Τον κοιτώ, με κοιτάει…

Δεν πρόκειται ν’αλλάξει τίποτα, το ξέρω, είναι μόνο αυτή η ψευδαίσθηση του δεύτερου εαυτού μου.

Του μιλώ, μου μιλάει…

Είναι απλά ένα είδωλο κι όμως είναι πολλά περισσότερα.
Είναι αυτός που πολεμάω, είναι αυτός που αγαπώ, είναι το δεύτερο εγώ μου.

Με αγγίζει, τον αγγίζω…

Μια απορία στο βλέμμα του, σαν να με ρωτάει – πόσο ακόμα;
Πόσο ακόμα θα με πολεμάς μέχρι να καταλάβεις;
Μέχρι να νιώσεις πως εγώ είμαι εσύ; Πως είμαι δίπλα σου;
Δεν είμαι εχθρός σου.

Μαζί φτάσαμε εδώ, μαζί θα πάμε παρακάτω.
Δέξου με επιτέλους, δεν είμαι εχθρός σου…

Αυτά μου λέει κάθε μέρα, κοιτώντας τον καθρέφτη μου.
Μου απλώνει το χέρι του αλλά το διώχνω.
Αποστρέφω το βλέμμα αλλά τον νιώθω να με καρφώνει με τη συνείδηση.
“Είμαι εδώ” μου λέει, “πάντα θα’μαι εδώ".

Και τότε μεμιάς σπάω τον καθρέφτη…