συλλογιέμαι τι να'κανα να'ρχόσουν πάλι εδώ...
Φωτογραφίες παντού, οι θύμισες θα με βαραίνουν…
Ανάμνηση που πονά, καρφί στο γολγοθά μου…

Θάλασσα πικρή ναυάγιο η φωνή σου…
Κραυγή να με ακούσεις στ’αφτί σου ψιθυρίζω…
Το μυαλό μ’απόψε ξαγρυπνά πάνω στα βήματα σου…
Αποτύπωμα βαρύ στου χρόνου τη σελίδα…

Βροχή σταλάζει στην ψυχή δάκρυ πλημμυρίζει…
Στα όνειρα κενό αβάσταχτη απουσία…
Σιωπή στις λέξεις μου η θλίψη με ζυγώνει…
Χαμόγελο σβηστό, τα χείλη σφραγισμένα…

Πεφταστέρι έρχεται, ευχή τι να ζητήσω…
Κρύος ο βοριάς τις σκέψεις παρασέρνει…
Φεγγάρι πλανεμένο θαρρεί πως με φωτίζει…

Θλιμμένη μελωδία στο νου οι νότες φάλτσες...
Ήχος πνιγηρός φωνάζει τ’όνομα σου…
Που να’σαι σ’επιθύμησα βαραίνει απόψε η νύχτα...
Χωρίς εσένα έμαθα στο τίποτα να ελπίζω...

Πόσο μου’χεις λείψει, κουβέντες δανεικές δεν σε φέρνουν πίσω…
Θυμάμαι ήσουν εδώ, σε κοίταγα, σου μιλούσα, χάθηκες…
Απόσταση έγινε το χαμόγελο χιλιόμετρα τα λόγια κι όμως…
Ακόμα σε ζητώ, ακόμα σε γυρεύω, μου’χεις λείψει…